Advertisement
Published: March 21st 2009
Edit Blog Post
Hola hola!
Hier weer een berichtje vanaf ´t zuidelijk halfrond. Na een paar heerlijke dagen in outdoor Mekka ´Pucon´, met o.a. beklimming v/d plaatselijke vulkaan en nabubbelen in één van de vele natuurlijke bronnen, bevinden we ons in Santiago, de grote drukke hoofdstad van Chili. Het is alweer een poosje geleden dat we in de grote stad waren. Bueños Aires en Montevideo waren de laatste in januari.
In januari was ik ook gebleven in m´n vorige berichtje. Van Trevelin ging het toen met de nachtbus naar El-Chaltén. Dit dorpje niet veel groter dan IJzerlo (500 inwoners) in ´t zuiden van Argentinië ligt in Parc Nacionales Los Glaciers (noordelijk gedeelte) en omvat ´t FitzRoy-gebergte en bevat één van de moeilijkst beklimbare bergtoppen v/d wereld (Cerro Torre). Argentinë stichtte dit dorp snel in begin jaren ´80 om z'n grondgebied hier in de Andes veilig te stellen, voordat Chili het zich zou toe-eigenen. Naast een kerk met nog een leeg kerkhof vind je er restaurantjes, barretjes, 2 bakkers en 2 supermarkten.
Na een dagje herstellen van de anderhalve dag lange busrit over 1600 km hobbel-de-bobbel zandweg door de pampa (steppe) trokken we er elke dag op uit om een van de
verschillende toppen te bezoeken. Elk met een ander uitzicht op het indrukwekkende bergmassief Fitz Roy en vaak met een gletsjer op de voorgrond (zie foto´s & filmpjes). Veel wild zie je niet, wel vogels. Zo zagen we spechten, pappegaaien, valken en arenden en niet te vergeten condors. Jammer genoeg willen ze niet allemaal stil blijven zitten voor de foto. Elke dag hadden dat we liepen, hadden we mooi weer. Behalve natuurlijk op de dag dat we naar de voet van Fitz Roy liepen. Een dikke wolk omhulde toen de granieten bergpunten.
Een week lang stonden we op de gratis camping met slechts een toilet en geen douche. Wat o.a inhield met een knijper op je neus naar de wc en elke dag een erg verfrissende wasbeurt in het bergriviertje direct naast onze camping. Na een lekker weekje hier trokken we verder naar het zuidelijk deel van het Parc Nacional om daar een enorme gletsjer te bezoeken. Meer daarover in het volgende bericht.
Hasta luego,
Joost & Gill
P.S. Hier volgt nog wat interresante achtergrond informatie over de beklimming van "Cerro Torre": De beklimmingsgeschiedenis van de Cerro Torre (3102m), lange tijd beschouwd als 'de moeilijkste berg op
aarde´, is een nog niet opgelost raadsel. Terwijl de naburige Monte Fitz-Roy in 1952 voor het eerst door de Fransen werd beklommen, oefende de Cerro Torre een magische aantrekkingskracht uit op de bergbeklimmerselite uit Italië.
In de australe zomer van 1958 ginger Walter Bonatti en Carlo Mauri naar Patagonië vor een vruchteloze pogin op de Cerro Torre. Ook Bonatti´s landgenoten Bruno Detasis en Cesare Maestri hadden in 1958 ook geen succes op de Cerro Torre. Deze berg werd toen beschouwd als de moeilijkste berg op aarde. Maar in januarie 1959 keerde Cesare Maestri (een waanzinnig knappe soloklimmer, 'Spin van de Dolomieten) terug naar de Cerro Torre. Hij hade de Oost-Tiroler Toni Egger bij zich, de beste ijsklimmer van de jaren '50. Samen beklommen ze (naar eigen zeggen) de Cerro Torre via de noordwand. Egger kwam in de afdaling om het leven. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden en met hem was ook de camera, het bewijs dat ze de top bereikt hadden, verdwenen (er werden alleen wat resten gevonden). Omdat daarna alle pogingen om de Egger-Maestri -route op de Cerro Torre route faalden, twijfelde men aan Maestri's verhaal.
Na Maestri's aangevochten beklimming van de Cerro Torre vond bij hem
een ommekeer plaats. Lang had bij hem de ethiek vah het vrijklimmen hoog in het vaandel gestaan. Nu werd artificieel klimmen bij hem de trend. Die trend zou een climax bereiken, toen hij in december 1970 met Enzio Alimonta en Carlo Claus terugkeerd nar de Cerro Torre. Hij was zo geterg door het feit dat er aan zijn beklimming getwijfeld werd, dat hij ditmaal geen middel onbeproefd liet om zijn doel te bereiken. Met een boor die aangedreven werd door een compressor, boorde hij gat na gat voor boorhaken, en ´baande´zo een weg via de oostgraat ´een weg naar boven´. Hij kwam to 15 m onder de top, waar hij moest omkeren bij de beruchte ijspaddestoel. Waarom hij hier omkeerde, heeft hij nooit verteld; waarschijlijk miste hij toen een goede ijsklimmer als Egger.
Pas in 1974 werd de top voor de 2e keer (en volgens anderen de 1e keer ) echt beklommen, en wel vanaf de Patagonische ijkap via de westwand (een Italiaanse expeditie uit Lecco met Mario Conti, Casmiro Ferrari, Daniele Chiappa en Pino Negri). Er zijn ook pogingen gedaan de orginele Maesti-route uit 1959 te herhalen. Daarbij troffen de klimmers in het onderste gedeelte materiaal aan (haken) dat
daar Maestri was achtergelaten. Boven een bepaald punt werd echter geen enkel beklimmingsspoor gevonden.... In februari 1979 herhaalden de Amerikanen Jim Bridwell en Steve Brewer als eersten Maesti's Compressorroute. Ze beklommen daarbij ook de ijspaddestoel van de top. De compressor hangt nog altijd in Maestri´s route, en de ´compressorroute´is tegenwoordig de ´normaalroute op de Cerro Torre. In 1985 voerde de Zwitser Marco Pedrini als eerste een solobeklimming uit van de Cerro Torre via deze route. Voor geïnterreseerden is er de film "Schrei aus stein" met een zonderlinge figuur die Toni Egger moet voorstellen in de hoofdrol.
Advertisement
Tot: 0.08s; Tpl: 0.014s; cc: 13; qc: 32; dbt: 0.0431s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
mams
non-member comment
He wereldreizigers!
fantastisch om jullie in levende lijven weer eens te zien en wat een avonturen beleven jullie. thuis ga ik er even uitgebreid voor zitten Nu ben ik in Haarlem en met hulp van Lex wat achterstallige mailtjes vluchtig gelezen. Liefs en dikke kus van mij en heel veel groetjes van Alex