Tutje in de grote mensen wereld

---

Lieve lieve lezers,

Terwijl ik begin aan het schrijven van dit blog begint het langzaam maar zeker door te dringen dat het aftellen is begonnen. Om precies te zijn duurt dit hele avontuur nog maar 210 uur, 39 minuten en een aantal luttele seconden. Dan zijn er in totaal 3 maanden voorbij en is het tijd om maar huis te gaan met een rugzak vol verhalen. En souvenirs natuurlijk, want ik heb al een jaar niet meer gewinkeld. En ik kan je vertellen dat ik alleen deze week alweer genoeg verhalen heb verzameld om een nieuw boekwerk te schijven.

Dus waar te beginnen? Allereerst ben ik vanuit mijn favoriete plek op aarde, Kuta lombok, verplaatst naar Bali. Hier heb ik eerst een bezoekje gebracht aan Ubud, een klein stadje in het midden van Bali met miljoenen tempels, rijstvelden en bovenal niet te vergeten, een aapjesbos. Hier heb ik me natuurlijk een hele ochtend vermaakt en rondgehuppeld als een klein kind aangezien die beestjes echt te schattig voor woorden waren. Jullie snappen natuurlijk wel dat ik helemaal uit mijn dak ging toen er eentje op mijn schouder kroop. Na mijn cultureel verantwoorde tripje in Ubud was het weer tijd om te feesten, want er was een verjaardag die gevierd moest worden. En een verjaardag vier je niet alleen, dus hadden mijn reisgekke huisgenootjes hun vluchten omgeboekt om mijn 20ste verjaardag samen met mij in te kunnen luiden. Dit gebeurde natuurlijk in een van de hipste plekjes van Bali, namelijk in Canggu. Daar gingen we dan, HO en HJ op pad. Eerst moest er natuurlijk een verjaardagspakje gekocht worden, dus hebben we de dag voor mijn verjaardag doorgebracht met de activiteit die mijn tutjes gehalte op peil houdt: shoppen. En dat kunnen we goed, want na 3 uur hadden we allebei een mega goed pakje gescoord. 'S avonds was het tijd voor een feestje, want om 12 uur zou het tienerleven ook voor mij voorbij zijn. Toen de dj begon met het draaien van zijn plaatjes moest er natuurlijk een dansje gewaagd worden en hebben we, samen met onze kindermargarithapizza's het feestje in gang gezet. Om 12 uur was het dan zo ver en werd ik overladen met felicitaties. Niet zo zeer spontaan, maar meer omdat ik als verjaardagsgekkie tegen iedereen aan het vertellen was dat ik jarig was. Nadat we wakker werden met een redelijk houten hoofd de volgende ochtend hebben we ons naar het strand begeven om daar te genieten van wat golfjes, gratis drank en gratis massages, want ja, je bent jarig of je bent het niet he. 'S avonds kwam mijn tweede huisgenoot aan in Canggu en moest mijn verjaardag net zo hard uit als ingeluid worden. En dat heeft ons hostel geweten. Mijn huisgenoot in kwestie, mannelijk en hartstikke blond, heeft het namelijk voor elkaar gekregen om na slechts een aantal biertjes volledig van de kaart te raken. En niet zomaar een beetje dronken, maar zo dronken dat hij 's nachts de tas van een van de andere gasten van het hostel heeft ondergeplast in de veronderstelling dat het de wc was. Ja dat was zeker een dolle avond. De volgende dag moest er weer gechilld worden op het strand en 's avonds moest er natuurlijk weer een drankje gedronken worden. Wat een straf. Dit keer samen met onze vierde huisgenoot en zijn vriendinnetje wat uitdraaide op een ontzettend geslaagde avond. Want de Casa op Bali is altijd een goed idee.

SHIT HAPPENS

En toen was het tijd om alle spullen in te pakken en te vertrekken naar het eindpunt van mijn reis, Maleisië. En hoewel ik normaal altijd al mijn zaakjes goed op orde heb, kon het natuurlijk niet zo zijn dat ik zonder een grote fout te maken Indonesië uit zou kunnen. En toen gebeurde dus waar ik al de hele tijd bang voor was geweest. Eerst dreigde ik bijna mijn vlucht te missen vanwege file naar het vliegveld, maar toen kwam het volgende: hoewel ik aan zeker 10 mensen heb gevraagd tijdens mijn reis of ik mijn visum niet moest verlengen was iedereen er heilig van overtuigd dat dat niet hoefde, dus had ik in goed vertrouwen mijn visum niet verlengd, want als 'wereldreiziger' weet ik dus helemaal niets van die dingen af. Ik had dus lekker wel op mijn eigen gevoel moeten vertrouwen, want toen ik bij het immigratiekantoor aankwam bleek ik dus al 11 dagen te lang in Indonesië te zijn. En even om een beeld te schetsen, 1 dag betekend een boete van 20 euro. Dat ging me dus een godsvermogen kosten. Ik was al laat en had dus geen tijd om er echt over na te denken dus ben ik naar de eerste de beste ATM gerend om daar geld te pinnen, want het immigratiekantoor accepteert alleen maar cash, maar wat bleek, ik kon slechts 80 euro pinnen omdat mijn 'daily limit' bereikt was. Dus ik mijn volgende pasje proberen, maar omdat ik zo in paniek was en ondertussen al ononderbroken aan het huilen was kon ik niet goed lezen wat er werkelijk op het schermpje stond en ging ik dus in paniek terug om die mensen te vertellen dat ik het niet kon betalen omdat ik geen cash geld kon krijgen. Natuurlijk lieten ze me niet gaan en zou ik mijn vlucht geheid missen waarop ik in paniek mijn oplossingzoekende papa opbel omdat ik ondertussen einde raad was, waarna bleek dat er echt geen andere optie was dan geld pinnen om uit Indonesië weg te komen. Ondertussen waren we al 3 uur verder en had ik nog steeds geen geld en leek het erop dat ik een nacht moest blijven zodat ik de volgende dag kon pinnen, maar dat zou ook betekenen dat de boete met de dag zou stijgen. Een groot drama dus. Toen ik na 2 uur weer enigszins helder na kon denken en de bank had gebeld, waarna bleek dat er niks mis was met mijn passen en dat ik helemaal geen daily limit heb - ja het is mij ook nog steeds een raadsel - kwam ik tot het briljante idee om mijn normale bankpas nog een keertje te proberen, waarna bleek dat er gewoon te weinig saldo op stond waardoor het niet lukte. Het scheelde letterlijk 2 euro. Dus ik tjoptjop geld overboeken via internetbankieren, god bless internetbankieren, en had ik eindelijk na 3 uur een godsvermogen in cash bij elkaar om mezelf uit te kopen. Maar nee, meneer kon mij nog steeds niet laten gaan omdat ik geen geldig ticket uit Indonesië meer had, dus moest mijn vlucht omgeboekt worden. Tot overmaat van ramp kostte dat natuurlijk ook een vermogen en ging ik, na 4 uur, eindelijk het vliegtuig in richting Kuala Lumpur. Ik heb me oprecht nog nooit zo alleen gevoeld als ik die 4 uur, en wilde niets liever dan naar huis gaan. Ik was er helemaal klaar mee. Eindelijk aangekomen in KL was het ondertussen midden in de nacht en bleek tot overmaat van ramp ook nog eens dat het hostel wat ik had geboekt, helemaal vol zat vanwege technische problemen en werd ik naar een ander hostel doorgestuurd. Gelukkig was dit hostel helemaal perfect en ben ik op een super fijne plek terecht gekomen. Na een belletje met mijn lieve Mutti was ik weer enigszins gekalmeerd en na een goede dosis slaap, was ik weer helemaal happy. Dus nee jongens, ik kom voorlopig nog even niet naar huis. Maar wel bijna.

