Advertisement
Published: November 23rd 2007
Edit Blog Post
Larbi en ik
Lachen doen ze normaal niet op foto. Hier heb ik hem liggen. Een witte lege kamer. Hoe ik hiervan een plaats moest maken waar ik op mijn gemak kon zijn was mij een raadsel. Mijn ramen trilden zo hard mee met het geluid op straat dat ik dacht dat ze uit hun hengsels gingen vallen. Ambulances passeerden om de vijf minuten met sirenes zo luid dat het wel leek of ze gingen binnenrijden. Kortom, de kamer leek mij allesbehalve ideaal.
Ik had twee kersverse kotgenoten, Nabil en Larbi. Het zijn twee Marokkanen van achttien jaar die hier komen studeren voor een jaar of vijf. Ik ging met hen naar de winkel en onderwijl babbelden ze honderduit over de ramadan, wezen mij etenswaren aan die ik in mijn leven nog niet had gegeten, verklaarden dat ze geen varkensvlees eten, geen alcohol drinken en niet roken. Alsof ik zo even van werelddeel was veranderd. Ik wist echt niet of ik het wel zag zitten om met die mannen op kot te zitten.
Die avond zijn we met ons drieën bij Maria, de zus van Nabil gaan eten. Best wel een plezante meid, zonder hoofddoek. Ze zijn eigenlijk totaal geen praktiserende muzelmannen. De ramadan vinden ze een deel van hun cultuur en niet meteen
van hun geloof. Vijf maal bidden per dag en hoofddoeken vinden ze geen verplichting. Hoofddoeken dragen is een gebruik dat volgens hun ontstaan is uit de ongeletterdheid van een groot deel van de muzel-bevolking. De koran vermeldt namelijk enkel dat je discreet moet zijn, wat natuurlijk relatief is. Ze vertelden ook hoe het begin en einde van de ramadan wordt beslist, dat de ramadan er is om je eens de honger van de armen te laten voelen,…We aten met onze handen en keken onderwijl televisie, wat bij hun de gewoonte is. Ik bedoel, zij keken televisie. Ik heb gewoon een uur en half naar bewegend beeld gestaard, gezien ik er geen hol van verstond.
De volgende dagen ben ik niet veel thuis geweest. Met Ambra en heel de hoop ging ik tapas eten, naar kotfeestjes, filmpjes kijken,…het studentenleven op zijn best. Zo leerde ik ongeveer iedereen kennen die jullie op mijn foto’s terugvinden. Onvoorstelbaar hoeveel volk ge op korte tijd kunt zien! Iedereen is blij met wat gezelschap, dus iedereen nodigt elkaar uit om het een of het ander te gaan doen. Vooral Ambra verdient hier toch wel een applaus voor. Zij heeft zowat een fortuin opgebeld om iedereen
telkens bij elkaar te krijgen. Het zalige daarvan is, is dat onze vrienden- of beter gezegd kennissengroep nu betrekkelijk groot is.
Mijn Spaans verbeterde aanzienlijk door al dat gezever en tegelijkertijd ging mijn Frans enorm achteruit. Ik schaam te pletter als ik iemand moet zeggen dat ik 10 jaar Frans heb gekregen op school. Larbi en Nabil kunnen allebei Frans en doen het bijna in hun broek als ik Frans praat. Ik blijk gewoon Spaans te spreken met een flinke Franse ‘r’. Die gelukzakken kunnen vloeiend Arabisch, Spaans en Frans, en in het Engels kunnen ze zich verstaanbaar maken. De Larbi blijkt ook nog eens beter te kunnen koken als ik. Niet dat het moeilijk is, ik kan namelijk niet koken. Maar zo leek het voor mij wel alsof ik jonger was dan die mannen!
Ondertussen ging ik naar de les, voor de grap. Ik verstond zo weinig van het Spaans, of beter gezegd hun dialect, het Andalús, dat ik evengoed naar een tandloze kameel kan luisteren die het niet meer weet. De proffen vallen hier best wel mee. De meesten zijn enorm relaxed en vragen zich zelfs openlijk af waarover ik mij zoveel zorgen maak. Als je
extra uitleg vraagt over de leerstof, dan verwijzen ze naar een of ander Spaans boek om hun er gemakkelijk van af te maken. Of soms weten ze het gewoon niet en slagen ze wat uit hun nek.
Verder ontdekte ik nog dat mijn departement best nog wel een neig gebouw heeft. Dat brommers in Spanje in het midden van het voetpad worden geparkeerd. Dat als je kan, je heel het voetpad moet gebruiken, in verschrikkelijk trage pas, zodat niemand voorbij kan.
Waar maar niet aan te wennen viel was het lawaai dat al de Spanjaarden tesamen maken. Hier wordt getoeterd, gegild en geschreeuwd zonder schroom. Elke jongere met een auto heeft de muziekinstallatie van Werchter in zijn koffer steken en zet sowieso zijn raam open zodat iedereen kan meegenieten. Op een of andere manier enerveerden die dingen mij enorm.
Een ding deed al dat straatleed verdwijnen: het zonneke. Aan de rode lichten wachten met de zon op het gezicht is iets wat altijd dezelfde gedachte opriep: man, ik ben niet op vakantie in een warm land, ik woon er gewoon in!
Advertisement
Tot: 0.071s; Tpl: 0.014s; cc: 5; qc: 48; dbt: 0.0463s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
PieterVandermeeren
Pieter Vandermeeren
He Jonas. Wat lees ik jou graag. Je hebt een ontzettend smakelijke schrijfstijl. Kijk alweer uit naar je volgende post. Hier in Warschau zijn er trouwens 40 exemplaren Turkse moslims, waarvan er eentje een hoefddoek draagt. Het merendeel van de rest eet fanatiek geen varkensvlees, drinkt geen alcohol. Ik vraag me af of ze wel kakken. Moet vast onrein zijn. Het ga je goed! Pieter.