Alles op zijn tijd

---

Het is al weer ruim een week geleden dat we (Corina, Miriam, en ik) aankwamen in Kabul. Voor Corina en Miriam de eerste keer dat ze voet op Afghaanse bodem zetten. Het project vraagt veel tijd, en daarom moet ik hier eigenlijk permanent zitten. Met alleen maar korte bezoeken valt dit project niet aan te sturen, ik moet er elke dag bij zijn. Vandaar dat we besloten om in elk geval de rest van het jaar samen in Kabul te gaan wonen.

In maart had ik al een appartement gehuurd, vlak naast de internationale school waar Miriam de rest van het jaar naar school zal gaan. Het appartement was nog in aanbouw, maar volgens de eigenaar kon het makkelijk half mei klaar zijn, en konden we er zo in trekken. In april ben ik diverse keren wezen kijken, en nog steeds was de planning om het half mei op te leveren. We kwamen aan op 28 mei, en er moest nog van alles gebeuren. Ramen moesten gezet, muren afgewerkt en geschilderd, deuren afgehangen (er zat ook nog geen voordeur in het appartement), niks was er klaar. In de keuken moesten de kastjes nog worden opgemeten en gemaakt door een lokale timmerman, er was geen blad voor op het aanrecht, enzovoorts. De eigenaar voelde zich wel schuldig, dus we kregen zolang een kamer in zijn appartement aangeboden. Volgens hem zou het nog twee dagen duren, hooguit drie, dan zouden we ons appartement kunnen betrekken. Dat gaat nu al 10 dagen zo, en elke morgen opnieuw duurt het nog 2 dagen voor alles klaar is (volgens de eigenaar dan). Maar zo zijn er dagen dat de bouwvakkers simpelweg niet komen opdagen en er dus niks gebeurt; ook de eigenaar wordt er helemaal wanhopig van. En er wordt flink langs elkaar heen gewerkt. Zo kwam de glaszetter ramen plaatsen, ook in de kozijnen die nog niet geschilderd waren. Het appartement is op de derde verdieping, dus het glas moest er weer uit om eerst van buiten de kozijnen te kunnen schilderen. De stukadoor werkte de muren netjes af, de schilder begon ze te schilderen, maar de volgende dag kwam de elektricien er weer sleuven en gaten in hakken voor de bedrading. De woonkamer is al twee keer schoongemaakt, maar nu heeft de timmerman er opnieuw een werktafel neergezet omdat er nog kozijnen voor de openslaande ramen gemaakt moeten worden (verder zit nu al het glas er in en is alles geschilderd en afgewerkt). Als die laatste kozijnen klaar zijn moet de schilder dus nog een keer terug komen (die dan ook de vloer en vensterbanken weer onder kliedert), en dan de glaszetter nog een keer, en zo blijven ze aan de gang. Je weet niet of je moet lachen of huilen bij dit alles. De oorspronkelijke 2 dagen worden dus 2 weken, maar het eind is nu wel in zicht.
Het appartement van de eigenaar (op dezelfde verdieping dan de onze) is trouwens ook nooit afgewerkt. Corina wilde graag een gewapende deur in ons huis vanwege de veiligheid, maar in het appartement van de eigenaar zaten ook nog geen deuren. Dus sliepen we achter een laken in de deuropening. Onze deuren zijn nu geleverd en geplaatst, samen met die voor het appartement van de eigenaar. Dat was dan wel weer efficiënt. De eigenaar heeft wel 6 maanden in een appartement zonder deuren gewoond. ’s Lands wijs, ’s lands eer, zullen we maar zeggen.

---

Photos

onze woonkamer in april
we hebben wel een prachtig uitzicht!

Comments

[Gerard Thijs]

Dag Corina, Mirjam en Henk, Wat een gedoe hè voordat zo'n huis echt gereed is. Meestal gaat het zo, dat er pas echt gewerkt wordt als de druk echt op het systeem komt te staan! Maar goed, niet zo eenvoudig natuurlijk om je zo te behelpen de eerste weken. Hopen maar dat het nietmlang meer duren zal. Is Mirjam al naar de Internationale school gegaan, en zo ja, bevalt het haar? Vele sterkte met alles. Hartelijke gegroet, Gerard& Elly

[Renata en Ferdi]

groetjes
Wij wensen jullie heel veel hoop da kom wel goed, en alles wordt gedaan alleen onze tijden zijn niet dezelfe als die van afganistanen. En ik vind het al heel end wat jullie hebben in zo korte periode bereikt in het land in oorlog.... Succes;))