Advertisement
Published: June 19th 2007
Groot geworden door klein te blijven
Heel voorzichtig dan: Patagonia moet wel tot de mooiste plekken ter aarde behoren. Moet gewoon. Mijn visie van Zuid-Amerika was er altijd eentje van gekleurde gepleisterde huizen, op de tango en salsa dansende vrolijke mensen op straat, onvoorstelbaar grote stukken vlees, mooie donkere gewillige vrouwen en een heleboel Spaans. Bevind ik me even in de omgekeerde wereld. Dat wil niet zeggen dat van mijn verwachtingen helemaal niets is heel gebleven, het wil juist zeggen dat ik me op het zuidelijk halfrond bevind - waar het nu winter is. Iets specifieker: ik bevind me tussen de witte bergtoppen van de Andes, massieve gletsjers, walvismigraties en zo nu en dan op een snowboard. Zo voorspelbaar ik ben en zo jullie van voorspelbaarheid houden zal ik vervolgen met een opgave van de inhoud van deze Hollandse tekstenbrei en beeldensoep. Allereerst zal ik de oplettende lezer belonen voor zijn immer zuiver gerichte aandacht en de laatste week in Nueva Zelanda aan een cirkelverhoor onderleggen. Na deze stoelendans van ervaringen - wacht, dat er iets uit mijn verhaal wordt gedanst, leg ik eerst even uit.
Hoewel ik me zelden heb druk gemaakt over mijn privacy op dat fijne digitale web van ons, is er nu toch met een stalen balk tegen die betonnen plaat voor mijn hoofd gestoten. Het blijkt namelijk dat er naar me gegoogled wordt. Je voert ´Mick Janssen´ in en warempel... je belandt zonder pardon op de website die de laatste 4 maanden van leven geschrijft. Nou staan er bepaald geen staatsgeheimen op, maar zijn mijn hersenspinsels door middel van uitnodiging gericht aan een zekere groep vrienden. Daarom wil ik degene die hier niet toe bevoegd is (vanaf nu´de vlerken´, daar hebben jullie het zelf naar gemaakt) hartelijk met hun hasses en de rest van hun hachie naar de digitale uitgang verwijzen. Ook wil ik mijn excuses aanbieden aan eventuele ongemakkelijke confrontaties tussen werkelijkheden die mijn naiviteit teweeg heeft gebracht. But remember, I´m just a soul whose intentions are good. Don´t let me be understood.´
Afijn. Zometeen staat er een kleine aardrijkskundeles op het programma. Ik ben namelijk naar Zuid-Amerika gevlogen om daar vanuit het uiterste zuiden me omhoog en weer een stukje omlaag te werken. De geografie en het climaat hebben zonder enig medeogen of consideratie op mijn verblijf hier ingewerkt. In een dergelijke mate, dat de werktitel van deze blog ´Ice Ice Baby´ was. Daarnaast zullen er twee bijpersonen in mijn reisverhaal worden geintroduceerd. Hun functie is minimaal, karakterontwikkeling nauwelijks aanwezig en ze
Feestje!
FEESTJE! doen je een beetje denken aan dat stukje vlees dat je een uur na de maaltijd uit je kies vist (het is iets, maar je had het liever niet gehad). Maar het waren nou eenmaal de enige Nederlanders in de buurt (niet geheel ontoevallig). Ook zullen de algemene en specifieke impressies van Chile en Argentina niet ontbreken, evenmin als reiservaringen en zelfbeschouwingen. Zullen we dan maar?
