Advertisement
Published: January 15th 2012
Edit Blog Post
glaasje madeira, my dear?
folklore langs de boulevard op oudejaarsdag De rust is weergekeerd na alle feestelijkheden van het kerst/nieuwjaarsseizoen. We hebben genoten van al die festiviteiten, met als uitsmijter het grote vuurwerk. Nu staan de winkels weer vol met carnavalgekkigheden.
Wij hebben ons inmiddels echt gesettled hier. De flat waar we nu zitten is weliswaar kleiner dan die van vorig jaar, maar leuker en veel beter gesitueerd. We zitten aan de rand van en boven het winkelcentrum Dolce Vita, een van de vele Dolce Vita’s in Portugal. Ideaal voor de boodschappen, want daar ga je met de lift naartoe. De Pingo Doce zit helemaal onderin het centrum en heeft zowat alles wat we nodig hebben voor ons natje en droogje.
In de kersttijd gebeurde er van alles in dat winkelcentrum, veel voor kinderen natuurlijk maar ook voor volwassenen. Er was een expositie van allerlei kunstenaars die een deel van de opbrengst van de verkoop van hun kunswerken ter beschikking stelden van het vrijwilligerswerk op Madeira.
Er lagen erg leuke moderne sieraden bij en Paul zag het wel zitten mij een setje (halsketting, oorbellen en ring) cadeau te doen voor kerst. Maar hoe dit te bemachtigen. Er stonden wel borden met veel Portugese tekst, maar helemaal begrijpen deden we
vuurwerk
we stonden goed en het was mooi het niet. Navraag bij de receptie leerde dat er een veiling gehouden zou worden op 21 december. Je kon voor die tijd een bod uitbrengen. En op het hoogste bod werd dan ingezet op de avond van de veiling. Paul vulde het nodige papierwerk in en we wachtten vol spanning op de 21e. Die avond was er een podium gemaakt bij het koffietentje in Dolce Vita waar wij ‘s avonds wel eens zitten (Paul kan niet zonder een “afterdinner” espresso). De bar is in de vorm van een vleugel, en ernaast is een podium waar een echte vleugel op staat, die af en toe door een student(e) van het conservatorium bespeeld wordt. Zo ook die avond voor de aanvang van de veiling. Het was lekker druk en we dachten dat de veiling wel eens flink op zou kunnen brengen.
Er was een echte (jonge) veilingmeester en twee leuke assistentes die de te veilen stukken tevoorschijn haalden. Er kwam eerst een hele serie schilderijen aan bod, maar niemand had interesse. Het was ook niet veel bijzonders, vonden wij, en de prijzen waren stevig.
Toen een grappige stoel, die wel een koper vond. En daarna waren de sieraden aan de beurt.
Er
waren wat kleurige stukken, die zonder problemen van de hand gingen. En toen mijn setje. Paul was de enige die een bod had gedaan en ook ter plekke had niemand behoefte hoger te bieden, dus zat ik er met de kerst prachtig bij!
De kunstenares, Karla Vieira, was er ook en ze was erg verguld dat haar werk zo’n aftrek vond. Ze vertelde dat ze zich voor mijn setje had laten inspireren door de straten en plein van Portugal en Madeira. Een foto zegt meer dan duizend woorden in dit geval, dus kijk daar maar even naar.
Nederlandse winkels verkopen ook werken van haar, volgens haar site (http://karlavieira.com/). Ze woont en werkt in Machico en daar gaan we een keer op bezoek in haar atelier. Zeker nu we in de krant lazen dat je tegenwoordig in de express bus naar Machico wifi hebt:-)
Aan de rand, net buiten het winkelcentrum, zit een Opan (koffie, brood en gebak) waar we onze sporen zodanig hebben nagelaten, dat ze bij onze binnenkomst 2 vingers omhoog steken met vragende blik in de ogen, the V-sign (http://en.wikipedia.org/wiki/V_sign). Het enige is dat ze de hand niet altijd in de goeie stand hebben... net als de
ginja tentje
de laatste avond voor de standjes werden afgebroken op 8 januari ouwe Busch destijds in Australië. Maar wij weten hoe het bedoeld is, dus we laten het niet tot een diplomatiek incident komen.
Ze weten dat we ‘s morgens altijd twee espresso’s willen, en meestal hoeven we niets te doen, alleen bevestigend te knikken.
