De beklimming van Mt. Taranaki

---

New Plymouth ligt aan de voet van een enorme vulkaan; Mount Taranaki. Met zijn 2518 meter hoogte en eeuwige sneeuw op de top, is dit een slapende gigant die je niet moet onderschatten. Dat deden we dan ook niet, toen we besloten een poging te wagen om naar de top te klimmen. Twee rugzakken vol met eten, water, kleren, zonnebrand en alle ehbo-attributen die we eventueel nodig zouden hebben, stonden klaar. Om half 8 werden we opgehaald door Rob, die ons bij het begin van de beklimming afzette en ons daar om half 5 weer zou ophalen. Met de dreigende woorden 'als jullie niet op tijd terug zijn, zet ik een zoekactie op touw' (waar hadden we die woorden eerder gehoord?) liet hij ons achter.

De beklimming viel eigenlijk in 5 delen uiteen, het ene deel nog moeilijker dan de andere. We begonnen met een enorm steil stuk; eerst over losliggende stenen, daarna over een betonnen strook. Na ongeveer een uurtje werden we beloond voor onze inspanning met een prachtig uitzicht en de laatste wc. Deel 2 was kort. Al klauterend over (soms losliggende) stenen zagen we al snel de volgende uitdaging liggen: een trap van minstens 300 treden. Slik. Inmiddels zaten we toch al vrij hoog en zagen we ook dat de wolken een dik pak begonnen te vormen om ons heen. Het uitzicht verdween daarmee, maar het bracht wel een nieuwe unieke ervaring met zich mee: we klommen boven de wolken! Bovenaan de trap konden we in de verte de vulkanen van de Tongariro crossing zien liggen. Hun toppen kwamen ook boven de wolken uit. Prachtig!

Maar ja, we waren nog lang niet boven. Het einde van de trap bracht ons naar het vierde en meest lastige deel: een enorme helling met los gravel. Denk 2 stappen vooruit, 1,5 achteruit. Dirk ging als een speer naar boven, net als eerder bij de Tongariro crossing. Hij liet zich niet stoppen door losliggende steentjes. Veerle daarentegen kwam niet vooruit. Niet alleen de steentjes speelden daarbij een rol, maar ook de steilheid en de enorme hoogte waarop we op dat moment zaten. Na een ontelbare hoeveelheid pauzes en ongeveer 2 uur later (en eerlijkheid gebied te zeggen, ook na een paar traantjes van angst) was Veerle dan toch ook eindelijk boven. Dat dezelfde weg ook weer naar beneden afgelegd moest worden, daar wilde ze nog even niet aan denken.

Het gravel ging over in grote brokken steen, waar je over moest klimmen. Het was hier ook vrij druk; het was een relatief smal stuk, waar zowel mensen naar boven als naar beneden probeerden te klimmen. Dit hield een beetje op. Tel daarbij op dat de vermoeidheid in begon te slaan en de tijd begon te dringen en je begrijpt dat we op een gegeven moment ervoor hebben gekozen om om te draaien. Dat was 200 meter onder de top....(ongeveer nog een uur klimmen). Het was maar goed ook dat we deze beslissing hadden genomen, want om half 5 kwamen we aangerend om de bus te halen. Net op tijd!

Dirk zit erover te denken om de beklimming nog een keertje te doen. Hij wil heel graag de top bereiken. Veerle weet niet zeker of ze nog een keertje meegaat. To be continued....

Leuk detail: de beklimming heeft ervoor gezorgd dat Dirk geen zolen meer heeft onder zijn schoenen. Helemaal weggesleten door de stenen. Inmiddels heeft hij toch maar nieuwe schoenen gekocht, zonder zolen loopt toch wat lastig :-)

Minder leuk detail: door de klappen op de bovenbenen en de knieen bij het afdalen hebben we vier dagen wat kreupel door het hostel gelopen.

---

Comments

[aalt]

niet jaloers vandaag
Vandaag ben ik niet jaloers. Klimmen, dalen en hoogtevrees zouden mij op de grond houden. Dan maar foto's van een ander bekijken. en kreupel tja, misschien eerst oip internet kijken hoe je moet lopen/kruipen. geen medelijden dus. wordt je hard van. hoi groeten, aalt