Advertisement
Published: August 6th 2007
Edit Blog Post
Met het kleinste vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten (20 personen) vloog ik naar Rurrenabaque om 3 dagen in de Pampas door te brengen. Het Madidi National Park staat bekend om zijn grote hoeveelheid en verscheidenheid aan dieren. Leuk feit is dat het nog klopt ook. De foto´s zullen het deze keer vertellen. Met de nieuwe camera is het een feest foto´s te maken. Ik mis wel een paar functies van de Canon maar ach het is gewoon wennen. Met de zoom is het verleidelijker foto´s van mensen te maken en dat doe ik dan ook naar hartelust.
Nadat het vliegtuig geland was deelde ik een taxi met een setje Israeliërs die voor de afwisseling zeer relaxed waren. Toen ik eenmaal in mijn hostel was bleek ik de enige niet Israeliër te zijn wat dan weer een fractie minder relaxed was. Maar goed, kon ik eindelijk de twee weken achterstand van mijn dagboek (hij is nu halfvol) inhalen. De detailering van mijn verhalen neemt drastisch af in het dagboek. Zeker in vergelijking met de eerste week. Maar er gaan genoeg details in die de blog niet redden...
Bij Indigena boekte ik de tour die een dag later van
start ging. Ik had weer een Uyuni flashback toen ik weer eens 4 uur in een tereinwagen doorbracht. Het was in ieder geval een prima gelegenheid om de groep te leren kennen: Om te beginnen Steve en Sarah uit Canada. Steve was heel cool. Hij gaf ruiterlijk toe dat als hij thuis is hij graag op de bank ESPN ligt te kijken met een biertje in zijn hand en zo´n type was hij ook precies. Hij is meer amerikaans dan veel amerikanen. Met Sarah had ik niet zo veel, gewoon relaxte meid. En dan waren er nog Ollie en Lucie uit Jersey in Engeland. Ollie was een enorme kakker maar bleek toch wel cool na een tijdje. Hij noemde zichzelf ook gewoon posh. Ik vond hem hen beetje zoals Beau van Erven Doornst (of hoe je dat dan ook schrijft). En ook met Lucie, zijn meisje, kon ik leuke babbeltjes maken.
Daar was ik dan, opgescheept met twee stelletjes. Maar het leuke van stelletjes is dat ze elkaar al genoeg verteld hebben en dat ze juist op zoek zijn naar een gesprek met anderen. Met de mannen heb ik uiteindelijk dan ook uitgebreid sterke verhalen uitgewisseld in de hangmatten.
Toen
Toekan
Eindelijk een van de schuchtere beestjes op de foto!!! we met de Toyota aankwamen stapten we aan boord van de boot. Erg oncomfortabel. Het deed me heel erg aan het Pantanalgebied denken maar het was toch anders. Beter. Meer vogels en apen die we de eerste dag ook uitgebreid te zien kregen. De apen lokten we met een heeeeel klein beetje banaan. Er waren een paar die zelfs aan boord kwamen en op onze hoofden gingen zitten.
Na 3 uur in de brandende zon op het water te hebben gezeten kwamen we aan bij ons hutje. Helemaal van hout, helemaal zelf geknutseld door de gids. Alle bedden hadden een muskietennet wat ´s nachts ook echt wel nodig was. En dan is er nog het eten. Zit je in the middle of nowhere, er is geen stroom, en dan toch krijg je de lekkerste maaltijden die je je maar kan voorstellen. En ondanks dat er geen koelkast is daarzo, geen klachten gehad. Ongelooflijk dat je voor $50,- drie dagen op deze manier verwend wordt. Niet dat het heel luxe was, maar je krijgt er toch echt veel voor.
Na het eerste avondmaal gingen we in het donker het water op om krokodillen te zoeken. Voor mij weinig meerwaarde aangezien ik
het afgelopen jaar al zoveel kroko's heb gezien. Sterker nog ik had in het hutje moeten blijven want toen begon de Mozzie-ellende. In het donker als het afkoelt gaan de muggen op zoek naar bloed. En aangezien ze met miljoenen zijn, zijn er altijd wel een paar die mij weten te vinden. En onvoorstelbaar hoe agressief ze waren. Ze beten gewoon door mijn kleren heen. En dat had ik niet verwacht. Ik had netjes de heerlijke deet op de blote delen gespoten en daar beten ze dan ook niet...... Wat was ik blij dat ik in mijn coconnetje kon gaan slapen zonder gezoem in mijn oren.