KL STYLE

Dus toen was ik in Kuala Lumpur. Het oorspronkelijke plan was om meteen door te reizen en mijn laatste dagen in KL te zijn vanwege mijn terugvlucht die ook vanuit daar vertrekt, maar omdat ik nog een beetje van slag was leek het mij verstandig om eerst even een paar dagen te chillen voordat ik weer zou gaan reizen. Zo gezegd zo gedaan ben ik als een super toerist met een kaart in de hand op pad gegaan om de stad te verkennen. En hoewel ik er misschien iets meer van had verwacht, valt het absoluut niet tegen. Het ene gebouw na het andere word hier uit de grond gestampt en ze hebben hier winkelcentra die zo groot zijn dat je 3 dagen nodig hebt om ze helemaal te zien. Daarnaast hebben sommigen een pretpark in het gebouw, waar manlief losgelaten kan worden terwijl vrouwlief aan het winkelen is. Kijk dat is nou handig. Ook heb ik een bezoekje gebracht aan de Batu Caves, waar ik een beetje aan mijn fysieke conditie heb gewerkt tijdens het beklimmen van 500 treden. Elke dag hier word afgesloten met een drankje en wat drankspelletjes, heel onschuldig allemaal, waarna de avond dus met de seconde leuker wordt. Life's good in KL.

GTST 2.0

Hoewel ik al bijna 2 weken weg ben van het paradijselijke Lombok, blijft de soapserie me achtervolgen. Een van de jongens die ik daar had ontmoet komt namelijk uit Maleisië, dus ik had hem een berichtje gestuurd met de vraag of hij nog leuke plekken wist om te bezoeken. Waarop ik meteen de uitnodiging kreeg om hem op te komen zoeken op een van de vele eilandjes rond Maleisië. En dan niet zomaar een eilandje, maar een eiland dat bovendien van hem en zijn familie is en waar ik zou verblijven in een van de beste resorts van heel Maleisië. Ik ben meestal een redelijk naïef klein meisje, dus ik dacht slim te zijn en even mijn huisgenootjes om raad te vragen. Die gingen natuurlijk meteen op onderzoek uit om even te checken wie die gast nou echt was. Ik bedoel, ik ken hem omdat we met dezelfde mensen omgingen en het was altijd gezellig maar hoe iemand echt is kun je niet echt bepalen na een aantal dagen. Nadat het hele internet doorgespit was kwamen we erachter dat ik niet zomaar iemand uit Maleisië had leren kennen, maar dat hij toevallig op een of andere manier kleinkind was van een of andere sultan en dus eigenlijk iemand van de Royal family is van Maleisië. Good shit zou je denken. Nou niets blijkt dus minder waar, want meneer heeft een aantal akkefietjes op zijn naam staan, waaronder een drugsschandaal. Daarnaast blijkt zijn familie een beetje losse handjes te hebben en tot overmaat van ramp is het vriendinnetje van deze jongen, een model uit Estland die werkte in Kuala Lumpur, twee jaar geleden op mysterieuze wijze dood gevonden op het strand van dit eiland. Eerst dacht men dat ze was verdronken, maar doordat ze rare wonden en blauwe plekken op haar lichaam had was er al snel sprake van een moordzaak. Waarbij een van de verdachten deze jongen bleek te zijn. Ze hebben hem dan ook een week vastgehouden om informatie te krijgen, maar tegenwoordig is hij weer op vrije voeten. De zaak is nog steeds niet opgelost en er zitten heel veel haken en ogen aan het verhaal, maar het hele internet staat er vol mee. Jullie snappen natuurlijk dat ik mooi van zijn langzalsteleven niet naar dit eilandje ga en dat ik dit aanbod, hoewel het wel mega aantrekkelijk was dat moet ik toegeven, toch maar heb afgeslagen. Ik kom namelijk liever levend naar volgende week.

Genoeg verhalen om te vertellen dus. Als klein meisje in de grote stad maak ik dan ook van alles mee en kom ik erachter hoe klein, onwetend en naïef ik eigenlijk ben. Ach een beetje zelfkennis kan geen kwaad he. Want ik ben nu 20 en ontzettend volwassen enzo... #datjulliehetmaarweten

Dikke knuffels vanuit het flitsende Kuala Lumpur,

Im

---