Advertisement
Ullapool, daar waar we ons vorig jaar rond deze tijd vol stopten met alles wat er maar te eten viel na 11 dagen gelopen te hebben vanaf Fort William. Een onwaarschijnlijk mooie, pittige en bijzondere trektocht. Na deze 220 km vanaf Fort William waren er nog 140 km over, waarover ik niet kon stoppen te dromen. En dromen zijn er om waar te maken, dus liepen Martine en ik op 25 april weer onze eerste vervolgstappen op de Cape Wrath Trail.
Een makkelijk weggetje leidde ons omhoog een vallei ten noordoosten van Ullapool in. We passeerden enkele steengroeves en hadden al snel zicht op Loch Achall. Terug kijkend zagen we de prachtige bergen waar we vorig jaar onze laatste dag in stromende regen hadden gelopen. Nu waren er ook buien op komst. Echter voordat een bui ons bereikte, zagen we de blauwe lucht er al weer achter. Ik denk dat we deze dag echt een stuk of tien keer onze regenjas aan en uit hebben gedaan: “Ah, het regent alweer bij de tafelberg bij Ullapool. Over een kwartier is de bui hier.“ Een pauze kozen we uit in het zonnetje langs het meer. Nu klommen we richting het einde van
de vallei en kregen zicht op de enorme bergen achter Glen Douchary. Zo mooi! Niet veel later kwam Loch an Daimh in zicht en werden we achtervolgd door serieuze regenwolken. Eigenlijk was het wel tijd voor lunch, maar aangezien er een aantal kilometers verderop een bothy zou zijn, besloten we nog even door te pakken. Zouden we het droog houden? De eerste druppels voelde ik en de bothy kwam maar niet in beeld. Eindelijk achter een heuveltje verstopt zagen we daar een schoorsteen. Voordat de bui echt losbarstte zaten we droog binnen in Knockdamph Bothy. Alles in de vallei trok compleet dicht en wij zaten binnen lekker aan ons soepje en pakje hartkeks. Ons einddoel voor vandaag was de 7 km verderop gelegen Schoolhouse Bothy. Een gebouwtje dat tot 1930 dienst heeft gedaan als schooltje. Alleen een rivier die we via wat stenen over konden steken en wat modder, maar verder een prima paadje. Aangekomen in de bothy haalden we water uit de rivier om te koken en konden we vervolgens zwaaien naar de herten op de heuvel naast ons. De bothy had prima slaapplateau’s en wat was het comfortabel om binnen te kunnen slapen tijdens een natte en winderige
nacht buiten.
De volgende ochtend liepen we tussen de fluitende vogeltjes de vallei uit richting Oykel Bridge. Deze plek heeft een hotel en vier huizen, dus mag een naam hebben. Dankbaar maakten we gebruik van het hotel voor een sanitaire stop, het weggooien van ons afval en een lekker warm drankje met huisgemaakte cake. De dame opende de bar speciaal voor ons een uurtje eerder. We voelden ons na de ontberingen van vorig jaar op een soort luxe vakantie. 😉 We volgden nu de Oykel River met meerdere vissershutjes langs de oevers. Per ongeluk liet ik nog een halve stal met koeien schrikken, omdat ik na hun modder te hebben omzeild iets te dichtbij voor ze opdook. Heel schattige kalfjes ook ertussen! Langzaamaan kregen we zicht op de hoge bergen van Ben More Assynt en Conival. Donkere lucht boven de bergen, dus we besloten dankbaar gebruik te maken van een open hutje voor onze lunchpauze. Hopelijk was het niet de werkkeet van de mannetjes die met machines in de weer waren om de weg te optimaliseren, maar ze zwaaiden in ieder geval vrolijk naar ons. Verderop in de vallei klommen we langs een steil modderig paadje omhoog en kwamen
we uit op een brede bosweg die ons naar Loch Ailsh leidde. Toch weer wat regen en het waaide ook behoorlijk. Geen bothies op dit stuk van de route, dus noodzakelijk om een beschutte tentplek te gaan zoeken. Dat was overduidelijk niet aan het meer, dus volgden we de River Oykel verder de vallei in. Onze hoop was gevestigd op een bebost gedeelte aan het begin van deze vallei. Binnen notime was daar gewoon het perfecte stukje gras achter wat bomen. Zeer beschut tegen de wind en ook relatief droog! Tijd voor onze avondmaaltijd en een bakje thee. Aangezien het weer ontzettend opknapte zijn we met ons theetje in de hand nog weer terug een stukje de vallei in gelopen om te genieten van het avondlicht op de bergen!
