Bolivia/Brazil

---

16/06/15 Op naar Bolivia.



16-17/06/15 Lago Titicaca/Copacabana/Isla del sol



Ik vertrok gisterenavond rond 22 uur vanuit Cusco richting Puno om vervolgens na enkele uren wachten in de busterminal rond 7 uur s'morgens een tweede bus te nemen richting Copacabana. De grensovergang ging heel vlot wat best wel aangenaam was.

"Lago Titicaca", het werelds grootste hoogst gelegen meer op 3808 meter. De inca's geloofden dat dit hun geboorteplaats was.

Het Zuid gedeelte van het meer is in Bolivia gelegen met als grootste stad Copacabana, een toeristisch maar best wel aangenaam stadje.

Vandaar uit vertrekken de meeste ferry's richting het gekende "Isla del sol", het grootste eiland in het meer gelegen. Na enkele inkopen en mijn eerste "mercado" maaltijd in Bolivia vertrok ik met twee Brazilianen, Flora en Jorcelino, richting het zonnige eiland. Het werd gelukkig een uur en een half durende rustige ferry rit 😉. Mijn eerste indruk van het enorme blauwe meer..gewoonweg prachtig!



We arriveerden in een relatief goedkoop basic hostel met een leuk terras. We hadden een prachtig zicht op "Lago Titicaca"en het verder liggende besneeuwde gebergte "Cordillera Real".

Na een uurtje vertrokken we voor een korte wandeling richting enkele ruïnes met als slot een ongelooflijke zonsondergang vanop het hoogste uitzichtpunt van het eiland gelegen. Ik had ondertussen al heel wat mooie zonsondergangen gezien maar vanaf deze plaats..het had toch echt iets magisch. Een uitzicht de volle 360 graden op het enorme meer en rondom gelegen besneeuwde gebergte.

De batterij van mijn camera was helaas alweer leeg..frustrerend wetende dat ik net een nieuwe gekocht had in Cusco. Er moet toch wel degelijk iets mis zijn met de camera.

We aten een lekker typische maaltijd in een iets verder gelegen restaurantje en gingen vroeg slapen.

De volgende morgen vertrokken we zoals voorzien na een mooie zonsopgang samen met twee Engelse meiden, Laura en Jessica, richting het Noorden van het eiland. Vanaf het dorpje Yumani, het grootste dorp van het eiland, richting Cha'lla en vervolgens naar Cha'llapampa. Een wandeling langs de Oost kant waarbij we verschillende kleine maar heel oudentieke dorpjes voorbij wandelden. Prachtig om zien, de vele ezels, schapen en platteland arbeiders alsof de tijd hier is blijven stilstaan. Op het uiterste Noordelijke gedeelte zijn enkele oude Inca ruïnes, Chincana die we maar van ver even bewonderden. De terugwandeling over het centrale maar hoogst gelegen wandelpad "Willka Thaki" was tevens indrukwekkend. Het was een meer dan geslaagde zeven uur durende wandeling waarvan we zogoed als het hele eiland gezien hadden.



Mijn vrienden namen de laatste ferry terug om vervolgens hun reis verder te zetten naar La Paz. Ik was zodanig onder de indruk van de vele prachtige landschappen en zonsondergang dat ik besloot er alleen een nachtje langer te blijven en even rustig te genieten van deze magische plaats. Wat gitaar spelen, wat lezen over de vele zaken die ik wil gaan bezoeken in Bolivia en eindelijk na de vele wandelingen wat tijd om wat te schrijven. Mijn laatste maand hier in Zuid-Amerika..ik wil nog zoveel doen maar heb tevens weinig zin er overal snel door te vliegen.



18-19-20-21-22/06/15 La paz/ Death Road.



Ik nam s'morgens vroeg de ferry terug naar Copacabana en na een drie uur durende busrit kwam ik in de hoofdstad aan. Kleine correctie, La Paz wordt frequent aangezien voor de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, maar de officiële hoofdstad is Sucre. De stad is op 3600 meter gelegen.

Nu mijn Braziliaanse vrienden weten terug te vinden. Het plan was om morgen samen de gekende "death road" downhill mountainbike rit te doen.

Helaas bleek het adres van hun hostel niet meer te kloppen volgens mijn gegevens in de Lonely Planet. Wegens het nutteloos rondwandelen met mijn zware backpack was ik te laat om deel te nemen aan de Free Walking Tour in het centrum. Dan ben ik maar zelf het historische deel wat gaan bezoeken. s'Avonds gingen we iets drinken in een zeer leuk en origineel ingericht café "Diesel Nacional". Een enorme vliegtuigmotor en andere staaldelen zorgden voor de inrichting, ik was onder de indruk 😉. Later op de avond belandden we in een jazzbar inclusief super Funk/Jazz trio, man wat heb ik deze muziek gemist. Serieus geschoolde muzikanten en de goesting om een bas vast te nemen was al te groot. Een super avond!



De volgende morgen vertrokken we om 9 uur met een grote groep van een 12 tal mountainbikers richting "Cumbre", het vertrekpunt van de downhill route op 4700 meter gelegen. Daar kregen de nodige uitleg en beschermingskledij waarna we vertrokken voor de 63 kilometer lange afdaling. Het eerste deel was op asfalt, het uitzicht was prachtig, de snelheid dik ok 😉.

Ik was tevreden dat we een professioneel bedrijf gekozen hadden, de fietsen en kledij waren meer dan degelijk. Gelukkig, want na een 20 minuten kwam Flora ten val door een stom manoeuvre van een andere fietser. Dit betekende voor haar het begin en einde van de tour. Haar pols zag er niet goed uit. Dan maar de rest van de dag in het volgbusje.



De verdere afdaling langs de originele 'old road', tevens het betere mountainbike pad, was super. Helaas was het bewolkt en regenachtig waardoor het gevaarlijker was dan ooit en we tevens niet echt van het uitzicht en de net naast de route gelegen enorm diepe afgronden konden genieten. Langs de andere kant misschien maar beter zo, ik kon het tempo van onze gids net volgen 😊.

De dag eindigde in een hostel vlakbij het dorp Yolosa op een 1200 meter gelegen waar we uiteindelijk van een degelijk buffet konden genieten en erna nog een drie uur durende terugrit naar La paz voor de boeg hadden.

Het was een geslaagde vier uur durende afdaling met een slordige 3500 meter hoogteverschil, een aanrader!

Aan wat de pols van Flora betrof, helaas gebroken op twee plaatsen.

Daardoor werd de volgende dag eerder een rustig dagje. Even mee geweest richting dokter en erna ging ik nog eens profiteren om een uurtje te zwemmen in het stedelijk olympisch bad van de stad. Een officieel 50 meter bad waar slechts een 20 tal personen aanwezig waren, ruimte zat. Ik moet zeggen, even een uurtje goed doorzwemmen op een 3600 meter gaat toch niet even vlot als thuis. Ik nam van en naar het bad gebruik van twee "teleferico" of kabelbaan liften met als gevolg een prachtig zicht op de enorm grote en uitgestrekte stad. Er waren nu al 4 lijnen en zouden er naar horens nog bijkomen.



Later op de middag bezochten we een zeer interessant en uitgebreid instrumentenmuseum. Enorm veel soorten charangos en typische vijfsnarige gitaren waarvan ik ondertussen de naam alweer van kwijt ben. Je had ook de kans heel wat oude en typische instrumenten uit te testen, iets wat ik maar al te leuk vond.

Erna gingen we vlug enkele uren slapen want om 3 uur s'nachts stonden we op en vertrokken Flora en ik richting "Tiwanaku", een stad tussen Titicaca en La paz, op een 4000 meter gelegen.

Jorcelino ging niet met ons mee want hij moest morgenochtend helaas vroeg het vliegtuig op terug naar Brazilië.



We waren 21juli een heel bijzonderder dag, "Nuevo Ano" of nieuwjaar, dan toch volgens de Tiwanaku- beschaving. Volgens de indigena jaartelling leven we nu in het jaar 5523. De terugkomst van de zon werd uitgebreid gevierd met dans en zang. De opkomende zon met eerste zonnestralen over de site was 'het' hoogtepunt. Het hele gebeuren vond plaats op de heilige begraafplaats waarvan de ‘deuropening’ naar de zon is gericht. De hele nacht voerden we rituelen uit om ‘Pachamama’ of Moeder Aarde en ‘Tata Inti’, de Zon te eren. Je kon je wensen voor het nieuwe jaar op allerlei manieren vormgeven. In je gedachten met je handpalmen omhoog in de eerste stralen van de zon of anderen smijten allerlei zaken in het centraal gelegen kampvuur. Coca blaadjes, miniaturen met alcohol overgoten, sigaretten en weet ik veel wat nog allemaal. Indrukwekkend toch wel maar enorm koud midden in de nacht in deze open vlakte op 4000 meter gelegen.



Eens rond de middag terug aangekomen in La Paz gingen we opzoek naar een iets rustiger hostel dan het enorm grote party hostel Loky's. Ik schreef wat aan mijn blog. Tussendoor regelden we onze tour naar "Salar de Uyuni" iets wat voor de volgende dagen op ons programma stond en waar ik al weken naar verlangde. Het blijkt voor velen één van de hoogtepunten, we zullen zien 😉.

s'Avonds gingen we opzoek om iets kleins en goedkoop te eten en bij toeval belandden we in een klein Mexicaans restaurant, "La Cueva", uitgebaat door een Antwerpenaar. De eigenaar wist me te vertellen dat hij dit restaurant jaren geleden gekocht had voor 1600 dollar van een Mexicaan die snel geld nodig had. Verder gaf hij mij de info dat de betere restaurants hier door buitenlanders uitgebaat werden. In ieder geval was de kwaliteit van het eten in Bolivia heel wat minder dan in Peru. Een op het Frans "baguette" lijkend broodje valt anders best wel te smaken. Andere zaken moet ik nog verder ontdekken 😉. Er waren tevens drie andere jonge Belgen in het restaurant aanwezig. Toch wel eens leuk een vlot gesprek te voeren in één duidelijke en begrijpelijke taal. Als slot dus toch een goedkoop en ik moet zeggen, heel lekker maaltijd.

We gingen erna op zoek naar een café met 'live band' maar dit bleek onmogelijk vindbaar op zondagavond.

Buenos noches!



23-24-25/06/15 Salar de Uyuni.