De volgende dag, dag 2, gingen we op Anaconda-jacht. Klinkt heel spannend! Maar dat is het niet. De laaste keer dat men een Anaconda had gezien was een maand geleden. Ik ging er van uit dat we er geen zouden zien. Met laarsjes en lange broeken (tegen de bloedzuigers) gingen we door het moeras richting een stukje jungle. Zwaar werk met de zon in je nek. Ik was blij dat we wat schaduw hadden gevonden. En wat vonden we aldaar? Jawel een Anaconda. Welliswaar een dooie maar hij was nog warm. Onze gids
Ons verblijf
Twee nachten in the middle of nergens... vermoedde dat hij door een roofvogel is gevangen maar dat ie hem is verloren. Dat verklaarde het grote gat in het midden. Daarna gingen we zwemmen met de roze rivierdolfijnen. Het imago van dolfijnen is zo positief dat ik in ieder geval niet kon wachten om met ze te zwemmen. Zodra de gids het startsein gaf was ik dan ook als eerste in het water. Ik was dan ook de eerste die er achter mocht komen dat die krengen gewoon in je voeten bijten en niet zo zuinig ook niet. GVD! Tot bloedens toe zelfs. Onze gids was daarna zo aardig om terloops te melden dat ze net jongen hadden gekregen en dat ze inderdaad wel wat waakzaam waren op dat moment. En bedankt.
Aan het einde van de middag gingen we naar een bar. Huh? Ja dat lezen jullie goed. Er zijn zoveel pampastours dat het zelfs de moeite waard is een bar te openen. Alle tours gaan hier naar toe om de zonsondergang te zien onder het genot van een koud biertje. En we waren het er allemaal over eens. Na twee dagen hitte is een koud biertje het beste wat geld kan kopen. We kochten meteen wat
De groep
Steve, Ollie, Teddy Mac, Matéo (gids),Lucy en Sara extra biertjes zodat we die na zonsondergang bij onze lodge nog kouder konden maken. Deze keer heb ik mijn maatje Deet ook op mijn voeten en benen gespoten maar weer een plekje overgeslagen waar de muskieten blijkbaar toch konden komen. Deze keer namen ze me te pakken op mijn rug, dwars door de hangmat en twee t-shirts heen. De meest agressieve muggen ooit dus...
De laatste dag van de tour stond in het teken van de zonsopgang en de terugreis. Ook een slecht idee! want zo vroeg zijn ze het meest actief: de muggen. Maar de zonsopgang is het allemaal wel waard. Tijdens de terugreis kwam mijn Spaans weer eens van pas. Ik kreeg het voor elkaar dat ik een half uurtje de boot mocht besturen. De rest van de tijd heb ik op het puntje van de boot liggen zonnen Ook mooi! Al met al was het weer zeer de moeite waard. Ondanks de ongeveer 170 muggenbeten (het is lastig tellen op je rug en kont). Het uitzicht is prachtig. Alsof het rechtstreeks uit een film is gehaald (waarschijnlijk andersom). De vogels zijn zo gevarieerd! Mooi mooi mooi. En met 10 keer zoom heb ik ze zelfs op
Anna kon da nie opeten!
Roofvogel Anna had andere verplichtingen... de foto kunnen zetten. Aanschouw de foto´s. De terugreis was lang en al helemaal niet zo tof in die brandende zon in de Toyota. Gaarder dan een tostie..... ´s Avonds hebben we nog een maaltijdje gegeten in een restaurantje in Rurrenabaque en na een paar cocktails hebben we elkaar hartelijk bedankt voor drie dagen gezelligheid. Dat was het zeker!
De laatste dag in Rurrenabaque stond in het teken van uitslapen, een van mijn favoriete bezigheden en muggenbulten krabben. Een dag later weer naar het vliegveld (grasveld) voor mijn vlucht naar La Paz. Een nieuwe mijlpaal aangezien ik nu officieel het langst reizende lid van de vriendengroep ben.
Ik ging naar hetzelfde hostel en wie trof ik daar aan? Eigenlijk zo´n beetje iedereen die ik de laaste maanden heb leren kennen, maar specifiek: Eva en Christian. Met hen ging ik dan ook een dag later naar Copacabana (in Bolivia, dus niet het strand in rio). Dat verslagje staat binnenkort op mijn agenda.
Dikke kus,
Pieter
Advertisement
Tot: 0.1s; Tpl: 0.02s; cc: 8; qc: 56; dbt: 0.0573s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.2mb
mitch
non-member comment
kort
cool!