Week 2 + Niagara + Toronto

---

Week 2 – Old Places, New Faces

6h du matin, biep-biep, kick-off van de tweede week. Hoewel we jammer genoeg afgelopen week enkele medestudenten gedag moesten zwaaien, mogen we er nu nieuwe verwelkomen. De dynamiek tussen de studenten is zo aangenaam, iedereen kan het met elkaar vinden. Volgens mij hangt er hier iets in de lucht dat iedereen zo vriendelijk maakt. Dat zie je des te meer aan de lokale bevolking. Canadezen zijn zeer vredelievend, maar wees gewaarschuwd bij de hockeymatches, daar zit àlle agressie.



Het begint een running joke te worden dat ik concerten van Belgische artiesten enkel in het buitenland bijwoon. Nu was het de beurt aan Selah Sue en daar heb ik zeker geen spijt van!
De jonge, Amerikaanse R&B-zangeres Meleni Smith, beter bekend als Polly A., zorgde voor de opwarming. Daarna was het de beurt aan oos Sannekeuj! Vraiment waanzinnig goed optreden in het gezellige Théatre Corona, merci!



Vrijdag was het dan weer jammer genoeg de laatste dag voor sommige van de medestudenten. Gelukkig gingen er enkele graag mee iets eten en daarna een bezoekje brengen aan het biodoom (wat een veel coolere naam is dan “zoo”). Helaas geen luiaard kunnen spotten en de ottertjes lagen vredig te snoezen, maar de bever était assez cute om het goed te maken. Mah zo ne knoddige knabbelaar!

Trouwens, nog eens een fun fact: Pinguïn in het Frans is niet 'pingouin', zoals ik jaren dacht, maar 'manchot'. De naam pingouin verwijst naar de reuzenalk, een reeds uitgestorven vogelsoort die wel wat lijkt op de huidige pinguïn, maar geen familie is.



Na het bezoek aan het biodoom splitste onze groep verder. Het deel waar ik deel van uitmaakte had nog geen genoeg van de natuur en besloot om Mont Royal op te gaan. Een aangename wandeling door een stuk van het park en even stoppen voor een prachtig zicht over de stad. We zijn niet naar de top gegaan, maar langs het meertje en vervolgens langs de andere kant naar beneden om een bezoekje te brengen aan het oratorium van Saint-Joseph. Onze timing was perfect voor een prachtig zicht van de laatste strepen zonlicht op het oratorium. Dat doet wat met een mens, maar toch heb ik het licht (nog) niet gezien. Wilt niet zeggen dat ik niet kan genieten van de sfeer in en rond dit indrukwekkend bouwwerk. Het is overigens de grootste kerk in geheel Canada.

Nog even genieten van het prachtige zicht van de stad en dan maar best naar huis, want er staat weer een bezig weekend voor de deur.

Zaterdag 17 september – Niagara

Oh wat heb ik uitgekeken naar dit weekend. Dat kan je zien als ik om half vijf 's morgens kan opstaan met een smile zo breed als de Niagara-watervallen zelf. Ook al zeg je me dat we om 7u 's morgens aan een trip van 700 km beginnen die ruim geschat 7 uur zal duren. Mijn naam bestaat toch al uit zeven zevens, dus het zal toch niet met veel vijven en zessen verlopen. Bovendien is er aangenaam gezelschap en prachtig zicht onderweg, geen reden noch behoefte tot klagen. Voor deze toer is onze gids niet Marcus, maar Jody. Hoewel hij wat kalmer is dan Marcus, heeft hij een gelijkwaardig gevoel voor humor en misschien zelfs nog warmer hart. Toffe pee nummer twee!

Van zodra we de snelweg opgingen, kregen we de film Zootopia te zien. Dankzij de hilarische luiaardscène die de film bevat, vind ik het al een stuk minder erg dat ik er geen had gespot in het biodoom.



Onze eerste stop was aan The Big Apple. Nee, niet New York, maar een wegrestaurant dat van ver te zien is door een gigantische appel in hun voortuin. Het restaurant heeft allerlei specialiteiten met appels, maar we gingen toch maar voor poutine. The Big Apple heeft, naast zijn restaurant en appelshop, ook enkele attracties zoals een minigolf en een kinderboerderijtje. De countrymuziek geeft daarbij een vrolijke sfeer.



We passeerden de Thousand Islands, die aan de grens met de VS liggen. Jody slaagde erin om een halve bus een lichte crise cardiaque te doen krijgen door te vragen of iedereen toch zeker hun paspoort bijhad. Mallerd!

Mijn hart heeft de grap overleefd, maar ik ben het daar wel verloren. Heb geen foto's genomen, dus jullie zullen moeten wachten tot ik een eilandje heb gekocht.

Wanneer we lake Ontario passeerden, reden we net langs de zee, omdat het zo gigantisch groot is dat je de overkant niet ziet. Jaja, vandaag zag ik ontzettend veel water vloeien. Op de koop toe begon het te gieten wanneer we in Niagara aankwamen. Geen probleem voor mij, daar heb ik als Belg liters ervaring mee.



Een kort bezoekje aan het hotel om ons klaar te maken voor de boottrip. De kamer deelde ik met een chille Spanjaard genaamd Juan Carlos. Moest me geen zorgen maken dat ik tegen de sterren op snurk, aangezien hij dat ook deed. Mensen die op dezelfde frequentie snurken kunnen het automatisch goed met elkaar vinden.