We hadden gisterenavond nog de nachtbus genomen vanaf La Paz en rond 6 uur s'morgens kwamen we aan in Uyuni. De busfirma heette "Panamericana" en de bus zelf was rampzalig. Deels door de mix van aardeweg en volledig stuk gereden asfalt maar toch was er volgens mij simpelweg geen demping aanwezig op de achteras van deze bus. Het was een 11 uur durende verschrikkelijke rit en uiteraard was slapen er zo goed als onmogelijk. Ik dacht al enkele serieus rottige busritten gehad te hebben maar Bolivia is top..grr.. Letterlijk wordt je volledig door elkaar geschud met hoofdpijn als gevolg.."man den dien è toch ni vile gewent wi..😉 ".



We gingen direct opzoek naar een goedkope driedaagse tour om de zoutvlakten van Uyuni te bezoeken.

Salar de Uyuni zijn werelds langste zoutvlakten, 10582 vierkante kilometer en tevens volledig op een 3656 meter boven het zeeniveau gelegen. Het ging er dus koud worden.

We werden door verschillende mensen aangeraden de tour er rechtstreeks te boeken wat het goedkoopst zou zijn. Er was een overaanbod van kleine tourkantoren en we vonden al snel een goeie optie voor 600 Bolivianos.

We vertrokken uiteindelijk twee uur later met een zeven tal personen i.p.v. zes richting het vlakbij gelegen "Train Cemetry", een heel oud trein kerkhof vol met oude verroeste locomotieven en wagons, iets dat ik persoonlijk best wel de moeite vond. De volgende info bleek ook al niet echt te kloppen maar hoe dan ook zat de sfeer in onze volgepropte Toyota jeep direct goed.

Leon van Melbourne, Clara van Spanje, Kris een professionele fotograaf uit Duitsland, een Frans-Duits koppel Fernand en Ine, Flora en ik. De volgende stop was een soort van "Hotel de Sal" in "Gran Salar De Uyuni" waar we ons " almorzo" namen en vervolgens als volgende stop "the Cactus Valley/Incahuasi".

De weinige huizen en hostels op de zoutvlakte zijn gemaakt van vierkante zoutblokken. Ook de vloer is puur zout, echt wel iets speciaals wat mij betreft.

Na "Incahuasi" en vele foto's en kilometers later eindigde de dag in een zout hostel in San Juan Del Rosario. De eerste dag was ongelooflijk indrukwekkend en het zou er blijkbaar nog mooier op worden.



De tweede dag vertrokken we vroeg richting een uitzichtpunt van de vulkaan Ollague, bezochten we verschillende meren en reden we langs de gekende "mountain of colors", de berg met zeven verschillende kleuren. Vervolgens richting de Grand Desert Silolo die fenomenale verzichten opleverde. Als volgende topper "The Stone Tree, een grote rots in de vorm van een boom zoals de naam zelf omschrijft. Dan op richting de prachtige Laguna Colorado en als slot een heel mooie zonsondergang dichtbij Huayllajara waar we sliepen in ander zout Hostel. Er was maar elektriciteit tussen 19 en 23 uur die ze produceerden met hun eigen generator.

Het was een tweede meer dan geslaagde dag.



De laatste dag vetrokken we heel vroeg in de morgen, rond 5 uur 30, richting natuurlijke Geysers en vervolgens reden we verder naar de Hot springs "Polkes". Best wel eigenaardig een duik te nemen in het natuurlijk opgewarmde water terwijl het buiten ergens rond de min 10 graden draait.

Verder de dag reden we door de enorm mooie woestijn Salvador Dali, bezochten we Laguna Verde en reden we naar de grenspost Chili/Bolivia waar Leon en het Frans-Duitse koppel de andere richting opgingen.

Tijdens de terugrit stopten we nog bij Laguna Colorada, Rock Valley en aten we lunch in het kleine maar al te charmantvolle dorpje Villamar.

Mijn mening over Salar? Toeristisch maar door de enorme oppervlakte niet storend en zeker en vast één van de "highlights" van mijn tot nu toe zeven maanden durende reis. Het was een heel leuke bende, een toffe bestuurder, een super weertje, de natuur buitengewoon en totaal anders dan wat ik reeds gezien had.



Eens terug aangekomen in Uyuni namen we s'avonds nog de nachtbus terug naar La Paz maar deze keer met een ander firma, "Transomar", die een andere maar betere geasfalteerde weg nam via Potosi-Sucre. Het werd in ieder geval een veel aangenamere rit en we betaalden zelf na wat onderhandelen dezelfde prijs, een 140 BOB maar dan voor een buscama..wat wil je nog meer..

gegroet.



26-27-28/15 Huayana Potosi.



Goeiemorgen, 7u30 en terug in de veel te grote en drukke stad "La Paz". Flora vertrok later de dag terug naar Brazilië. Ik had nog een uurtje tijd om een last minute tour te boeken om dezelfde dag nog te vertrekken voor een driedaagse klim naar de vulkaan "Huayana Potosi". Een vulkaan op een 45 kilometer van La Paz gelegen. Het zou één van de beter toegankelijke vulkanen of bergen zijn in de Cordillera gelegen. Op hoop van zegen..



Om nog even terug te komen op het busverhaal van deze nacht. Ik was bij deze opnieuw gewaarschuwd alles beter dubbel te controleren en na te vragen hier in Bolivia. De prijzen en info variëren telkens enorm en hoe langer ik rondreis in dit land hoe meer ik het gevoel heb de mensen niet altijd eerlijk zijn. Minder georganiseerd, goedkoper, rampzalige wegen, mindere kwaliteit van het eten, enz.. Een duidelijk armer land maar des al niet te min uitzonderlijk prachtig op vlak van natuur.

De verschillen tussen de landen in Zuid-Amerika zijn al zo groot als in Centraal en dan heb ik belange nog niet alles gezien. Als ik terugdenk vanaf Colombia, Ecuador, Peru en als slot Bolivia kan ik het ergens samenvatten als een negatieve tendens of eerder golf op vlak van openheid en vriendelijkheid van de inwoners, ten minste, dat is wat mijn ervaring betreft. Een reden volgens sommige reizigers?

Een meer "indigina" bevolking. Als ik mij niet vergis zou 70% van de bevolking als eerste taal het Quechua of andere inheemse taal spreken. Dit zou dan ook de reden zijn waarom ik het Spaans zo moeilijk begrijp van sommige inwoners. Het was een onderwerp waar we het in de vooravond samen met onze groep en een ander Nederlands koppel over hadden, ondertussen genietend van een kopje thee na onze eerste dag van onze driedaagse klim naar de top van de Vulkaan Huayana Potosi. We zaten daar in het eerste "refugio" of berghut, op een 4700 meter gelegen.

Het geluk zat me mee deze morgen want ik had behoorlijk snel een touroperator gevonden waarna we rond 10 uur vertrokken waren.



De inhoud van de eerste dag? Het was een soort van oefendag waar we leerden hoe veilig te wandelen met de metalen " krampones" en veiligheidstouw. Het was een korte wandeling van al bij al een uur. Toch was de hoogte al voelbaar. Uiteindelijk een soort van kennismaking met het ijsklimmen. Best wel eens de moeite en voor mij de eerste keer.

Na ons avondmaal gingen we vroeg slapen. Ik was pompaf van de nachtrit van Uyuni naar La Paz. Morgen op naar "Refigio 2" op een 5200 meter gelegen.



We vertrokken na de middag met een zware rugzak met kleren, speciale schoenen, twee paar handschoenen, 3 sweaters, krampones enz..naar het tweede op een 5200 meter gelegen refugio. Een kleine 'hike' van drie uur. Het ging ferm gemakkelijk na mijn vele wandelingen en tevens omdat we ondertussen al een beetje aan de hoogte waren gewend, ik vertoef ondertussen toch al een dikke week boven de 3500 meter.

Het grote voordeel aan een driedaagse is dat je meer tijd heb te wennen aan het mindere zuurstofniveau op deze hoogte. Tijd genoeg om van de prachtige zichten te genieten en kennis te maken met de meer dan 20 wandelaars aanwezig in dit veel te kleine maar al te gezellige refugio.

Ik was ergens onrustig, wat nerveus of eerder schrik na het falen van mijn eerste op een zo een hoogte gelegen vulkaan Cotopaxi in Ecuador.

In ieder geval lijken de weersomstandigheden, toen de grootste boosdoener, hier heel wat beter.



We vertrokken om één uur s'morgens bij een gevoelstemperatuur van min 15 graden richting top. Na een uur of drie wandelen een stukje ijsklimmen, daarom dus de praktische oefening de dag ervoor. In het donker toch iets moeilijker maar het viel al bij al heel goed mee.

Het werd een enorm zware tocht. 4000 meter is geen 5000 meter en 5000 geen 6000 meter, afzien.. De gebrekkige zuurstof voelbaar, zeker het laatste heel steile stuk van een 200 meter hoogteverschil waar we uiteindelijk meer dan een uur over hadden gedaan.



Om 6u45 bereikten we uiteindelijk de top net voordat de zon te voorschijn kwam over de net voor ons liggende bergketen.

Zonder twijfel de mooiste zonsopgang van mijn reis. De kleuren onbeschrijfelijk, het gevoel de top gehaald te hebben super. Het is dan misschien één van de zogezegde gemakkelijkere beklimbare vulkanen boven de 6000 meter, je moet het toch nog altijd doen. Het Franse koppel kwam een twintig minuten later volledig pompaf op de top aan waarna Emilie van ontroering en 'geluk' begon te huilen. Ze hadden duidelijk diep moeten gaan.

Achter ons konden we 'Lago Titicaca' zien liggen, heel indrukwekkend maar het was er niet om er uren te blijven. We hadden nog een terugwandeling te goed van een dikke 3 uur en ik begon mij minder goed te voelen. We moesten duidelijk naar beneden.

Ook de afdaling werd nog een ferm zware terugtocht. Ik had echt last van de hoogte, wat hoofdpijn en een misselijk gevoel. Het leuke er aan was dat we nu zonlicht hadden en we konden genieten van de prachtige besneeuwde bergflanken en uitzichten. En zeggen dat er gidsen zijn die deze vulkaan drie a vier maal per week opwandelen.



Moe en voldaan kwamen we uiteindelijk aan in "Refugio 2" waarna we na een uurtje rust tot het allereerste "refugio" terug wandelden en vervolgens rond 15 uur in La Paz aankwamen. Nu nog een poging doen een vliegtuigticket te boeken naar Rurrenabaque en dan...slaapwel.



29-30-31/06/15 De pampas in Rurrenabaque.



Ik las reeds op internet wat "reviews" hoe best te reizen naar het afgelegen "Rurrenabaque". Ook andere backpackers wisten mij de 24 a 30 uur durende busrit af te raden. Hobbelige aardewegen met een ongedempte bus..pff..neen dank u. Of misschien heb ik het na al die maanden, uren en kilometers echt een beetje gehad?

Rond acht uur stond ik op en vertrok naar het reiskantoortje waar ik gisteren mijn vlucht had gereserveerd met de firma "TAM", de lokale militaire vliegmaatschappij die heel wat goedkopere prijzen had dan de privé maatschappij "Amazonas". Helaas bleek deze niet bevestigd en was er ondertussen geen plaats meer. Ik had geen zin en tijd twee dagen te wachten op het eerst volgende vliegtuig.

Wat ergerlijk om hier iets correct geregeld te krijgen. Ik begin aan mijzelf te twijfelen op den duur maar het hoort er natuurlijk allemaal bij.

Dan maar vlug een duurder ticket boeken met de andere maatschappij. Ik vertrok rond 16 uur en reeds een 40 tal minuten later kwamen we aan in het kleine bosrijke "Rurru". Het zicht vanuit het vliegtuig was indrukwekkend.

Wat een land. Van 6000 meter hoge bergketens naar het volledig vlake en bosrijke"selva".



Een uurtje later boekte ik een driedaagse tour om de "pampa's" met het vele "wildlive" te gaan bezoeken. Heel toevallig waren er vier andere Belgen uit het Antwerpse info aan het vragen in het basic kantoortje, de eerste touroperator die ik bezocht.

De beslissing was snel gemaakt, het leek mij een leuke bende. De pampa’s is een enorm uitgestrekt gebied van Bolivia tot Brazilië en Argentinië. Het is een dunbevolkte gebied dat in de regentijd overstroomt door de vele rivieren. Dit regelmatig onderlopen heeft gezorgd voor een vegetatie en dierenleven dat uitzonderlijk is.

Het werd een driedaagse met een mix van vanalles en nog wat. Grotendeels waren we onderweg met een typische boot op de Yacuma rivier om zo veel mogelijk verschillende dieren te spotten en te genieten van de spectaculaire natuur. We sliepen in een typische "jungle-lodge" met nodige muskieten netten en beperkte uren elektriciteit. Het eten was heel verzorgt en de bende terug een super mix van reizigers.

We gingen vissen op Piranha's en zwommen met de typische "pink dolphins". Ik kon een piranha te pakken krijgen en kreeg die s'avonds mooi gegrild, inclusief tanden, op mijn bord 😉.

Verder nog een korte wandeltocht op zoek naar anaconda's maar dit zonder succes. De zonsondergang was er opnieuw prachtig en volledig anders dan aan de kust of bergen.

Ik nam de laatste dag in de vooravond net op tijd het vliegtuig terug naar La Paz waar ik op het nippertje aansluitend mijn voorziene verbinding met de nachtbus naar Santa Cruz wist te halen.



01-02-03/07/15 On the road...van Santa cruz naar..grens Bolivia-Brazilië.



Ik kwam uiteindelijk zoals voorzien rond 10h30 aan in Santa Cruz. Mooi op tijd om aansluitend de trein te nemen naar Courumba de grens met Brazilië. Eindelijk na al die maanden met de vele bussen had ik eens de kans een trein, voor alle duidelijkheid ' publieke trein', te nemen.



Uiteindelijk kwam ik de volgende morgen rond 7u 30 aan in "Courumba", een uur en een half later dan voorzien. Een rit van een dikke achttien uur. De weinige treinen hier in Bolivia zijn duidelijk niet zoals we in België en misschien zelf Europa gewoon zijn. Ik denk dat de gemiddelde snelheid rond de vijftig km/h zal gedraaid hebben en ik had soms meer het gevoel op een boot te zitten dan in een trein 😉.

Goed voor één keer, die ervaring hebben we dan ook weer gehad. Ik hoorde achteraf dat de bus er bijna 5 uur sneller over doet en zelf iets goedkoper is. Blijkbaar zou er sinds enkele jaren een nieuwe weg zijn waardoor de bus nemen nu uiteindelijk wel aan te raden is. De route heet, of ondertussen misschien hete, Trans -Chiquitano of nickname ' Death Train'.

Ik vreesde voor een slapeloze langdurige busrit wat ik dacht te vermijden met deze trein. Helaas waren ook de uitzichten, de andere reden waarom ik deze route wilde nemen, niet echt speciaal.

Op naar Brazilië..





04/07/15 Welcome in Brazil..



Goeiemorgen, misschien even verduidelijken waarom dit plots snel doorreizen naar Brazilië. Het waren mijn laatste tien dagen en ik had het geluk een slaapplaats te hebben in Ouro Preto, een heel mooi historisch stadje waar Flora woonde met haar zus. Aangezien ze toch nog een week of vier thuis was met haar gebroken pols gingen we er van profiteren samen nog wat rond te reizen in haar thuisland. Opnieuw een privé gids, tolk, verblijfplaats en aangename compagnie.



Een mindere zaak was de grensovergang van Bolivia naar Brazilië. De twee grenzen, een stempeltje om het land te verlaten en eentje om Brazilië binnen te gaan..totale wachttijd..een slordige vier uur.

Ze kunnen er daar wat van. Een enorme rij en omdat het zaterdag was misschien nog erger dan normaal. Na ondertussen meer dan 7 maand " on the road" was ik uiteraard de rust zelve 😉.

