Dag 17, 18 en 19: De eindsprint is ingezet: tunnels, kerken en véél rijden

---

Dag 17: Staafkerken!

maandag 20 juni 2022



Vandaag verlaten we onze chillcamping en zetten we de eindsprint in naar waar ons Noorwegenavontuur begon. Kristiansand.

Ik zeg wel sprint, maar het is nog zeker 700 km, dus we doen het in etappes.

Lange weliswaar, want we rijden de komende dagen lange stukken.

Vandaag brengt de etappe ons tot de buurt van Urnes, waar de oudste staafkerk staat.



Maar we maakten eerst natuurlijk ook enkele stops, want het blijft nog wel vakantie natuurlijk.

We reden langs prachtige valleien en meren en de zon liet zich meer en meer zien.

Dat dachten wij dus ook met onze kledij.

Tot wel al gauw weer bovenop een berg in de sneeuw zaten, maar dat is voor later.

Eerst passeerden we Lom, een dorpje waar ook een prachtige staafkerk staat.

We deden er onze vermoedelijk laatste inkopen in Noorwegen, hielden een korte stop bij de kerk en reden verder.



Niet veel later reden we dus weer door de sneeuw.

Dit was duidelijk een skioord in koudere tijden, maar ook nu werd er door een enkeling de ski’s bovengehaald en zagen we deze over de nog kleine stukken sneeuw glijden.

Prachtige besneeuwde bergtoppen zo ver je kon kijken!

Ook hier was de weg duidelijk niet altijd begaanbaar en stonden er naast de weg enorme palen om de weg terug te vinden bij hevige sneeuwval.

Het was wel heel leuk rijden.



Tegen 16u (net op tijd!) kwamen we aan bij de ferry naar Urnes.

Onze camping lag op 3 min rijden van deze veerboot, dus straks was het niet lang meer.

We besloten de auto achter te laten gezien het een kleine ferry was en zo hadden we vandaag toch ook nog wat gewandeld.

Na een korte overzet van een dik kwartier, kwamen we aan de voet van het dorpje Urnes.

Een kleine kilometer steil naar boven (lengtemeters, gelukkig geen hoogtemeters) vonden we de staafkerk.

De weg was steil en de zon stond fel.

Urnes is een klein dorpje en duidelijk vol met locals, niks toeristisch op 1 huis aan de staafkerk na waar de tickets verkocht worden.

Dat had ik niet verwacht.



Alles was duidelijk afgestemd met de uren van de ferry, want enkele minuten nadat we boven waren, begon een rondleiding van de kerk.

De kerk was vanbinnen ook nog heel erg goed bewaard gebleven en door de uitleg konden we toch al meer een idee krijgen van de geschiedenis van deze plek.

Allemaal heel boeiend, gezien de kerk al bestaat sinds 1130.

Nu ook UNESCO werelderfgoed.



Naar beneden ging al een stuk makkelijker (vooral minder bezweet) en ook dit was goed getimed met de ferry.

We hadden nog tijd om een kremgellaske te kopen en aten dit gezellig op de ferry op terwijl de andere oever steeds dichterbij kwam.

Met het zonneke op ons gezicht gingen we goedgezind richting camping.



Hier hadden we al een huisje kunnen reserveren en gelukkig maar. Er was er geen ander meer vrij.

We kozen eerder voor het huisje dicht bij het water (wat met dit weer een topkeuze was), maakten ons avondeten en genoten op ons terras van de zon en het golvende water.



Wat een heerlijke dag weeral!



Slaapwel!







Dag 18: De langste tunnel en kaasproeverijtje!

dinsdag 21 juni 2022



Deze voorlaatste etappe voert ons naar Odda, waar de Trolltungawandeling start, maar deze slaan we over met zijn 1200 hoogtemeters, 28 km en 8-12u wandelen. 😊

We zouden wel willen en fysiek kunnen ze, maar dat gaat nu eenmaal niet met een baby hé … en we hebben er geen tijd voor … 😉

Soit, maar de weg ernaartoe is nog lang en ook vandaag maken we nog enkele fijne tussenstops.

Net voor we vertrokken ontmoeten we bij de afwas een Nederlander die rondtrok met de moto samen met een vriend.

Heel aangenaam gesprek, dat ik naar een idee van Karen startte met:

Nederlander: “Zijn jullie ook van Nederland?”

Ik: “Beter, België!”

Ach, het was een aangename babbel.

We namen afscheid en zeiden om te lachen nog: “Wie weet tot op een volgende camping hé!”

En dan vertrokken we.



Het eerste deel van de weg kenden we al. Dit reden we enkele dagen geleden ook, maar dat was zeker geen straf, want de omgeving is prachtig.

Ook reden we vandaag door de langste autotunnel ter wereld. wel 24,5 km!

Vooral zien dat je niet in slaap valt, maar door op 3 (of 4, geen idee eigenlijk, het laatste stuk sliep ik 😊, gelukkig was ik maar bijzitter) punten mooie blauwe lichten te plaatsen, houd je er je aandacht bij (ik blijkbaar niet 😊).

Echt heel spectaculair was em ni, maar we kunnen toch weeral zeggen dat we door de langste autotunnel gereden hebben.



Kort na de tunnel maakten we nog een tussenstop in Undredal, een klein gezellig dorpje aan het water dat we al eens zagen vanop de ferrycruise naar Flåm.

Het wordt al snel duidelijk waar het dorpje om bekend staat, want de tocht naar het dorp leidt je langs verschillende geitenboerderijen.

Undredal staat bekend voor zijn bruine geitenkaas. Een zoete kaas zonder toegevoegde suikers en met meer een karamelsmaak.

Ik kocht een klein kaasproeverbordje voor ik the real deal kocht.

Echt de moeite voor wie zot is van kaas. heerlijk!



