The Catlins

---

Donderdag 13 Maart 2014:



Ik moet de tent inpakken dus de druppels die vallen. In de verte is er wat blauwe lucht dus hopelijk klaart het snel op. Ik schud de hand van Sjirk, de Nederlander en ga dan even naar de hostel waar men dubbele levering van naamkaartjes zou zijn. Ze kunnen daar echt niets vinden dus met lege handen op pad. Ik heb ze eigenlijk niet meer nodig. Ik doe inkopen voor 2 dagen en verlaat dan Invercargill. Buiten het centrum kom ik op een weg die door veel landbouwgebied en polderland gaat, net als thuis! Het is grijs maar best warm dus ik kan in men T-shirt fietsen. Rond de middag begint het weer te druppelen. Volgens de voorspelling zou er enkel in de ochtend wat regen zijn. Als ik in Fortrose kom, kom ik officieel in de Catlins. Ik wil hier kamperen maar er is niet echt een camping dus komen er nog eens 30km bij. Ik heb een mooi zicht op de kustlijn. Het regent of zevert ondertussen goed door. Per verrassing wordt het ook een gravelweg. Die had ik hier nog niet verwacht dus het rijden gaat stroefer. Op een stevige heuvel kom ik 2 andere fieters tegen waarvan eentje jawel op een SANTOS! Yiha! De weg gaat al bij al toch redelijk vlot. Als ik bij na in Curio Bay ben, druppelt het minder en zie ik zelfs blauwe lucht. Ik wou naar een hostel gaan maar het wordt toch kamperen. De camping is groot en weids en ligt ideaal met zich op de baai. Ik ontmoet er nog 2 jonge fietsers uit Wellington. De keuken is een klein hokje, een fornuis en een gootsteen, dat is het. Ik douche maar eerst wan ik ben goed afgekoeld na de natte rit. Ik kook een beetje onhanidg men maaltijd. Ik ontmoet er dan een Engelsman vanop de camping in Invercargill. Ik had gezegd dat ik hier misschien zou zijn en het is gelukt. 's avonds gaan we samen naar de pinguïn-kijkspot. Er is een massa volk voor jawel 1 beestje. Het is best leuk. Spijtig genoeg kan je niet te dicht komen wat resulteert in een kleine stip op de foto. Er is ook een gefossiliseerd woud uit het Jua tijdperk. De hemel is ondertussen helder. Daarna klauteren we nog over een hoop rotsen op bij spectaculaire golven te komen die op de rotsen inslaan. Het is een echt hindernissenparcours. Op sommige rotsen liggen gigantische stukken zeewier die eender doen denken aan tentakels van één of ander zeemonster. Op de terugweg zien we nog een pinguïn-jong. Na het rotsgeklauter aanschouwen we nog even de baai, het is een echte postkaart. Er ligt een boot met een klein lampje op het dek en de volle maan schijnt fel, de weerspiegeling op het water maakt het prentje perfect.



Vrijdag 14 Maart 2014:



