Advertisement
Published: September 7th 2012
On the road again. Dromen, organiseren en doen - reizen, ik ben er gek op.
Wat wordt onze volgende bestemming? Hoe komen we daar en waar slapen we? Wat is jullie goedkoopste wodka? Dat meen je toch niet? Dat zijn de vragen die we onszelf het meest stellen tussen de bestemmingen door. De gekozen vervoersmiddelen zijn al talrijk: te voet, met de tandem, trein, bus, taxi, liftend in een bus(je) of auto, roeiboot, metro, tram, kano en niet te vergeten de waterfiets. Zowel doelmatig naar bestemming als recreatief op plaats van bestemming. Ik zat even te twijfelen over welke van deze ik wat verder uit zou wijden – en hoewel ik boeken vol kan schrijven over de voor- en nadelen van het verplaatsen per waterfiets (inclusief zijn historische betekenis) – lijkt de trein me ook wel op zijn plek.
Een trein blijft natuurlijk maar zelden op zijn plek. Dat wist ik al in mijn studententijd toen de NS en Syntus mij en mijn weekendtas tussen Nijmegen, Amsterdam en Varsseveld (en soms, na een zware nacht, Terborg) verplaatsten. Echt veel liefde voor die treinen voelde ik toen niet. Ik herinner me verklaard te hebben dat ik de charme van al
dat staal en beton echt niet zag. Dat stond nog los van de gedegradeerde positie van de trein in de Nederlandse cultuur. Het is één van die dingen waar we graag over zaniken. Een gemeenschappelijke vijand misschien. Maar hoe anders zijn de dingen nu! Mijn weekendtas heb ik omgeruild voor een backpack, de polder en de Veluwe voor Russische toendra en Mongoolse steppes en mijn onverschilligheid voor een innige vriendschap met de trein. Hoe kan het ook anders als je je hebt voorgenomen om over meer dan 8000 kilometer spoor van Sint Petersburg naar Beijing te reizen. Treinen op de Trans-Mongolian Railway (Moskou – Beijing) zijn anders dan Nederlandse treinen in bijna elk denkbaar aspect. Ze rijden op de minuut nauwkeurig (go Russia!), het zijn slaaptreinen, tickets kan je na aankoop terugbrengen (zelfs nadat je trein is vertrokken kan je een deel van de route ‘terugbrengen’), ze zitten vol met Russen (en wat backpackers en tourgroepen) en ze rijden gewoon nog als het vriest (ook met -40).
Ter verduidelijking: er is niet zoiets als een Trans-Siberië Express trein, het is juist de route van de rails die het beestje zijn naam geeft. Tussen 1890 en 1902 werd het eerste
deel van de spoorlijn (tot aan Irkutsk gebouwd). Treinen zijn er in snellere (duurdere) en langzamere (goedkopere) variant en slaapplaatsen zijn er 1e klas (tweepersoons coupé), 2e klas (vierpersoons coupé) en 3e klas (
platzkart, oftewel een volledig open coupé). Ik moet zeggen dat ik de treinreis iets geromantiseerd had. Ik stelde me – vooral in de derde klasse – wilde taferelen voor van rauwe Russische mannen met veel wodka en ongure types die het op je bagage gemunt hebben. Hoe verbaasd was ik toen we enkel huisvrouwen in onze wagon hadden! Toch, zonder twijfel, het is een legendarische reis om te maken. Door 5 tijdzones heen, het eindeloze geboemel en gewieg, de pure landschappen (voor mij schitterend, voor een ander
"heel veel bomen") en simpelweg het leven in de trein. De eerste twee van onze reizen, van Moskou naar Jekaterinburg (2
e klas, 34 uur) en vandaar naar Irkutsk (3
e klas, 52 uur), hebben we bijna enkel Russen gezien en gesproken. Dat zal hebben gelegen aan de keuze voor de goedkoopste treinen, terwijl de meest toeristen van tevoren duurdere treinen boeken. Bijna altijd waren de mensen in onze wagon heel hartelijk – vooral met eten. Iedere keer ontmoeten we weer onze
nieuwe
feeders. Zonder pardon en met liefde werden we volgestopt met koekjes, chocolade, tomaten, nectarines, thee, koffie en een enkele keer een kippenpoot. Ook in gesprekken weten Russen niet van ophouden – ook al is al uren duidelijk dat je geen ene snars begrijpt van wat ze zeggen; ze blijven gewoon doorpraten. Onverbeterlijk. Wel beter dan niet proberen en stilzwijgen als je het mij vraagt! Nog beter is een meisje van begin middelbare school die een iPad met internetverbinding heeft: Google Translate overbrugt.
In onze wagon in de trein naar Mongolië zaten echter alleen maar toeristen – op twee Russen na: die zaten in onze coupé. Een enorme Russische beer met zijn vrouw. Hij maakte zijn goede intenties al snel kenbaar door uit te beelden dat hij geen bloeddorstige grizzlybeer was. Of zoiets begreep ik. Ook werd er een fles wijn opengetrokken op het
business forum dat ze aan het afreizen waren:
"Good, strong Russian business – no problem!”. Ze deden iets met bossen kappen… de essentie heb ik helaas nooit begrepen. In deze reis kwam eindelijk de
Wodka Express spirit los. Oftewel: je zit met zijn allen in hetzelfde schuitje (daar heb je de roeiboot weer!) voor een
lange, lange tijd en dus verbind je met elkaar. Al dan niet met wodka. Een Mongoolse vrouw maakte de mooste toast in tijden: "
I like your piss (peace)" Door een prachtige samenloop van omstandigheden, heb ik in deze reis
Shantaram uit kunnen lezen (je kan dus eindelijk rusten Teitink!). Beste boek dat ik ooit gelezen heb. De grensovergang kost zo’n 6 à 7 uur, door omslachtige paspoort controles en doordat er gegoocheld moest worden met motoren en locomotieven. Tussen Mongolië en China wordt de trein van zijn onderstel getild en verplaatst op een set wielen die wel op het nieuwe spoor passen. Over de breedte van het spoor zijn ze het dus nooit eens geworden.
We zijn inmiddels uit Rusland - met liefde. Ik ben dankbaar voor de kans om het land te hebben kunnen ervaren, maar aanraden als toeristische bestemming zal ik het niet. Waar ligt dat aan? Aan het ontbreken van toeristische infrastructuur, de taalbarrière, de onverschillige houding van iedereen die werkt - neigend naar nihilisme, nog zo'n fijne erfenis van de Sovjet-tijd, het rijgedrag van Russische chauffeurs: ongeveer net zo agressief als incompetent en het feit dat je voor een koffie in een koffiebar in Moskou
ruim 4,5 euro betaalt. Architectonisch zijn Sint Petersburg en Moskou wonderlijke steden: een cocktail van de sobere Sovjet-stijl en de extravagante smaak van de tsaren. Overal zijn regels voor in Rusland, maar nergens hoef je je écht aan te houden. Doordat het niet nageleefd wordt of doordat corrupte ambtenaren voor een paar roebel de paarse krokodil opeens zien staan. Dat laatste ben ik gelukkig ver van gebleven - ik moet bekennen dat ik niemand met uniform vertrouwd heb (door mijn denkbeelden over Russische corruptie), maar niemand met uniform me tot last is geweest. We hebben binnen dit systeem het onmogelijke gedaan: een internationale kaart gepost en laten aankomen! Meer een stunt dan met oprechte verwachting dat ‘ie aan zou komen. De Russische Post staat bekend als de
Bermuda Triangle en geen enkele local zal het voor iets belangrijks gebruiken. Belangrijke post van de meeste instanties gaat trouwens per lokale/federale post en komt dus wel gewoon aan.
Als je toch besluit niet naar Italië of Zuid-Afrika maar naar Rusland te gaan, ga dan sowieso naar Lake Baikal. Met 25 miljoen jaar het diepste en oudste meer ter wereld (hoewel ik me bij meren nooit zoiets als een leeftijd had
voorgesteld –
“Ik zag laatst Ome Baikal nog, nou meid, die is me oud geworden!”). Het meer bevat ongeveer 20%!v(MISSING)an al het niet-bevroren drinkwater op aarde. Er zijn 4 dingen die je moet doen als je Baikal bezoekt: (1) je moet in het meer zwemmen, (2) je moet het meer drinken, (3) je moet de vis eten en (4) de Russische sauna (
banya) proberen. Ervaringen: (1) koud!, (2) slurp!, (3) lekkerrr!! (4) heet, vooral die afranseling met takkenbos! Het hele meer is omringd door bergen, dus in de verte zie je altijd de schimmen in verschillende lagen. In de winter bevriest het helemaal en kan je naar de overkant fietsen. Siberië biedt coole mogelijkheden als het koud is. Biologen zijn gek op de biodiversiteit van het meer en aan toeristen wordt goed verdiend. Er stond ook een papierpulpfabriek, die in 2008 werd gesloten na decennia lang protest van de bevolking tegen de vervuiling en vergiftiging van het meer. In 2010 is de fabriek echter weer geopend, nadat Poetin de wet heeft aangepast. Gebaseerd op zijn visuele verificatie vanuit een mini-onderzeeër:
"I could see with my own eyes — and scientists can confirm — Baikal is in good condition and there is practically no pollution". Dezelfde man die de leden van Pussy Riot in de gevangenis heeft gegooid en die persvrijheid en democratie zegt te vergroten maar de boete op demonstreren verhoogt van 120 naar 14.400 euro. Een ander voorbeeld van twijfelachtige mensenrechten is het verbod op ‘homoseksuele propaganda’ in Sint Petersburg.
