Enkele mooie dagen in Wuxi.

---

Zaterdag 24 maart.

De belangrijkste activiteit van deze voormiddag was de aankoop van zijde. Ludo wilde enkele cadeaus mee naar huis nemen voor enkele van zijn (schoon)zussen die hem erg hadden geholpen bij de voorbereiding van het feest ter ere van het gouden jubileum van zijn priesterwijding, dat dit jaar in april plaats heeft. Aangezien de zijde van Suzhou zeer gekend is, bleken zijden sjaals de ideale geschenken.
In de namiddag waren we in twee uur met een expresbus in Wuxi. Hier zouden we enkele dagen blijven, en Ludo zou maandagnamiddag van hier met de bus naar Shanghai vertrekken om woensdagochtend daar het vliegtuig naar België te nemen.
Ongeveer 3500 jaar geleden zou Wuxi, toen onder de naam Mei, gesticht zijn door Tai Bo als hoofdstad van het rijk Wu dat rond 500 voor Chr. tijdens de periode van de strijdende staten ten onder ging. Toen er vlakbij tin werd gevonden veranderde de naam van de stad in Youxi hetgeen letterlijk 'bevat tin' betekent. Ongeveer 600 jaar later, tijdens de Han dynastie, raakten de tinmijnen uitgeput waardoor de naam van de stad weer werd aangepast tot Wuxi hetgeen 'ontbreekt tin' betekent. Wuxi werd een rustige plattelandsstad tot het Groot Kanaal werd aangelegd. Sindsdien was Wuxi een knooppunt van waterwegen.
Omdat Wuxi nu een belangrijke stad is langs het Groot Kanaal, wilden we hier niet zomaar voorbij gaan. We wilden trouwens ook nagaan of hier er inderdaad betonnen boten op het Kanaal zouden varen. Deze betonnen boten worden in Wuxi gemaakt en zouden beter drijven dan die van hout, een betere wendbaarheid hebben, lichter zijn en minder onderhoud vergen!
Ons eerste bezoek in Wuxi betrof echter een Carrefour waar we wat inkopen deden voor de eerstvolgende dagen.
Wat voor ons ook belangrijk was: we konden een DVD vol krijgen met foto's zodat we deze veilig met Ludo mee naar België konden laten nemen.
's Avonds was één van de belangrijkste nieuwsfeiten op CCTV 9, de 50e verjaardag van de ondertekening van het verdrag van Rome! Dit werd ook gevierd met een quiz over Europa op CCTV 9.



Zondag 25 maart.

