Advertisement
Published: September 13th 2016
Myanmar gaat ook met zijn tijd mee. Zo diende je vroeger naar een reisagent te gaan voor bustickets, nu koop je ze gewoon op internet vanuit Nederland, via de app en met je creditcard. Wel zo makkelijk. Na een vroeg ontbijt nemen we een taxi naar het Aung Mingala busstation, een rit die meer dan een uur zou duren volgens het hotel. Er is rond zeven uur weinig verkeer op de weg, dus de rit duurt maar drie kwartier. De stad in is het wel druk, volgepakte bussen brengen forenzen naar hun bestemming. Het busstation voor langeafstandsbussen is immens groot, op een afstand van 400 meter staan bussen in rijen klaar om te vertrekken. Iedere maatschappij heeft zijn eigen kantoor waar de bussen voor geparkeerd staan, dat scheelt weer zoeken. In de wachtruimte is het ook erg druk, en kunnen plaatsnemen volgens de dame. Een man schreeuwt elke paar minuten een andere bus af en na een half uur horen we onze bestemming. We geven onze bagage af, krijgen een bewijs en nemen plaats in de moderne Scania bus. Net als in veel Aziatische landen kun je kiezen uit verschillende kwaliteitsklassen wat bussen betreft en het verschil zie je ook goed
op het busstation. Wij zitten in een moderne bus, met veel beenruimte en airco. Andere bussen zien eruit alsof ze al decennia rondrijden.
Met enige vertraging vertrekken we noordwaarts, niet veel later wordt er tol betaald en gaan we de snelweg op. Het is ook de enige snelweg van Myanmar, lopend van Yangon naar Mandalay in het centrum van het land. Het nut van deze weg is erg twijfelachtig, aangezien er weinig gebruik van wordt gemaakt. Je zou verwachten dat naast auto’s en bussen je ook veel vrachtverkeer zou zien, maar wij zijn bijna geen enkele vrachtwagen tegengekomen op het hele traject. De weg is voornamelijk het terrein van de vele langeafstandbussen, een handjevol luxe auto’s en minibussen, en dan heb je het overige verkeer nog. Dat is de lokale bevolking die aan de weg woont. Het kan zijn dat er ook een fietser, een brommer, een voetganger, of een kudde schapen of koeien van de weg gebruikmaakt. Of een spookrijder die een stukje afsnijdt. Niet voor niets is de bijnaam van de snelweg Highway of Death door de vele ongelukken. Om de paar honderd meter staan er borden die je wijzen op de regels van de weg: maximaal
100 kilometer per uur, doe je riem om, houdt rechts. Ach ja, eigenlijk een nutteloze weg aangelegd door de militaire junta, maar wij kunnen er nu wel van profiteren. Na een uur stopt de bus en gaan er verschillende mensen uit, ze moeten nodig naar het toilet, maar dat is er natuurlijk niet in de berm, dan maar pal ernaast. Halverwege de rit stoppen we bij een aantal wegrestaurants en eten we een bord nasi met soep. Een nadeel van met de bus reizen in Azië is de harde muziek en films die er gedraaid moeten worden, ook al zit iedereen te slapen, te bellen of te internetten op zijn telefoon. Logica in de programmering is er niet, want als de bijrijder iets beu is, wordt het doodleuk afgekapt en iets nieuws opgezet. Gelukkig is er genoeg te zien langs de kant van de weg, want de hele rit gaat over het platteland. Uitgestrekte rijstvelden wisselen zich af met groene, beboste heuvels. Overal zijn mensen op de akkers aan het werk. We passeren wat kleine plaatsen, dan is het ineens wat drukker op de snelweg. Af en toe stopt de bus om iemand eruit te laten of op te pikken.
Diegenen moeten echt geluk hebben, want vele bussen zitten vol, dus dan is het wachten op de volgende.