Het is een vochtige ochtend maar de zon is van de partij. Als de Engelsman vraagt of ik de dolfijnen gezien heb, schiet ik uit men tent en ga op de uitkijk. In de baai zie je wat vage schimmen maar plots in ee golf, jawel een dolfijn dolt wat rond. Dit is het enige redelijke zicht dat ik krijg, de rest blijft vaag. Enkelen gaan zwemmen in het water en hebben een close contact. Na gisteren Pingu gezien te hebben en vandaag Flipper verlaat ik de camping. Ik ga nog even naar het pinguïnuitkijkpunt van de dag ervoor maar niets te zien. Na 6km kom ik in Waikawa waar een klein museumpje is een een infopunt. De Engelsman is er ook en zal me vanavond een smsje sturen met zijn locatie. Ik zal echter van de ganse dag geen GSM-ontvangst hebben. Net voor ik op de hoofdweg terugkom, passeer ik de fietsers uit Wellington, Lulu en Jack. Ik had ergens het idee dat de Catlins vlak waren maar na die heuvel van 200m weet ik dat dat totaal niet waar is. De weg gaat nu door het bos, regenwoud zelfs. Er zijn vandaag wat hotspots om te bezoeken zoals de Niagara watervallen. Oftwel de plaatstelijke grap want ze zijn mini. Ik besluit de tent op te zetten op een camping vlakbij de McLean Falls. Het is nog 3km gravel nu en het laatste stukje daalt ferm af. Er volgt dan een wandeling van 20 minuten door het bos, weeral zalige regenwoud. Er volgen al wat kleine watervalletjes om tenslotte met de gigantische finale te komen. Een grote die naar beneden komt en dan nog wat trappen naar beneden. Plots zie ik Jack en Lulu naar beneden komen. Er is blijkbaar een track dat naar de top van de waterval leidt. Ik zet men eerste stappen omhoog die redelijk glibberig zijn. Derna gaat het vlotter over de rotsen tot ik bij een steile weg naar boven kom. Ik moet me vasthouden aan wortels en na onder een rots gekropen te zijn, sta ik bovenop de waterval. Ik denk dat niet weinig toeristen hier komen. Na men overwinning daal ik terug af. Op de terugweg naar de camping kom ik Lulu en Jack nog eens tegen. Zij gaan nog een 10-tal km verder naar een Doc-camping. Ik blijf echter hier want morgenvroeg bij laagtij kan je nog grotten vlakbij de zee bezoeken. Ik hoop dat de info correct is want dat ziet er de moeite uit!



Zaterdag 15 Maart 2014:



Ik sta op als het nog donker is. Het is overduidelijk dat de zomer op zijn einde loopt en de herfst nadert. Ik veronderstel dat het 's nachts ook flink is afgekoeld want ik ben weer ontwaakt van de koude. Ik haast me naar de Catedral Caves die pas toegangelijk zijn na een gravelweg. Er wordt een wegentaks gevraagd van 5$ omdat de weg over privaat land gaat. De weg is niet bepaald in goede conditie waar ik als fietser de dupe van ben. Er zijn regelmatig putten. Fietsers krijgen geen afslag... Na een wandelingkje door het bos, kom ik op het strand. De zee is bijzonder woelig en er zijn best hoge golven. In een immense massa rots is een opening. Ik wandel naar binnen en het wordt donker en donker. Dan draait de gang terug naar buiten, richting zee. Deze opening ligt veel dichter tegen de zee en regelmatig stroomt er wat water binnen. Ik zie plots mensen de grot inlopen. Er komt een grote stevige golf aan. Ik heb men broek opgerold dus waan me gerust maar ik krijg toch water over me tot boven de knieën. Met een half natte broek druip ik uit de grot. Toch een knap spektakel. Terug door het bos naar de fiets. Een Aziaat vraagt of men fiets carbon is. Haha, het zou niet lang houden. Terug op de hoofdweg daal ik af en maak ik een korte wandeling bij meer Wilkie. De bomen reflecteren mooi op het wateroppervlak. Ik eet een koekje met zicht op het strand en wat ondiep water. Hier zijn best nog wel wat sandflies en ik krijg weer enkele rake beten. Dat wordt weer jeuk! Iets verder verlaat ik het asfalt en ga op een gravelweg. Deze klimt langzaam tot wel 250m! Gelukkig is het niet te steil en is er weinig verkeer. Dan gaat de weg nog wat op en neer vooral ik aankom bij de Purakaunui watervallen. Het is hier best druk en ik lunch eerst vooraleer ik het korte wandelinkje maak. De watervallen op zich zijn mooi maar kleiner dan die van gisteren. Ik ga verder over de gravelweg tot ik aan een afslag kom voor Jack's blowhole. Van hieruit is het nog meerdere kilometers tot de bestemming. Er komen regelmatig auto's langs die voor een verstikkende stofwolk zorgen. Ik kom uiteindelijk toch in Jack's Bay. Er volgt nu echter nog een voettocht op en neer. Onderweg is er nog een wow-zicht op de kustlijn. Ik kom bij de blowhole of een grote rotspartij waar de zee in klotst, zeer impressionant, zeker met het bijhorende geluid. Wat een power! Ik kom nog want mensen tegen die in vanmorgen bij de grotten zag maar ook in Invercargill. Ik ben blij dat ik uiteindelijk terug op het asfalt ben en ik rijd Owaka binnen. Daar bij de supermarkt zie ik Jack&Lulu terug. We wisselen nog wat gegevens uit zodat ik ze misschien gedag kan zeggen als ik terug in Wellington ben. Ik ga naar de camping jeugdherberg in het dorp waar ik de tent opzet. De wind wakkert aan. Er is een restant van een cycloon dat over Nieuw Zeeland trekt die langzaam op weg is naar het Zuid Eiland. Ik ben benieuwd wat dat nog gaat geven. In de keuken ontmoet ik 's avonds een meisje uit Antwerpen. Belgen, ze zijn niet dik bezaaid in NZ maar ze zijn er!



Zondag 16 Maart 2014:



Ik ben te laat wakker en buiten staat er best wat wind. Ik besluit maar ter plekke te blijven. In het dorp ga ik het museum bezoeken. Dit gaat over vroegere kolonisten, scheepsrampen, houtontginning, het dorpje Owaka zelf. Na de film over 2 gestrande schepen gezien te hebben, ben ik hier klaar. De bib die ernaast is, is gesloten en er is ook geen wifi. Op de terugweg naar de camping ondervind ik pas de sterkte van de wind. Ik had een rugwind gehad als ik was door gereden. Helaas, morgen hopelijk ook. De namiddag breng ik relax door in de lounge, beetje computeren en dergelijke. Ik val bijna in slaap. Morgen terug tijd voor wat actie. Ik ben benieuwd naar het weer want er staat nog regen gepland. Ik hoop toch nog wat toeristische plekjes aan te doen.



Maandag 17 Maart 2014:



Het is een stralende morgen ondanks ik met men kletsnatte ochtenddauw-tent in de schaduw staan. Vlug alles een beetje in de zon leggen. Voor het vertrek is het nog gedag zeggen tegen de Duitsers fietser die ook op de camping was en Nigel, de tijdelijke uitbater van de hostel/camping die ook fietst. Ik krijg zijn blog nog mee en hij maakt een foto van me. Ik ga eerst richting Surrat Bay, de plek waar ik oorspronkelijk wou kamperen 2 dagen terug. Ik rijd een stukje te ver maar neem dan de juiste weg richting strand. Hier zou je zeeleeuwen moeten kunnen spotten. Ik wandel door de duinen en kom dan op het strand. Er is een wegwijzer die naar de zee wijst richting het scheepswrak va nde Surrat daar hier eind de jaren 1800 zonk. Ik wandel nog een tijd over het strand maar niet veel te zien. Als ik een dame tegenkom, vraag ik of er effectief wel iets zit. Ja zegt ze, nog een eindje verder. Ik vind er uiteindelijk 2 die liggen te zonnen, half ondergedekt met zand. Als ik nog een kwartierje verder ga, vind ik een groep van 5 die aant het spelen is in het water. Tijd voor een hoogwaardige natuurfilm! De groep verdwijnt uiteindelijk in de golven maar een groot exemplaar blijft achter. Ik geniet nog even van het moment voor ik aan de lange wandeling terug begin. Op de terugweg krijg ik de vraag of er echt wel iets zit. Ja hoor maar het is een fikse wandeling. Het is al 12u en ik moet nog aan men volledige dagrit beginnen. De volgende stop is Nnugget Point maar dat haal ik niet meer voor de lunch. Ik eet dan maar in de berm. Als ik aan de afslag voor Nugget ben, krijg ik gravel. Het is hoogtij en de zee komt bijna tot aan de weg. De golven zijn zeer woelig! Spectaculair. Men weg klimt omhoog en weer omlaag, het laatste stuk enkel omhoog richting vuurtoren. Het laatste stuk gaat te voet langs groene kliffen. Af en toe hoor je een geluid weerklinken en als je ven goed zoekt, zie je enkele zeehonden op de rotsen zitten. Bij de vuurtoren kan je de macht der oceanen nog aanschouwen alsook nog wat zeehondjes. Op de terugweg is er nog een afslag naar een pinguïnuitkijkpunt. Hmmm, veel is er echter niet te zien. Welgeteld 1 jong kan je zien op het strand en dan nog van verre afstand. Ik kom vervolgens door Kaka Point maar hier blijf ik niet want ik wil niet in de shit zitten. Het ochendzonnetje is ondertussen verdwijnen en ik heb grijze wolken in ruil gekregen. De laatste 20 kilometer naar Blaclutha zijn vlak en gaan redelijk vlot. Als ik de supermarkt buiten ben, druppelt het wat. Ik wil eigenlijk een hostel maar beland toch op de camping. 's avonds regent het echter goed door.