Ik lifte uiteindelijk vlot richting het centrum van "Corumba" en informeerde voor een eventuele tour in de "Pampas" maar helaas was ik veel te laat. Kort even verduidelijken. Het grootste deel van de "The Panatanal", toch hier in het zuiden, is te vergelijken met de "pampas" in Rurru. Kilometers lange rivieren, moerassen en heel veel wildlive. Tenminste toch wat ik kon afleiden uit de info van dat toeristenbureau en mijn info in de Lonley planet.

De tours duurden trouwens minimum twee dagen, behoorlijk duur en het was regenachtig.



Het was weer even wennen aan de nieuwe prijzen, munt en vooral aan het Portugees. Ik dacht er een beetje weg te kunnen na het samenreizen met mijn Braziliaanse vrienden maar niets in minder waar.

Uiteindelijk probeerde ik later op de middag nog te liften richting Campo Grande maar ook dit was tevergeefs. Blijkt hier niet te werken.

Ik kocht een busticket voor de nachtbus naar "Campo Grande", de 440 kilometer verdere verwijderde hoofdstad van de provincie "Mato Grosso do sul". Klaar voor de derde nacht op rij in een rottige busstoel.

Wat is het reizen toch aangenaam 😉.





05/07/15 Van Campo grande naar Ouro preto.



Ik kwam rond vijf uur s'morgens aan in Campo Grande, de hoofdstad van de provincie Mato Grosso do sul gelegen in de The Pantanal. Uiteindelijk ben ik er gewoon verder doorgereisd. De mottige nachten beginnen te wegen en mijn rug en benen doen meer en meer zeer. Ik had gisterenavond een vlucht gereserveerd van Campo Grande naar Belo Horizonte. Het zou anders nog een leuke busrit worden van 25 uur, de steden liggen 1500 km uit elkaar. Ongelooflijk hoe de afstanden zijn in dit enorme land. Volgens Flora wordt er heel veel gevlogen en ondertussen begrijp ik waarom. De lange busritten zijn duur en het verschil tussen bus en vliegtuig niet bepaald groot.



Een vlucht naar Sao Paulo en vervolgens na een uurtje wachten een tweede richting Belo Horizonte. Ik kwam rond 21 uur aan en nam wat later een bus richting Ouro Preto, een uur of twee verwijderd van de hoofdstad.



Ik was deze morgen nog opzoek gegaan naar een zwembad in "Campo Grande" maar dit was een tegenvaller. De zwembaden in het centrum waren gesloten aangezien we zondag waren. Ik kreeg een andere naam van een sportcomplex van een inwoner maar het bleek een uur verwijderd van het centrum. Ondertussen had ik al de hele stad gezien en wist ik hoe de bussen en verschillende 'terminals' de stad doorkruisten. Verloren tijd dus. Wat wilde ik zo graag wat trainen, dringend nood aan beweging. Persoonlijk is er ook niets te beleven hier in Campo Grande. Wat mij wel heel duidelijk werd, Brazilië is Bolivia niet en omgekeerd. De eerste indruk blijft mij altijd bij.

Een duidelijk veel moderner land. Wat een verschil na één van de armste landen in Zuid-Amerika. Al denk ik dat er hier een groter verschil zal zijn tussen arrm en rijk, misschien wel tussen Noord en Zuid.



06-07-08-09/07/15 Ouro preto!



Goeiemorgen of ondertussen bijna middag. Wat was ik tevreden eens in een bed geslapen te hebben. Ik had gisterenavond wegens de vertraging van de laatste vlucht van Sao Paulo naar Bello Horizonte maar om 23h de bus kunnen nemen naar het op een twee uur verwijderde stadje Ouro Preto. Midden de nacht aangekomen in het kleine maar al te gezellige huisje van Flora en haar zus.

Het centrum van Ouro Preto staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco wegens zijn goed bewaarde architectuur. "Vila Rica do Ouro Preto" (Rijk dorp van het zwarte goud) of Ouro Prêto, is gelegen in Minas Gerais in het Serra do Espinhaço-gebergte. De stad werd gesticht in 1698 en is groot geworden door de mijnen. Vele jaren later werd het ook de hoofdstad van Minas Gerais.



We vertrokken na ons ontbijt richting centrum met name het historisch deel waar we trouwens midden in zaten.

Ik had het gevoel opnieuw ergens in Spanje of Portugal rond te lopen. Echt een aanrader voor de mensen die "Rio De Janero" op hun lijst staan hebben, al bij al een uur of zes met de bus van deze stad verwijderd.

In de vooravond ging ik mee met Flora en haar zus naar hun yoga les. Ondertussen had ik toch al ervaring in Costa Rica en Mexico 😉, het derde land is mij inmiddels ontgaan. Het was een interessante en alweer iets andere les.

Erna tijd voor een super lekker pizza in een lokaal maar iets duurder restaurant in het hartje van het historisch centrum, ik ben nog steeds in verlof niet 😉?



De volgende morgen ging ik vroeg gaan zwemmen in een klein privé 20 meter bad. Het was niet echt ideaal maar beter dan niets. Na de aansluitende korte looptraining en ontbijt vertrokken we met de auto naar het op een 20 kilometer verwijderde dorpje 'Chapada'. Het deed serieus raar na bijna acht maanden niet gereden te hebben. Wat een vrijheid, sleutel omdraaien en wegwezen 😊. Vervolgens naar het iets groter maar heel gezellig dorp "Lavras Novas".

