Advertisement
Published: April 15th 2016
Hey iedereen,
Ik ben nog steeds in Yangon, al ben ik nu in een ander hostel. Als ik de dag na de zorgeloze avond wakker wordt besluit ik na het ontbijt meteen naar de bank te gaan. Daar wacht een onprettige verrassing. In verband met het waterfestival is dit filiaal al gesloten. Als ook de western union verderop dicht is moet ik toch even zuchten. Terug in het hostel bel ik de bank met de telefoon van een andere reiziger. Pinnen blijkt kansloos, ING werkt niet in Myanmar. Noodgedwongen check ik uit. Ik laat mijn tas achter en ga op zoek naar het hoofdkwartier van de Jehova getuigen. Ik heb er de eerste dag bij de pinautomaat twee ontmoet en die verzekerde mij dat ik daar altijd welkom ben als ik in de penarie zit. Onderweg kom ik een plek tegen waar ik mijn noodeuro's omwissel voor kyats. Ik heb nu in iedergeval genoeg geld om elke dag op straat een beetje te eten en heb om te overleven alleen nog een slaapplaats nodig. Een lange wandeling later sta ik voor een vierkant gebouw, ommuurd en beveiligd met prikkeldraad. Een deurbel ontbreekt dus ik voel me niet echt welkom bij de jehova's. Terug in het hotel lukt het mij om met mijn creditcard een ander hostel te boeken. Het is een flink eind weg in de bloedhitte dus besluit ik de circletrain te gebruiken. Een langzaam boemeltreintje zonder ramen dat in slakkengangetje een rondje door de stad maakt. Op het station maak ik wat Burmese vrienden. De treinrit is een leuke ervaring en als ik uitstap neemt een man mij mee de goede richting op. Dit hostel is gevestigd in downtown Yangon. Een chaotische plek, de mensen zijn er diverser en overal zijn kleine marktjes en etensstalletjes. Het valt me op dat er veel winkels met tweedehands gereedschap zijn. Het is even zoeken maar dan ben ik in een tophostel. De bedden zijn als het ware in de muur ingebouwd met een gordijntje. De eerste nacht zijn. er maar drie gasten maar elke dag wordt het drukker door het naderende Thingyan. Ik eet wat Indiaase pannekoeken (Thosia) op straat. De volgende ochtend leent reddende engel Christiaan mij wat geld dat vanuit Nederland naar zijn rekening wordt overgemaakt. Ik hoef eindelijk iets minder op de centjes te letten en ontmoet op weg naar een pagoda twee hoedenverkopers. Ik schaf een prachtige safarihoed aan. De jongens bieden mij aan naar de andere kant van de rivier te gaan waar zij mij wat pagodas en een slangentempel willen laten zien. Onderweg naar de veerboot krijg ik een heerlijk glaasje verse citroenlimonade in mijn handen gedrukt. Allemaal natuurlijk voor het komende nieuwjaar. Ik hou van Myanmar. In de eerste pagoda ontmoeten wij twee andere 'vrienden'. Ik probeer een klein beetje betel nut uit. Te voet gaan we naar de tweede tempel, onderweg duwen we een autootje aan. In de tweede tempel zitten we rustig in de schaduw als ik een hele grote fout bega. De jongens uit de tempel zijn benieuwd hoe het geld er in Nederland uitziet. Ik heb een euro en een paar kleine muntjes bij mij en laat ze zien. De jongens zien ook wat Thais geld en ook dat laat ik ze zien. Een van de jongens houdt het geld in het licht en laat het watermerk zien. Dan gaat alles heel snel. Handen zijn overal en terwijl de ene jongen met mijn portemonnee bezig is houdt de andere verschillende kyat biljetten in het licht. Ik weet wat er aan het gebeuren is en probeer al het geld terug te trekken en in mijn portemonnee te stoppen. De hoedenverkopers lijken mij te helpen, ik weet nog steeds niet of zij bij het complot betrokken zijn. Ik tel mijn geld en zie dat er een hoop mist. De jongens ontkennen alles. Ik weet niet waar ik ben en in mijn eentje kan ik weinig tegen de vier Burmezen beginnen. Ik voel me flink stom. Ik ben bestolen in een tempel. Het bedrag is niet gigantische en ik heb al mijn spullen nog. Toch is de timing slecht omdat bijpinnen onmogelijk is. Ik ga met wat mensen uiteten, een heerlijke pittige inktvis en een biertje doen wonderen. Als ik daarna naar een voetbalwedstrijd kijk met een goed sapje doe ik wat ik in het klooster heb geleerd. Ik vergeet de toekomst en het verleden en geniet van het zorgeloze moment. De dag daarna ben ik niet vrolijk, ik ben te arm om tot het einde van het festival te overleven. Christiaan wil mij na het sterke verhaal even geen geld lenen, en geef hen eens ongelijk. De tweede reddende engel is de