Dinsdag 18 Maart 2014:



De regen is voorbij! Ik kan een bijna droge tent inpakken. In het dorp blijkt er gratis Wifi te zijn dus bel ik even naar huis. Na het bezoek aan de winkel, is het laat eer ik in het zadel zit. Ik rijd richting kust en kom eerst door Kaitangata vooraleer ik het niets in rijd. De weg gaat over wat heuvels naar de kust. De weg is ondertussen gravel geworden en de zon is heet. Ik heb me voorgenomen om bij de kust te lunchen. Ik hoor de zee en ik vang een glimps op maar er is een draad gespannen en een hoge klif. Ik rijd nog wat verder in de hoop ergens een toegankelijker plekje te vinden maar helaas. Ik eet dan maar langs de kant maar ik heb wel zicht op een groene wei met paarden en schapen. Als ik terug doorrijdt is er natuurlijk enkele minuten verder een open plekje met gras met een zalige zicht op de zee en de kliffen. Achja, volgende keer beter. De weg gaat best regelmatig op en neer, nooit echt hoog maar toch wel glooiende. Terwijl ze me op het toeristisch bureau hadden gezegd dat het niet heuvelig was, andere normen misschien? Ik moet uiteindelijk van de kust afbuigen om terug een stukje landinwaarts te rijden om een rivier te kunnen oversteken. Ik kom door een weiland dat sterk doet denken een een prehistorische scene. Op de brug besluit ik om naar de hoofdweg te rijden voor het dorpje Milton. Er zit nog gravel aan te komen en het is al redelijk laat. Ik heb geen zin om laat te arriveren dus zet ik de tent in Milton. De camping ligt naast het zwembad en ook redelijk dicht bij de hoofdweg met het nodige lawaai. De faciliteiten op de camping hebben hun beste tijd al gehad. Ik ontmoet er nog een Amerikaan uit Alaska die hier al bijna een jaar is en dan naar Australië trekt.



Woensdag 19 Maart 2014:





Weinig ochtenddauw vandaag en een zon aan de hemel. Ik ga nog wat brood halen en dan ga ik de hoofdweg op. Met momenten is er toch veel verkeer dat hard gaat. Bij Waihola sla ik af richting kust, dit is echte nog 12km. De weg klimt en een andere fietser daalt vrolijk af. De weg gaat op sommige stukken zeer steil omhoog tot ik op een hoogte van 300m kom. Ik blijf een tijdje op hoogte op dan geleidelijk af te dalen naar de kust bij Taieri Mouth. De zon is van de partij en e zee glinstert. Er staat een bankje dus besluit ik om dit moment niet verloren te laten gaan en ik besluit dat het lunchtijd is. De weg gaat verder langs de kust en is relatief vlak. Om een gegeven stukje laat ik de fiets even aan de kant staan om even over het strand te dolen. Als ik vervolgens in Brighton kom, komt Dunedin dichterbij. Langzaam neemt het verkeer toe maar het wordt nooit onmenselijk druk. Als ik de State Highway per brug over steek is het nog een klein stukje vooraleer af te slaan op een weg die me flink doet zweten. Bovenop de berg is het even rechts en links, dan een stukje afdalen vooral eer ik bij ro of Rosemary aankom. Ro is de tante van Mark uit Auckland waar ik een aantal dagen kan logeren terwij ik Dunedin en omstreken verken.

---