Advertisement
Published: August 17th 2009
Met mijn kleine nichtje
In kampong (dorp) Latuhalat met mijn kleine nichtje ChelsyOm de laatste dag op bali, voor de reis naar ambon, goed af te sluiten, besloot ik eindelijk eens in te gaan op het gefluit en de verleidingsmanoeuvres van die tantes met baseball petjes op het strand van Tuban. Bedoeling natuurlijk om je een complete make-over te geven, oftewel, massage, manicure/pedicure, haren laten invlechten om vervolgens de stalletjes leeg te kopen.
Like i nee dit…. Maar genieten was het wel ;-)
De volgende dag heeft onze vakantie helaas een vervelende wending gekregen.
Wegens omstandigheden (hiermee verwijs ik naar zijn ziekte) heeft Angy besloten om niet met ons mee te gaan naar Ambon.
Die avond zaten Lena en ik dus alleen in het vliegtuig onderweg naar Jakarte om daar de tantes Vera en Jane en neefje Sebas in onze armen te sluiten en gezamenlijk door te vliegen naar Laha, Ambon.
Omdat de vliegmaatschappij in Kuala Lumpur een fout had gemaakt betreft onze ticket naar Ambon was het wel even zweten geblazen of dat we überhaupt wel met die vlucht mee mochten.
Na flinke onderhandelingen vlogen Lena en ik vervolgens Business class ;-)
Zonsopgang boven de Bandan zee is zelfs met een wolkendeken echt adembenemend.
En dan niet te spreken over
fam. Tehupuring
fam. Tehupuring die aan de kust van Seilale wonen.
Té relaxed gewoon! het aanvliegen op Ambon.
Zodra het vliegtuig touchdown maakte kon ik een kreet dat ook niet onderdrukken… De passagiers die het konden horen zullen wel gedacht hebben; orang su gila!
Eenmaal het vliegtuig uit voelde ik al een emo-golf bezit van me nemen maar kon me nog goed vermannen.
En dan staan ook nog mn pa en zijn vriendin Betty ons op te wachten!
Mijn reis naar Ambon kon al niet meer stuk.
Direct afgesproken om in hotel Mutiara wat te gaan rusten en dan naar kampong Seilale Latuhalat te gaan.
Het geboortedorp van mijn opa Tehupuring.
Aan het begin van het dorp stapten we uit de auto om het dorp verder te voet naar het huis te vervolgen. Toevallig dat ook net de familie uit Mahia was aangekomen. Kende ze niet maar voelde zoals het hoorde; warm, vertrouwd en vooral ook zeer welkom.
En ja hoor, daar kwamen de tranen al. Mijn emo-golf kon ik niet meer de baas. En al huilend en snotterend maakte ik zo mijn entree.
Na nog een babbeltje te hebben gemaakt met de fam. Abraham kon ik dan eindelijk mijn opa Otje in de armen sluiten.
Op dat moment zei mijn hart
Bij Pintu Kota
Met mijn neefjes bij Pintu Kota... Vooral de pisgor (pisang goreng) was ernstig gruwelijk!!! dan ook; eindelijk thuis.
Heel de familie kwam ons begroeten en ik wilde gelijk niet meer weg. Ik betrapte mezelf erop dat ik de hele tijd naar opa zat te kijken. Al 28jaar niet meer gezien maar wat een prachtige man!
Omdat opa en de meeste kinderen op de graven zaten (dit is heel gebruikelijk, nl dat de overledenen op hun eigen grond worden begraven en deze wordt gebruikt als zit/relax/siësta-plaats) nog even een foto sessie gemaakt…
’s Avonds weer terug naar het hotel gekeerd om na een hapje eten vroeg naar bed toe te gaan.
Het was een prachtige eerste ontmoeting met mijn roots en ja, ik kan het nu beamen; Ambon Manise…. Als je er één keer komt, blijf je heimwee houden naar Huis.
Binnenkort schrijf ik weer maar woorden schieten te kort!
Heel veel liefs
Advertisement
Tot: 0.048s; Tpl: 0.011s; cc: 13; qc: 23; dbt: 0.0229s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ramon
non-member comment
Roots
Verdorie Chantal, dit is nog eens wat anders dan een tripje naar Torremolinos of iets dergelijks.... Wat een aan- eenschakeling van emotionele momenten zeg. Bizar om te lezen en zo op afstand mee te maken. Dit allemaal moet ontzettend veel met je doen...! Maak er wat moois van! Ramon