De buien bleken boven de 800 meter hoogte kouder te zijn geweest dan bij de tent en we keken de volgende ochtend dus tegen de besneeuwde toppen aan. We genoten van de prachtige vergezichten richting ruige, indrukwekkende bergtoppen en rotswanden voordat alles door donkere wolken compleet dicht trok. Tijd om ons in complete regenoutfit te steken en de rivier omhoog te volgen. Er was een pad, maar in deze weersomstandigheden
kwam het er toch op neer dat je schoenen regelmatig vastgezogen werden in de drassige ondergrond. Een zeer vertrouwd kenmerkend wandelgeluid..😉 Voor zover ons oog reikte was er alleen nog maar water en een hoop donkere wolken. We sopten vrolijk verder totdat het ineens weer wat lichter werd. Stukjes blauwe lucht verschenen en voor ons in de vallei ontstond een van de mooiste regenbogen die ik ooit in m’n leven heb gezien!! Met open mond hier minutenlang naar staan kijken! Voor ons opende zich weer de volledige vallei. Wel waren de waterstanden nog vrij hoog, wat resulteerde in een spannend rivieroversteekje vlak naast een waterval. Martine is er altijd wat meer held in dan ik, dus ik ging eerst. Mocht ik het durven, zou het haar ook zeker lukken. Voor de zekerheid liep Martine een stukje achter me mee zonder rugzak, mocht er toch iets misgaan. De stroming was wel sterk, maar de diepte bleek mee te vallen. De watervalletjes hoger in de vallei bleken weer wat lieflijker, al kon je aan de diep ingesneden wanden zien, dat ze dat niet altijd waren geweest. Voor ons rees inmiddels de enorme wand van de ridge tussen Ben More Assynt en Conival
op. Wij staken nog een laatste serieuze rivier over en begonnen aan de padloze klim naar de pas richting Inchnadamph. Moerassig terrein met veel heuveltjes, dus het was soms even zoeken. Totdat we bij een paar mooie stenen naast een stroompje uitkwamen en de pas in zicht was. Tijd voor een lunchpauze in de zon. Wie had dat vanmorgen gedacht toen we de hele vallei zagen dichttrekken! Naast een soepje en hartkeks nu ook een paar bekers vers koud bronwater! Nadat we nog 1 keer omkeken naar het prachtige uitzicht van een meanderende River Oykel, staken we de pas over en opende daar zich het volgende onvoorstelbaar mooie uitzicht richting Loch Assynt en alle bergen aan de westkust. Over zeer ruig terrein liepen we over de flanken van de berg Conival richting een rivier. Vrij dichtbij een aantal groepjes herten. Het was nog even zoeken naar de beste afdaling naar de rivier, want het veenmoeras hier bestond uit van die paddestoelachtige vormen en daar tussen wil je niet terecht komen. We probeerden het nog even bovenop de ‘paddestoelen’, maar die leken niet zo stabiel. Dan maar terug naar wat gras. We vonden een geschikte oversteekplaats en genoten van een hapje
en drankje (anders gezegd: reepje en slok water) met de zon in ons gezicht naast het riviertje. Een in eerste instantie modderig, maar later makkelijk begaanbaar pad bracht ons naar het hotel in Inchnadamph. Hier hadden we een pakket met voedselvoorraad heen gestuurd om onze rugzakken voor de komende dagen weer te vullen. Maar eerst natuurlijk een echte maaltijd en lekker biertje in de bar!
