El Bolson

---

---

Hoi hoi,

We zitten nog steeds in Ushuaia, Tierra del Fuego (Vuurland). Land waar de indianen vroeger het gehele jaar naakt, maar goed ingevet met zeeleeuwen vet, rondliepen. Nu is er nog één 80 jarig omaatje die dat doet. Afgelopen 2 wkn flink wat Spaans geleerd in de prive school hier. Nog een paar dagen hier en dan vertrekken we weer naar warmere oorden, naar Isla de Chiloe (Het eiland Chiloe in Chili) om 't geleerde allemaal in de praktijk te brengen. Maar vanavond eerst nog een feestje met medestudenten bij onze lerares thuis. Ben benieuwd.

Maar goed eerst even terug naar waar ik gebleven was, El Bolson in Argentinië. In de hippy plaatsje (Nucleair vrije zone)genoten we van de regionale producten, vruchten, fruit, Belgische Wafels met Caramel & veel plaatselijk biertjes op de lokale markt. Naast het plaatsje bezochten we de het gezicht van de Indiaan in rots(Cabaza del Indio). Daarna wilden we wat watervallen bezoeken, maar na een paar verkeerde paadjes bevonden we ons weer onder aan de berg en in iemands achtertuin.

Omdat de dag nog jong was besloten we de berg aan de andere kant te bezoeken, te meer om dat er een bos vol houtsculpturen zou zien. Vol energie en goede moed sprongen we op de mountainbikes om de berg te beklimmen. Na een paar kilometer asfalt ging het linksaf stijl de berg op. Hier hield ook het asfalt op en al zigzaggend over de weg beklommen we de berg. Na een uur was er van onze goed moed niet veel meer over en onze energie raakte ook aardig op. Volgens het schematische kaart van de VVV kon het toch echt niet meer ver zijn, maar elke keer als we de bocht om kwamen was er weer een nieuwe helling die het tegendeel bewees.

Van andere fietsers was natuurlijk geen spoor te bekennen. De enige andere levende ziel die we zagen was een man die met een groot stuk hout onder z'n arm naar beneden kwam rennen. Oh ja, en natuurlijk waren er de luie/slimme touristen die zich per taxi naar boven lieten brengen. Eén chauffeur zagen we wel 4x met een dikke greins op z'n gezicht voorbij komen. Onderweg komen er allerlei gedachten in je op, zoals "hmm, dit moet wel een heel speciaal bos zijn, als zoveel mensen er naar toegaan" wat later gevolgd door "Waarom hebben ze die beelden niet hier beneden uitgehakt, bos genoeg daar".

Na 3 uur fietsen en veelal lopen met de fiets aan de hand bereikten we dan eindelijk het einde van de weg om te zien dat er nog een extra 45min. bergop gelopen moet worden alvorens de houten beelden bewonderd kunnen worden. Moet onze laatste krachten aangevuld met ons laatste proviand (1 grapefruit) bereikten we een houten hutje. Hier kochten we met een tong van leer water en toeganskaartjes. Natuurlijk begint het dan net te regenen. Koud, nat en hongerig liepen we snel een rondje om tja... enkele houten beelden boven op een berg (zie foto´s) om daarna weer gauw af te dalen naar warmere regionen. De afdaling ging een stuk sneller dan de beklimming. Dit mede vanwege het feit dat Gill´s fiets alleen over een voorrem beschikte. Hevig doorelkaar geschud en na 45 min bereikten we weer de verharde weg. Ik kon het asfalt wel kussen, maar aangezien ik niet voor Paus doorga liet ik dit maar achterwege.

Na nog een paar dagen in El Bolson met o.a. een bezoek aan het treintje "La Trochita" ging de reis verder naar Trevelin in de buurt van Esquel en vlak bij de grens met Chili.

---