Fraser Island en foutje! bedankt...

---

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

Wederom een update vanuit het lage zuiden. We zijn nog steeds alive & kicking, al heb ik het dit keer wel voor elkaar gekregen om voor het eerst in pak hem beet 5 jaar in het ziekenhuis te belanden. No worries, niks ernstigs en ik zal er zo meer over vertellen.

Deze update komt vanuit Hervey Bay, en voor degenen die hun topografie goed op orde hebben: ja dit is inderdaad een HEEL stuk zuidelijker dan Airlie Beach waar mijn vorige update vandaan kwam! De reden hiervoor is dat we voor het eerst een keer echt aan het plannen en nadenken zijn geweest over het verdere verloop van onze rest en wat we allemaal nog willen zien in de tijd die ons hier resteert. En toen kwamen we tot de conclusie dat we met het huidige tempo pas eind januari in Sydney zouden aankomen, en dat was toch niet helemaal de bedoeling. Conclusie: gas er op!

Afgelopen maandag vertrokken we dan ook met gezwinde spoed vanuit Airlie Beach. Na voor het eerst sinds 4 weken weer in een normaal bed in een hostel geslapen te hebben (je gaat een bed zelfs al als luxe zien) hebben we koers gezet richting Eungella National Park. Voor de zoveelste keer: vaarwel bewoonde wereld. Eungella NP ligt op hoogte en de klim naar dit park was werkelijk waar van onmenselijke steilte. Een goede test van onze campervan Wendy, die ook dit weer overleefde. Eungella is een Aboriginal naam voor "land of clouds" en hiermee was geen woord teveel gezegd. We reden namelijk een dikke mist in wat nog eens extra bijdroeg aan de toch al spookachtige sfeer in dit park. Maar de reden waarom we zo'n enorme detour maakten was omdat we weer eens op beestenjacht gingen. Dit keer was het onderwerp van de fotojacht de platypus, beter bekend als Ovide oftewel vogelbekdier. Een soort kruising tussen een otter en een eend is dit een van de meest zeldzame dieren ter wereld. Ze zijn van nature echt scherp, en je kunt ze alleen zien rond zonsopgang of ondergang.

Helaas zagen we bij zonsondergang (+/- half 6 - 6 uur hier) helemaal niets, dus er zat niets anders op dan maar eens een keer echt vroeg op te staan. Dus ja, half 6 ging de wekker en gewapend met een stevig ochtendhumeur toch maar weer richting rivier gelopen. En ja hoor, dit keer waren ze massaal aanwezig. In totaal hebben we er zo'n 5 gezien. Meestal onderwater, maar soms even boven water komend om maar vooral wat adem te happen. Het blijven zoogdieren namelijk. Nah tot zover onze biologieles... Overhoring volgt volgende week!

Er was nog een reden dat we vroeg opstonden. We hadden vandaag namelijk een echte rijdag ingepland, waarop we uiteindelijk zouden eindigen in Agnes Water. Dit was zo'n 600 km zuidelijker, bijna gelijk aan de afstand van Cairns tot aan Airlie Beach waar we tot een dag geleden waren! Met een campervan over de Australische snelweg (vergelijkbaar met de Provinciale wegen in Nederland, alleen ietsie breder) duurde dat wel even. Uiteindelijk kwamen dan ook pas aan het eind van de middag aan in Agnes Water, en zagen we tot onze verbazing dat we weer bij 2 Nederlandse dames op de camping stonden welke we inmiddels al een keer of 5 eerder tegen gekomen waren. En de dag er na kwamen we ze op 1 dag zelfs nog 3x tegen. Het is zo'n enorm land, en je hebt zoveel mogelijkheden om te verblijven...en dan is het zo apart dat je bepaalde mensen tegen BLIJFT komen. Wel gezellig hoor, ik vind het juist een van de leukste dingen van het reizen tot nu toe.

Agnes Water staat bekend om de schitterende zonsopgangen, dus de dag erna was het wederom raak met vroeg opstaan. Dit keer zelfs op het onmenselijk vroege tijdstip van 4.45 in de morgen. Gelukkig was het wel de moeite waard, want het was schitterend om al uitkijkend van de rotsen welke in zee staken de zon op te zien komen. En slaap halen we in Nederland wel weer een keer in!

