Advertisement
Published: September 21st 2013
Edit Blog Post
Vandaag hebben we Route 66 gevolgd om van Williams te reizen naar Laughlin, dat in het grensgebied tussen Arizona, California en Nevada ligt. Het stadje zelf ligt in Nevada, één van de weinige staten waar gokken legaal is, dus Laughlin telt vele casino's en staat ook wel bekend al 'Vegas on the cheap': het is een goedkopere en veel kleinere versie van Las Vegas met een beperkt aantal Vegas-stijl casino's aan de oever van de Colorado rivier, een kilometer of 300 stroomafwaarts van de Grand Canyon. Onder Amerikanen is het een populaire vakantiebestemming als een goedkopere en meer kuise variant van Las Vegas.
Maar daar zijn we pas aan het eind van de middag aangekomen. We zijn de dag begonnen met een zeer uitgebreid Amerikaans ontbijt bij het hotel in Williams, dit was verreweg het beste van de trip tot nu toe, met scrambled eggs, worst, wafels, yoghurt, fruit, cornflakes, donuts, vele soorten brood en meer. Ik heb het er maar heel goed van genomen en bijna alle gerechten geprobeerd want deze optie krijgen we niet vaak; de hotelontbijten zijn hier vaak heel minimaal of zelfs niet-bestaand.
Daarna zijn we net buiten Williams bij een lokale variant van de
Beekse Bergen geweest: Bearizona, een groot dierenpark waar je met de auto (of in ons geval bus) doorheen kunt rijden. Hier krijg je dan voornamelijk lokale diersoorten te zien zoals berggeiten, bizons, wolven en natuurlijk beren. Dit was vooral foto's nemen vanuit de bus, maar met name de grotere dieren zoals de bizons en beren waren wel indrukwekkend. Aan het eind van de rondrit was er nog een deel van het park gereserveerd voor jonge en kleine dieren die we te voet konden bezichtigen, waarna we ons bezoek afsloten met een roofvogelshow (waar grote vogels centimeters boven onze hoofden langsscheerden). Het was niet een heel erg spectaculaire activiteit maar een aardige afwisseling na bijna een week van rotsen bekijken en beklimmen.
Hierna reden we door naar verschillende historische punten langs Route 66, in het bijzonder Seligman en Hackberry, die uitpuilden van de Route 66 verwijzingen en stereotype Amerikaanse cultuuriconen zoals jukeboxen, Amerikaanse vlaggen, Harleys, oude auto's, verkeers- en reclameborden en meer, en natuurlijk veel souvenierswinkels die goed aan ons verdienden. Lunch was typisch Amerikaans Route 66 eten: hamburgers, hotdog, friet en ijs. Tussen dit en het ontbijt had ik niet eens meer behoefte aan een avondmaaltijd aan het eind
van de dag. De eettent werd wel gerund door een stel jolige Amerikanen die flauwe maar toch gewaardeerde grappen in petto hadden zoals aan komen zetten met je vingerhoedje als je om een kleine cola vroeg, of vragen of je een 'straw' wou bij je drinken en je vervolgens een stukje touw geven (straw betekent zowel touw als rietje).
We kwamen tegen het eind van de middag aan in Laughlin, al met al een niet heel erg bijzonder stadje. M'n kamergenoot Guido was nog even op verkenning gegaan terwijl ik aan m'n reisverslag werkte maar was binnen 30 minuten terug met de mededeling dat er niet veel aan is, meer van hetzelfde als wat we in Vegas gezien hebben. Ik ben zelf ook wel eens toe aan een (halve) rustdag dus ik laat de casino's voor wat ze zijn en duik lekker vroeg m'n bed in met een boek.
Advertisement
Tot: 0.096s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 51; dbt: 0.0619s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb