Advertisement
Published: July 13th 2011
Edit Blog Post
Als VSO vrijwilliger ben ik hier om Goed Werk® te leveren. Zo nu en dan lukt dat ook met opzet. Zoals het onlangs het geval was bij het verzorgen van een training voor 15 vrijwilligers. Zij gaan in hun eigen gemeenschap zorg dragen voor het uitvoeren van rehab services: het voorlichten van familieleden, overdragen van specifieke vaardigheden gericht op zorg en therapie, doorverwijzen bij complexe problemen en organiseren van evenementen. Da’s pas écht GOED WERK.
De training vond plaats in Outjo, zo’n 400 km ten zuiden van Opuwo, maar nog altijd in de regio Kunene. Vol positieve vibes van het besef iets zinvols te gaan doen voor de afwisseling stapte ik in de auto naast de chauffeur die vervolgens mij de sleutels gaf, op mijn stoel plaatsnam en in slaap viel. Achterin het bakkie zat een nog een Herero dame die we onderweg nog naar haar dorp in de bush brachten.
De training ging ik samen geven met een VSO collega die als fysiotherapeut in Outjo werkt. Met zijn tweëen waren we het voltallige paramedisch team van de regio Kunene. Zij had de organisatie van alle randzaken en logistiek op zich genomen. De inhoud van de training had ik
voor mijn rekening genomen. Zoals vaker moest ik de dag voor aanvang nog de laatste hand leggen aan driekwart van de presentatie, maar gelukkig kon ik in de lodge waar ik verbleef nog wat uren op de laptop werken.
Toen de zon onder ging in Outjo werd het wat frisser. Na het eten werd het on-Afrikaans koud. Het duurde niet lang of ik zat op bed onder 2 dekbedden met de laptop op schoot om de presentaties af te ronden. En nog had ik het koud. Vlak voor het slapen gaan voelde ik dat ik op iets hards zat. Dat bleek het kastje te zijn voor de bediening van wat het meest weg had van een elektrische deken. Na een korte risico analyse met betrekking tot de lokale kwaliteit van alles dat elektriciteit gebruikt en de afweging kou te lijden of verkoold te worden drukte ik op de knop. Niet veel later brandde ik mijn achterwerk aan het hoeslaken.
Het enorme aantal PowerPoint slides dat ik alleen voor dag 1 had gemaakt leek me een indicatie dat ik goed ben aangepast aan de Namibische situatie. Men is dol op PowerPoint bij het geven van presentaties. Hele rapporten worden
integraal overgezet op PP slides met duizelingwekkend saaie presentaties tot gevolg. Nu nog een beetje oefenen met het oplezen van de slides met mijn rug naar het publiek.
Er volgden 5 hectische dagen met 15 funny, funny mensen in een te kleine conferentieruimte. Dat werden er al snel 14 nadat twee dames ruzie kregen over een vriendje. Een interessante catfight werd in de kiem gesmoord omdat mijn collega tussenbeiden sprong. De randzaken zouden ons meer energie gaan kosten dan de training zelf. Dat bleek al snel na de eerste lunch. Na de lunch keken 28 droevige ogen ons aan. De maaltijd was niet wat de groep zich ervan voorgesteld had. En de cateraar had geen zout geleverd. Te weinig vlees. Les geleerd: het maakt niet uit wat je vertelt als het eten maar in orde is.
Dagin daguit werkten we ons door 13 modules heen, zowel theorie als practicum. Het was even wennen aan de Namibische manier van deelnemen aan een training. Het leek of men er vanuit gaat dat het voldoende is om lijfelijk aanwezig te zijn in de ruimte (inclusief straal van 200 m. buiten de zaal voor regelmatige telefoongesprekken) waar de training gegeven wordt. Het
publiek lag afwisselend onderuit in de stoel of met het hoofd op de stoel voor zich te dommelen, de ideale houding om een training te absorberen. Gelukkig wisselden we theorie af met praktische sessies die ervoor zorgden dat men niet te diep konden wegzakken in een REM-fase. Voor veel van de oefeningen die we de deelnemers lieten doen moest worden geïmproviseerd met lakens op de grond en denkbeeldige rolstoelen, wat gezien de Namibische situatie best een reële weergave is.
Er zijn 3 pakken Post-Its weggeplakt op flip-overs tijdens de participerende forums, 5x6 rollenspellen gedaan, brainstorms met dikke stiften op papier gezet, we hebben begripvol bevestigend geknikt en uitnodigend gefaciliteerd, gender issues besproken (“Wat?! Mag ik geen seksuele relatie hebben met een cliënte?”) en over klimaatsverandering gehad (toen er een vergelijking werd getrokken tussen een dia van de Amsterdamse grachten en de overstromingen in Ovamboland). De belangrijkste criteria voor een VSO-waardige activiteit waren daarmee behaald.
We hebben nog extra VSO-bonuspunten gescoord door de groep vrijwilligers aan de slag te zetten met het maken van hoekstoeltjes. Een duidelijke win-win situatie: de vrijwilligers leerden hoe de stoeltjes gemaakt konden worden en na afloop waren er 5 stoeltjes klaar om gebruikt te
worden. De stoeltjes maakten we uit oude dozen en kranten. Die werden eerst in de juiste vormen gesneden. Daarna pasten we een methode toe waar ik eerder een uitgebreide training voor heb moeten volgen. Dat was 35 jaar geleden bij juf van Steenbergen die mij de edele kunst van papier maché heeft bijgebracht.
Lijm werd gemaakt uit een mengsel van bloem en water dat in de felle zon zo snel droogde dat de stoeltjes bijna breekbaar werden. Tip voor de dames en/of wielrenners onder de lezers: eenmaal op de huid gedroogd (0.3 nanoseconde) ook bruikbaar als goedkoop alternatief voor epileerwax. We zagen er gladjes uit toen de stoelen eenmaal af waren.
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 57; dbt: 0.0544s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb