Advertisement
Met m'n slaperige hoofd in een heen-en-weer schuddende bus, gingen we op een koude zaterdag ochtend op weg naar het centrum. Geen tijd gehad om te ontbijten, maar geen nood, we zijn in China. Zodra we het metrostation instapten, hadden we de keuze uit minstens drie eettentjes. Ik ging veilig voor
baozi, maar Sharon en Hawaii lustten wel noodles met eend. Ze drongen aan dat ik het ook moest proeven. En o ja, die rooie plakjes vooral niet vergeten. “Wat is dat dan?” “
Duck blood.” Ik kijk op m’n horloge. Half 9. Oeff...
Een maand later begreep ik hoe de vork in de steel zat. We reden ’s avonds terug van een conferentie naar Nanjing. Ik zat al te peinzen over waar we zouden eten, en óf we wel zouden eten, maar dat had ik natuurlijk kunnen laten. Het ‘wegrestaurant’ bleek één grote overdekte markt, waar het wemelde van de exotische hapjes en hongerige Chinezen. Amanda haalt voor mij een soort vleeshapje met twee uitstekende kraakbotjes. “Wat is dat dan?” “
Duck tongue.” Best wel mals... maar net iets te echt. Ik bekeek het kraampje nog ns goed, en ik begreep: 1. Je kunt van een willekeurig dier alle, maar dan ook alle delen eten 2. Chinezen zijn gek op eend.
Ontbijt is al evenmin een probleem. Mijn onbetwiste favoriet is
baozi (gestoomd deegbolletje met iets erin), die je met allerlei verschillende vullingen kan krijgen.<span> Fantastisch alternatief op rijst en noodles, en ook top als tussendoortje. Als je ook de
baozi zat bent, dan is er ook nog
cai jia mo (een breder, vergelijkbaar bolletje), wat mijn nieuwste rage is.
Dou jiang (bonensap) maakt het geheel helemaal compleet. Eerst vond ik het spul niet te drinken (wellicht omdat het me werd geïntroduceerd als
bean milk, wat het niet is), maar nu ben ik niet meer te stoppen. Als je dan nog niet vol zit, haal je even wat fruit, banaan, of wat gesneden ananas, altijd vers uit het tropische zuiden.
Rijstgerechten zijn er letterlijk in oneindige variatie. Bij een typische rijstmaaltijd bestel je gezamenlijk een aantal gerechten, waarnaast iedereen zijn eigen rijstkommetje heeft. Een fantastische vorm<span> van de maaltijd delen (en ik kan niet wachten totdat deze formule in Nederland zijn intrede doet)! Ik bestel graag
qie zi (gekookte aubergine met kruiden),
qingcai (soort paksoi-achtige groente, maar dan heerlijk gestoomd), kip met pinda, pittige visschotel, gefrituurde
needle mushroom (paddestoeltjes in de vorm van een naald), maiskoek, gember eend, etc. etc... Elke streek in China heeft natuurlijk ook weer z’n eigen specialiteiten. Dus toen ik een paar Chinese vrienden uitnodigde voor een etentje in het Yunnan* restaurant, keken zelfs zij op van de exotische gerechten op tafel. En zoals altijd zijn de beste plekjes te vinden achter de grote bekende straten, in de kleine steegjes, waar je bijna struikelt over de eetgelegenheden.
De lol van het buiten de deur eten begon pas echt, toen ik zelf m’n gerechten begon te bestellen. Zoals gewoonlijk neemt de Chinees in het gezelschap de taak van het bestellen op zich, maar dit keer wilde ik het zelf doen. Grote ogen aan de andere kant van de tafel:
“But...you can’t read Chinese...” Dus? Tot nu toe maakte het nooit een donder uit wat er op tafel stond, omdat elk nieuw gerecht weer een aangename verrassing was. Hasna, de andere
lawai (buitenlander) in het gezelschap, bekeek vol ongeloof hoe ik de karakters uit de menukaart op het bestellijstje priegelde. “ Wacht, ik wil de volgende doen!”<span> Trots toonden we ons kunstwerk aan de serveerster, die het zowaar nog kon lezen ook. Wat we die avond gegeten hebben, zou ik niet meer weten, maar we hadden lol voor tien.