We aten een heel lekkere en typische maaltijd bij een oudere dame in een lokale "comedor" en de avond eindigde met een korte straat jamsessie met verschillende muzikanten uit Argentinië en uiteraard wat lokale Brazilianen. Best wel grappig en gezelligheid verzekerd in de leuke met kasseien geplaveide steile straatjes van het historisch centrum.



De dag erna stond er een wandeling op ons programma. "Pico de itacolomi", de hoogste berg hier vlakbij Ouro Preto gelegen die ons normaal een heel mooi uitzicht over de vallei zou geven. Helaas was het bewolkt maar toch waren de enorm uitstekend rotsen en wandeling best wel het zien waard.

Vanavond was er in het centrum een concert van een lokale Bigband. Een serieus podium en een bomvol plein. We luisterden nog een uurtje waarna we vertrokken met de nachtbus naar Rio de Janeiro.



10-11-12-13/07/15 Rio de Janeiro



Goeiemorgen, een vlotte rit waardoor we rond 7 uur aankwamen in de centrale busterminal van Rio. Aansluitend namen we een half uur durende busrit naar Copacabana, één van de bekendste stranden van Rio.

Ja, ook Rio is duidelijk een heel grote stad.

Ik had alweer geluk. Heel gemakkelijk zo reizen met iemand die vijf jaar in Rio gewoond heeft en bovenop een slaapplaats heeft op het appartement van haar ouders, de volle twee blokken van het strand 😊.

Wetende dat het hier in Rio westerse prijzen zijn was dit meer dan welkom. Aangezien het de laatste dagen zijn van mijn ondertussen meer dan zeven maanden durende reis en ik ten volle wilde genieten van de vele bezienswaardigheden in Rio hier een snelle weergave van mijn vierdaagse 😉.



De eerste dag gingen we de vele stranden wat verkennen. We wandelden van Copacabana naar Ipanema. Ik ging uiteraard zwemmen en s'avonds op richting centrum. Er is hier wel iedere avond ergens iets te doen, van straatfeesten en dans tot verschillende samba en percussie bands. Wat leeft deze stad enorm, de mensen vriendelijk en de sfeer is er super.



Dag twee werd een dagje met iet wat meer toeristische highlights. We wandelden naar de top van het gekende "Pão de Açúcar" of suikerbroodberg, één van de bekendste toeristische attracties van Rio de Janeiro. De kabellift nemen vonden we toch iets te toeristisch en duur. Wat een uitzicht over deze indrukwekkende stad, de vele rotspieken en prachtig blauwe zee. Ook het rotsklimmen is heel populair wegens de vele verschillende klimroutes gelegen te midden een enorme stad.

We bezochten ook het museum die ons heel wat interessante info gaf over de bouw en geschiedenis van de kabellift. Deze lift stond er reeds sinds 1912 en was de twee kabellift ter wereld.

Erna op naar een kleine maar meest stijle en tevens kleinste "favela" van de stad. "Santa Marta", tevens gekend door de clip van "They Don't Care About Us" van "Michael Jackson" die daar werd opgenomen. Ter info, de favelas zijn de typische krottenwijken, waarvan deze van Rio wel bekend zijn. De meeste huizen zijn van steen maar er zijn ook huizen gebouwd van bijeengesprokkeld hout, verkeersborden en andere materialen.

We namen de lokale kleine kabellift of eerder trein naar boven en het laatste stuk wandelden we door een klein bos naar het mindere toeristisch maar even mooi uitzichtpunt van de stad. Ik vond in ieder geval deze route en bezoek veel interessanter, dat denk ik toch, dan de meer gekende "Roçinha" Rio’s grootste favela.

We stonden nu net aan de overkant van "Pan Azucar". Tevens konden we nu de andere richting van de ondertussen heel uitgestrekte stad bekijken.

s'Avonds kookten we een basic pasta maaltijd en gingen we luisteren naar een samba bandje die speelde in een klein café, of eerder winkeltje, twee straten van het appartement.

Het leuke van deze plaats was dat de eigenaar deze optredens maandelijks organiseerde voor het goede doel. De winst ging naar verschillende families in de Favelas en tevens de bandleden speelden 'for free'. De sfeer was heel intiem, lokaal, kortweg een alweer niet te missen avond. En toeristen, die vond je hier niet.



De derde dag gingen we s'morgens naar een klassiek concert in het "Theatro Municipal/ Municipal Theatre" van de stad. Op zondag waren hier geregeld goedkope concerten en op deze manier konden we bovendien de dure "entré" om dit prachtige gebouw te bezoeken omzeilen. We waren nogal laat aangekomen en Flora wist op het laatste nippertje ons gratis binnen te loodsen door bij toeval info te vragen aan één van de voorbij wandelende muzikanten 😉. Bovendien hadden we daardoor topplaatsen met een super zicht vanaf de zijkant van het balkon.

Het was in ieder meer of de moeite waard en alweer een avontuur. En het gebouw zelf, ja de Kortrijkse schouwburg "it er gene lek an" 😉. De volgende stop waren de wijken Lapa en Gloria. Dit zijn oudere en charmantere wijken, in ieder geval Gloria die meer op een dorp leek dan een stad of eerder dorp in een stad.

Normaal is er een oude tramroute, ondertussen toeristisch, waarmee je de wijk kan bezoeken maar deze bleek niet in werking.