Sneller dan verwacht doemen er ineens hoge gebouwen op uit het niets, we hebben onze bestemming bereikt, de hoofdstad Nay Pyi Taw (later meer over deze bijzondere plaats). We verlaten de snelweg en worden door een legerofficier gecontroleerd en doorgelaten. Niet veel later rijden we over een tienbaansweg langs verschillende hotels. Robbert ziet al waar we zijn en vraagt of we bij ons hotel kunnen stoppen. Beide chauffeurs kunnen geen Engels en ze begrijpen niet helemaal wat hij bedoelde. Bij ieder hotel is het van: is het deze? Robbert weet waar hij moet zijn, dus steeds wijst hij weer, rechtdoor, rechtdoor. Eindelijk komen we dan toch bij ons hotel aan en laat hij de bus stoppen. Dat is nog eens makkelijk. Hopelijk heeft de bus zijn eindbestemming nog bereikt, want het display van de chauffeur gaf aan dat de versnellingsbak kapot was. Hij klikte al een kwartier de mededeling weg, maar die was in het Engels, hij zal wel gedacht hebben dat het niets was. We lopen naar de veiligheidsbeambten aan de poort, die verschrikt naar ons kijken. Toeristen, te voet
en met een backpack om, dat zijn we hier niet gewend. Ze geven ons een hartelijke groet en bellen om een golfkarretje, die 5 minuten op zich laat wachten. De receptie was 200 meter lopen, maar het is natuurlijk goed bedoeld. Eenmaal daar worden we hartelijk ontvangen, ze hebben al heel de dag op ons zitten wachten zegt de receptioniste. Zenuwachtig wordt er naar achter ons gekeken, en ineens verschijnt er een taart met onze naam erop. Een taart voor jullie huwelijksreis zegt de receptioniste, wij zijn ontzettend verrast. Daarna gaan we met zijn allen in de golfkar en de heuvel op naar onze bungalow toe, waar we ook nog twee zwanen op ons bed aantreffen. Een geweldig begin van ons verblijf in Nay Pyi Taw. De rest van de dag brengen we door aan het zwembad, ‘s avonds eten we drie heerlijke gerechten bij een Thais restaurant in een Shopping Mall niet ver van het hotel. Daar gaat de roltrap naar boven nog kapot, resulterend in een grote opstopping halverwege de trap.
Wie denkt dat Yangon de hoofdstad is van Myanmar is zo gek nog niet, want tot 2005 was dat ook zo. Het gerucht gaat dat de
grote leider van het leger van die tijd een visioen kreeg dat Yangon aangevallen zou kunnen worden vanaf zee. Wie die aanval zou uitvoeren wist hij eigenlijk niet, en dat is ook logisch, want wie zou een straatarm land nou willen aanvallen. Maar ja, in Yangon was het dus niet meer pluis, dus moest er een oplossing bedacht worden. In het geheim liet de militaire junta in vier jaar een nieuwe hoofdstad in niemandsland bouwen, welke in 2005 officieel in gebruik werd genomen. Ambtenaren kregen twee dagen van te voren te horen dat zij zouden verhuizen naar Nay Pyi Taw, ofwel stad der koningen. Hun families bleven achter in Yangon, het zou nog jaren duren voordat ook zij mochten verhuizen. Niet alleen de ambtenaren verhuisden naar Nay Pyi Taw, maar ook vele dieren werden in de nieuwe dierentuin overgeplaatst, net als vele stukken uit het nationaal museum in Yangon. Stadsplanologie is hier tot het uiterste doorgevoerd. De stad is letterlijk opgedeeld in verschillende delen, zo is er een zone met hotels, ministeries, ambtenarenhuizen, musea, militairen etc. Deze zones worden gescheiden door wegen met minimaal acht, tot maximaal 22 rijbanen. Natuurlijk is er ook een vliegveld, dat drie pieren heeft en
bijna niet gebruikt wordt. Het schijnt dat ongeveer de helft van de militairen van het land hier is gevestigd. Het leger beschikt over tientallen kilometers tunnel die onder de stad loopt. Tot een aantal jaren geleden mochten toeristen de hoofdstad niet bezoeken, nu doen dat ook nog maar een beperkt aantal mensen dat, want er is eigenlijk niets te zien.
Nay Pyi Taw heeft tientallen hotels die zijn ingericht als een resort, er zijn alleen zeer weinig gasten. Nu iets meer dan normaal vanwege een technologiebeurs, maar nog steeds zitten we bij het ontbijt met een man of tien, terwijl het hotel wel 80 kamers heeft. Na het ontbijt vertoeven we een paar uur aan het zwembad, wat toe is aan een flinke opknapbeurt, het hele resort eigenlijk. De tuinen liggen er prachtig bij, maar bijvoorbeeld het verfwerk heeft zijn beste tijd al lang gehad. Het zwembadwater zou ook een verversbeurt moeten krijgen, maar met 30 graden wil je wel. De service in ons hotel gaat verder dan we ooit meegemaakt hebben. Zo wordt bijvoorbeeld de koffie tussentijds aangevuld, dus ‘s ochtends en ‘s avonds. Na het avondeten ligt je bed opengeslagen en is de sfeerverlichting aan. Alles wordt
gedaan met een grote glimlach. Zelfs als je zelf je parasol wilt opzetten komt er iemand aangevlogen. Ook vindt men hete raar dat je zelf de heuvel naar je kamer oploopt en geen gebruik maakt van de aanwezige golfkar.
Later proberen we een motor te huren bij de receptie. Geen probleem, over een half uur staat hij klaar. Het is een 125cc motor, net als in Indonesië, maar dan handgeschakeld (semi, zonder koppeling, je hoeft alleen maar een pedaal in te trappen). Er is geen beter plaats om dit te leren dan Nay Pyi Taw met zijn brede straten en geen verkeer. Op de ventweg bij het hotel oefent Robbert even en hup weg zijn we. We rijden eerst langs enkele musea waar niemand te bekennen is en passeren enkele immense rotondes die door een ringetje gehaald kunnen worden. We slaan linksaf en komen uit op een 22-baansweg die eerst langs een tribune loopt die tijdens militaire parades wordt gebruikt. Erachter ligt een groot presidentieel paleis verscholen achter de bomen. De weg glooit over een paar heuvels, waarna hij langs het parlement loopt. Juist deze weg is niet alleen zo breed vanwege de prestige, er schijnen ook vliegtuigen op
te kunnen landen mocht er iets aan de hand zijn. Tsja, het zal maar nodig zijn toch? Het parlement wordt gescheiden van de weg door een brede gracht, waarover een soort Erasmusbrug loopt. De voorkant ziet er al immens uit, het is jammer dat je geen bezoek mag brengen aan het gebouw en ook zien wat er allemaal nog achter ligt, en dat is immens. Veel andere dingen zijn er niet te zien in de stad, de ministeries liggen allemaal verscholen achter begroeiing, de musea zijn niet open. Toch ademt deze plaats een mysteurieusheid uit die je ervaren moet hebben en je beter doet begrijpen hoe het er in dit land tot voor kort aan toe ging. Overal zijn straatvegers bezig de straten met de hand schoon te vegen. Bijna iedere stad in Azië is een puinzooi, dit moet een van de schoonste steden ter wereld zijn. We scooteren de stad uit, nu slechts op een 16-baans weg, die naar de militaire zone leidt. Ze moeten wel ruim baan hebben met hun tanks. Aan beide kanten van de weg liggen rijstvelden, waar druk gewerkt wordt. Wij stoppen bij de Uppatasanti Pagode, een kopie van de grote pagode in Yangon, alleen
deze is hol van binnen. Vanaf het platform heb je een mooi uitzicht over de wijde omgeving, en hoewel het een Boeddhistische tempel is, lijkt het binnen net Las Vegas, allemaal bling bling. Op de achtergrond dreigt een zware regenbui, een mooie achtergrond voor wat foto’s.
Als we terugrijden naar het hotel zien we motoren ineens van de weg duiken en pick-ups vol mensen stoppen om hun zeilen te hijsen. Niet voor niets, want een paar honderd meter verderop komt het met bakken uit de hemel. Wij stoppen ook op het fietspad naast weg (toch nog ergens goed voor), want wordt door bomen bedekt. De ergste regen blijft ons bespaard en niet veel later kunnen we verder rijden tussen de rijstvelden door naar een andere shopping mall, waar we wederom bij een Thais restaurant wat eten. Vreemd genoeg zie je weinig lokale gerechten op de kaart staan, die bewaren ze hier zeker voor thuis.
Is Nay Pyi Taw de moeite waard voor de gemiddelde toerist? Zeker niet, maar als je van iets vreemds houdt, en zeker gezien de politieke achtergrond, is het de moeite waard om de sfeer van de stad te ervaren. En het is een uitstekende
plek om een dag niets te doen in een luxe, betaalbaar hotel.
Morgen vertrekken we naar Mandalay, om daar met de scooter de stad en wijde omgeving te verkennen.
Advertisement
Tot: 0.207s; Tpl: 0.043s; cc: 12; qc: 33; dbt: 0.1689s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Loek
non-member comment
Birma
Wist niet dat er zoveel moois te zien is. Zo'n lege 22-baans weg lijkt me echt het einde. Jullie eerste blog kon ik niet openen, Linda ook niet. Have fun.