Nog veel leuker dan Russische bureaucratie is Chinese bureaucratie. De Chinese embassade hier in Ulaanbaatar heeft ons door de mangel gehaald, heen en weer geslingerd, met ongeloof geslagen - maar we hebben gezegevierd! Ons halve hostel heeft vandaag zijn visa aanvraag goedgekeurd zien worden. Daarvoor hadden we enkel nodig: een ingevuld aanvraagformulier van 6 pagina's, hotelreservering voor elke dag in het land, vlucht in en uit het land (helaas zullen we die reservering nooit definitief maken), financieel overzicht, reisverzekering, pasfoto (vergeten! d'oh!) en de gevreesde letter of invitation. Die hebben we vanochtend gekocht voor 15 dollar. Dat 11 mensen door dezelfde persoon (met foto!) worden uitgenodigd maakt in dit stelsel niet uit. Tenenkrommende onzin die dan wel weer bijdraagt aan de ervaring, helemaal als die collectief is. In Japan gaan we wederom voor een single entry, want aan een double entry hebben we ons niet gewaagd.
Ulaanbaatar (UB voor intimi) is een soort van ontploffing van Sovjet-architectuur, met wirwar van industrie, auto's zonder roetfilter, gers (yurts) en her en der een grote toren van glas en staal. En een Nederlandse, Duitse en Franse koffietent die strijden om de
tughriks van de toeristen. Ik vind het een supervette plek, omdat het een druk kruispunt van backpackers die van Europa naar Azië trekken en vice versa. Mensen maken plannen om de Gobi woestijn en steppe te verkennen (ongetraind een 12-daagse trekking per paard maken is ballen hebben – maar later geen kinderen) en twijfelen of ze weer naar Japan gaan of juist naar huis voor Kerst (cadeaus zijn door sommigen al ingeslagen in Zuidoost-Azië). Wij gaan morgen 6 dagen de steppe op, in de voetsporen van Genghis Khan. Ik zie voor me: woestijn, bergen, paardrijden, prettige onzin en eten en slapen bij locals in gers (yurts). Daarna gaan we nog eens 6 dagen, ditmaal via
Ger to Ger, een not-for-profit organisatie die op een prachtige manier reizigers kennis laat maken met lokale cultuur en natuur. Wat praktisch betekent dat je gids geen Engels spreekt =) Daarvoor in de plaats krijg je een uitgebreide briefing met de lokale gebruiken
(als je per ongeluk op iemand zijn voet staan, raak je daarna zijn hand aan) en wat nuttige woorden en zinnen (
“Ik wil graag het kleine, niet-aggresieve paard"). Op het programma staan boogschieten, paard- en kameelrijden, paarden vangen met lasso, yak-yoghurt maken en trektochten te voet.
Het was fijn me weer eens te laten gaan in een blog. Nieke komt straks hopelijk terug met wilde verhalen over de (deels zwarte) Naran Tuul markt (met levende én opgezette dieren, allerhande grondstoffen, oude troep en Abibas en Mike kleren). We zijn definitief (maar niet voor altijd) stedentrippend Europa uitgereisd - en Azië verleidt ons vanuit verschillende hoeken. Ze ruikt exotisch en avontuurlijk, lonkt met schitteringen van pure en wilde natuur maar toch blijft haar mysterie nog grotendeels gesluierd. Ik kan niet wachten om die sluier eraf te trekken, om mijn hoofd te knopen en mezelf eraan over te geven!
Warme groet,
Mick
Advertisement
Tot: 0.111s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 46; dbt: 0.0377s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Dan
non-member comment
wow
Pictures look great guys... to be honest I've not managed to read it all tho :) Glad it's going good. x