Blog 6 Campus is leven

---

Het epicentrum van mijn studenten ligt hier. Dit grote stuk heuvelachtig land, met schoolgebouwen, dormitories (kamerflats) en groene parken in overvloed, is voor vier jaar hun thuis. Zo nu en dan ga ik naar de stad voor een gezellige avond met die en die, maar nooit met mijn studenten. Morgenochtend weer les.

Hier is waar het allemaal gebeurt. ’s Ochtends lange rijen in de kantines voor het ontbijt, met honderden tegelijk, vóór de bel om half 9 gaat voor de eerste les. Lunch gaat op dezelfde manier. <span> Na de les moeten velen gewoon doorblokken in de bibliotheek. Voor veel anderen is het sport wat de klok tikt: Basketbalteams, voetbalteams , atletiekteams, tafeltennisteams spelen voor de lol, maar vooral competetief: klas tegen klas, faculteit tegen faculteit, school tegen school. Verreweg het meest populair is ‘stukjes oefenen’. Een pophit nazingen, een stom dansje, een yell. Voor een presentatie, en jaarlijkse dit of dat, verzin het maar. Dan de échte dansteams: traditioneel, modern, streetdance, solo, elke avond oefenen in het theatergebouw. De toneelgroep die Shakespeare instudeert, net zo lang tot ze oud-Engels kunnen spreken. Bandjes, die hun favoriete nummers coveren. De debating club, zich voorbereidend op de grote avond. In alle hoeken en gaten, om elke bocht, op elk plein zie je wel iemand iets doen.

Wakker worden. Eten. Les. Pauze. Activiteit. Les. Sport. Examen. Wedstrijden. Concerten. Eten. Slapen. Wakker worden.

Campus is leven.



Succes hier is succes voor later. Van de lokale middelbare school in je thuisstad ga je naar een nationale school met studenten uit alle windstreken van het immense Chinese Rijk. Je maakt nieuwe vrienden, ontmoet nieuwe culturen, en als je geluk hebt krijg je zelfs die rare Hollander in de klas. Eén keertje, misschien. Hij is natuurlijk erg druk.

Je leert er vaardigheden ontwikkelen. Je leert er een vak. Accounting, management, financiën, handelaar, vertaler, noem maar op. Als je je best doet en slaagt, hoor je bij het groepje gelukkigen dat zo’n opleiding überhaupt heeft kunnen doen. In dit enorm competetieve land is dat simpelweg goud waard (dus reken maar dat je ouders alles op alles zetten voor de studie van hun enig kind).

Maar je leert ook met mensen omgaan. Handige conctacten opbouwen. Dingen gedaan krijgen. Dat is de grote kunst hier. Dus als het studeren je niet zo goed afgaat, maar wel in de student union zit (en dus Partijlid bent), of als je een rijke pa aan z’n mouw kunt trekken, dan zijn er vast wel wat mensen hogerop die je verder kunnen helpen. Gaat bovendien een stuk sneller dan studeren: afdelingshoofden en partijkaders kunnen dingen in een oogwenk geregeld krijgen. En wie weet waar die contacten je nog eens zullen brengen?

Campus geeft leven.