Schoon en met een gevulde maag vervolgden we onze route naar het noorden. We trokken vrij snel weer hoog de bergen in. Abnormaal verre uitzichten met dit prachtige weer, al hadden we in de vallei wel een koude wind. Dit traject wordt als zeer ruig bestempeld en afgeraden bij slecht weer. Voor ons geen enkele twijfel: het leek wel zomer! Met gemak bereikten we de pas op 600 meter en we besloten een detour te doen de bergtop op van Glas Beinn. Onze rugzakken lieten we achter op de pas en met een reepje in onze jas vervolgden we de klim op een steile helling met losse stenen. Het uitzicht vanaf het plateau boven was onbeschrijflijk mooi!! Driehonderzestig graden view! Door enkele valleien trokken regenbuien, maar wij zaten weer precies goed! De afdaling was
een goed slingerend paadje langs vele meertjes en oh, vergeet ik helemaal te zeggen, dat we weer met ons gezicht in de zon hebben zitten lunchen naast een kabbelend bergstroompje. Onderaan in de vallei begon het zwaarste deel van de dag: een paar uur padloos soppen langs een rivier. Als attractie onderweg hadden we dan wel de Eas a Chual Aluimn waterfall, met een drop van 200 m de hoogste van de UK. (Zeggen ze dan..we hebben het niet nagemeten..) Terwijl je daar dan padloos loopt te soppen en mooie dingen hebt om naar te kijken, wil het wel eens misgaan. Een gemeen modderstukje zorgde ervoor dat ik via een ‘glijbaantje’ opzij viel. Gelukkig geen schade, alleen wat gedoe om met zo’n grote rugzak op je rug weer overeind te komen. Oke, focus! Erg lastig aan het einde van de dag, als je eigenlijk elke stap bewust moet zetten in dit soort terrein. Zeehondje aan de waterkant! Haha, weg focus en gewoon weer genieten van alles wat er bij dit zeeloch te zien was! Nog een paar heuveltjes, was dat de schoorsteen van de bothy? Nee, het bleek een indrukwekkend monumentje te zijn voor de twee zonen van de familie
die voor het laatst in deze vallei hadden gewoond. De jongens waren omgekomen tijdens de eerste wereldoorlog en het is het meest afgelegen oorlogsmonumentje dat er is. Hun oude huis ligt nog steeds aan de oevers van Glencoul en het aangrenzende oude schoolgebouwtje is opgeknapt en in gebruik als bothy. Wat een fascinerende plek! Hier kom je alleen na een urenlange hike of met een bootje. We deelden de bothy met een tweetal dat per boot was overgestoken en op het strand kampeerden nog drie stoere kayakkers. Na het eten van een zakje pasta genoten we van de zonsondergang en alle vogeltjes om ons heen. Het laatste diertje dat ik die dag heb waargenomen, was de huismuis, die tussen mijn spulletjes zat te scharrelen en had besloten om in mijn lege mok een keutel achter te laten. En wij daar maar ons best doen om eerst met een schep een gat te graven en alles daarna weer keurig af te dekken....daar kan deze muis nog wat van leren!
Eerst m’n beker even met heet water afspoelen, voordat we onze pap naar binnen werkten. Ach, het smaakt daar best en hielp ons weer de volgende helling over. Een klim van
een paar honderd meter met prachtig uitzicht op de bothy en de vallei waar we vandaan kwamen. Ook de berg Quinag was fantastisch goed te zien! Een zeehond maakte nog wat herrie, maar hield zich verder voor ons verstopt. Op naar het volgende zeeloch: Glendhu. Daar was ook een bothy, die momenteel opgeknapt werd, dus we maakten even een kort praatje met de vrijwilligers daar. Een makkelijk weggetje met geurende struiken van gaspeldoorn bracht ons naar onze lunchplek voor vandaag. Zoals we inmiddels gewend waren was dit in de zon. Wat iets minder plezierig was, waren de tientallen teken die we na afloop op Martine’s spullen vonden. Oke, alle spullen snel weg hier, naar de jeeptrail lopen en checken. Ik denk dat we zeker vijftig kleine teekjes en een paar moederteken eraf gehaald hebben. Afijn, een half uur later waren we weer onderweg. De jeeptrail maakte het lopen makkelijk en we konden tijdens het lopen genieten van de prachtige uitzichten. Ons doel voor de dag was Loch Stack of Ben Dreavie. Vlak voor de top schoten een paar grote herten weg en wat vogels die in de rotsen een nest hadden. Het uitzicht vanaf het plateau was weer zo onbeschrijflijk
mooi! Eindeloos uitzicht richting de oceaan en Cape Wrath. Naar het zuiden konden we zeker tot aan de bergen bij Ullapool kijken, in het oosten waren toppen met sneeuw en ten noorden van ons lag daar als een versteende dinosaurusrug Ben Stack! Deze berg had ook nog een relatief vlak droog stukje voor onze tent over net uit de wind. Daar hoefden we niet lang over na te denken. De weersomstandigheden in Schotland laten het niet altijd toe om bovenop een berg te kamperen, dus we grepen onze kans. Met alle lagen kleding over elkaar zaten we ingepakt ons maaltijdje te eten en een paar uur later met een avondsnack te genieten van de zonsondergang.
