Calgary en de prairie -vanaf 14 oktober-

---

Vanuit Banff kregen we binnen een half uur een lift naar Calgary. Een vriendelijke man, die van een conferentie over educatie in Banff kwam en gereedschap ging ophalen in Calgary voor hij naar huis in Edmonton zou rijden, nam ons mee en zette ons af bij een metro station in Calgary.
Darren, waarbij we zouden slapen, hadden we al eerder in Canmore gezien omdat hij met Ben en Ofer ging klimmen toen wij Hei Ling beklommen. Om zijn huis te bereiken moesten we echter eerst het openbaar vervoer van Calgary trotseren. We wisten ongeveer waar zijn huis was op de kaart en we hadden zijn adres, maar onderweg kon niemand ons echt de goede kant op wijzen en onze telefoon was blut. Na een metrorit, een uur wachten op een bus en een paar honderd meter te ver doorlopen in een woonwijk kwamen we eindelijk bij het huis van Darren aan. Hij woonde erg ruim samen met twee huisgenoten. Allemaal leeftijd student, maar vooral werkend. Hun huis was wat ik zou noemen een typisch ‘bachelor pad’. Wat betreft elektronica van alle gemakken voorzien, een grote voorraad drank en een game room, met enorme t.v. en allerlei spelcomputers, en fitnessapparatuur. Op de veranda in de achtertuin hadden ze een hot tub en natuurlijk een garage. Die garage was erg bijzonder, want omdat Darren en zijn huisgenoot fervente klimmers zijn waren ze begonnen met het bouwen van een klimwand in hun garage! We hebben daar wel een paar keer gebruik van gemaakt, maar de routes waren vaak wel een beetje ingewikkeld voor ons. We hebben daarom ook maar geprobeerd onze eigen routes aan te leggen, zodat er voor nieuwelingen die na ons zouden komen ook wat te doen was.
Calgary is een enorme stad met een groot modern centrum en het lijkt wel of het uit het niks is gekomen tussen de relatief platte akkers die eromheen liggen. Behalve graan of maïs komt er uit Alberta veel olie en koeienvlees. Je merkt wel aan de mensen dat je een beetje in cowboyland terecht bent gekomen.
Onze eerste wandeling in de stad bracht ons al gauw bij een herkenbaar object. Terwijl we een parkje gingen bezoeken kwamen we een ANWB paddestoel tegen. Het bleek een cadeau geweest te zijn van het Nederlands koningshuis aan Calgary. Het park was verder niet heel bijzonder maar we hebben er wel leuk met elektronische cirquits mogen spelen, want er waren wat mensen bezig het gauw te openen Science Park te promoten. Na het park gingen we een van de moderne torens in het centrum in, omdat deze was aangesloten op de +15 walkways. Dit is een netwerk van overdekte bruggen tussen de gebouwen in het centrum waar de temperatuur op 15 graden Celsius boven nul gehouden wordt. Dat klinkt absurd als ik er niet bij zou zeggen dat temperaturen van -20 graden Celsius hier niet ongewoon zijn in de winter. Helaas waren sommige gebouwen afgesloten, omdat het zondag was en werden we door een beveiliger naar de uitgang geëscorteerd. Hiervandaan liepen we naar 8th Avenue SW waar een gedeelte van de straat overdag is afgesloten voor auto’s en waar dus een hoop winkelend publiek ronddwarrelt.
Hier werd ook op een zaterdagmiddag de Occupy bijeenkomst gehouden, net als in andere steden in de wereld op 15 oktober. Er waren denk ik zo’n honderd mensen op af gekomen en na een aantal toespraken liepen we een mars naar het tentenkamp in het centrum. Een opvallend lange politieagent was foto’s aan het maken van alle aanwezigen en dan vooral van de sprekers.
In Calgary waren twee kampen. Een kleine in het centrum en een grotere daarbuiten in een park. Het ironische van het grote Occupy kamp was dat het park binnenkort plaats zal maken voor dure appartementen. Een perfecte locatie voor een Occupy kamp dus! Net zoals in andere steden waren er echt allerlei mensen op het protest afgekomen. Er waren studenten, scholieren, ouderen, en alles daartussenin in alle kleuren en maten. Behalve bankiers natuurlijk..
In het weekend was Darren vrij en kon hij ons meenemen op een uitstapje. Hij is lid van de plaatselijke speleologenclub en was dus een goede gids om samen een grot mee te gaan ontdekken. We konden van hem alle spullen lenen die we nodig hadden om de grot in te gaan. Het alleen al aantrekken van al die uitrusting geeft een ontzettend goed gevoel. De ingang van de grot die we ingingen was enorm, maar tientallen meters naar binnen werd het al gauw een stuk krapper.
