Advertisement
Welkom allemaal op mijn blogje!
Na 41 uur reizen is het dan zo ver: Koentje is aangekomen in Hamilton.
Afgelopen donderdag ben ik met de trein naar Schiphol gereist, samen met mijn ouders (en een toevallige ontmoeting met Marjolein!). Toen we daar aankwamen stond uiteraard de filmploeg al klaar, en mijn moeder voelde hem al bijna aankomen toen ze Joris Linssen zag rondlopen! We zijn gelukkig aan de aandacht ontsnapt en ik heb in alle rust nog wat kunnen eten voordat de lange, lange vlucht zou beginnen.
De juiste Gate vinden was bijzonder makkelijk, ook al wist ik niet meer precies welk getalletje er nu voor de F stond. De overvloed aan Japanners wist mij er echter van te overtuigen dat het inderdaad 5F was! Het zou mij verbazen als er meer dan 10% niet Japans geweest was. Uiteraard zat ik dus ook naast 2 Japanse dames in de vlucht, en aangezien mijn Japans niet veel verder strekt dan Konnichi wa en Itadakimasu leek het er op een stille vlucht te worden.
10 minuten na de officiële vertrektijd waren we nog steeds niet op weg, en het begon al aardig te kriebelen toen de kapitein opeens omriep
dat er een 'minor technical problem' was. Uiteraard hielp dat niet. Ik vermoed dat de bemanning bij de NS heeft gewerkt, want ze hebben tot vijf keer toe gemeld dat het 'nu echt nog maar een half uurtje zal duren'. Iedereen dolblij natuurlijk toen het laatste 'half uurtje' maar een kwartiertje duurde, ondanks dat we ondertussen alweer 3 uur verder waren!
Na een ruwe start was het dan eindelijk zo ver, het vliegtuig kwam in beweging! Korte vluchtend gewend als ik was, vond ik het vliegtuig best ruim en ik had zowaar wat beenruimte (tot de persoon voor me haar tas onder haar eigen stoel stopte, grrr). Na een lekkere vegetarische pasta met eetstokjes naar binnen gewerkt te hebben (niet door de peer-pressure van de Japanners, maar zodat ik wat te spelen had) probeerde ik toch maar eens of ik nou eigenlijk kon slapen in zo'n vliegtuig! Nee dus. Met hulp van mijn geweldige technische inzicht wist ik mijn benen zo ver als mogelijk was te strekken, maar toch kon ik mijn draai niet vinden. Met een boek in mijn handen had ik echter geen enkele last van de beentjes, dus ik heb me de tijd lekker weggelezen, gepuzzelt
en geDSt.
'Enkele' uurtjes later kwam dan aan in Tokio, volgensmij was het een uurtje of 3 (plaatselijke tijd) en om 7 uur zou mijn vlucht naar NZ dan vertrekken. Genoeg tijd dus om even rond te kijken! Helaas werd ik direct afgewenteld naar de Terminal voor aansluitende vluchten, en hier viel op een paar Tax-free winkeltjes bijzonder weinig te beleven...
Er was een speelgoed winkel, waar allerlei knuffels en action-figures te vinden waren van superhelden en anime-karakters. Ik had graag een grote Bowser-knuffel meegenomen maar mijn bomvolle rugtas liet dit niet toe 😞 Er zweefden ook allerlei superhelden en vliegtuigjes bovenin de winkel, wat erg grappig was om te zien!
Ook was er Origami winkel/museum combinatie, waar ik mijn oogjes uitgekeken heb. Hier heb ik dan ook veel foto's van gemaakt! Ik had eigenlijk nog wat typisch Japans eten willen halen bij de Take-Away Sushi, maar ik was een beetje misselijk (van het gebrek aan slaap) en het leek me dus niet verstandig om iets heel erg vreemds te eten. Na nog 2 keer op en neer te zijn geslenterd door de Terminal ben ik richting mijn Gate gegaan.
De vlucht van Tokio naar Auckland
ging een stuk soepeler, en hier kreeg ik ook de kans om te wennen aan de kiwi accenten! Deze vlucht was zowaar nog ruimer dan de vorige, al weet ik natuurlijk niet of dat kwam door het gebrek aan een grote tas onder de stoel van de persoon voor me. Het was in ieder geval een echte verademing. Tijdens de vlucht kreeg ik ook tot 2 keer toe de kans om traditionele Japanse gerechten te proberen en dit heb ik uiteraard gedaan! Na gegeten te hebben en een paracetamolletje ingenomen te hebben, probeerde ik dan toch maar weer te slapen. Dankzij de beenruimte, het feit dat ik mijn kussen tegen het raam kon leggen, en mijn uitgeputte staat, kon ik zowaar in slaap vallen en ik werd heel erg helder wakker en voelde mij dus stukken beter. Ik verwachtte half-half dat het grootste deel van de vlucht al voorbij was, dus ik wierp vol interesse een blik op mijn horloge. Deze vertelde me dat het twee uur later was en dat ik nog meer dan 6 uur vlucht te gaan had. Oh.