Canadese Rosemary die in ruil voor mijn laatste bahts een paar biljetjes aan mij schenkt. Rijk ben ik nog steeds niet maar eten is weer mogelijk. Ik leer Nunu, het meisje achter de balie in het hostel, wat Engels en zij mij wat Burmese. De volgende dag begint het water festival. Een groot gekkenhuis. De straat op zonder doorweekt te worden is onmogelijk. Alleen de etenskraampjes met ministoeltjes worden gespaard. Overal zijn waterpistolen, tuinslangen en emmers. Sommige worden met ijs gekoeld. Overal in de stad zijn podia gebouwd.een eindeloze stroom aan artiesten wisselt elkaar af. Traditionele dans en Burmese muziek op de ene plek. Bonkende house op de andere. Natuurlijk is elk podium uitgerust met een scala aan brandweerslangen waardoor het lijkt of het regent. Met een groepje uit het hostel krijgen we een ritje aan geboden 'thingyan stijl', achterin een pick-up. We rijden de hele dag door de stad en worden steeds staande gehouden door mensen langs de weg die ons op alle mogelijke manieren zeiknat maken. Deze plekken langs de weg zijn vaak ook van luide muziek voorzien. Soms worden we klem gereden door een andere pick-up met Burmezen jongeren, meestal beter uitgerust dan ons qua wapens, een hevig watergevecht barst dan los. Zo nu en dan krijgen wij wat typische nieuwjaarssnacks van mensen langs de weg. Na een lunchstop draaien we om richting downtown. Daar aangekomen rijden we tussen een groot podium waarop twee geschimkte dansers dansen aan de ene kant en een gigantisch publiek aan de andere kant door. Natuurlijk komt het water van alle kanten. De mensenmassa is uitzinnig aan het joelen en zwaaien en het voelt alsof ik beroemd bent. De gezichtjes van de jonge kinderen als ze met een emmer op je af rennen zijn onbetaalbaar. Ook de huisvaders met supersoakers zijn zichtbaar aan het genieten. In de namiddag neem ik een heerlijk warme douche en rust lekker uit. De derde reddende engel is ook van Duitse afkomst. Nico zorgt ervoor dat ik de komende dagen zorgeloos kan leven. Ik scoor wat medicijnen bij de apotheek want mijn buik functioneert nog steeds niet normaal. Mijn poging treintickets naar Mawlamyine te scoren loopt op niks uit. Het heeft waarschijnlijk iets te maken met de twee lege whiskeyflessen achter het loket. Het water wast alle zonde weg (ik ben goed te grazen genomen dus ik denk niet dat ik nog wat zondes over heb). Voor de Burmezen een goede gelegenheid om zich wat losbandiger te gedragen. Dit is trouwens de enige overlast die ik tot nu van de alcohol gemerkt heb. De meeste mensen zijn gewoon een tikkeltje melig. Dit geldt zeker voor de vrienden die Nico en ik in het park maken. Een groep vrienden tussen de twintig en veertig jaar waarvan slecht één iemand een beetje Engels spreekt. We hebben dolle pret samen met deze bonte verzameling mensen. Na verloop van tijd besluiten we een autorit te maken, de stoelen zijn naar beneden geklapt zodat ik met 5 Burmese (Jalen, Zeemontana, Machoman, Osama en sunmoolens) in de achterbak zit. Nico zit voorin naast de bestuurder, we noemen hem Afrikaantjewas omdat hij iets meer getint is. De radio staat op maximaal volume en iedereen zingt en danst mee. Dit geldt ook voor onze bestuurder die verrassende dansmoves blijkt te hebben. In de avond maak ik een fruitsalade met gele mango en banaan. De gele mango's zijn veel zoeter, zachter en smaakvoller dan onze groene variant. Vandaag is de derde dag van het festival. Deze ochtend is het mij gelukt om een nachttreinticket naar Mawlamyine te regelen. Ik blijf iets meer binnen vandaag. Ik heb slecht geslapen door mijn buik en de uitzinnige waterpret (joelende pubers die achterop pick-ups in de file staan te springen en zwaaien) is net even iets te veel. Ik heb het idee dat de medicijnen hun werk doen en hoop morgen weer op en top fit te zijn voor de laatste twee dagen van Myanmar's grootste spektakel. Geen koningsdag voor mij dit jaar maar wat hier gebeurd is een stuk gekker.
Liefs,
Klaas
Advertisement
Tot: 0.267s; Tpl: 0.01s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0459s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Mieke
non-member comment
Pech
Hoi Klaas, wat een akelige ervaring, bestolen worden in een tempel. gelukkig had je niet veel geld bij je. En gelukkig heb je je passport en bank pas nog. Hopelijk kom je vanaf nu weer echte vrienden tegen, maar blijf op je hoede. Mieke