Mijn waarderingen van New Zealand waren een maand geleden al hooggestemd: onwaarschijnlijk hoe onwerkelijk mooi de natuur daar is. Maar het meest opvallende vond ik hoe dat alles in stand wordt gehouden. De regel is namelijk dat als ergens een locatie, object, persoon of idee bevindt, dit gecommercialiseerd en verkracht moet worden. Verkracht dient dan te geschieden door overbodige infrastructuur, tegenstrijdige wensen en belangen of algehele desinteresse in het behouden ervan. In Nieuw-Zeeland gebeurt dit dus niet. Alle rotzooi is netjes geconcentreerd in de steden, terwijl dus alle schoonheid ontsloten blijft van dit alles. Een aannemelijke verklaring hiervoor vind ik dat het land in grote mate zelfvoorzienend is en de rest van hun inkomsten uit het toerisme haalt. Dit betekent dus onder andere dat niet de hele bodem geplunderd hoeft te worden om
Torres del Paine
Towers of Pain (eigen vrije vertaling) in het zuiden van Patagonia. Het klimaat liet veel meer dan foto´s maken niet toe. de bevolking te voeden. Maar dan nog is het een prestatie dat toerisme niet alles de nek om draait. Hoewel dit bij populaire bestemmingen zoals Queenstown natuurlijk wel aan de orde van de dag is. Mijn reis in Nieuw-Zeeland schoot tekort in tijd (twee weken is te kort voor zowel het Zuider- als Noordereiland), maar blonk uit in een balans tussen haast en rust. Want ik heb zo genoten van het cruisen annex rallyen met mijn MaMa door het landschap. Hoewel het reistempo waanzinnig hoog lag, heb ik uiteraard tijd genomen voor enige ontspannen avonden, culturele invulling en mind-blowing activiteiten. De ontspannen avonden werden vergezeld door mensen die ik ontmoette en meenam voor een lift: een meisje met rood haar, een vrouw met één arm en een Argentijnse jongen met een baard. Cultuur werd verzorgd door de Maori´s. De oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland kwamen zelf oorspronkelijk weer uit Polynesie (vanuit daar zijn ze ook gemigreerd naar Hawaii en Easter Island, Rapa Nui). Nu zijn het nog steeds hele vriendelijke mensen en ze hebben een mooie cultuur met artwork dat in Amsterdam ook hip is. Las afgelopen week in de NL20 dat er een expositie van Maori kunst was en daarnaast
Leef...
...alsof het je laatste dag is. (Als je dan sterft door een slechte parachute, kan je in ieder geval zeggen dat je een keer uit het vliegtuig bent gesprongen.) een groot Tangofestival... Goed... krijgen jullie ook wat. Geestverruimend werd het in de lucht en ik kan het nu zeggen: Fuck Bungy. Tuurlijk, er zijn saaiere middagen te verzinnen dan van ruim 130 meter een ravijn in te springen en het te overleven, maar vergeleken met een Sky Dive is het... is het als aftrekken terwijl je een lekker kan neuken. :-)
Een hele dag gierden de zenuwen door mijn lijf. Niet omdat ik zo zenuwachtig was, maar omdat de lucht niet meer was dan een wit wolkendek. Twintig minuten voor tijd belde ik de maatschappij op en kreeg het groene licht. Auto in en bij aankomst horen dat je pas hoeft te betalen als je daar na de vlucht ook nog daadwerkelijk toe in staat bent. Dat deed mijn avontuurlijke hartje wel even sneller kloppen. Maar hetzelfde orgaan stopte er bijna mee toen het wolkendek weer dichtschoof en de groep voor me weer terug uit de lucht kwam zonder te hebben gesprongen. Na enkele uren doorzettingsvermogen, vele praatjes en een kleine lunch opende de lucht zich weer. Ik zag, kwam en overwon. In een klein geel vliegtuigje vlogen we met z´n tienen naar boven en terwijl ik op
On Cloud 9
I let the pictures do the talking... mijn partner´s schoot zat (het is immers een tandem skydive) tikte zijn meter door naar 15.000 feet. In Hollandse termen is dat over 4,5 kilometer. Even lachen naar de camera en hell yeah daar ga je dan gewoon. Voor een volle minuut vrijval viel ik naar beneden en het was echt een onbeschrijflijke ervaring: wat mooi, wat cool, wat een leven. Naast vallen en lachen doe je nog een beetje stoer naar de cameraman naast, boven en onder je die de DVD filmt en dan wordt de parachute alweer geopend. Een compleet gevoel van rust en geluk neemt controle over je en je zweeft langzaam over een meer en bergen naar de grond. Ge-ni-aal.
