We zijn weer in Frankrijk hoor!

---

Het was als altijd weer een plezier om de kinderen en kleinkinderen te zien in Nederland.
Maar wat hebben we het koud gehad daar begin april. We waren er natuurlijk totaal niet op berekend en hebben eigenlijk vrijwel constant lopen kleumen. De accu van de auto was de winter ook niet goed doorgekomen en helemaal op door de kou, ondanks dat zoon M hem trouw gestart en gereden had, behalve toen er sneeuw lag en tijdens de gladheid, uiteraard. En dat was nou net een groot deel van de tijd. Dus meteen de volgende dag een nieuwe accu erin gezet.
Het is duidelijk dat we het de volgende keer anders moeten aanpakken.

Wij hadden vorige week onze Franse buren, Roger en Dominique, op de apéro, en die avond beleefden we een echt Frans moment. We zitten te kletsen en te drinken en te happen en ineens staat Roger op en gaat de deur uit. Ik kijk Dominique aan met opgetrokken wenkbrauwen. O, zegt ze, hij gaat even plassen. Huh?
Hij komt terug en gaat weer vrolijk zitten. Moet je je handen niet wassen, vroeg Paul. Nee hoor, want hij had ‘m bijna niet aangeraakt ! Daar was hij zo handig in :-), dat beaamde Dominique ook.
Paul en ik lagen dubbel. Franser kan je bijna niet hebben.
Ik weet nog dat we op onze winterse caravantochten af en toe een Australisch stel ontmoetten. Die hadden het altijd vol verbazing over de Franse mannen die hem overal buiten laten hangen. Wildplassen is een Franse sport, een traditie kun je wel zeggen, samen met de baguette en de Marseillaise. Altijd staat er wel een Fransman langs de weg te piesen. Als ik bij ons vorige huis het hek uitkwam, stond er vaak een auto aan de overkant van de weg, portier open en een plassende man daarachter. En wanneer wij eens wat lieten doen in dat huis, dan was er altijd wel iemand een boom of een struik aan het besproeien. Terwijl ik steeds zei dat ze in de gîte naar de WC konden. Fransen lijken iets tegen schone WC's te hebben...

Nog een paar van die echt Franse momenten. In de bar die wij het meest frequenteren, gingen wij natuurlijk bij terugkomst een wijntje drinken. Patrick, de eigenaar groet ons en vervolgens draait hij zich om en kletst verder met zijn vrienden aan de bar. Daarna kost het ons de grootste moeite om nog even zijn aandacht te hebben om dat wijntje te bestellen. De week erna komen we binnen en begroet hij ons met groot enthousiasme en vraagt of hij het gewone recept voor ons moet klaarmaken. Nou moe, zo wisselvallig. Net als het weer de laatste tijd overigens. Hoewel, was het maar wisselvallig, we hebben meer regen gehad dan iets anders. Balen. Vanaf vrijdag zou het mooier worden. En dat gebeurde ook, een beetje, al bleven de wolken aanwezig. Maar het duurde helaas maar twee dagen :-(

Er is nog een café in ons dorp. Vroeger heette dat La tête de l’art, later werd het door een nieuwe eigenaar omgedoopt tot Café des sports - daar zijn er slechts een paar miljoen van in Frankrijk ;-)
Dit café is kort geleden gekocht door Audrey (spreek uit Oodrée, we zijn tenslotte in Frankrijk!). Haar vader is de plaatselijke electricien, een nogal alternatief aandoend tiep, en haar moeder geeft yogalessen en schildert. Niet alleen schilderijen, ook sjaals. Zij zweeft op typisch Franse, alternatieve wijze door het leven, altijd een beetje op een ander plan dan de meeste mensen hier in het dorp.

Audrey heeft een aantal jaren een kraam gehad op diverse markten waar zij de creoolse lekkernijen verkocht van haar man. Nu ze het café hebben overgenomen, zijn ze gekapt met het marktgebeuren en gaan ze dat lekkers op hun eigen plek maken en serveren. Dat vinden wij nog eens een goed idee!
De bar is inmiddels open en we hebben er gisteren even een drankje gedronken, en een heel ander onthaal gekregen dan bij de andere bar. Audrey is een vriendelijke vrouw die iedereen warm onthaalt. Haar man (wiens naam ik even kwijt ben), moet niets van het bargebeuren hebben. Hij stond er een beetje onwennig en bedremmeld bij. Volgens mij zal hij blij zijn als de verbouwing van de keuken klaar is en hij zich daar kan verstoppen. En wij ook!

---

Photos

vide greniers
21 april, zonnig en fris

audrey en haar man
in hun nieuwe stekkie