De volgende halte voor het voorlopige eindstation was Bundaberg. Deze stad staat vooral bekend om de suiker en nog meer om de rum welke ze hier met hectoliters tegelijk maken. De tour door de distilleerderij vonden we alleen iets te duur, en voor de rest is het een stad die je net zo goed kunt skippen tijdens je reis.

Donderdag de 15e oktober kwamen we vervolgens aan in Hervey Bay. Dit is de uitvalsbasis voor Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld, en je kunt het enigszins vergelijken met de Nederlandse duinen, alleen dan het kwadraat ervan, aangevuld met regenwoud, meren en andere natuurlijke hoogstandjes. Het mooie hieraan is dat je hier ongegeneerd met een dikke 4x4 auto doorheen mag crossen. Deze tour hadden we samen geboekt met de Whitsunday zeiltrip, dus als het daar enigszins bij in de buurt zou komen, dan moest het haast wel goedkomen.

Vanuit het hostel vandaan werden we reeds ingedeeld in groepen van 10 personen. Hiermee moesten we het dan 3 dagen en 2 nachten gaan volhouden. Geen probleem, want we hadden een prima gezellige groep. Het was alleen wel een enorm georganiseer om voor 10 mensen voor al die dagen eten te komen en dit samen met alle kampeerspullen, bagage en kookspullen in 1 auto te krijgen. Klinkt als een onmogelijke opgave, maar we hadden werkelijk waar een monster van een auto (een verhoogde Toyota Troopcarrier). 2 mensen zaten voorin en 8 mensen zaten dan overdwars op 2 banken achterin. Lekker knus, maar het ging vooral om de ervaring natuurlijk!

Vrijdagmorgen vertrokken we dan echt voor ons grote 4x4 avontuur. De meeste mensen (inclusief ik) hadden 0,0 rijervaring in dat ding, dus we zijn eerst uitvoerig voorgelicht over alle aspecten van het rijden met zo'n auto. Al snel hadden we afgesproken dat we om de stop zouden wisselen van chauffeur. De eerste stops waren langs een aantal meren in het binnenland van Fraser Island. We konden nog niet het strand op, omdat je door het getij maar op bepaalde tijdstippen daar mag (en kan) rijden. Meren op een zandbodem is vrij uniek natuurlijk, maar het zijn "Perched Lakes". Ik ken de Nederlandse vertaling niet, maar het houdt zoveel in als dat er zoveel plantentroep op de bodem ligt dat het water niet meer kan weglopen en zodoende een meer vormt. Het water varieerde van kristalhelder tot een donkerbruine, theekleurachtige vloeistof, door ons ook al gauw omgedoopt in "Lake Tea".

Na Lake Tea was het dan mijn beurt om te rijden, en het is echt een fantastisch gevoel om in zo'n enorm monster te mogen rijden. Het maakt niet uit hoe mul het zand is, hoe diep een kuil is, hoe slecht de zandweg is of wat dan ook....dat ding kan echt alles aan. Uiteindelijk zijn we maar 1x een soort van vast komen te zitten, in de zin van dat we de 4x4 low gearing nodig hadden om er uit te komen. Want echt vast zitten, dat is zo goed als onmogelijk! Het enige waar je op moet letten is dat het ding topzwaar is omdat alle spullen bovenin de auto worden meegenomen, waardoor je niet te snel een bocht moet nemen of te hard over oneffen terrein moet rijden. Inmiddels was het ook laagtij geworden, waardoor ik als eerste over het strand mocht rijden. Hier kan je dan wel flink gas geven, met een maximum snelheid van 80 km/h.

's Avonds hebben we ons getrakteerd op een prima bbq, al kamperend langs het strand. Het was leuk slapen met het continue geruis van de zee op de achtergrond. Inmiddels zijn we namelijk ook het Great Barrier Reef voorbij, waardoor we voor het eerst echt een branding hebben met flinke golven. Helaas hadden we geen slaapmatjes, dus met enkel de grond als bedbodem ben je toch wel weer op tijd wakker. Vervolgens hebben we koers gezet naar Indian Head. Dit moest vrij vroeg gebeuren, omdat daarna het strand weer onbegaanbaar was ivm getij. Bij Indian Head is het niet verstandig om de zee in te gaan (het overigens overal verboden) omdat dit een broedplaats is voor Tigersharks. In tegenstelling tot de haai welke we onderwater zagen bij de Whitsundays zijn deze wel geinteresseerd in een hapje menselijk vlees. Bovenop Indian Head heb je een goed overzicht over de zee, en met een half uurtje spotten konden we dolfijnen, tigersharks en Manta Rays (roggen die tot 2,5 m breed kunnen worden) van onze lijst afstrepen.

Het volgende punt op de reis waren de Champagne Pools, een soort natuurlijk zwembad in zee. Het zijn een aantal rotsen welke net boven de zee uitsteken en de golven breken. De golven slaan er vervolgens overheen en komen terecht in een zwembassin erachter waar je heerlijk kunt zwemmen. Door de omslaande golven ontstaan er overal belletjes in het water, vandaar de naam "Champagne Pools".

Helaas ging het hier ook een beetje mis voor mij. Naast de Champagne Pools had je een wat grotere rotspartij welke iets hoger was en waarvanaf je ook in de zee kon kijken naar de brekende golven onder je. Het enige wat je voelde was af en toe wat spatwater. Robbert en ik stonden al 20 minuten daar in de buurt zonder problemen, maar juist op het moment dat ik wat dichterbij ging staan om wat beter te kunnen kijken kwam er een soort "freak wave" welke dusdanig hoog en sterk was dat hij niet tegen de rotsen brak, maar er met volle kracht overheen spoelde. Dit zorgde ervoor dat ik gewoonweg door de golf meegenomen werd en zo'n 5m verder tegen de rotsen landen. Een niet al te fijne ervaring kan ik jullie vertellen, maar gelukkig ben ik er vanaf gekomen met enkel een enorme snee in mijn hand, een beurse knie en wat schaafwonden. Ik zal jullie verdere details besparen, maar ik was blij dat er iemand op het strand was met een first aid kit vlakbij om een snelverbandje aan te leggen en toch het dringende advies gekregen om maar even een dokter op te zoeken. Nu zat ik alleen niet bij Zandvoort aan Zee, maar op een afgelegen eiland zonder dokter in de buurt. Dichtsbijzijnde dokter: in Hervey Bay op het vasteland.

Probleem was natuurlijk om daar te komen. Ten eerste moesten we wachten we tot het tij ver genoeg was gezakt dat het strand weer berijdbaar was. Vervolgens moest beslist worden hoe we het gingen doen met onze groep, want we waren natuurlijk met 10 personen. Uiteindelijk was de beste optie dat Robbert en Ton mij naar de passenger's ferry zouden brengen en dat ik zelf dan mijn weg naar het ziekenhuis moest banen. Al met al een operatie die er voor zorgde dat ik pas zo'n 8 uur later bij het ziekenhuis was (wachten op het tij, 4x4 tocht maken, wachten op de ferry, ferrytocht, taxi ziekenhuis). Je moet er toch niet aan denken dat er een keer echt een emergency is op zo'n eiland, zelfs een traumahelikopter heeft namelijk zo'n 1,5 uur nodig om ergens te komen!

Uiteindelijk is het allemaal goed afgelopen gelukkig. Ik ben 6 hechtingen in mijn hand rijker, maar voor de rest prijs ik mezelf gelukkig, want het had ook slechter kunnen aflopen. Beetje rustig aan doen is voorlopig het devies, en alhoewel ik daar niet heel veel zin in heb ga ik toch maar braaf het doktersadvies opvolgen.

De route gaat voor ons nu verder naar Noosa, de eerste echt golfsurfplaats die we tegenkomen en vervolgens via de Glass House Mountains naar Brisbane. Ik weet nog niet hoe het precies gaat lopen natuurlijk, maar waarschijnlijk krijgen jullie ergens eind volgende week weer een update van deze jongen.

Cheers,
Rick

---

Photos

3 kleine kleutertjes
die zaten op een hek

4,5 km / 12%
Das best steil!

Platypus
Hij valt niet echt op, maar ik wilde toch iets van bewijs overleggen :)

Freak wave!
halve seconde later lag ik 5m verderop

Shipwreck
Was ooit mooi, nu is het vooral roest.