Al snel stapte ik weer het vliegtuig in om invulling te geven aan een jarenlange droom en de eigenlijke bestemming van deze reis: Zuid-Amerika. Zonder een specifiek plan over de route op het continent ben ik via Santiago (Chile) doorgevlogen naar Punta Arenas (Chile) in het zuidelijkste puntje van de wereld (op Antarctica na). Waarom nou Zuid-Amerika? Wat me trok was het niet-Westerse karakter van het continent, zoals je dat in de taal, de mensen, de cultuur en in vele andere karakteristieken treft. De natuur
Puzzleworld, Queenstown
The Wall of Faces: een muur met 160 gezichten (ken en herken!) die in de muur uitgehakt zijn. Echter: als je langs de muur loopt lijken de gezichten uit te steken en ze kijken je allemaal aan en volgen je met hun hele gezicht. Bizar en fascinerend. is op vele vlakken misschien wel het mooiste, hoogste, grootste van de wereld of is simpelweg uniek en enorm divers. Op het (culturele) geschiedenisvlak hebben het Inca Empire, de Maya Civilization en de Aztecs een bijzondere invloed gehad. Maar ook vandaag onderscheidt het continent zich van alle anderen en ieder land onderling ook weer. Ik wilde de landen verkennen, de mensen ontmoeten en begrijpen, gebruiken overnemen en de taal leren. Hier ben ik nu ruim een maand mee bezig en ik heb de tijd van mijn leven.
Met het oversteken van de Pacific ben ik ook een nieuw gedeelte van mijn reis ingegaan. Na drie maanden zonder vaste reispartner te hebben rondgetrokken kwam ik terecht in wat toch wel terecht als het Koningstrio en later Koningskoppel mag gelden. De eerste twee weken stond ik in de kou met Jasper en Rik en tot aan gisteren maakte Rik deel uit van alles wat ik deed. De relatie: Rik is een directe vriend van de Vrije Universiteit en Jasper daar weer een voetbalmaatje van. Ik heb helemaal geen spijt van het solo reizen, maar wat waren dit waanzinnige weken. Jappie, beste man, je was wat mij betreft een absolute verrijking van
The Shire
Aan een officiele Lord of the Rings tour heb ik me niet gelaafd, maar een hobbitholletje zou achter dit bladerdek niet misstaan. hele koude, maar gezellige en bijzondere tijden en ervaringen. En Rikkie, gadverdamme was het relaxt. Het was gewoon goed, of liever perfect. Hier houden wij van. En zij ook. (Chapeau! Chapeau! Chapeau!)
De andere reden waarom het zo anders is dan Australia en New Zealand is lastig te beschrijven. De backpackers zijn anders: gemiddeld ouder, van een ander slag en met andere doelen. Daarnaast zijn er relatief veel minder backpackers. Hoewel het ontmoeten van mensen over de hele wereld onmisbaar is bij je reis, is contact met de locals toch wel superieur. In Oceanie stoorde het me dat daar minder sprake van was of dat de ervaringen minder bijzonder waren. Het was niet ´anders´ genoeg. Ook de hostelervaringen zijn voor mij compleet anders. Bijna elke keer zat ik hier nog in hostels die echt een kleine community waren, in tegenstelling tot een losse verzamelingen drinkende mensen. En dan is er nog de mooie Spaanse taal, temperament, vriendelijkheid, vlees, geschiedenis, hedendaagse culturen en zoveel, zoveel meer.
