Vrijdag de 13e

---

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden.













Eigenlijk waren het slechts enkele dagen. Ik heb het over afgelopen vrijdag. De dag begon voor mij met twee uur ABC-class, wat het laagste niveau van de school is. De gemiddelde leeftijd in een dergelijke klas ligt rond de 5 jaar oud. Zoals ik in mijn eerste blog ook vermeld heb, heb ik een aantal bezwaren tegen het feit dat kinderen van dergelijke leeftijd al een uniform dragen en op behoorlijk strenge wijze les krijgen, waarbij het niet ongewoon is om een kind op de vingers te tikken met een liniaal. Het geven van ABC-class pas ik dan ook voor en laat ik over aan Cambodjaanse leraressen. De dag begon voor mij dus met twee uur extra slaap: niks mis mee.

De afternoon class was, zo mogelijk, nog mooier. Het was dezelfde klas als gister. Deze opmerking verdient misschien enige uitleg: Soffi en ik geven via AIESEC les op deze school. Het beleid van de school is om ons te laten rouleren, zodat we met zoveel mogelijk studenten en niveau's in contact komen. Dat je twee dagen achter elkaar dezelfde klas les geeft, is dus een uitzondering. De dag ervoor hadden we een boek afgerond, en alle zes de studentes hadden het nieuwe boek bij.

Denk hier even over na. Wanneer is het voorgekomen, dat in Nederland alle studenten de eerste les dat er met een nieuw boek wordt gewerkt, het nieuwe boek bij hebben?

Zelf had ik, als conequentie van het rotatiebeleid op school, dit boek nog nooit gezien. Een korte blik in het boek, leerde mij echter dat dit boek veel te makkelijk was voor mijn studenten. Een korte rondvraag over de moeilijkste woorden en grammatica in het boek bevestigde dit. Het was dus tijd om het schoolplein over te steken. Het was... wait for it... tijd voor een bezoekje aan de directeur!

De directeur van de branch waar Soffi en ik lesgeven is een erg vriendelijke man. Hij is erg klein, en bijzonder stevig. Door het vet op zijn jukbenen, lijkt het alsof hij erg kleine oogjes heeft. De directeur schijnt een vrij gecompliceerde naam te hebben. Soffi en ik mogen hem echter "M." noemen. Zoals ik al zei, M. is erg vriendelijk. Hij haalt regelmatig kleine snacks voor ons, tussen de middag- en avondles (al gaan er ook geruchten dat hij dit doet zodat hij zelf kan snacken). M.'s specialiteit is om vriendelijk te glimlachen en "Yes, yes" te zeggen. De huidskleur van M. is significant donkerder dan die van de meeste Cambodjanen, wat hem samen met zijn ondergemiddelde (voor Cambodja) lengte, zijn gezette postuur, zijn vriendelijke glimlach en zijn neiging om als statussymbool altijd de duurste overhemden en dassen van de hele school te dragen tot een markant figuur maakt.

"Yo, M!". Iemand die zich laat aanspreken met slechts een letter en houdt van statussymbolen, roept bij mij automatisch de associatie met rap, vandaar deze begroeting.

"Hey Maarten." M. lijkt enigszins verbaasd.

"Ehm, the new book for the class in room C is way to easy for them."

M. kijkt verward. "Yes, yes." Hij perst er een vriendelijke glimlach uit en zegt: "But.. according to the list that book is right for them."

"Then the list is incorrect."

M., glimlachend: "Yes, yes. But the students are at the level of this book."

"It's way to easy for them, they already know the words and the grammar. So what do I teach them now?"

"I will discuss this with the principal, just teach the book today."

Aangezien dat nutteloos en saai is, besloot ik om iets te gaan doen dat leuk was, namelijk galgje. Na een van de meest energieke lessen ooit, was het pauze. Soffi had gewoon netjes lesgegeven het afgelopen uur, en verveelde zich een beetje. Na de pauze besloten Soffi en ik, tot grote hilariteit van onszelf, onze twee klassen een competitie te laten doen. Ronde 1 was een zangwedstrijd (oftewel, welke klas kan het meeste lawaai maken). We hielden de wedstrijd op het schoolplein, wat ervoor zorgde dat andere leraren een kijkje kwamen nemen. Hoewel niet iedereen het op prijs stelde, vonden M. en de oudste (d.w.z., hoogste in de hierarchie) leraar het prachtig. Na nog enkele sportrondes kwam mijn klas uiteindelijk als winnaar uit de bus, wat natuurlijk voor een prachtig begin van het weekend zorgde.

Het weekend zelf kende zijn hoogtepunt op zondag. Samen met wat leraren, de rector, en een stuk of honderd leerlingen bezochten we het Nationaal Museum, de City Hall en de Night Market. Stuk voor stuk oprecht prachtige locaties. Daar was ik wel van onder de indruk. Mijn Aziatische huisgenoten maakten hun reputatie waar. Ik schat dat ze ongeveer een miljoen foto's hebben genomen.

Ik beleefde het meeste plezier aan het museumbezoek. De gids was zelf religieus, en vertelde gepassioneerd over het leven van de goden die ze hier in Cambodja vereren. Het was een amusant verhaal over mensen, goden, en dieren met vier armen, vier ogen, acht hoofden en scheppingskracht. Lijkt mij tamelijk onwaarschijnlijk allemaal, maar des te amusanter. Geen disrespect hoor, iedereen mag geloven wat-ie wil, ik vraag me alleen altijd af als ik een religieus iemand spreek of hij in staat is tot het maken van logische redenaties en kritisch denken. Mocht deze persoon hier in staat zijn, hoe kan deze persoon dan blijven volhouden dat een van de zogenaamde heilige boeken, welke religie dan ook, waarheid bevat?

Geloven is nuttig. Uit onderzoek blijkt dat gelovigen baat hebben bij bidden. Hun stressniveau gaat er van omlaag en verder hebben gelovigen over het algemeen (fundamentalisten uitgesloten) een betere moraal dan de gemiddelde burger. Religie is dus nuttig en in die zin is het begrijpelijk dat de mensen die religieus zijn, religeus zijn. Waarom, echter, vinden gelovigen dat hun geloof beter is dan andere geloven? En waarom, weigeren ze hun eigen geloof kritisch te onderzoeken? En, waarom nemen ze zo vaak aanstoot aan mensen die dit wel doen? Dat mensen het fijn vinden om te geloven, daar is niks mis mee, maar waarom moet dat zo vaak gepaard gaan met een "wij-tegen-zij" houding, en een dogmatische attitude jegens intellectueel onderzoek?

---