In de vooravond gingen we met vrienden van Flora naar een klein festival in een park. Er waren een drie tal podia met verschillende bands en een heel leuke sfeer. In ieder geval kon ik zeggen dat het mijn eerste "festivalleke vant joar" was.

Er waren enkele heel originele bands met muziek uit het Noorden van het land die duidelijk heel wat meer Afrikaanse ritmes en invloeden hadden in hun muziek. Het werd mij in ieder geval duidelijk in tien dagen Brazilië er onmogelijk wijs ging uit geraken wat betreft de vele verschillende genres en invloeden maar die variatie maakt het nu ook net zo interessant.



De vierde en laatste dag werd een rustiger dagje. Zoals vele mensen dit als hoogtepunt zien in Rio...een mix van strand, zee, ene drinken, loopke doen en ietske eten..

Morgen op naar...



14-15-16/07/15 Isla grande



We vertrokken heel vroeg vanuit Rio met de bus richting terminal, om 3u 30 om precies te zijn. Een stadsbus, een afstandsbus en uiteindelijk een ferry. We kwamen rond 11 u aan op Isla grande. ...een vriend van Jo en Flora stond ons op de wachten. We konden er een nachtje blijven slapen. In ieder geval een heel leuke gast die er een klein huisje had die hij tevens verhuurde via 'Airbnb'. Rond de middag vertrokken we op wandel naar "Dos Rios", de andere kant van het eiland. Of toch een ander deel van het eiland want Isla Grande is 193 km2 groot zoals de naam omschrijft.

Heel groen, geen auto's of geasfalteerde wegen, water en zon. Wat wil je nog meer. Het idee om de hoogste piek van het eiland, "Pico da Pedra D'Água" van 1031 meter of de meer gekende "Pico de Papagai" te beklimmen was helaas onmogelijk wegens tijdsgebrek.

De volgende dag hadden we een tour geboekt om verschillende stranden en mooie plaatsen te bezoeken rondom het eiland. Wegens tijdsgebrek was dit de beste en snelste manier een goed beeld te krijgen van dit grote eiland. Het grappige van deze boottrip was dat we met een negen tal mensen aanwezig waren waaronder een vier tal Nederlanders en drie andere Belgen, Flora en Ik.

We bezochten Lagoa Azul, Lagoa Verde en aantal andere heel mooie stranden. Tussenin hadden we tijd te snorkelen en te zwemmen in het prachtige blauw/groene water. Er waren heel wat vissen aanwezig en ik zag mijn eerste echte zeester.

s'Avonds trakteerden we ..op restaurantje om zijn gastvrijheid te bedanken en gingen we iets drinken. We hadden voor morgen vlot en behoorlijk goedkoop transport gevonden om rechtstreeks van het eiland naar de luchthaven te reizen. Bij deze hadden we dus morgen nog een vrije ochtend.



We gingen de volgende morgen zwemmen en ik huurde voor een uurtje een 'Stand up paddle board', ik wilde dit toch eens uit testen. Heel gemakkelijk wat mij betreft in vergelijking met surfen maar het is natuurlijk ook totaal anders. Lijkt op rechtstaand kajakken met een surfplank 😉. Iets dat heel populair is hier in en rond Rio. Ik had dit in ieder geval nog niet tegengekomen in Zuid-Amerika.

Ik kwam uiteindelijk ruimschoots op tijd aan in de luchthaven. Maar goed ook want na enkele uren wachten wilde ik inchecken maar dit was echter niet mogelijk. Er waren problemen met een toestel waardoor "British Airways" een ander maar kleiner toestel had voorzien. Mijn vlucht moest worden gewijzigd via Frankfurt met Lufthansa. Op zich geen probleem want ik ging op hetzelfde uur toekomen en kreeg er nog een compensatie bovenop. Ik had er uiteindelijk wel bijna vijf uur over gedaan om te kunnen vertrekken maar na zeven en een half maanden verlof, vele kilometers en twaalf landen later ben ik de rust zelf en ondertussen het vele wachten heel gewoon 😉.



Om snel af te ronden..

Dank aan de lezers van mijn blog, hopelijk heb ik via deze weg de thuisblijvers toch een beetje op de hoogte kunnen houden.

Het was een ongelooflijke en onvergetelijke reis. Het klinkt misschien cliché maar ik kom terug met een rugzak vol met ervaringen en enkele kleren die ik ondertussen niet ben kwijtgeraakt 😉.



Binnen twee dagen vertrek ik vanuit Brussel alweer voor een maand naar de Filipijnen, nu voor vrijwilligerswerk. Erna ga ik Azië nog wat meer verkennen. Misschien zal mijn blog in stand worden gehouden, misschien ook niet 😉. Misschien enkel met vele foto's en weinig verhaal, of ten minste het verhaal kunnen jullie zelf bedenken.

Zoals reeds aangehaald enkele maanden terug: Mensen, " pakt uder trekrugzak en zet oan, tleven es véte skwone".



Bedankt,



Arne on the road!



Ps, ondertussen zijn we 1 september. Ik ben ondertussen al een dikke 12 dagen in Malaysia. Filipijnen zijn zeer goed meegevallen.

Uiteindelijk toch nog een update van het gedeelte van Bolivia/Brazil maar echter met een mix van foto's getrokken door andere mensen en mijzelf.

( foto's heb ik niet bij mij hier in Azië en aangezien de nogal rampzalige wifi verbindingen, tevergeefse poging om door het thuisfront wijs te geraken uit de vele foto's ..)

---