Zoals gezegd begon ik onderin The Southern Cone - in Punta Arenas. Daar ben ik binnen twee dagen al vertrokken om in Puerta Natales Rik en Jasper te ontmoeten. Ik ben dus niet
naar de meest zuidelijke stad ter wereld (Ushuaia op het Tierra del Fuego) geweest, maar het gevoel was niettemin hetzelfde: het einde van de wereld. De winter in Puerta Nateles (en de zomer ook, denk ik zo) heeft iets desolaats, iets tragisch en verlaten over zich. De eerste vijf dagen verbleef ik alleen in een guesthouse en was grotendeels ook de enige gast daar. Dat betekende dat ik zonder enig woord Spaans samenleefde met een oud vrouwtje en haar ehm... bijzondere dochter. Vloeiende communicatie en tijd om dingen op een rijtje te zetten waren het gevolg. Er werd in Ushuaia namelijk een totaal onsuccesvolle poging ondernomen om op de bus naar mij te stappen. De aanvullende dagen in het spookstadje maakte me bijzonder trots op dit falen. Gelukkig bevind het stadje zich in een heel bijzonder gebied van de wereld: Patagonia. Patagonia beslaat een groot deel van het zuiden van Argentina en een deel van Chile. In het westen wordt het begrensd door de bergketen Andes - na de Himalayas de hoogste en sowieso de langste en breedste bergketen ter wereld. In het oosten van de Andes is Patagonia vooral droge, dorre en vlakke steppes. Busreizen zijn mijn inziens helemaal
Aardrijkskundeles
Ter orientatie van mijn verhaal. niet erg in een omgeving waar je de gaucho´s op hun paard over de landen kan zien rijden.
Het Torres del Paine National Park (de enige reden voor een bezoek hier) is populair omdat het er zo enorm vet uitziet en de goede mogelijkheden tot trekking en hiking. Maar niet voor ons helaas. Onderschat de natuur nooit... je wint toch niet. Hoe dan ook, wel kruiwagens met plezier en aesthetisch genot beleefd. Onze volgende bestemming was El Calafate (Argentina), berucht voor de Perito Moreno Glacier. Het is niet te bevatten hoe zoiets groots en massiefs elke dag twee meter vooruit schuift en tegelijk twee meter afbreekt (dus is hij stabiel). Krakend en grommend maakt hij zijn weg voorwaarts en je ziet enorme brokken ijs afbreken. Imposant. Een andere tour met een boot leidde ons langs andere, nog grotere, gletsjers en tussen enorme ijsschotsen door. Je had er echt bij moeten zijn. Maar geloof me als ik zeg dat ik er niet echt op gerekend had dat ik shawl, muts, handschoenen en longjohns aan moest schaffen in Zuid-Amerika. Maar ik heb er zoveel genot van gehad.
Levend en wel kwamen we ook weer aan in Puerto Madryn, aan de
Jappie, Rikkie en Micky
En of er gechilled werd....! oostkust van Argentina en vertrekpunt voor trips naar Peninsula Valdez. Dit schiereiland is overbevolkt met wild dierenleven in zee en op land. Kolonies zeehonden en zeeleeuwen, pinguins, guanaco´s (lijkt veel op de lama), een heleboel andere vogels, zoogdieren, boerderijdieren, maar vooral walvissen en orca´s. Walvissen migreren graag en dit is één van die speciale plekken waar ze graag komen. Zelfs in het stadje zelf kan je ze zien springen en spuiten, maar we hebben een auto gehuurd (Volkswagen Golf heet hier GOL... geen verklaring voor) en hebben Southern Right Whales met de zonsopgang uit het water zien springen, water in de lucht horen en zien spuiten en dit alles nog eens op een boot voor onze neus herhaald zien worden. Op een ander punt in het eiland hadden we zo ontzettend veel geluk om een aanval van 5 orca´s op één van die walvissen te zien (blijkbaar nemen ze gewoon wat happen uit hem). Heel speciaal, aangezien het off-seazon was voor orca´s en we menigeen jaloers hebben gemaakt... "You saw WHAT? I LOVE orca´s - I even study them - and I´ve been living here for THREE years and only saw them TWICE. FIVE FUCKING ORCA´S?!?!" Ons geluk hebben we
Kleuren maken de lucht
Je zou niet denken dat het vriest... waarschijnlijk ontleend aan good karma doordat we die guanaco op de foto uit het prikkeldraad hebben bevrijd. Nadat Jasper ons verlaten had zijn Rik en ik doorgereisd per bus naar Bariloche (Argentina).