Ludo wilde in Wuxi absoluut het Xihui park nog bezoeken zodat dit ons eerste doel was. Op weg naar dit park werd weer eens duidelijk dat het gebruik van de stadsbussen in grote Chinese steden niet altijd even evident is. Elke grote Chinese stad heeft een uitgebreid netwerk van bussen die voor ons spotgoedkoop zijn: meestal 1Y voor een rit (tegenwoordig kan dat 2Y zijn voor aircobussen in echt grote steden). Voor die prijs kan je de hele stad doorkruisen en steden kunnen in China enorm uitgestrekt zijn. Het eerste wat we aanschaffen als we ergens aankomen is een stadskaart. Daarop staan namelijk ook de lijnen van de stadsbussen aangegeven: op elke grote straat staan de nummers gedrukt van de bussen die er passeren. Op die manier kan je opmaken welke bus je nodig hebt om van A naar B te gaan. Enkele zaken maken dit verhaal wat ingewikkelder: meestal staan straatnamen enkel in Chinese karakters vermeld en in steden als Wuxi zijn er meestal ontzettend veel verschillende buslijnen. Hierdoor vergt het heel wat speurwerk (normaal mijn taak) om de locatie van ons hotel op de stadskaart te vinden, de locaties die we willen aandoen en of we er met een lijnbus kunnen geraken en met de welke. Door de enorme hoeveelheid aan getalletjes op de kaart kan je je wel eens vergissen (af en toe is de kaart ook wel eens verouderd). In dit geval lag de hoofdingang van het Xihui park op bijna een rechte lijn van ons hotel, ongeveer 2 km ver in oostelijke richting. Op de kaart zag ik dat bus nummer 10 een paar keer vermeld stond in die straat zowel in de buurt van het hotel als bij de ingang van het park, dus moest lijn 10 onze bus zijn. Ik had echter niet gezien dat deze bus tussen ons hotel en het park eerst zou afslaan voor een enorme omweg. Heel erg zou dit niet geweest zijn, indien op die omweg niet het eindpunt had gelegen van deze lijn die een lus vormde. Bij dit eindstation moest iedereen er uit en wij moesten een andere bus 10 nemen die de resterende kilometer tot het park zou afleggen. Ocharme, dat kostte ook maar 1 Y dus een ramp was het niet en 10 m verder stond de volgende bus 10 al vertrekkensklaar. We keken wel erg raar op toen bleek dat deze de lus in de andere richting maakte! Een uur na ons vertrek reden we weer langs ons hotel voorbij. De bus stevende daarna eerst naar het westen maar bereikte met een flinke boog een half uur later toch het Xihui park. De busrit die op het eerste zicht overduidelijk leek, bleek dus niet zo simpel. 95% van de keren lukt het ons wel om met het stadsvervoer de goede verbindingen te vinden, soms zelfs met overstappen. Af en toe gaat het toch wel eens mis. Als we minder ruim in de tijd zitten nemen we liever een taxi. Tijdens deze langere reis, waar tijd niet echt een probleem is, vinden we het eerder een sport om zoveel mogelijk openbaar vervoer te gebruiken.
Het Xihui park was zeer groot en had verschillende attracties. Wij wilden eerst de Jichang tuin die in het park lag, bezoeken. Op weg er naar toe kwamen we verschillende malen een paviljoentje of kiosk tegen waar mensen zich verzamelden om muziek te maken en te zingen. Het ging er telkens heel vrolijk en ontspannen aan toe: eerst werd overlegd wat er gezongen zou worden, dan werd er druk gebladerd om de juiste partituur te vinden en ten slotte zette iemand het lied in, gevolgd door de rest. Voorbijgangers die het lied kenden, deden vaak mee en anderen zoals wij bleven wat luisteren. Overal werden we direct uitgenodigd om mee te zingen en soms kregen we zelfs een partituur aangereikt. Bij het derde groepje pakten ze het anders aan: daar duurde het bladeren iets langer, maar dat kwam omdat ze voor ons enkele Westerse liederen hadden opgezocht. Eerst kwam een Zuid-Afrikaans lied aan bod waarvan we wel de muziek herkenden maar de tekst niet kenden. Daarna werd ‘Edelweiss’ ingezet dat we wel konden meezingen. Terwijl dit lied oorspronkelijk slechts één strofe heeft, bleek de Chinese versie er een stuk of zes te hebben zodat wij zes keer dezelfde Engelse tekst meezongen. De samenzang met enkele buitenlanders had veel succes! Toen we uiteindelijk opstapten, werd 'Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend' ingezet zodat we dat ook nog maar mee zongen: wij weer vijf of zes keer het ene coupelet dat we kenden.
Na een flinke wandeling langs bloemenperkjes, diverse kermisattracties en vijvers waar men kon bootje varen, vonden we dan toch de tuin die we zochten. Deze bleek heel rustig en mooi aangelegd met al de typisch Chinese ingrediënten: mooie paviljoenen, veel water, bruggetjes, 'bergen', poortjes en ook hier een tempel. Zoals in veel parken was hier iemand op zijn muziekinstrument aan het oefenen: het geluid van zijn klarinet klonk zeer sfeervol door de rustige tuin.
Voor het middageten verlieten we even het park om in de drukke straatjes bij de ingang een klein restaurantje wat jiaozi te eten. Daarna namen we in het park de kabellift tot de top van de Huishan voor een zicht over het park. Doordat het nogal nevelig was viel het uitzicht wat tegen maar tijdens de tocht in de gondel kregen we wel een goed overzicht van het park.
Weer beneden zochten we een mooi plekje voor de 'groepsfoto'. Een paar boompjes in volle bloei leek ons een leuke achtergrond en het toeval wilde dat daar juist een Amerikaanse toerist opdook die voor ons de foto wel wilde nemen. We deden opnieuw mee met een heel typische Chinese gewoonte: bij het begin van de lente vormen de bloeiende pruimen- en andere bomen een geliefkoosd doel voor een toeristische uitstap. In heel veel parken ziet men dan mensen die de bloesems komen bewonderen, fotograferen of zichzelf laten fotograferen tussen de bloesems. Eén dezer dagen zouden we in Wuxi zelfs een park aandoen waar we hopelijk 6000 bloeiende pruimenbomen zouden kunnen bewonderen.
In het park zochten we nadien nog de Huishan tempel op met enkele oude ginkgo bomen. Deze boomsoort was er al toen de dinosauriërs de aarde bewoonden en de bomen kunnen dus als levende fossielen doorgaan. Een ginkgo is in feite een naaldboom maar de naalden zijn als het ware in groepjes aan elkaar gegroeid en vormen zo waaiervormige bladeren. De gewoonte om in boeddhistische en andere tempels ginkgo bomen te planten, zou deze boomsoort voor uitsterven hebben behoed. Er is een uitgebreide website over deze bomen, en als we in China ergens ginkgo bomen ontdekken die op die website nog niet vermeld zijn, melden we die daar. De website is: www.xs4all.nl/~kwanten/more.htm#China en je kan voor een Nederlandstalige vertaling klikken op de Nederlandse vlag rechts bovenaan. Zo zijn al een paar foto's op die website van ons afkomstig en zullen er na deze reis waarschijnlijk nog wat bijkomen.
Verder zochten en vonden we ook de ‘Tweede Bron onder de Hemel’ die volgens een befaamde theekenner ten tijde van de Tang dynastie, het op één na zuiverste water zou leveren. Sinds die beoordeling ongeveer 1000 jaar geleden bleek dat het toerisme haar tol had geëist zodat deze befaamde bron nu niet veel zaaks meer was. Tijdens deze reis zouden we uiteindelijk ook de Eerste Bron (te Zhenjiang) en de Vijfde Bron (te Yangzhou) van het zelfde ranglijstje bezoeken: van geen enkele van deze bronnen zouden we het water willen drinken, tenzij in uiterste nood.
Het park had verder nog enkele mooi aangelegde tuintjes, waar de azalea's al mooi aan het bloeien waren. Typisch in Chinese parken en tuinen is ook het gebruik van groenten: allerhande kleurige kolen zorgen daar voor kleur tijdens de winter en nu vormden bedden van rode biet een mooi kleurcontrast met het groen van de andere planten.