“I really don’t understand that bikes are not allowed here…” begin ik vaak tegen studenten. “I mean, cars are much more dangerous, and they can drive here!” Gezien de Chinese rijstijl is dat zeker waar, althans in mijn optiek. “But the hills, it’s dangerous to cycle…” is het standaard antwoord. Nadat er en aantal jaar geleden een meisje heuvelafwaarts controle over haar fiets verloor en naar zeggen een letterlijke doodsmak maakte, heeft de universiteit fietsen van de campus verbannen. Auto’s en bussen, geen enkel probleem. Ik kan er niet over uit, maar voor de studenten is dit wel het minste probleem.<span> “In your dorm, do you have AC (airconditioning), and fridge?” Ja, dat klopt. En zij hebben dat niet. “Do you have hot shower?” Jup. Zij niet. <span> “And TV?” Nope, maar wel een aso flatscreen waar we een Play Station hebben bijgekocht. Zij niet. Wat ze wel hebben, is meer controle. Vóór 23:00 binnen zijn. Je dorm schoon houden. Geen herrie maken. Meisjes en jongens niet bij elkaar op bezoek. En elke dorm heeft huismeesters, die hierop toezien. Doet je dorm het goed, dan krijg je meer punten. Jazeker, dorm punten. Doet je dorm het slecht, krijg je aftrek. En dat heeft invloed. “Did you hear the story about the excellent girl?” <span> vroeg een student me. Het verhaal gaat dat het meisje uitblonk in haar klas, fantastische cijfers haalde. Maar haar dorm scoorde enorm laag. Het gevolg was dat het meisje niet kon afstuderen, dus niet verder kon in haar opleiding. Enorm triest verhaal. Maar dat is China.

Maar over het meest vervelende, en bovendien vernederende onderdeel zijn alle studenten het wel eens: morning exercise. Elke dag om 07:30, als het weer het toelaat, je buiten melden voor, jawel, morning exercise. Vaak hoeft er niet echt ingespand te worden, je hoeft alleen de presentielijst te tekenen. Maar het herinnert studenten aan de lagere en middelbare school, waar dit voor elke Chinees verplichte kost is. De meeste universiteiten hebben dit niet meer. Hier wel. En voor meeste studenten is dit onaanvaardbaar. “We’re not children anymore, you know”. Maar ja, geen keus.

Campus neemt leven.



Deze week gaat de klas Engels over werken en je toekomstige baan. Als intro op het onderwerp stel ik altijd eerst een aantal vragen aan de studenten. Studenten die dus accounting, financiën, of iets economisch in die richting studeren.

“What is your dream job?”

“to work in a bank. Be a CEO<span>.”

“to be a manager.”

“to be a designer.”

“to be a traveller.”

“to be a writer.”

Onderhand begint het verschil in droombanen een beetje op te vallen.

“but you are on an audit university?”

“Yes, but if I work hard, I can succeed.”

Het is altijd prijs als ik mijn studierichting vertel. Geschiedenis vinden ze allemaal machtig interessant. “I love history! So interesting...” “So why don’t you study it?” vraag ik. “But there is no job…”, of “but my parents…” zijn de meest gehoorde antwoorden. “So do you like your major<span>?” vraag ik. De glimlach zegt al genoeg. “It’s just so-so.”

Zoveel ruimte is er hier niet. De toekomst is een podium, en de plek op dat podium moet veroverd worden. Dat is het doel. Hard studeren, goeie resultaten halen. Dan een vaste baan. Vrouw en kind erbij. Dat is niet slechts cultuur: dat is vooral een levensader. En niet alleen voor jezelf. Want reken maar dat er twee paar ogen in je thuisstad dit proces nauwgezet in de gaten houden.

“What is your dream job?” vraag ik weer een andere klas. En dit keer is het vooral: “to be an accountant, to back to my hometown, find a job.” Omdat ze hetzelf willen? Omdat hun ouders het willen? Omdat de maatschappij het wilt? Maar wat is eigenlijk het verschil daartussen?

En daar ben ik dan. Studentje geschiedenis omdat ie het zo leuk vond. Half jaartje China omdat ie het zo leuk vond.

“Xiaobai?<span>” roept iemand op straat me. “When do you come to our class?”

“I don’t know…”

“I hope you can come soon. We welcome you!”

Dat geloof ik graag. Xiaobai in je klas is altijd lachen, en bovendien een welkome afleiding van je toekomstplan.



Campus is je leven.























<br clear="all" />

<hr align="left" size="1" width="33%!"(MISSING) />
<span> De baas

<span> studierichting

<span> Mijn chinese bijnaam

---

Comments

[MargrietM]

Nice geschreven! Heb je ook foto's? :D