Sabaidee!

---

---

Dinsdag zouden we om half 10 opgehaald en naar de slowboat gebracht worden voor onze tweedaagse tocht over de Mekong naar Luang Phrabang. Na een 'lekker' ontbijt, volgens de eigenaar die twee keer in Nederland geweest is, waren we klaar om te gaan. Om 10 uur was er nog niemand te bekennen en begon te tijd te dringen. Na enkele telefoontjes met het reisbureau in Thailand zou er iemand komen, wij waren ondertussen al naar de pier gelopen en hebben daar weer gewacht. Eindelijk kwam de chauffeur aan, met onze boottickets en lunch, en konden we aan boord. Onze tassen werden ergens onder vloer gepropt en wij konden een plaatsje zoeken, het was nog niet al te druk dus we hebben twee bankjes geconfisqueerd. Een bank is een groot woord voor de houten constructie en het zat dan ook voor geen meter, de leuning stond kaarsrecht op de zitting en met iedere beweging wiebelde het bankje alle kanten op. Gelukkig hadden we een kussentje gekocht zodat we nog enigszins zacht konden zitten.

De vertrektijd passeerde en de boot stroomde opeens vol met mensen, het werd nog vol. Wij konden gelukkig onze plaatsen behouden, bleek achteraf wel fijn. Achter ons werden de eerste bierblikjes al geopend en dat ging de gehele reis door. De motor werd gestart en in een rookwolk gingen we achteruit de Mekong op, de stroom voerde ons snel de goede kant op. Vanwege de herrie kon je elkaar bijna niet verstaan, maar buiten de boot was genoeg te zien. Veel rotsen her en der verspreid, oerwoud, kleine bootjes, visnetten, mensen en veel kleine dorpjes met huizen van bamboe. In de rivier dreef ook van alles: plastic flessen, slippers en zelfs een dode hond. Af en toe stonden er ook kinderen langs de kant die naar de boot zwaaiden. De tocht naar onze pitstop, Pakbeng, duurde iets meer dan 6 uur. De tijd hebben we gedood met naar buiten kijken, foto's maken, lezen en eten en drinken. Gelukkig kwam vlak voor het donker Pakbeng in zicht en konden we van de boot af. Het was een mooie tocht, maar toch wel vermoeiend.

<br style="margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; outline: 0px; color:񑘕 font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16.5px; background-color: #fef4ea;" />Aan wal stonden veel kinderen te wachten om tassen te dragen en je mee te lokken naar hun guesthouse. Wij hadden het onze via het reisbureau al geregeld en werden meegenomen naar het Monsavannenh guesthouse. Een prima kamer (met eindelijk weer eens een echte warme douche) en de gebruikelijke hagedis op de muur. Aan de overkant konden we bij een enigszins Nederlandssprekende ober eten, het Nederlands heeft hij van de toeristen geleerd.

Om half 10 lagen we al te slapen en om half 7 ging de wekker weer, vandaag zou de boot al om 9 uur vertrekken. Broodjes voor de lunch meegenomen en toen een berichtje van twee reisgenoten gekregen dat we op een andere boot gingen en er een beperkt aantal goede stoelen was. Om kwart voor 8 waren we bij de boot en konden we beslag leggen op de laatste echte stoelen. Dit waren eigenlijk autostoelen, welke de reis veel comfortabeler maakten. De meeste mensen moesten het weer doen met de bankjes. Deze boot maakte ook behoorlijk minder herrie.

Om 5 uur waren we dan eindelijk in Luang Prabang. Met een 'jumbo' (soort tuktuk) werden we naar ons guesthouse gebracht, na een rondje of 3 waren we er (bleek op 200 meter van de pier). Aangezien het toch oudejaarsavond was waren we benieuwd naar enige festiviteiten. Bij het eten wist niemand iets, maar in het hotel hoorden we dat er vuurwerk zou zijn bij de night market. Daarheen gelopen en weer veel stalletjes vol met souvenirs gezien, echter van oud en nieuw viel niet veel te merken. Aangezien we geen zin hadden in een danscafé hebben we oud en nieuw met z'n tweeën doorgebracht en welgeteld 2 knallen gehoord. Moeten we in april maar terugkomen voor het Nieuwjaar van Laos.

Nieuwjaarsdag zijn we rustig begonnen. In de middag wat door het centrum van de stad gelopen. Geld pinnen bleek lastiger. Ik geloof dat er maar een bank in Laos is die Pinautomaten buiten Vientiane heeft, bij de automaat van deze bank konden we geen geld krijgen. We zouden geen saldo hebben. Bij de volgende automaat hetzelfde verhaal, ook met de creditcard kregen we deze melding maar er kwam wel geld uit: 700.000 Kip, wat neerkomt op 56 euro (het maximumbedrag dat je kan pinnen op een dag). Weer geld rijker zijn we naar het voormalig koninklijk paleis gegaan. In 1975 is er revolutie geweest en is er een officieel einde gekomen aan de monarchie en begon het communistisch tijdperk (het officiële regeringsrapport hierover is nog steeds niet gepubliceerd en de verhalen verschillen). De kroonprins is enkele jaren later om het leven gekomen, wat ook het einde van de koninklijke familie betekende. In Luang Phrabang kan je het paleis in en verschillende voorwerpen bekijken. Ook staat er de belangrijkste Boeddha in Laos, deze hebben wij echter gemist.

Daarna naar een internetcafé om naar huis te skypen en de beste wensen voor het nieuwe jaar over te brengen. De prijzen vallen ons in Laos een beetje tegen. Het is hier nog steeds goedkoop, maar over het algemeen wel duurder dan in Thailand. Wij hadden het tegenovergestelde verwacht. Maar aangezien Laos een erg arm land is, zullen ze proberen toch relatief veel geld van de toeristen te krijgen.

Zaterdag hebben we fietsen gehuurd (de beste manier om de stad te bekijken) en wat rondgefietst. Verschillende Wats (tempels) bekeken. We dachten dat ze in Thailand veel tempels hadden, maar hier kunnen ze er ook wat van. Na een gesprek met een jongetje dat verrassend goed Engels sprak, maar wat uiteindelijk gewoon de gebruikelijke verkooptruc was, hebben we weer lekker gegeten. Ze hebben in ieder geval het stokbrood van de Fransen overgehouden en dat is voor ons een welkome afwisseling met rijst en zoete broodjes. Daarna weer wat verder gefietst en bij een grote overdekte markt uitgekomen. Ze verkopen er echt de meest uiteenlopende zaken. Speelgoed, kleding, schoenen, toiletartikelen, motoronderdelen, kussens, maar ook groenten, vlees en kruiden die er gewoon in de open lucht liggen. De vliegen worden eraf geslagen met plastic zakjes, maar de lucht is er niet te harden. Robbert werd 's avonds op weg naar een internetcafé nog wat opium aangeboden (is afgeslagen).

De dag erop met een tuktuk naar de Pak Ou caves geweest, in deze grotten staan talloze Boeddhabeelden, neergezet door lokale bewoners en pelgrims die over de Mekong kwamen. Op ongeveer 6 km van de veerboot kreeg de bestuurder zijn tuktuk niet meer in de derde versnelling. Sleutelen hielp niet, dus hij keerde de tuktuk om naar een dorpje vlakbij. Volgens hem konden we daar met een 'vriend' van hem verder met de boot voor 200.000 kip, aangezien we hem al 180.000 kip zouden betalen vonden we dat geen goed plan. Niet veel later stopte er een jumbo met een zestal Thai erin, gelukkig konden we mee naar de grotten en zouden we ook weer in de stad gebracht worden. Onze tuktuk is in zijn twee 30 km terug naar Luang Phrabang gegaan. Na een half uur wachten (de Thai moesten alle souvenirstalletjes in het dorpje af, met dezelfde waar als in Luang Phrabang) en enkele slokjes zelfgestookte rijstwijn (de whiskey konden we niet kopen vanwege de slangen die in de fles zaten) zijn we verder gegaan naar het dorpje Pak Ou, daar konden we per longtail boat overvaren naar de grotten. De grotten vielen ons wat tegen, de plaatjes zien er een stuk indrukwekkender uit. Het was redelijk vervallen en de boeddha's waren erg klein en stonden heel willekeurig in de grot.

Gisteren ging de wekker al om half 6, om 7 uur zouden we opgepikt worden voor onze busreis naar Vientiane en omdat we toch vroeg op moesten dachten we dat we gelijk de processie van de monniken mee konden pakken. De monniken gaan rond 6 uur door de straten en krijgen dan van de inwoners voedsel. Lange rijen monniken trokken door de straten en kregen overal rijst en fruit in hun pan.

De busreis naar Vientiane was niet heel erg prettig. De eerste paar uur ging het over en door de bergen, het uitzicht was erg mooi (zeker toen we boven de wolken kwamen) maar de bochten waren een stuk minder. Enigszins misselijk kwamen we bij de lunchstop, een uitgebreid buffet stond voor ons klaar, maar wij hebben het bij rijst en water gehouden. Het vervolg van de reis was minder bochtig, maar ook niet heel fijn. De VIP bus, was gewoon een oude bus met weinig beenruimte en de voorspelde 8 uur werden er 10. Maar rond 6 uur waren we er en een gammele tuktuk bracht ons snel bij het hotel aan de Mekong. Een hamburger om de hoek en niet veel later slapen.

---