Op naar de waterkant! Het enige dat ik wou horen ronken was de motor van de Hornblower!

Nu kan ik gerust een hele hoop foto's of filmpjes laten zien of zelfs een gedetailleerde omschrijving geven van de Niagarawatervallen, maar je moet ze zelf ervaren. Er wordt gediscussieerd of de watervallen deel mogen uitmaken van de wereldwonderen, maar ik snap niet goed waarom. Voor mij is het wél een wereldwonder. BAM! Knoop doorgehakt, moving on!



Had ik een bucket list, dan had ik er alles van geschrapt en erna opgegeten. Omdat een bucket list niet meer spoort met mijn levensopvatting of ik had onmenselijk veel honger, kies maar.

Na wat op te drogen in het hotel, gingen Juan Carlos, enkele klasgenoten en ik door Little Vegas, dat strategisch geplaatst was door de immense stroom van toeristen die de watervallen produceren.
Daar konden we onze collectieve honger stillen in een steakhouse om vervolgens af te zakken naar een bar. Helaas voor een 18-jarige medereiziger is de legal drinking age 19 in Ontario, hoewel die in Québec dan weer 18 is. Zoals in veel bars, speelde hier ook livemuziek, in de vorm van een kerel met een akoustische gitaar die enkele rockcovers voortbracht. Aangezien hij een t-shirt van The Dillinger Escape Plan droeg, vond ik het toepasselijk om die groep dan ook voor te stellen wanneer hij om suggesties vroeg. Hij deed een verwoede poging, maar heeft zich moeten excuseren, teaser...

Desalniettemin goed gepresteerd, dikke pluim voor deze moedige muzikant!

Zondag 18 september – Toronto

De dag breekt aan, wekker speelt de aangenaamste herrie. Op zijn eigen aanvraag jaag ik mijn Spaanse amigo uit zijn bed. We gaan voor een wandeling langs de watervallen bij zonsopgang. Even nog de dames opwachten, maar aangezien ze hun tijd nemen, vertrekken we maar alvast. Zo wil ik gerust elke dag wakker worden, een stukje joggen langs de watervallen met dat hemelse geluid op de achtergrond. Wel zien dat we op tijd ontbeten hebben, want vandaag is de dag dat we Toronto bezoeken.



Na nog een stukje rijden (ja, een rit van minder dan twee uur is ondertussen een stukje geworden), arriveerden we in Toronto. Mijn tweede bezoek aan deze prachtige stad en ik ervaar het anders. Het ligt niet alleen aan het seizoen, omdat vorige keer december was, er hangt ook een andere sfeer. Het is alsof ik, die in weze niet zo te vinden is voor grote steden, me hier thuis voel.

Is dat een teken? Zal ik hier mijn anker uitgooien en de rest van mijn dagen spenderen?

... waarom niet?

Het is altijd hetzelfde geweest met mijn grote ideeën. Ze worden geboren, gaan door een periode waarin ze zich verder ontwikkelen, kennen een puberale periode waarin ik totaal niet akkoord ben met hen en nestelen zich uiteindelijk in hun volledig ontwikkelde vorm waarin ik van ze kan zeggen: “Awel, goe gedacht”.

Nu ik intussen volwassen ben, zijn de periodes minder uitgesproken, maar één ding is zeker: Vandaag is er een idee geboren.



Zoals ik al eerder zei, zijn de Canadezen zeer aimabele mensen. Je opent nog maar een kaart van de stad en een voorbijganger (of zelfs meerdere tegelijk) wijken van hun pad af om je de weg te wijzen of eventueel randinformatie te geven over waar je precies naartoe wil.

We hebben gekozen voor een wandeling doorheen de stad om uiteindelijk neer te strijken aan de waterkant met een hotdog. Op aanraden van Jody, aangezien de hotdogs kenmerkend zijn aan Toronto. Er passeerde een mooie driemaster en ik wou een perfecte foto nemen wanneer deze passeerde tussen twee parasols in, maar een andere boot genaamd 'Obsession' stak de boot voorbij en verpeste de shot. “Blinded by Obsession” noemen we dat dan.

De koffiezaak Second Cup heeft een uithangbord met een lookalike van Tom Waes. Kijk, ik kan naar de andere kant van de wereld trekken en nog steeds achtervolgt worden door de slimste mens ter wereld...

In de stadskern, waar onze bus was geparkeerd, was een podium opgericht waarop een mariachiband speelde. Wellicht ter ere van de recente Mexicaanse dag van de onafhankelijkheid. Toevallig of niet, waren we op het moment dat we wilden vertrekken twee Mexicanen kwijt. Waar zouden ze kunnen uithangen?



Op de terugweg kregen we te maken met het beruchte “Toronto traffic”. Jody noemde het een file, maar we hebben een half uur stapvoets gereden. Schattig! Dat deerde ons niet, we hebben kunnen genieten van “The Hangover part II”, “Kingsmen” en “Pirates of the Caribbean: At World's End”. Het is me uiteindelijk gelukt om op mijn twee oren te slapen. Zalig weekend, voor herhaling vatbaar! ^_^

---