Nu moet ik over de busreizen hier kwijt dat ze een stuk comfortabeler zijn dan ik verwacht had. Of je nou ´cama´ (bed) of ´semi-cama´ (beetje bed) ligt, slapen gaat prima. Natuurlijk is temperatuurregulatie altijd een probleem in bussen (of te warm of te koud), maar het lichte gebrek aan organisatie wordt hier toch altijd wel mooi geillustreerd: ´s nachts 3 keer moeten overstappen, totale non-communicatie wat betreft huidige locatie of verder bestemmingen en één keer zelfs een ´kuttoeristenrazzia´. Alle gringo´s (en één hele gare Argentijn) moesten die nacht de bus uit om door politieambtenaren hun paspoort te laten controleren. Om verschillende redenen slaat dit nergens op: het was op een absoluut onstrategisch punt (dus geen grensovergang), onze paspoorten waren bij de grens al gecontroleerd en het is vrij racistisch om alleen mensen met een lichte huidskleur aan deze behandeling te onderwerpen. Mannetjes die hun kleine beetje macht misbruiken om spookrapporten te produceren. Oh, en dan nog even dit. Ze draaien graag een filmpje in de bussen
hier. In een willekeurige busrit was de aftrapper: Steven Seagal in zijn nieuwste (zelfgeschreven!) misdaad-aikido-vehikel. De overtreffende trap was: Wesley Snipes. Werkelijk alles waar de beste man in voorkomt is om te janken (zoals jullie uiteraard wisten). Mocht je toch willen kijken moet je geluk hebben dat het volume hard genoeg staat als ´ie in het Engels is, er ondertitels zijn als ´ie in het Spaans is en je niet halverwege van bus hoeft te wisselen.
Na een nacht in één van deze filmhuizen arriveerden we dus in Bariloche - om twee redenen: chocolade en snowboarden. De eerste reden is valide omdat de chocolate caliente world-class is. Tongstrelend lekker. De tweede reden hoef ik niet uit te leggen aan mensen die wel eens op ski´s of een board hebben gestaan. Enerzijds wist ik natuurlijk wel dat dit ongehoord vet is, maar anderzijds heb ik het nog nooit behoorlijk gedaan. (Mijn indoor skiavontuur hield iets te veel aluminiumfolie, kopies van mijn identiteitsbewijs, ´klootzaaaaak´ en helikopters richting het ziekenhuis in.) Na twee dagen les, was het op de derde dag tijd om onze skills neer te zetten en dus van de blauwe piste op 2000 meter hoogte weer een kilometer af
Busreizen
De bus is toch wel het vervoersmiddel in Zuid-Amerika. De kwaliteit in Argentina is nog verrassend hoog. Alhoewel... te dalen. Ik heb me zelden zo lekker gevoeld als na die afdaling - kalm, in balans, compleet, of je de hele wereld aan kan. Dat werkelijk alles in mijn lichaam pijn deed (en dat nog een week zou doen) kon me niks schelen. Fantastisch, hulde aan alle snowboarders! Een lege dag hebben we hier ingevuld met paardrijden in de sneeuw in de bergen. Heel rustieke manier om dit te verkennen! (Mijn paard was ook meer een pony en zo mak als een lammetje, maar gezien het feit dat er twee paarden vielen doordat ze uitgleden was ik allang content.)
De laatste twee plaatsen van bestemming waren respectievelijk Mendoza en Corboba. Onze plannen om de vulkaar Villarrica te beklimmen en Aconcague (hoogste top van de Andes) gedeeltelijk te trekken waren niet mogelijk vanwege... het winterse weer. In Mendoza werd het al wat warmer en kwam de zon lekker uit, zodat we fijn op onze mountainbikes langs de wineries konden. Alhoewel... fijn... heb nog nooit zo oncomfortabel gefietst, met zoveel pijn op zulke slechte wegen. Maar de juweeltjes van wijnmakerijen die je na het afzien tegen komt, maken alles weer goed. Uit deze streek komt meer dan 70% van Argentina´s
Iceberg straight ahead!