Frisse, heldere ochtend met ijs op de tent. Echter geen wind en direct een zonnetje. Dit zorgde ervoor dat we heerlijk rustig aan van onze ochtend op Ben Dreavie konden genieten. De route aan de andere kant van de berg naar beneden had geen pad, dus dat werd een paar uur ploeteren. Gelukkig was het zicht goed en ging het oriënteren daardoor redelijk. Na deze natte ondergrond belandden we een paar uur later op een goed pad, dat over de flanken liep van Ben
Stack. Niet veel later opende het uitzicht daarachter zich. Zo bizar mooi!! Achter Loch Stack rezen daar Arkle en Foinaven op. Enorme granietbergen! Ik stond echt weer met open mond te kijken. Een korte stop aan het meer, waar we wel voor eeuwig weer in de zon hadden kunnen liggen, maar we wilden nog wat verder komen vandaag. Na een uur hield de jeeptrail op en aten we een pakje hartkeks. Dit hadden we wel nodig. Wat volgde vond ik namelijk het meest irritante pad van de hele week! Eerst was er geen pad, maar dat ging nog wel. Gewoon standaard soppen van pol naar pol. Aangekomen bij een loch gaf de kaart weer een pad aan. Nou, dat hoeft dus niet altijd goed nieuws te zijn. Oke, er waren contouren van een paadje te zien, maar dit pad lag vol met stenen, modder en had soms hellinkjes, waarbij een klein beetje verlies van evenwicht zou betekenen, dat je twee meter lager beneden lag aan de rand van het loch. Geen doodsmak of zo, maar je zou daar toch naar terecht kunnen komen. Met uiterste concentratie en voorzichtige stappen vorderden we maar langzaam. De rivier die we in het vooruitzicht
hadden en als tricky wordt beschouwd, werd uiteindelijk onze verlossing. Inderdaad was het nog een serieuze doorwading met deze lage rivierstand, dat ik niet wil weten hoe je hier doorheen moet komen na een week met regen. Hoe dan ook, vanaf toen werd het paadje, wat je van een paadje mag verwachten en liepen we de laatste paar kilometer naar Rhiconich. Omdat het flink was afgekoeld en we moe waren, besloten we onszelf te trakteren op een hotelkamer. Bleek er toch nog een teek op me meegelift te zijn, maar nadat die eruit was, ik een douche en heerlijke maaltijd verder was, konden we heerlijk gaan slapen.