We klommen eerst een stukje in een wand vlakbij de ingang om bij een mooi uitzichtpunt te komen. Het eerste stuk was niet zo moeilijk, omdat we tussen twee wanden in klommen en de rotsen aardig wat reliëf hadden. Daarna moesten we een stuk kruipen en dat was zo krap dat je je alleen kon voortbewegen door een soort zwembewegingen te maken. De rotsen waren hier wel mooi glad, maar dat geeft je al snel het gevoel alsof je tussen een enorme hamer en aambeeld ligt. Door een tunneltje kwamen we weer in de hoofdgrot uit. Deze was vroeger veel dieper, maar één van de doorgangen was al een paar jaar afgesloten door een grote muur van ijs. Vele mensen hebben al geprobeerd het ijs te doorboren of te smelten, maar tot op heden is het nog niemand gelukt.
Onderweg naar buiten heeft Ciarán zich nog in een gat weten te wurmen waar zowel Darren als Judith te groot voor waren. Achter de spleet bevond zich een holte die ruim genoeg was om te zitten met een beetje bewegingsvrijheid. Een tweede rond gat gaf het gevoel alsof je in een gezellig huisje zat met een raampje. Om erin en –uit te komen moest je haast op je zij liggend door een spleet kruipen. We deden onze lampjes even uit om nieuwe mensen te verrassen die de grot inkwamen. Een jongetje van rond de 10 jaar ontdekte mij en toen zijn broertje vroeg wat hij gevonden had zei hij heel droog: "Ow, just a guy stuck in a hole."
Op de weg terug kregen we een close-up ervaring van iets wat we misschien liever hadden gemist aan de Canadian Experience. Canada heeft door zijn grote uitgestrekte bosgebieden zeer gezonde populaties wilde hoefdieren, zoals herten, elanden en wapiti’s. Het gebeurt dan ook redelijk vaak dat mensen aanrijdingen krijgen met dit soort dieren. We zagen op een recht stuk weg ineens een hertje in de berm en in plaats van schrikken en omdraaien rende dit hertje zomaar de weg op, die op dat moment best druk was. Darren reageerde gelukkig goed en remde op tijd voor het hertje, maar een tegenligger deed dat helaas niet. Voor onze ogen werd het hertje dus geschept en over de weg geslingerd. Darren moest met zijn auto bijna de berm in om het te ontwijken. Dat was een gruwelijk gezicht, maar wij waren gelukkig veilig thuisgekomen. Bij aanrijdingen met elanden gebeurt het vaak dat ook de automobilist het niet overleefd, omdat deze dieren lange benen hebben en een enorm zwaar lichaam. Bij een aanrijding komt dat zware lichaam precies op de voorruit van de auto terecht, met fatale gevolgen.
Inmiddels hadden we een hele leuke e-mail gekregen uit Churchil, Manitoba. We wilden daar graag heen, maar omdat het moeilijk te bereiken is, maar wel een toeristische trekpleister, is het erg duur om er te komen en te blijven. Wij hadden daarom geprobeerd om bij hotels en dergelijke te soliciteren om op die manier kosten te besparen. We hadden de moed al bijna opgegeven toen we dus een e-mail kregen van de Tundra Inn dat ze wel twee extra mensen konden gebruiken en dat we al binnen een week konden beginnnen. Dit betekende wel dat we minder tijd hadden om de route tussen Calgary en Winnipeg te bekijken en daarom besloten we vanuit Calgary nog een uitstapje te maken om toch een beetje een idee van het landschap te krijgen.
Een uur of anderhalf rijden vanuit Calgary ligt Drumheller. Beroemd om zijn Tyrannosaurus Rex van drie keer de ware grote, gevonden fossielen en interessante rotsformaties. We hadden weer een auto gehuurd, maar hadden wat moeite om Calgary uit te komen. Het drukke verkeer en slecht aangegeven afslagen bezorgden ons wel een uur vertraging, om alleen al de stad uit te komen.
Het landschap was alles wat we ervan verwachtten. Plat, uitgestrekt en droog. Midden door Canada loopt een gebied wat men de prairies noemt en zich uitstrekt over de provincies Alberta, Saskatchewan en Manitoba. Omdat er geen obstakels zijn voor wind, waaien hier soms erg harde winden. In combinatie met regen en sneeuw zijn rotsen bij Drumheller hierdoor soms vreemd afgesleten. Door een verschil in rotslagen zijn er Hoodoo’s ontstaan. Dit zijn een soort paddestoelvormige rotsen. De harde top slijt veel minder snel dan de zachte gesteentes eromheen. In dit gebied waren ook mooi valleien te vinden die groener waren dan de omgeving, doordat de dalen beschut zijn van de wind.
Op de terugweg bezochten we nog een paar oude kolenmijnen, waarvan de houten constructies boven de grond nog zichtbaar waren.
De volgende dag waren we al met onze tassen naar de bushalte aan het lopen toen op de hoek ineens een auto stopte. Één van Darrens huisgenoten kwam net naar huis en zag ons lopen. Hij wilde ons wel even naar het Greyhoundstation brengen. J Volgende stop, Winnipeg.

---