Advertisement
Published: September 19th 2013
Edit Blog Post
Vandaag was weer voornamelijk een reisdag waarop we de weg terug naar het zuidwesten hebben ingezet na een week lang naar het noordoosten te zijn gegaan, van oostelijk Utah naar noordelijk Arizona, naar Page. Dit ligt in de buurt van (maar nog niet bij) de Grand Canyon. Om hier te komen moesten we nog wel bijna de hele dag door Utah reizen waarbij we het landschap geleidelijk zagen veranderen van canyons naar mesa's, oftewel tafelbergen. Het werd geleidelijk ook wat woestijn-achtiger, hoewel het nog altijd groener is dan Bruce het hier ooit gezien heeft. We hebben wel weer geluk want hoewel het veel geregend heeft de afgelopen tijd was het vandaag schitterend mooi weer met veel zon en hier en daar bewolkt, maar dat laatste maakt de landschappen alleen maar fotogenieker.
We maakten onderweg hier en daar een fotostop en tijdens één van deze stops kreeg Bruce een telefoontje van de verzekeringsmaatschappij: met behulp van de foto's die wij als groep hadden gemaakt van het busongeluk van vorige week (waarbij een spiegel sneuvelde) hadden zij vastgesteld dat de schuld bij de andere chauffeur lag, omdat die de bus scheef op de weg geparkeerd had. Dit was een enorme opluchting voor
Bruce want er hing hem een torenhoge schadeclaim boven het hoofd: twee Amerikaanse passagiers van de andere bus hadden claims ingedient voor verwondingen de ze hierbij zogenaamd zouden zijn opgelopen. De typische Amerikaanse 'Sue first, ask questions later' cultuur in actie. Bruce was in elk geval erg dankbaar voor het bewijsmateriaal.
We maakten onderweg naar Page één grote stop, precies op de grens tussen Utah en Arizona, bij Monument Valley Navajo Tribal Park. Dit is een wonderschoon natuurgebied en Indianenreservaat in één: een van de weinige overgebleven plaatsen in de VS waar de Indianen, in dit geval de Navajo stam, min of meer autonoom zijn. Een klein deel van het park is publiek toegankelijk maar het grootste deel is privéterrein van de Navajo en mag alleen bezocht worden onder toezicht van een gids (en na betaling van een flinke toeslag uiteraard). Wij kregen een uitgebreide 3-uur durende toer waarbij we met twee 4-wheel-drives over de hobbelige modderpaden werden gereden. We gingen veel uitkijkpunten langs die ons veel verschillende mesa's, arches en grotten te zien gaven en kregen van de gids uitleg hoe ze allemaal heetten en wat voor figuren erin herkend konden worden. Ook maakten we stops bij winkeltjes,
Hub
De Navajo herkennen hier een liggend wiel in (van een huifwagen) een vrouwenhut waar we een demonstratie van het traditionele weven kregen, en hebben we bij een grot naar indianenleideren kunnen luisteren (waarbij wij als wederdienst Vader Jakob ten gehore brachten). De uitzichten op de mesa's waren weer onbeschrijvelijk mooi en uniek, totaal anders weer dan de canyons van verder in het noorden van Utah.
Hierna was het nog een drie uur verder rijden door Arizona om bij ons hotel in Page aan te komen. Page is een klein stadje dat ook nog in het Indianenreservaat van de Navajo lig en een groot deel van de bevolking is er dan ook Navajo. De grootste claim to fame van Page, na de Antilope Canyon (waarover morgen meer), is Church Street waar maar liefst acht verschillende kerken (van acht verschillende Christelijke stromingen) gebroederlijk naast elkaar gebouwd zijn. We hebben hier met het gros van de groep bij een klein Mexicaans familierestaurantje gegeten, slechts mijn eerste Mexicaanse maaltijd na 16 dagen in voormalig Mexicaans grondgebied: enchiladas a la fiesta, waar een gezin in Afrika een week van had kunnen eten.
Advertisement
Tot: 0.105s; Tpl: 0.013s; cc: 11; qc: 51; dbt: 0.0693s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb