Advertisement
Published: December 23rd 2008
Edit Blog Post
Wat heerlijk was het aan de kust bij Mui Ne in Vietnam! Jaloers naar volleybal op het strand gekeken, want dat was nog wel een iets te groot risico met die neus van me om mee te doen, maar heerlijk genoten van de duinen in de omgeving. Het is niet een 'hoofdbestemming' in Vietnam, wat het allemaal ook een stuk prettiger maakt. Vietnam is super om te reizen, maar ik heb nog nooit zo'n overgeorganiseerde toeristenbranche gezien. Je kan bijna niet iets anders of op een andere manier doen dan alle andere toeristen.
Uiteraard in Saigon geweest, waar ik het War Museum heb bezocht. Ik heb het boek "the girl in the picure" gelezen (geschreven door een napalm slachtoffer en vooral het beroemd zijn nadat haar foto overal ter wereld in de krant stond) en wilde na dit indringende verhaal wel wat meer weten over het hoe en wat van de oorlog. Begrijp nog steeds niet wat Amerika daar deed, dus als iemand me dat kan uitleggen? Duidelijk is in ieder geval dat de gevolgen nog steeds zichtbaar zijn, vooral in Zuid-Vietnam. De eigenaar van mijn guesthouse in Saigon bijvoorbeeld had duidelijk geboortedefecten als gevolg van chemische troep, die daar door
de Amerikanen is gebruikt.
Na dit 'serieuze' gedeelte naar de Mekong Delta afgereisd. De tour was weer op z'n Vietnamees, dus we werden zwaar gestructureerd van de floating market naar de boomgaarden, naar de rijstmolen en ........geleid. De tour viel eigenlijk wat tegen, hoewel het prachtig was om al dat leven op het water te zien! Toch genoten, ook omdat we met een erg gezellige groep reisden, waaronder een Nederlands stel wat erg leuk was! De tour eindigde in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, een land om verliefd op te worden! Ook hier weer een tragische geschiedenis en dan hebben we het niet alleen over de grensregio's die ook last hadden van de Vietnamoorlog, maar vooral over de afschuwelijk slachtpartijen onder een kwart van de Cambodjanen onder het regime van de Khmer Rouge. Al voordat ik in Cambodja aankwam had ik het boek "first they killed my father" gelezen. Dit is geschreven door een overlevende, die zes jaar was toen alle ellende begon en zij met haar familie Phnom Penh moest ontvluchten. De titel zegt genoeg: er bleef niet veel van haar familie over. Zo afschuwelijk en ongelooflijk!
In Phnom Penh ben ik naar de Killing Fields geweest, waar
een pagode staat met daarin duizenden schedels, die opgegraven zijn uit massagraven. Een lugubere plek, maar ook een soort rustige gedenkplaats. Het Toul Sleng museum vond ik eigenlijk luguberder, een oude school die in de tijd van de Khmer Rouge dienst deed als gevangenis, voordat de mensen uiteindelijk naar de Killing Fields werden gebracht. Je loopt inderdaad door een soort schoolgebouw volgehangen met foto's van de gevangen, die van ze werden genomen als ze aankwamen.
Ondanks deze heftige geschiedenis die een groot deel van de mensen hier in Cambodja met zich meedragen zijn de mensen hier zo leuk!! Kinderen staan enthousiast naar je te zwaaien als je voorbij komt en de mensen in de guesthouses zijn zo gastvrij. Eentje kwam zelfs even met zijn blote handen twee kakkerlakken uit m'n kamer verwijderen!
Vanuit Phnom Penh naar Battambang vertrokken, wat een niet heel bijzonder plaatsje was, ook al heb ik wel een leuk gesprek gehad met een scholier. In de omgeving naar de Killing Caves geweest, waar ik een gids van 12 jaar oud had, die (zogenaamd?) ook naar school ging en in ieder geval zeer goed Engels sprak. In de omgeving van Battambang kan je ook een ritje maken op
een bamboe- trein. Dat leek mij als treinliefhebber wel wat, maar vond ik toch ook wel een beetje gevaarlijk...Je zit dus op een klein bamboeplatform en zuist met een rotsnelheid over de rails die je bijna kan aanraken....oeps..was niet van plan risico's te nemen, zeker niet na die gebroken neus, maar ja, ben er heelhuids vandaan gekomen en vond het ook wel grappig.
Vanaf Battambang heb ik de mooiste boottrip so far gemaakt naar Siem Reap. Wat een vogel- en mensenparadijs!!! Zo mooi!!
En ja, Siem Reap, da's de uitvalbasis voor Angkor Wat en mag niet gemist worden. Fiets gehuurd en lekker rondgereden langs alle tempels. Ontzettend veel kinderen hier die van alles aan je proberen te verkopen en veel mijnslachtoffers die muziek maken. Op dag 2 een wat verdere plek bezocht, die nog wat verder bleek dan ik dacht: echt een pokke-end fietsen. Gelukkig kreeg ik gezelschap van een dame uit Cambodja, die geen Engels sprak en vrolijk in Khmer tegen me aan begon te kletsen. En ik maar in het Engels terugpraten, waar zij volgens mij weer niks van begreep. Toen begon ze maar te zingen, wat ze erg goed kon! Verder was het ook een grote Cambodjaanse
verkeersles voor me: wie het eerst bij de kruising is heeft voorrang, langs de rand van de weg mag je ook tegen het verkeer in fietsen of brommeren, fietsers kunnen altijd uitwijken naar de zanderige berm als er te weinig ruimte op de weg is....kortom, heel enerverend. Na drie dagen tempels kijken, wat echt wel meer dan genoeg is (je kan hier ook een weekpas kopen!) ook nog een keer een 'laten we gezellig met duizend man de zonsondergang bekijken-ervaring' opgedaan. Best mooi zo vanaf een tempel en het begint al te wennen, dat je vanaf de mooie plekjes vaak niet alleen kan genieten van de zonsondergang, maar dit keer gingen de mensen ook klappen!! (Huh?)
Van de landen hier in zuid-oost Azie die ik heb gezien is naar mijn idee hier in Cambodja de grootste armoede. Een perfect land dus om mijn laatste stickervellen uit te delen en een paar meisjes op een ijsje te trakteren. (stonden er even later nog tien kinderen om me heen, die ook wel een ijsje wilden hebben....)
Morgen op weg richting de zuidkust om nog wat van de mangrove en het strand te genieten om vervolgens drie dagen uit te rusten op Koh
Chang in Thailand van deze superreis door Azie! Hopelijk gaan de vliegtuigen vanaf Bangkok weer volgens normaal schema, anders blijf ik nog effe...;-)
Advertisement
Tot: 0.047s; Tpl: 0.014s; cc: 9; qc: 23; dbt: 0.0235s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Jet
non-member comment
amerika
Amerika houdt niet van communisten en die waren bezig in Vietnam de macht over te nemen. Vechten was de reactie van Amerika, maar omdat de oorlog niet te winnen was gooiden ze maar wat andere middelen in de strijd. Er zullen vast ook wat andere redenen geweest zijn om de oorlog te starten, maar dat horen we vast nog wel hier... Goh, je bent al bijna weer thuis, de vliegtuigen vliegen gewoon weer hoor. Nou, fijne kerst en ik zie je snel weer in 2009!! Liefs Jet