We kwamen er eigenlijk voor de kleinste staafkerk en die vonden we. Die was mooi, maar niet in vergelijking met de andere die we al zagen.

Maar we bleven voor de kaas, alé, ik toch.

Karen is er ni zot van.



We poseerden nog even met en geitenstandbeeld en reden verder, want we hadden nog een eind te gaan.

Eerder in de reis had ik spijt dat ik bij een bepaalde waterval (hier ben ik weer, ik doe echt mijn best om niet teveel over watervallen te praten, maar ja) niet was gestopt voor foto’s en Karen had dit voor mij onthouden en wist dat we er vandaag ook langskwamen.

Ik nam mijn tijd om nog wat met de drone te vliegen en foto’s te nemen om daarna zo blij als een kind weer in de auto te stappen en verder te rijden.



uiteindelijk kwamen we aan op de Trolltunga camping in Odda.

Het was hier druk en liep (of beter, waggelde) vol met mensen die de beklimming gedaan hadden.

Of toch, den overschot, want veel leven zat er niet meer in, maar ik was wel jaloers naar met hoeveel smaak ze genoten van hun avondeten. 😊

Het was druk in de keuken en de helft van de vuren werkte niet.

Karen had het idee om ons eigen vuur boven te halen en daarop al een deel te koken.



En wie wandelde daar opeens voorbij?

Die Nederlander van vanochtend!

Dat moet lukken. 😊

Karen maakte er een praatje mee tijdens het koken en ik lette op Nore en hield ons vuur in de gaten.

Heel Christelijke mens blijkbaar, op zijn motojacket staat in het groot: “Riders for Christ”.



Het eten smaakte ons, Nore ging er in zitten, maar at zo goed als alles op!

Karen en Nore gingen al snel slapen en ik keek nog wat Youtube met een lokaal cidertje en een stuk rollcake.

Toch ook genieten!







Dag 19: de laatste etappe en eerste kennismaking met Kristiansand

woensdag 22 juni 2022



Onze wekker stond vroeg, vandaag was onze laatste rit in Noorwegen, maar ook zeker de langste. weinig stoppen en volledig richting ons einddoel: Kristiansand.

Hier nemen we overmorgen de ferry weer naar huis, maar laat ik bij het begin van vandaag beginnen:



De douche, wc en poetsruimtes waren een chaos, een wirwar aan trapjes, deuren, papieren met symbolen en geen duidelijkheid.

Dat werd duidelijk (hehe) toen ik vanochtend een deur opentrok en er een dame in haar bloot bovenlijf voor de spiegel stond.

Ik zei nog tegen Karen: “Al een geluk met haar rug naar mij, dus ik heb niks gezien ze!“

Tja, das sorry zeggen en de deur dichtdoen hé, dan moet ze die maar op slot doen.



Maar Karen had toch andere zorgen.

Over heel haar lichaam stond ze vol met enorme muggenbeten!

33!!!! We hebben ze geteld.

En Nore en ik, geen enkele!

Ik zit al enkele dagen met een onschuldig hoestje, dus het is precies meneer Corona en madam Apenpok hier, als we de ferry nog maar op mogen!



om iets na 9 uur zaten we in de auto.

Ik verwachte een saaie route gezien we vooral op de hoofdweg gingen rijden, maar het landschap was nog steeds even prachtig als de hele reis.

Al werd het naar het einde toe een stuk minder ruig.

Het eerste deel werd ik uitgewuifd door enkele prachtige watervallen (shit, nu doe ik het weer).

In elk geval, het was gezellig rijden.

Karen en ik wisselden mekaar veel af, zodat we onze aandacht erbij konden houden.

En Nore, die was haar brave zelf 😊



Onderweg stopten we enkel om te wisselen of iets te eten of te lozen en onze benen te strekken.

Op een bepaald punt stapte een jong Duits koppel uit de auto met een baby ongeveer even oud als Nore.

Die 2 hadden elkaar meteen gevonden en hebben we ze even samen laten spelen, aleja, Nore vooral staren naar hoe haar speelgoed afgepakt werd 😊

Maar ze wou vooral kijken naar dat kindje.



We geraakten een beetje aan de klap en zij stonden nog aan het begin van hun reis terwijl wij op de terugweg waren.

Ze stelden ons enkele vragen en ook zei hadden hun eerste nachten de tent al geruild voor een cabin.

Dat stelt ons toch ook nog gerust dat we niet de enige waren 😊



Eens aangekomen bij ons hotel en tevens onze laatste overnachtingsplek, worden we wederom heel enthousiast en vriendelijk begroet door de 2 dames aan de barceptie (jaja, een bar en receptie in één).

We parkeren de auto veilig in een parkeergarage, ploffen ons anderhalf uur neer in onze ruime kamer en zetten dan onze eerste stappen de stad in, op zoek naar eten.



Kristiansand is niet groot, maar de eerste indruk is aangenaam.

Leuk om weer eens in meer bewoonde wereld te zijn ook.

Die stadjes hebben ook hun charme en was een leuke afwisseling met de natuur.

Met het zonnetje op ons gezicht, zoeken en vinden we een plek om te eten.



Ik bestelde hertenfilet en Karen een pasta.

Eindelijk! Ik wou deze reis zeker eens wild gegeten te hebben (niet te verwarren met in het wild gegeten te hebben, want dat deden we wel meer).

zalig lekker was dat!



We maakten nog een klein ommetje langs de haven en dan weer naar de kamer.

Nore en Karen vielen alweer snel in slaap en ik schrijf de blog.



Morgen verkennen we Kristiansand!

Ik kijk er al naar uit, na de sneak peak van vanavond, belooft het een mooie dag te worden. 😊





Slaapwel en groetjes!

Nore, Karen en Rick.

---