Deel 6: 20 en 21 sept

---

Deel 6: di 20 en wo 21 sept.
Eigenlijk waren we van plan om een early morning dip te nemen in de waterhole. Maar het was ’s ochtends vroeg nog erg fris. Dus rustig ontbeten en de boel ingepakt. Toen een bakkie koffie gezet en heerlijk genoten van deze, wederom, schitterende rustige plek. Aan de klets geraakt met onze buren, die vlakbij Atherton, Cairns, wonen. “Kom langs als je in de buurt bent. Bij ons kun je platypussen zien bij de vleet!”. Tja, weet je nog, Jim en Renée, hoe we op jacht zijn geweest naar die beesten op Kangaroo Island. Nooit gevonden natuurlijk. Zullen we ze dan deze reis echt gaan zien?!
Om een uur of tien was de temperatuur weer heerlijk en was de tijd rijp voor een dip. Het water was ijs en ijs koud. Geen Nieuwersluis kou van 17 of 18 C. We zijn echt wel wat gewend. Dit was een temperatuur waar je pijn van krijgt aan je enkels als je er even in staat. Toch kregen we het voor elkaar door te gaan en hebben we een paar slagen gezwommen. Maar zeker niet naar de andere kant van de poel, want je zou er een hartverzakking van krijgen. Heerlijk refreshing, zeker gezien het feit, dat er geen douches op de campsite waren, alleen toiletten. Het water was glashelder.
Op naar de volgende spot, Ormiston Gorge. Daar hebben we een wandeling gemaakt van een uurtje. Ook daar was een permant waterhole. Deze keer niet gezwommen. We waren nog aan het opwarmen van Ellery Creek!
Hiervandaan naar Glen Helen Resort. We kwamen aan om twee uur, kamp opgezet en door naar Redbank Gorge. Ook daar een uur gewandeld en gezwommen (!!), brrrrr. Niet te doen, maar toch gedaan. Refreshing, kan niet anders zeggen. Aldaar vatten we ook het plan op om de dichtbij gelegen mt. Sonder te beklimmen de volgende dag. Dat wilde ik al doen, toen ik 3 mnd in Alice was, maar toen kwam het er niet van.
’s Avonds heerlijk wezen uit eten in het Resort. Daar is een heerlijk restaurant bij en ik probeerde Wim over te halen met mij te kiezen voor de Kangaroo Fillet. Maar dat lukte me niet. Het smaakt naar een goede biefstuk, heerlijk. Daarna nog wat ge-internet, want dat was redelijk betaalbaar.
Tot mijn schrik zag ik een email van onze “keukenboer”, dat ze die dag weer zouden komen voor de finishing touch. Ik dacht, dat ik flipte midden in de desert! De afspraak staat pas voor over 2 wkn als ik weer thuis ben. Straks gaan ze het, weer, verkeerd doen!!! Ik als de sodemieter met een stapel munten de “keukenboer” in Mijdrecht gebeld. Het moet niet gekker worden. “Nee mevrouw, ik ga het regelen, geniet maar lekker van Uw vakantie. We komen over 2 wkn.”. Oké. Voor de zekerheid Pa gebeld. En raad eens: ze waren al geweest. Een deel is al gedaan en ze komen, weer, later terug voor de rest. Ik ben heel lang geduldig geweest, maar bloed begint nu een beetje te koken van die lui!!! Anyway, ik kan er verder toch niets aan doen.
Heel vroeg naar bed: 21 uur! Ieder in onze eigen swag met daarin onze eigen slaapzak. Het werd een “gescheiden” nacht, gezien de temperatuur van de vorige nacht. Het was heerlijk warm, ieder in ons eigen hutje, maar dat moest maar even. Wekker gezet om 5 uur ivm de klim van de op 3 na hoogste berg van de Northern Territory. 1500 mtr over een pad van 8 km. En weer terug. Om 6.20 uur waren we begonnen. De trip omhoog ging prima. Om 9.50uur waren we op de top. Het uitzicht was prachtig. We hadden allebei super schoenen aan, geen probleem. Blijkbaar fit genoeg. Toen weer terug naar beneden. De hele tijd stond er een heerlijke bries, prima temperatuur, ook voor Ellen. Om 10.30 uur begon de wind te liggen en liep de temperatuur verder op. Als dat maar goed gaat. Om 12.30 uur waren we beneden en voelde ik me, wederom, hondsberoerd. En ik had nog wel veel gedronken, mijn hoed op, gegeten, ook zout. Ik geef het op. Op de campsite gedouched en Wim had al mijn swag in de schaduw gelegd. Daar lag ik weer, misselijk, hoofdpijn, slaap. Shit. Het was eigenlijk de bedoeling, dat we de boel zouden pakken en de 3 uur zouden rijden naar Kings Canyon. Plan omgegooid, want zo kon ik niet in een auto zitten. Om 18 uur werd ik wakker en voelde ik me weer goed. Honger!!!! Dat is een goed teken. Nog wat wiebelig ter been, maar toch een meat pie kunnen weg werken én een hele zak zoute drop, die ze daar verkochten. Nog wat ge-internet en de weblog weer aan de praat gekregen, waarmee ze eindelijk klaar waren met updaten. Dat heeft wel een paar weken geduurd. Nu kan ik mijn blog weer bijhouden, alleen moet de lay out weer gemaakt worden, maar je schijnt er meer mee te kunnen doen. Eens kijken of ik er binnenkort ook foto’s op kan zetten.
Inmiddels hadden we nieuwe buren gekregen, dezelfde als in Ellery Creek. Leuke mensen.”Kom Langs!”., was het weer.

---