Naar Huangyaguan.

---

Zondag 1 juli.

De morgenstond heeft goud in de mond. Dat goud heb ik niet gevonden, maar wel een wekker die zeer vroeg is afgelopen. De afspraak is om 6 uur, aan het onthaal, met pak en zak. Hier begint een stap in het onbekende.
Er is zeer weinig informatie over de busverbinding. We nemen de taxi naar het treinstation om daar per bus naar Huangyaguan af te reizen. We vragen of onze bus er is, en krijgen als antwoord: “hij is nog niet hier en zal dus niet meer komen”. Voor niks zo vroeg opgestaan om de bus van 7 uur te halen. Het back-up plan bestaat ook nog, dus naar het oostelijke busstation. De taxichauffeurs zien ons graag komen en brengen ons ter plaatse. In het busstation is het niet druk (wie staat er nu ook zo vroeg op) en we krijgen goed nieuws te horen. We hebben een rechtstreekse lijn. De chauffeur is in de buurt en laat ons in het busje (de nieuwtjes over buitenlanders gaan hier als een vuurtje rond). Nu zitten we lekker droog en kunnen we ontbijten. De emmer die in de bus staat, en die wij als vuilnisemmer gebruiken, blijkt achteraf bedoeld om het geldzakje van de controleur te bewaren.
Om half acht verlaten we het busstation. Hier en daar gaan we nog wat mensen oppikken voor de lange trip kan beginnen. De weg ligt er slecht bij. De putten worden veroorzaakt door wegenwerkers die eerst slechte stukken weg uitgraven. Als er genoeg putten zijn zullen ze de weg beginnen te herstellen. Buitenlanders trekken nog altijd de aandacht. Dat Chinezen schrik hebben van lange mensen met een baard, staat als een paal boven water. Wim heeft geen buur gehad tijdens de hele rit.
De Wc’s aan de stopplaatsen zijn niet echt een aanrader. Vragen waar de WC is is overbodig, volg je neus en je vindt het wel. Tijdens de busrit doorkruisen we de bergen. Het mooie groene landschap van bomen en struiken wordt afgewisseld met landbouw. Vooral maïs wordt hier verbouwd. Pruimen en perziken van eigen teelt worden langs de weg verkocht.
We arriveren om 12 uur in Huangyaguan. We zijn er nog maar net uit de bus en we krijgen aanbiedingen om met een paard of kameel rond te rijden. Dat hebben we niet onmiddellijk nodig, eerder iets dat de naam hotel draagt interesseert ons. Het eerste hotel is na wat onderhandelen over de prijs van de kamer, meteen het goede. Het is ondertussen een half uurtje later en tijd om te gaan eten. We kiezen voor het restaurant van het hotel. Alles geraakte op, behalve de rode pepertjes, de borden en de kommen. In de namiddag kunnen we genieten van een siësta. Bij sommigen is dit de kans om te wassen. Onze kamers zijn gelegen aan een mooie binnentuin (in Ming stijl) met gras en bomen. Die bomen worden als droogrek gebruikt. Na de siësta gaan we inkopen doen: brood voor de volgende dagen, aperitief en een biertje als slaapmutsje. In de dorpswinkel zijn wij, buitenlanders graag geziene klanten. Wij krijgen exclusieve prijzen. De aangegeven prijsetiketten tellen plots niet meer. Ons gewone aperitief is er te duur. Tussen de rekken vinden we een etiket van 13.50 yuan. Dit is 3 keer goedkoper dan onze gewone prijs. Ons aperitief wordt voor enkele dagen rijstwijn. Het alcoholgehalte bedraagt 38%. We picknicken vanavond: soepjes, tomaten, … zijn de ingrediënten voor het geslaagde avondmaal op het terras. Na de maaltijd is het tijd voor de douche. Er is enkel warm water tussen 20uur en 21uur30. Daarna nemen we de lectuur door over de Muur, zodat we er niet tegen lopen. Dan komt het zandmannetje en als die je vergeten is kan je nog de schaapjes tellen 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 …

Verslaggever en fotograaf: Thomas.

---