Maandag 26 maart.

Na het ontbijt bevestigden we eerst telefonisch Ludo zijn terugvlucht. Dit lijkt op het eerste zicht heel simpel, maar bleek dat allerminst. Men wordt namelijk door een computerstem door een menu geloodst voor men bij een menselijke operator komt. Dergelijke computerstemmen zijn meestal van een dusdanig slecht verstaanbaar Engels, dat Berna (meeste ervaring in het Engels) met wat gissen en missen een paar keer opnieuw moest beginnen maar uiteindelijk er toch in slaagde. Daarna zochten we nog een laatste bezienswaardigheid op: een volkswijk met een oude boogbrug over het Kanaal. In één van onze reisgidsen stond deze als brug uit de Ming tijd vermeld en zou hij minstens 350 jaar oud moeten zijn. Bus 201 zou tot die bewuste brug rijden. Lijn 201 bleek echter niet meer te bestaan en stond op de stadskaart van Wuxi ook niet vermeld. We konden er dank zij die kaart wel snel achter komen dat we bus 501 konden nemen.
We kwamen in een levendig wijkje dat er echter nogal vervallen en verwaarloosd uitzag. Tussen de bomen langs de kademuur van het Kanaal hingen de winterkleren te drogen: klaarblijkelijk was de winter nu officieel voorbij en had iedereen de wollen kleding en het lange ondergoed gewassen. We vonden er twee boogbruggen, een lage over een zijkanaal en een hoge over wat hier de hoofdtak van het Kanaal moest zijn. Daar aangekomen bleek dat de bewuste reisgids niet hun beste kracht naar hier had gestuurd: het bleek niet om een Mingbrug maar om de ‘ming Qing’ brug te gaan d.w.z. de 'Schitterende Qingbrug' van hoogstens 150 jaar oud. We maakten een wandeling over de twee boogbruggen en een groentemarkt ertussen en ontdekten er nog een oud en vervallen stukje van de stadsmuur van Wuxi. Het bezoek was uiteindelijk geen verloren tijd geweest, maar de bruggen en het wijkje op zich waren niet echt de verplaatsing er naar toe waard. Bus 501 bracht ons weer naar het hotel waar we net op tijd waren om de kamer van Ludo op te zeggen en te ontruimen voor 12u.
Na een broodmaaltijd en een korte siësta op onze kamer, brachten we Ludo naar het busstation waar er net een bus naar Shanghai was vertrokken zodat hij twee uur moest wachten op de volgende bus. Het voordeel was wel dat hij nu zitplaats nr. 1 kreeg, zodat hij vooraan zat en een goed uitzicht zou hebben op de weg en de omgeving. Berna en ik namen afscheid van Ludo. Op weg naar het hotel gingen we eerst nog wat mailen en deden we ook nog wat inkopen. Na een kop koffie werd er weer druk aan de verslagen geschreven. Tot onze grote verbazing begon het 's avonds hard te regenen. Het bleef de hele nacht gieten maar gelukkig zou het de volgende ochtend weer opklaren.