Hotpot (huoguo) is weer een hele andere belevenis. Een paar studenten nodigden me uit om ergens in wijk te eten, en geheel in Chinese stijl, dat wil zeggen zonder enige uitleg over wat me te wachten stond. Het restaurant leek op het punt van uitbarsting, vanwege de grote hoeveelheid mensen en waterdamp die er meenden in te passen. Zodoende moesten we een half uur wachten op een plekje. Een grote bak gekruid water wordt op tafel aan de kook gebracht, alvorens men er een waslijst aan ingrediënten in mietert: sla, tomaatjes, allerlei stukken vlees, needle mushrooms, tofu, peper, knoflook, etc. etc. Als je denkt dat een bepaald etenswaar gaar is, vis je het met je eetstokjes eruit. Hoogtepunt van de maaltijd is de ‘kongfu noodle’ truc, op verzoek door de bediende gepresenteerd. Hij neemt een lange ongekookte noodle in zijn handen, en zwaait ermee rond in allerlei kongfu-achtige bewegingen. Als de noodle lang genoeg is uitgerekt, verdwijnt ook die in de soep. Aan het eind van de maaltijd loopt je neus als een gek, en komt het stoom uit je oren.
En dan die keer dat ik m’n eerste
jianbing at.... we waren op een andere universiteit voor een AIESEC promotie, en ik had honger. Dus ik kijk net iets verder dan m’n neus lang is, en ik zie drie eettentjes. Geen idee waarom er bij één zo’n drukte is, maar ’t zal dan vast goed te eten zijn. Blijkt de beste man daar zowaar een pannenkoek te staan bakken! Hij maakt ‘m zo dun als een crèpe; daarna gooit hij er allerlei vlees en groente bij, en rolt hem dan op. Of ik ‘m pittig wil? Ja hoor, kom maar op. Zonder na te denken neem ik een flinke hap... wat is dat spul lekker zeg... wel een beetje heet...heet...HEET...Voordat ik het door had, bleek het al niet meer mogelijk te blussen**. Ondanks de brand was dit verreweg het beste
streetfood wat ik tot dan toe had gegeten. Was. Totdat ik erachter kwam dat er op mijn campus minstens vier soorten
bing verkrijgbaar zijn.
En dan heb ik het nog niet gehad over aardappel/bonen-noodles, gedroogde tofu, Chinees ijs,
rice dumplings, thee-ei, Koreaanse
shi guo, de vreemde soorten fruit...
Maar goed, volgens mij is mijn punt wel duidelijk.
*zuidwestelijke provincie
**en hier begint blog 2
Advertisement
Tot: 0.07s; Tpl: 0.009s; cc: 10; qc: 49; dbt: 0.0313s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Judith
non-member comment
Je wordt er hongerig van :-)
Lieve René, dank je wel wederom, voor je smakelijke verhaal !!! Het is elke keer weer smullen :-) om jouw ervaringen te lezen. Deze keer kon ik mij er ook wat bij voorstellen, omdat Jaap en ik 4 weken in China hebben gereisd in 1999 en kennis hebben gemaakt met het eten van noord naar zuid. De gestoomde deegbolletjes, de dumpling, de hotpot, we hebben het destijds allemaal geproefd.(Peking-)eend heb ik destijds overgeslagen.Hoeveel levende eenden zagen we daar liggen op de markt, langs de kant van de weg met de pootjes aan elkaar gebonden, ik hoor ze nog luidkeels snateren. Wel heb ik daar gefrituurde sprinkhaan geproefd. Wat een land. Hoe bijzonder. Peking vond ik prachtig, het Boeddhisten klooster in het zuidwesten aan de grens van Tibet heeft ook een onvergetelijke indruk op me gemaakt (daar werd Yak thee aangeboden) and so on. Onlangs was Hanneke ook in China (een mede-percussioniste van de Braz. Percussieband BdS waar Naomi haar Arthur heeft ontmoet toen ze met mij meeging om een 'onschuldige' proefles te volgen....en van het één kwam het ander...) binnenkort ga ik naar Hanneke om onze China ervaringen uit te wisselen en elkaars foto's te bekijken. Ik kijk uit naar jouw volgende verhaal René. Wat een gewéldige tijd maak je daar mee. Niet in de laatste plaats door je open en flexibele opstelling. Door het lezen van jouw ervaringen krijg ik deze gedachte: ' René is een levenskunstenaar !' Daarom is het zo prettig om jouw stukjes te lezen, daar word ik zelf ook blij van :-). Good luck, God bless you en graag tot de volgende story. Hartelijke groeten -ook van Jaap- uit (op dit moment een zonnig) Amersfoort en liefs van Judith