Je kan er vrij weinig mee, met ijsschotsen, maar had ze nog nooit gezien en ze zijn gewoon vet. Vette ijsschotsen. wijn, die tegenwoordig steeds meer exporteren, in plaats van het allemaal zelf op te drinken (deden ze echt, wijnconsumptie is na de toename van export flink gedaald). Interessant om hier eens wat meer over te horen en lekker om de wijn (en jam en tapenade en likeuren en...) te proeven en drinken. Vanuit hier hebben we ook Puenta del Inca bezocht. Na een oogstrelende busrit en een enigzins gedwongen wandeling over het marktje (tussen de uitstapplaats en attractie in) ons gelaafd aan deze natuurlijk uitgesleten brug - bedolven onder de sneeuw. Het hotel dat er in gebouwd was, leek het niet zo heel goed te doen... verlaten zeg maar.
Momenteel bevind ik me al een week in Córdoba, na Buenos Aires de grootste stad van Argentina met 1,5 miljoen inwoners. In Bariloche had ik al wat privé-lessen Spaans genomen en hoewel veel praten met mensen kunst baart, ga ik hier twee of drie weken intens aan mijn Spaans werken. Het is dé universiteitsstad van Argentina en voelt erg levendig aan. De mensen zijn vriendelijk, het hostel geweldig, de stad baadt in cultuur en geschiedenis en de omgeving is mooi en interessant (een uurtje ten zuiden ligt Alta Gracia, met
Je had er bij moeten zijn...
...maar zo zie ik er wel een stierenhoofd in. Een varken, iemand? een Ernesto ´Che´ Guevara museum in een huis waar hij heeft gewoond). Córdoba, me gusta!
Na een heel klein stukje Chile en een deel Argentina (zonder Buenos Aires, ligt pas veel later op de route) kan ik natuurlijk nog niet concluderen over het hele continent, maar ik kan wel het volgende zeggen. De steaks zijn inderdaad huge, de tango wordt hier zeker gedanst, vrouwen hebben inderdaad (vaak) hele mooie ogen, een schitterende lach, prachtige ogen en een goed figuur (maar zijn wat conservatief...) en voetbal is inderdaad immens populair. Argentijnen drinken bijna allemaal de hele dag maté (Argentijnse thee uit een speciaal kannetje met ijzeren rietje die de eerste keer naar iets smaakt dat op een boerderij op de grond ligt, maar die voor mij nu al snel verslavend wordt). Het leven is hier goed, maar vooral laat: dineren doen ze van 10 tot 1 uur in de nacht en clubs worden niet eerder dan 2 of 3 uur druk. Daarom is de siesta ook een prachtige uitvinding. Het land is ook goedkoop: de Argentijnse peso tegenover de Euro is 4:1. De taal is mooi, maar moeilijk te verstaan en nog wel enigzins goed te leren. Verder houdt mijn
Koken met kijkers
Deze foto bewijst ons culinair niveau. Hoog. Ontzettend hoog. leven hier ook veel hetzelfde in als thuis: heerlijk slapen, eten (vaak en veel), praten, denken, dromen, beetje sporten, filmpje kijken, biertje drinken, stappen, pokeren, ping pong, schaak en muziek luisteren. Maar dat alles in een hele andere omgeving en alles net even iets anders.
In de maanden die voor me liggen, staan nog vrachtwagenladingen vol ervaringen in de planning en ik zal wel weer wat verhaaltjes sprokkelen. Verder wens ik jullie allemaal een fantastische zomer in Holanda toe en zeg dat ik jullie en Nederland mis, maar dat reizen het mooiste is dat er is. En kijk The Motorcycle Diaries nog eens!
Micky Visited Countries Map
Advertisement
Tot: 0.108s; Tpl: 0.02s; cc: 10; qc: 54; dbt: 0.0494s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Rikkie Rielekst
non-member comment
Mickeyyyyy!!
Hi men, Ik zie dat jij je middag nuttig hebt besteed ;). Mooi stukje man! Het was inderdaad echt koninklijk. I am the border of Bolivia..throwing it up!!!!!!!! Spreek je snel dan. Chau hombre, Rik Ps. stukje vlees tussen je kiezen....als het maar wel van die heerlijke ´lomo´was kan ik het tolereren... Ps2. damn I smell good :)