Dinsdag 27 maart.

Omdat het Berna’s verjaardag was, werd ze vanochtend verrast door een ontbijt met echte croissants en echte boter en een volledig gedekte tafel inclusief (kartonnen) bordjes en (plastic) bestek. De Carrefour bleek alle noodzakelijke ingrediënten voor dit ontbijt te kunnen leveren en zelfs ook de Duvel die ze ’s avond als verrassing kreeg in plaats van de traditionele Chinese pint.
Het weer was gelukkig opgeklaard want vandaag stond een mooi park met vele bloeiende pruimen- en kersenbomen in Changzhou op het programma. Changzhou ligt op een uurtje rijden van Wuxi en was van daar dus makkelijk bereikbaar als daguitstap. Onderweg reden we een paar keer langs en over het Kanaal en konden we hier en daar een glimp opvangen van het bootverkeer.
Het busstation in Changzhou lag vlak bij het park dat 37ha groot was. Het was er heel rustig, bood ontzettend veel afwisseling en was met veel fantasie aangelegd. Het had veel unieke plekjes die goed van elkaar afgeschermd waren zodat je overal de indruk had dat je er maar met een paar mensen was hoewel je overal koppeltjes, ouders met kinderen, families en enkele ouderen tegen kwam maar gelukkig geen tourgroepen. In een deel van het park kwam er aangename achtergrondmuziek uit de rotsen (luidsprekers als rots vermomd) en overal waren er mooie bloeiende bomen waar er druk werd gefotografeerd. Er was ook een loopbrug over een deel van het park, maar jammer genoeg was die juist aan nazicht toe en gesloten voor het publiek. De aangelegde ‘bergformatie’ bood een mooi panorama en bleek voor de koppeltjes de uitverkoren plaats, waarschijnlijk wegens de grotten en de leuke waterval. Ik kreeg het geheel praktisch niet op de foto zonder zo’n koppeltje erbij. In het park was ook een mooie tentoonstelling over kammen. Deze worden al eeuwenlang in Changzhou gemaakt en bleken een wereldfaam te hebben. De tuin met aardig wat bonsai kreeg van ons de nodige aandacht. Ook interessant was een kleine stenen pagode van 3 m die hier stond opgericht ter nagedachtenis van de monniken van de Huguo tempel die tijdens het einde van de Songdynastie ‘heroïsch’ hadden gestreden tijdens de verdediging van hun stad tegen de Mongolen en daarbij allemaal waren omgekomen.
Het park nam uiteindelijk zoveel van onze tijd in beslag dat het bezoek aan het Tianning klooster in de buurt van het park van het programma werd geschrapt. Op de terugweg naar de bus deden we nog wel even een dierenmarkt aan waar vooral zangvogels in piepkleine kooitjes werden verkocht. In heel veel parken kan je vooral oudere mannen met hun zangvogel op stap zien gaan: de vogel wordt dan met kooi en al in een boom gehangen met de bedoeling van ze (tegen elkaar?) te laten zingen. Verschillende van die mannen zitten dan uren lang elk naast hun vogel in het park met elkaar te babbelen. Of de vogeltjes er iets aan hebben is maar de vraag, de mannen schijnen het een aangenaam tijdverdrijf te vinden.
’s Avonds kon Berna natuurlijk haar lievelingsgerechten kiezen voor het avondmaal. Ze had ook al enkele verjaardagsmails gekregen maar het grootste deel zou de volgende dag arriveren. De avondlijke Duvel werd zeer op prijs gesteld, jammer dat men maar één keer jarig is per jaar.



Woensdag 28 maart.

We moesten op tijd op staan: het Meiyuan met 6000 bloeiende pruimenbomen stond op het programma voordat we zouden doorreizen naar Nanjing. Op de kaart had ik gevonden dat we bus 2 moesten nemen en de dichtstbijzijnde halte van deze lijn had ik gevonden op 500 m ten oosten van ons hotel. Met de ervaring van enkele dagen geleden in gedachte, vroegen we het toch maar eens aan de balie van het hotel. Daar zeiden ze ons dat we bus 28 moesten nemen aan het eerste grote kruispunt in westelijke richting. Daar aangekomen vonden we nergens een halte voor bus 28. Ook navraag bij voorbijgangers leverde niets op, men had daar klaarblijkelijk nooit van een halte voor bus 28 gehoord. Toen men vroeg waar we naartoe wilden, was de spontane reactie: “Maar dan moet je bus 2 nemen” en vertelde men meteen waar de bushalte was. Dit keer hadden we de stadskaart en onze eigen speurzin dus wel kunnen vertrouwen.
Doordat we nu nog een flinke wandeling moesten maken, en de bus in het drukke verkeer moeilijk vooruit kwam, waren we pas om 10 u in het Meiyuan, letterlijk vertaald het pruimenbomenpark. Er stonden heel wat bomen in bloei, maar om de 6000 pruimenbomen in bloei te zien waren we jammer genoeg een paar dagen te laat. Er waren wel heel wat andere tuinen aangelegd, waaronder een echt Nederlandse met tulpen, klompen en een molen. Ontelbare groepen schoolkinderen zwierven door het park met onherroepelijk om de haverklap de verbaasde uitroepen: “Kijk, buitenlanders!!!”, gevolgd door veel gegiechel en ten slotte ook naar ons: “Hello!”. Het park was ondanks de teleurstellende pruimenbomen best de moeite waard maar omdat we persé om 12 uur in het hotel wilden zijn om uit te checken, was ons bezoek nogal aan de korte kant.
Om 11u namen we weer de bus naar het hotel, waar we om 12u15 een taxi konden nemen naar het busstation. We konden daar twee minuten voor zijn vertrek nog tickets krijgen voor de bus van 12u30 die inderdaad direct vertrok nadat we waren opgestapt. Na een vlotte rit van 2 uur kwamen we aan in Nanjing waar we onze intrek namen in de jeugdherberg.
Na een eerste verkenning vonden we een klein grootwarenhuis vlak in de buurt, een grotere met een ruimer assortiment vonden we de volgende dag op een wat grotere afstand. Een internetcafé hadden we hier niet nodig: er was een draadloze internetverbinding in de jeugdherberg. Af en toe was het bereik voldoende om op de kamer te kunnen mailen, meestal moesten we echter naar beneden omdat in de gemeenschapsruimte het signaal optimaal was.
We dachten hier een paar dagen te blijven (het zouden er 6 worden) omdat er in en rond Nanjing veel te zien was. We hadden bovendien ook met Maggie en Jenny afgesproken die we tijdens het Chinese Nieuwjaar in Zhaoxing hadden ontmoet. Beide woonden in Nanjing en gaven daar les. Ze wisten dat we rond deze tijd naar Nanjing zouden komen en we hadden per mail afgesproken dat we Jenny zouden bellen als we in Nanjing waren. Maggie zouden we pas zondag zien omdat die nu voor een paar dagen in Xuzhou was.
Voor het avondmaal gingen we naar het restaurant tegenover de jeugdherberg. Het bleek eigenlijk om een theehuis te gaan waar men echter ook wat kon eten. Het eten bleek bijzonder lekker maar werd geserveerd zoals bij ons: in plaats van de verschillende schotels die men gezamenlijk deelde, kreeg hier ieder zijn eigen schotel, met rijst, soep en een bijgerechtje op een dienbord geserveerd. We waren dit niet meer erg gewoon, en hoewel het eten erg lekker was, pikten we af en toe iets van elkaars bord: op de Chinese manier van eten heeft men namelijk veel meer variatie.
De jeugdherberg lag aan een kanaaltje dat bij het vallen van de avondschemering kleurrijk werd verlicht. Na het eten maakten we nog een kleine wandeling om ons nog wat te verwonderen over de Chinese gewoonte om, waar mogelijk, als het donker wordt parkjes en gevels te verlichten alsof het kerstmis was.

---