Advertisement
Ook vandaag is het half tien als we vertrekken. Anton bijt het spits af en rijdt de rest van de Arnhem Hwy af. Aan het einde gaat hij naar links de Stuart Hwy weer op. Als we naar rechts zouden gaan zijn we binnen een uur in Darwin (35 km), maar ons doel van vandaag is Litchfield NP, de andere kant op. Het is aan alles duidelijk dat we dicht bij de bewoonde wereld zitten nu. Het landschap verandert heel duidelijk: er zijn allemaal mangokwekerijen en ander fruitboomgaarden. Ook veel meer huizen en boerderijen. De Stuart Hwy is hier ook twee banen heen, twee banen terug met een middenberm. Dat hebben we bij Perth voor het laatst gezien. Daar tussen was het overal, één baan heen, één baan terug met alleen een (on)onderbroken streep ertussen. Bij Noonamah Roadhouse tanken we en wisselen we van bestuurder. Ik mag ook nog enkele kilometers over deze weelde rijden en dan wordt het weer één baan heen één baan terug. En de 6e 1000 km leggen we af.
Na een kilometer of 40 slaan we af naar Batchelor, de gateway naar Litchfield NP. Daar gaan we nog even boodschappen doen in het town center. Het is maar goed dat er een bordje staat dat we er zijn, want anders waren we zo door gereden. Na de boodschappen rijden we door en na nog een paar kilometer rijden we Litchfield NP in. Eerst maar eens de magnetic termite mounds bekijken. Deze termieten bouwen hun heuvels allemaal dezelfde kant op omdat dat prettiger is in verband met de zon. Ze staan allemaal van het noorden naar het zuiden gericht. Ik vind het nog steeds gek dat de zon hier van het oosten via het noorden naar het westen gaat, in plaats van bij ons via het zuiden. In het begin kon ik het niet wennen, nu gaat het wel iets beter. Ze zullen hier ook wel graag een tuin op het zuiden willen, maar dan om de schaduw. Het zonnetje schijnt namelijk weer volop en het zweet loopt alweer heerlijk over onze ruggen.
Na deze termieten-eigenaardigheden rijden we verder naar de Florence Falls. Onderweg rij ik alweer bijna over een slang. Hij ziet er prachtig uit, goudgeel/groen in de zon en deze keer weet ik ‘m te ontwijken. Het begint hier ook wat drukker te worden, hoewel het in het weekend veel erger schijnt te zijn, dan gaan alle mensen uit Darwin hier een dagje vertoeven. Ik kan het me voorstellen. Je kan hier namelijk vrijwel overal zwemmen, de krokodillen komen hier bijna nergens. Alleen bij de Wangi Falls kunnen ze geloof ik per ongeluk terecht komen. En als het zo warm is is het best een lekkere verkoeling zo’n natuurlijk pooltje bij een waterval. Behalve dat is het hier ook erg mooi en schoon, en alles is dicht bij elkaar. De hele weg van het begin naar het einde van het Nationale Park is zo’n zeventig km. Maar goed, wij zijn bij de Florence Falls aangekomen. Na een korte lunch gaan we kijken. Eindelijk zien we eens watervallen, na al die gorges weer eens wat anders. Ja, je raakt verwend. Ze zijn prachtig. We nemen nog niet de trap naar beneden, dat bewaren we voor morgen als we het hele park op ons gemak gaan bekijken én ook hier en daar gaan zwemmen.
Terug naar de Litchfield Park Road nemen we nog een kleine afslag naar de Buley Rockhole. Hier baant het water zich een weg door diverse pooltjes, waar tussen kleine watervalletjes ontstaan. Overal vermaken mensen zich hier in en rond de pooltjes. Het ziet er gezellig uit. We lopen er langs van beneden (de lower pools) naar boven (de upper pools) en helemaal boven zien we nog een leguaan. Hij laat zich van z’n beste kant zien en loopt overal even langs en poseert rustig voor de foto’s en film. Het is inmiddels alweer half vier geworden en we besluiten naar de camping te rijden om morgen de rest op ons gemak te gaan bekijken.
Bijna aan het einde van de weg is de camping Litchfield Safari Park. Als we aankomen zien we dat de receptie bestaat uit een caravan met daarvoor een tafel van waar achter we welkom worden geheten en ons plekje toegewezen krijgen. Even verderop staat het zwembad. Nou ja, het is zo’n opvouwding dat je in Nederland ook bij elke Gamma kan kopen. Later blijkt dat er toch volop gebruik van wordt gemaakt. Wij houden het dit keer wel uit zonder zwembad. Verder is de camping best aangenaam. Als we geïnstalleerd en wel zijn besluiten we een potje Kolonisten van Catan te spelen. We doen er bijna twee uur over, maar dan komt er uiteindelijk toch een winnaar uit de bus. Celine, natuurlijk, de vorige keer ook al.
Nu de zon onder begint te gaan besluiten we eerst maar eens te gaan douchen. Als ik eronder vandaan kom zijn de muggen ook al weer van de partij en ik vlucht de camper in. Anton volgt niet veel later. Eten dan maar. Hierna worden de foto’s geladen en het verslag geschreven en daarna lekker slapen.
Advertisement
Tot: 0.094s; Tpl: 0.014s; cc: 5; qc: 45; dbt: 0.0446s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb