Thailand

---

We besloten de bus te nemen naar Thailand. Vanuit Penang – Georgetown – Chunia street (backpackerswijk) waren er verschillende minivans om de grens over te steken naar Thailand. De prijzen waren overal hetzelfde dus we besloten een busje te nemen. De minibus zat vol mensen en we waren blij om in Thailand te zijn na 3 uur rijden. De busrit was gevaarlijk. De chauffeur was een echte Hells Angel, en van handsfree telefoneren had hij nog nooit gehoord zeker? We hadden in Georgetown / Penang ons Thais visum aangevraagd, betaald en het was goedgekeurd. Oef! We konden dus veilig de grens over en hadden 90 dagen tijd om het land te bezoeken. Als je over land gaat krijg je slechts een visum van 15 dagen om het land te bezichtigen. Als je vliegt: 30 dagen. Als je langer wil blijven is de ambassade aan te raden. Wij betaalden 110 MYR per persoon.
Dus het verlaten van Maleisië verliep vlot. Een stempel, en 5 minuten later zaten we alweer in de minibus. Thailand verliep ook vlot maar hier zijn de mensen echt wel strenger. Een vrouw voor ons stond al een uur aan te schuiven. We gingen naar een andere rij en ook daar waren er problemen met een Thaise man die er niet hetzelfde uitzag als zijn paspoort. Gelukkig had ik de dag ervoor mijn haar terug laten knippen zoals het er uitzag op de foto om problemen te vermijden. De froufrou is terug!

Een goed halfuur later zaten we terug op de bus om nog een uurtje te rijden naar Hat Yai. Hat Yai is een doorgangsstad, en de eerste grote stad in Zuid-Thailand. We besloten hier een andere minibus te nemen naar Trang. Ook deze keer zat de bus stampendvol. Nog een 3 tal uur verder te gaan kwamen we aan in Trang. De chauffeur verstond geen Engels. Ook de mensen op de bus verstonden geen woord Engels! Wat nu gedaan? Mensen babbelden tegen ons maar verder dan een glimlach kwamen we niet.
We konden dan toch de chauffeur overtuigen om ergens te stoppen in Trang. We dachtten dat we in het centrum stonden want we zagen enkele cafés en supermarktjes.
Ook in het cafeetje kwamen we niet veel wijzer. Met onze LP in de hand, de vraag naar het ene hotel dat er op stond en met het wijzen van de mensen en hun uitleg verstonden we er geen bal van. Er werden ook andere Thai bijgehaald. De ene man zei dat het hotel niet meer bestond en de andere zei dat het wel bestond maar dat we er alleen konden geraken met een motorbike. Opnieuw de brommer op? Ja dat zag ik toch niet zitten hoor! Met onze zware rugzakken, no way!

Een meisje kwam schoot ons te hulp! Ze wist enkele hotels zijn, meer dan dat er in onze LP stond. Ze schreef er een 4 tal op en zei dat we een TukTuk moesten nemen ernaar toe. Toen ik vroeg of ze wist hoeveel een TukTuk kostte antwoorde haar vader 'wij zullen jullie voeren naar het hotel waarnaar je opzoek bent'.
Super gewoon, de gastvrijheid van de Thaise mensen! Wij de laadbak in van de spiksplinternieuwe SUV en we reden naar het échte centrum van Trang! Het was een goed kwartier rijden. Blij dat we dat niet moesten wandelen zeg! Het was al pikdonker toen we in het goedkope hotel arriveerden. Netirat, (het meisje die ons hielp) was advocate en hielp ons bij het inchecken van het hotel. Ze zei dat het een goede prijs was voor de kamer. Voor €8 hadden we een dubbelbed inclusief badkamer, tv, en airco!
Het hotel was uit de jaren 50 en zag er een sovjetgebouw uit. Alles uit beton, onze matras was ook net niet van beton, maar de lakens waren proper er er waren geen bedbugs te vinden. We waren content!

---