Kirsten is er Deel I

---

Beste,



Ondertussen word het bijna standaard dat er een tijdje overheen gaat tot ik (vanaf nu we) een blog posten. Want in de tussentijd hebben we zeker niet stilgezeten en is er weer veel gebeurd. Ook zal een deel van dit blog geschreven zijn door Kirsten zelf, voor het perspectief van een dame weer te geven.



Zoals gezegd is er veel gebeurd, zo ben ik voor de komst van Kirsten naar een aquarium in Napier gegaan aan de Oostkust van het noordereiland. Eigenlijk was het niet echt een aquarium maar meer een redding centrum met dieren die ooit in hun leven gered zijn, maar uiteindelijk niet meer terug de wildernis in konden. Ze hadden een brede selectie aan dieren die ik samen met sommige huisgenoten heb kunnen bekijken (de Franse en Costa Ricaanse). Een van de belangrijkste was voor mij toch wel de Kiwi. Een rare vogel die alleen tevoorschijn komt in het donker en volgens mij ook niet kan vliegen. Je moet ze voorstellen als: een uit de kluiten gewassen kip met in plaats van veren een vacht heeft wat hetzelfde is als veren, maar toch anders. Om het mogelijk te maken dat de bezoekers dit diertje konden bewonderen was er een speciaal donker hok gemaakt waar de dieren in theorie 24 uur in het donker leefden, overal stond dan ook aangegeven geen licht van je telefoon aub. Toch kregen Aziaten het voor elkaar om het diertje bang te maken met hun lampen, in hun karakteristieke zoektocht naar het ultieme fotomoment. Waar ze voorover gebukt tegen het raam met schuld in hun ogen druk om zich heen keken, om te zien hoe de andere bezoekers reageerden, en toch tegelijk geen millimeter toegeven in het verlichten van de ruimte met het luid geklik van de fotocamera's.... Na dit bezoek zijn we ook eigenlijk gelijk Napier uitgereden terug naar Palmerston.



Hierna is eigenlijk niet veel gebeurt tot de komst van Kirsten. Wel moest ik voor een nieuw appartement zorgen wat de nodige verhuisstress met zich mee bracht. Maar niets wat niet te overkomen was. Uiteindelijk ben ik dus uit het "vertrouwde" appartement vertrokken en zitten we nu met ons twee in een studio appartement wat net groot genoeg voor ons beiden is. Kirsten heeft ook een stuk geschreven, voornamelijk omdat ik grotendeels te lui was alles in te halen, maar ook omdat Kirsten graag haar verhaal kwijt wil.



Hoi iedereen back home! Kirsten hier.



Daar ben ik dan aangekomen in Nieuw Zeeland, helemaal aan de andere kant van de wereld. En wat was het toch een lange reis! Maar gelukkig kon ik uitkijken naar het moment waarop ik Rik in de armen kon vliegen!



Halverwege de vlucht naar Auckland, was ik al begonnen met aftellen. Eenmaal aangekomen in Auckland moest ik snel naar de domestic-flights en wat was ik toch moe! Maar tegelijkertijd voelde ik ook de kriebels en spanning om Rik weer te zien. Nog 1 uur vliegen en ik was er! Gedurende de daling kijkend over het mooie en ontzettend groene landschap sprongen de tranen al in mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat ik naar de andere kant van de wereld zou vliegen om daar samen met mijn vriend een half jaar te wonen. Maar dat moment was toch aangebroken. Zodra ik Rik zag rende ik naar hem toe om hem een enorme zoen en knuffel te geven! Eigenlijk net zoals in al die romantische films.





Na een taxi rit van ongeveer 15 minuten kwamen we aan in het studio complex the Mews, net buiten de stad maar dichtbij de Universiteit. Na even lekker lang te douchen, waar je na iets meer dan 33 uur vliegen wel naar uitkijkt, gingen we terug de stad in om iets te eten. Vrienden van het Riddet Instituut, waar Rik zijn masterstage doet, waren ook in de stad. Na het eten heb ik deze lieve mensen kunnen ontmoeten, echter na één drankje kelderde mijn adrenalineniveau en voelde ik de jetlag opkomen.

---