Het is me daarna niet meer gelukt om in slaap te vallen helaas, en ik heb mezelf
dus maar weer geamuseerd met mijn boek en met mijn DS. Batterij na batterij begaf het echter, en aangezien het ook te donker was om fijn te lezen ben ik maar een film gaan kijken op het 'On-board Entertainment System', aangezien proberen te slapen weer eens tevergeefs was. Ik had helemaal uitgerekend welke film ik het beste kon kijken om de resterende tijd tot de landing te vullen, maar een lekker ontbijt en een lange landing zorgen er helaas voor dat ik de laatste 10 minuten van Avatar moest missen! Misschien had ik toch maar niet koppig moeten proberen een poached egg met eetstokjes te eten...
Dankzij de lange landing en mijn positie aan het raam kon ik al lekker genieten van het Nieuw Zeelandse uitzicht, en dit beviel toch wel bijzonder goed!
Deze vlucht was gewoon op tijd, en ik had dus nog 2 uur de tijd voordat mijn bus aankwam nadat ik langs de douane geweest was. Op dit vliegveld was echter helemaal niks te doen, en ook buiten viel er helaas niet veel te zien. Het zonnetje scheen echter lekker, dus bemand met mijn winterjas (zon of niet, het is en blijft natuurlijk winter daar)
ben ik een boekje gaan lezen bij het juiste busstation. De busroute had ik natuurlijk helemaal uitgestippeld en uitgeprint, maar tijdens het wachten kwam ik tot mijn eerste NZ-relevatie: verwacht maar niet dat de bus er op tijd is. Mijn bus zou om 12.30 vertrekken en toen er om 11.38 een bus die aan de beschrijving voldeed aan kwam rijden keek ik natuurlijk vol verwachting op. In grote letters stond er op: 7 days a week, every 30 minutes. Wiskundige dat ik ben, begon het dus te kriebelen, aangezien 12.30 niet aan die slogan voldoet! Toen de volgende bus (klokslag 12.08, als een klok dan zou slaan) aankwam heb ik de chauffeur dan toch maar aangesproken met de vraag of ik al op kon stappen. Volgens de planning zou ik namelijk om 13.15 aankomen in Makatau, en direct moeten overstappen op de bus naar Hamilton, met een bus die 8 minuten later aankomt zou dat wat lastig worden (dacht ik).
Dit was gelukkig geen probleem en ik kon gewoon met hem meerijden, al wist hij niet helemaal wat hij met mijn e-ticket aanmoest. Nergens werd aangegeven wat de volgende halte was (blijkbaar zijn we een beetje verwend in Nederland
ofzo?), dus ik ging er maar gewoon van uit dat er maar weinig halten waren. Niet dus, welkom terug kriebels! Met behulp van mijn e-ticket heb ik uitgerekend hoe lang de bus er ongeveer over hoorde te doen en toen de aangepaste welkomsttijd in de buurt kwam ben ik erg goed gaan opletten of ik wat dingen zag staan. Gelukkig was het alsnog erg duidelijk welke uitstap ik moest hebben!
Uiteraard was de zenuwslopende busrit nog niet voorbij, ik moest namelijk een andere busstop hebben dan die waar ik uitgestapt was! Op het e-ticket stonden gelukkig een paar aanwijzingen die perfect naar een busstop leidden. Helaas voldeed deze busstop niet aan het service nummer dat op mijn ticket vermeld stond en uiteraard was er nergens een info-balie te vinden! Ik heb toen wat backpackende figuren aangesproken en die hebben mij ervan overtuigd dat het toch echt de juiste plek was. Toen ik een bus zag komen aanrijden met de juiste naam (Intercity) was ik dus erg opgelucht en vrolijk wapperend met mijn blaadje liep ik naar de chauffeur die al koffers in aan het laden was. Nee deze bus rijdt niet naar Hamilton. Oei. Gelukkig kwamen er binnen 5
minuten nog 3 Intercity bussen aangereden, waaronder degene die ik moest hebben. Maffe bedoeling daar, die bussen.
Deze busrit was gelukkig een stuk beter voor de zenuwen, misschien zelfs iets te goed want ik kukelde bijna in slaap! Ik ben echter wakker kunnen blijven en kwam zonder problemen aan in Hamilton. Terwijl ik de bus uitliep zag ik de welkomst bordjes met "Koen" al staan, en ik werd direct opgevangen door 3 lokale leden van AIESEC, de studenten organisatie die de stage bemiddeld heeft. Zij hebben mij welkom geheten in NZ en hebben mij vervolgens met de auto naar mijn gastgezin gebracht!
En zo kwam er zowaar een einde aan de lange, lange reis.
Advertisement
Tot: 0.17s; Tpl: 0.037s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.1035s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Naud
non-member comment
Hoi Koen, Geniet van jouw verblijf in Nieuw Zeeland. Wij blijven jouw blog volgen! Groetjes van Oma & Naud