Via dit hotel kwam de informatie bij ons dat Cape Wrat t/m 4 mei afgesloten zou zijn vanwege militaire activiteit. Hallo, dat was niet de bedoeling! Lopen we door half Schotland en kunnen we straks het uiterste puntje met de vuurtoren niet bereiken? Dit lag niet in de lijn van ons geluk tijdens deze vakantie! Vooraf wisten we dat dit een ding kon zijn, dus hadden we enkele reservedagen ingepland. Nu bleken die reservedagen ook net niet genoeg. Nou ja zeg! Her en der nog wat navraag gedaan, maar het was ons
al snel duidelijk dat daar echt tussen zes uur ‘s ochtends en twaalf uur ‘s nachts bommen en granaten om je oren konden vliegen, dus dat was dan duidelijk. Een weggetje bracht ons via de London Stores en veel velden met schapen, lammetjes en koeien naar de parkeerplaats voor Sandwood Bay. Een man was bezig in een veldje met een paard, maar het paard had meer oog voor ons dan de man zelf. Op het pad naar Sandwood Bay kwamen we zo ongeveer de enige andere wandelaars tegen van deze hele week. Deze route was dan ook voor niemand te missen als je van wandelen in de natuur houdt. Na ruim een uur zagen we daar als eerste Sandwood Loch en vervolgens het zeer prachtige strand van Sandwood Bay! De rugzakken legden we tegen een duintje aan uit de wind, schoenen uit en onze vermoeide voeten laten genieten van het zand! Om ze vervolgens de schrik van hun leven te geven in het ijskoude zeewater! We made it! Cape Wrath was te zien vanaf het strand. Daar lagen de laatste 10 kilometers die we alleen vanaf een afstandje konden bekijken. En toch waren we tevreden met alles wat de Cape
Wrath Trail ons heeft bezorgd! Wat een onwaarschijnlijk mooie en heftige route! Onvergetelijk! Om er een eigen einde aan te breien hadden we nog een leuk extra uitstapje voor ons zelf bedacht. We klommen op een duin in het noorden naar boven en liepen via het oh zo vertrouwde drassige veenlandschap naar een verderop gelegen bothy. Strathchailleach is een plek waar tot 1996 een man, genaamd Sandy in totaal 32 jaar heeft gewoond zonder stromend water en elektriciteit. Met de rivier achter dit huisje, turf en wekelijkse boodschappen, waarvoor hij een dag moest lopen, hield hij zichzelf hier in leven. Er gaan veel wilde verhalen over deze man de ronde en in de bothy lag een boekje waarin dit alles te lezen was. Ook schilderde Sandy en de muren aan de binnenzijde van dit huisje laten dan ook deze bijzondere schilderingen nog zien. Wij hadden een paar schapen in de achtertuin en een lieflijk riviertje. We staken deze even over om bij de overhangende rivierbedding ook onze bijdrage te leveren aan de stapel weggehakte turf. Om hier vervolgens een vuurtje mee aan te krijgen, bleek nog wel wat lastiger. Inmiddels was het gaan regenen, maar zaten wij heerlijk droog binnen.
Wat een geluk weer.
De volgende dag besloten we weer richting het zuiden te lopen om nog een andere bothy te bewonderen. We dachten dat die ruim een uur verderop lag, maar door het padloze terrein met vele riviertjes en steile hellingen bleek dat toch iets langer te duren. Uiteindelijk werd het een lunchstop. Ook deze bothy lag prachtig en kreeg iets minder vaak bezoekers. Wel ontdekten we een alternatieve route om terug naar de bewoonde wereld te lopen en besloten we die te doen. Even weer terug op wat paden. Dit ging vrij soepel en een paar uur later stonden we weer op een weg! We wilden graag naar Durness en waren afhankelijk van een lift. Terwijl we de goede kant uit liepen, hielden we voor elke auto onze duim omhoog, maar zonder succes. Uiteindelijk bereikten we lopend alweer de haven van Kinlochbervie, waar we de dag ervoor ook al waren geweest. Ineens was daar weer de man die bij het paard stond de dag ervoor! Alhoewel hij niet de richting op moest, die wij wilden, boodt hij ons een lift aan naar de hoofdweg! Zo aardig. Daar aangekomen hadden we na een minuut of twintig succes met
een jongen uit Durness, die onderweg naar huis was vanaf z’n werk. We mochten meerijden! Aangekomen in Durness bleek het hele hostel leeg te zijn en hadden we alle ruimte voor ons zelf. Met de supermarkt om de hoek konden we zelfs een echte maaltijd met verse groenten bereiden! En een toetje en daarna een biertje en chips...wat een luxe weer...
Vandaag een hele dag om de omgeving van Durness te verkennen. We besloten alle wandelroutes in de vallei aan elkaar te plakken en liepen eerst langs de kust naar Smoo Cave. Wat ging dit soepel zonder grote rugzak! Smoo Cave is een grote zeegrot en daar achter zitten nog enkele zoetwatergrotten. Veel broedende vogels in de rotswanden. Je bleek ook nog een korte tour de grot in te kunnen doen. We besloten even toeristje te gaan spelen. Met een helm op gingen we een bootje in en voeren een grot in met een waterval. Vervolgens weer aan land om een stukje verder te lopen en de prachtige gevormde grot met zaklamp te bekijken. Momenteel zijn ze bezig alles verder uit te graven, aangezien ze vermoeden dat er nog een enorm groot stelsel schuil gaat achter die wanden. Was
interessant om over te horen. Onze route ging verder de heuvels in en ook vandaag stonden we weer oog in oog met herten. Er is serieus op de gehele Cape Wrat Trail geen dag voorbij gegaan zonder herten! Terug in het dorp deden we een bakkie thee in het hostel, waar we inmiddels gezelschap hadden gekregen van een Deense meid, die Schotland rond aan het liften was, een Britse meneer van 60 die de hele kust van de UK rondfietste en een Italiaan. Na een kort praatje gingen wij weer verder met onze wandelroute. Een paar mooie landtongen over bij de kust. Dit in gezelschap van de vele schapen, schattige lammetjes en relaxte koeien. Prachtige uitzichten langs de kust en wederom tot aan Cape Wrath. Vervolgens een kilometerslang hagelwit strand en oud kerkhof met kerkje zonder dak. Oke, Durness nu ook tot in alle uithoeken bekeken, dus we wilden de volgende dag wel weer verder. We hadden nog geen zin in Inverness dus zochten naar een alternatief voor onze laatste dag. Bleek er dus uit dat dorp totaal niks aan openbaar vervoer te gaan behalve een te boeken minibusje naar Inverness. We besloten het dan maar weer met het liften
te gaan proberen...
Daar stonden we dan de volgende morgen in de ijskoude wind. Elke auto moest blijkbaar om de hoek zijn of zag het niet zitten om ons mee te nemen. We hadden als einddoel Thurso, omdat vanaf daar in ieder geval treinen en bussen naar Inverness gaan. Voor het gemak hadden we alvast een hostel geboekt. Nu moesten we er nog komen en na een uur en een keer verplaatst te zijn naar een andere plek, leverde het uitsteken van onze duim nog niks op. We besloten weer een stukje te lopen en op de weg te gaan staan aan het einde van het dorp. De volgende optie zou nog zijn om toeristen aan te klampen bij Smoo Cave. We wisten dat het Deense meisje van het hostel ook weer verder wilde liften en hadden haar ook nog niet voorbij zien komen. Tot daar ineens een auto stopte waar ze in zat en de chauffeur de Italiaan uit het hostel bleek te zijn. We wisten niet eens dat die gast met de auto was! De oplossing lag dus ineens weer heel dichtbij. Wat nog een spannende dag leek te worden, werd ineens een gezellig toeristisch ritje! We
stopten op een paar mooie plekken onderweg en liepen zelfs nog een korte wandelroute naar de vuurtoren op Strathy Point! Onze alternatieve vuurtoren voor Cape Wrath! 😉 In Thurso zeiden we elkaar weer gedag en liepen we naar ons geboekte hostel. Dit bleek een plek te zijn met wat vage lui, maar ach, hé, we waren wel in Thurso! Het meest noordelijke stadje van Schotland, al was het wel een beetje troosteloos op een enkele mooie kerk na. Met onze treintickets voor de volgende dag op zak en een heerlijke maaltijd en toetje in onze maag, brachten we onze laatste nacht in Schotland door.
Een prachtige treinrit met veel herten, schapen, koeien, bergen, kustlijn en oude stationsgebouwtjes bracht ons weer terug in Inverness. De afgelopen paar dagen totaal ongepland er nog een extra route aan vastgemaakt. Dit omdat eigenlijk alles meezat op de Cape Wrath Trail. Wat een mazzelaars zijn we toch. En nu weer genieten van het mooie Nederland en dromen van volgende spectaculaire wandeltochten, waar dat ook mag zijn....
Advertisement
Tot: 0.084s; Tpl: 0.021s; cc: 13; qc: 30; dbt: 0.0455s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
inge
non-member comment
wow, wat een wandelvakantie was dat! ik verbaas me er iedere keer weer over dat je over elke dag nog zulke uitgebreide beschrijvingen kan geven, met al die namen van plaatsen, bergen, etc. jullie zijn echt bikkels. well done! groetjes, inge