Ook aan de buitenkant zit ons geliefde Holmes Place, waar we trouwe fitnessklanten zijn.
In La Pasta, waar Oostenrijkse Edi de scepter zwaait, zijn we al even bekend. Daar worden de glazen voor de rosé koud gemaakt zodra ze ons zien aankomen, zonder vingeropstekerij. Helaas is Monica dit keer afwezig. Ze is in verwachting en met zwangerschapsverlof. In februari gaat ze bevallen, hier in het ziekenhuis. Gelukkig is slome Suzie er nog (stukken minder sloom trouwens), en de nieuwe serveerster Lena doet het ook erg goed. Twee volutueuze, nou ja, zeg maar dikke, Madeirensas. Een abonnement op Holmes Place zou hun geen kwaad doen.
Op de website heeft Edi leuke fotoseries van zijn restaurant (http://www.lapasta.eu/). Ook een serie minder vrolijke foto’s over de overstroming in februari 2010 en de nasleep (temporal 20.2.2010). Vier maanden zijn ze bezig geweest om alles op te ruimen en nieuwe machines te installeren, voordat ze weer open konden.
We hebben
choco cupje
met ernaast een glaasje poncha een soort wekelijks ritme ontwikkeld. We gaan driemaal per week fitnessen bij Holmes Place. Daar voelen we ons allebei goed bij, dus dat houden we vol. We lopen veel, net als andere jaren, alleen loop ik nu eigenlijk voortdurend met een kruk. Doe ik dat niet dan ben ik binnen de kortste keren aan het strompelen. Vervelend, maar het heeft ook zijn zonnige kanten, want in de bus staat er altijd wel iemand voor me op. Dus die houden we erin:-)
Thuis was ik sinds een paar weken onder behandeling van een osteopaat, want de ischias ging steeds meer opspelen. Gelukkig zit er een Vlaamse osteo die zijn praktijk vlak bij ons nieuwe huis heeft. Ik had vier behandelingen achter de rug toen we naar Madeira vertrokken.
Hier werd het er allemaal niet beter op en ik heb een osteo hier in Funchal opgezocht. Dr. Cláudio Marques. In zijn praktijk zit ook een fysiotherapeute en daar werd ik eerst naar toe gestuurd om de spieren van mijn ischiasbeen te versterken. Die waren in de loop der tijd behoorlijk verslapt. Ik heb daar een paar keer elektrische pulsen gekregen, en kneed- en oefentherapie. Intussen veel extra aan mijn benen gewerkt in
veiling in dolce vita
wisten wij veel dat lelião veiling betekent Holmes Place.
En nu is dr. Cláudio me eens in de week aan het pijnigen. De eerste keer kon ik de nachten erna bijna niet slapen van de pijn. Maar nu gaat het beter.
We gaan regelmatig naar de film, met de bus. Hier draaien ze tenminste altijd de originele versie. Met ondertiteling, is goed voor m’n Portugees ;-). Ik ben wat aan het leren via internet, en bij Holmes Place probeer ik het dan een beetje uit. Maar ik blijf het een tongbrekende taal vinden. Zelfs de Portugezen van het vaste land hebben moeite met het accent van de Madeirenses. Gelukkig spreken de meeste mensen hier Engels, dus communicatie is helemaal geen probleem. Er zijn veel Madeirenses die in Zuid Afrika en Engeland hebben gewoond en gewerkt. Laatst kwamen we iemand tegen die in Zwitserland werkte. Ze sprak heel goed Engels en vond het zo leuk met ons te praten dat ze ons een drankje aanbood. Een Ginja (dzjindzja), een soort kersenlikeur. Heel aardig bij de koffie. Later dronken we er nog eens eentje bij een van de vele standjes op de kerstmarkt, uit een cupje van chocola. Dus eerst drinken en dan happen, heerlijk. Dat beviel goed.
de veilingmeester
hij interviewde iedere vrijwilligersclub en alle kunstenaars Maar alvorens te happen kon je voor de helft van de prijs (50 cent) nog een keer laten bijvullen. Joepie!
Wat een leven. Carpe Diem!
Advertisement
Tot: 0.078s; Tpl: 0.012s; cc: 9; qc: 32; dbt: 0.0426s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb