Advertisement
Published: April 1st 2013
Edit Blog Post
De 23ste vroeg opgestaan nam ik snel een douche en liet Ines achter op de camping. Dat was immers de afspraak met de oudere dame gisteren, zij moest fungeren als borg. Ik reed naar 'Te Anau' omdat daar een ATM was waar mijn mastercard wel in werkte. Ik kon ze niet gebruiken om ergens te betalen maar wel in een bankautomaat, blijkbaar iets met het swipe en pinnen dat ze hier gebruiken. Europese kaarten zijn daar blijkbaar geen fan van.
Geld afgehaald reed ik terug om Ines op te halen en na een snel ontbijt trokken we dan naar een parking iets verderop om ons aan te melden bij de tourmaatschappij voor onze boottocht.
Daar stapten we aan boord van de eerste boot die ons over 'Lake Manapouri' tot een kleine pier aan de elektriciteitscentrale zou brengen wat een vijftigtal minuten duurde. Lake Manapouri wordt gezien als het mooiste en charmantste meer van Nieuw-Zeeland althans volgens de brochure. Wij zagen veel regen, wolken en mist en hadden dus pech met het weer. Het meer zelf, het 5de grootste van NZ kent vele kleine eilandjes, helder water en is vrij diep. Die diepte is het resultaat van gletsjer activiteit daterend van
de laatste ijstijd. Aan boord vertelde men ons dat de kapitein onlangs via een dieptepeiling er was achter gekomen dat dit meer het diepste punt van alle meren wereldwijd kent. Hij was hiermee, naar verluidt, in de krant gekomen.
Een 22 kilometer lange busrit over 'Wilmot Pass Road' bracht ons van Lake Manapouri naar Doubtfull Sound. Deze weg, aangelegd in 1960 voor de constructie van de elektriciteitscentrale duurde meer dan 2 jaar en was toen de duurste weg in Nieuw-Zeeland.
Na deze busrit, extra interessant gemaakt door de zandvliegen, gingen we aan boord van de tweede boot voor de eigenlijke 'cruise' doorheen Doutbful. Doubtful Sound, in het geografische hard van Fjordland, is een van de natste regio's ter wereld. Het regent hier meer dan 2 op 3 dagen en jaarlijks valt hier meer dan 6 meter (!) regen. Deze regen heeft uiteraard zijn invloed op het landschap. Als het regent zie je her en der watervallen ontstaan. Tijdens de cruise werden we via luidsprekers voorzien van informatie over de streek en wat we onderweg te zien kregen. Ze lieten ons verstaan dat je deze regio moet bezoeken wanneer het regent want dan is het op zijn mooist. Om eerlijk
te zijn laat ik die miezerige watervallen met plezier vallen voor een streep zon, wat ze daar ook mogen beweren.
Door het slechte weer was de zichtbaarheid bij wijlen zeer beperkt en achteraf hadden we toch een gevoel van ontgoocheling. Tot noch toe wel de enigste keer in heel Nieuw-Zeeland wel.
Op het einde waren er wat zeehonden te zien op een eilandje vlak voor de Tasmaanse zee begon. Hier werd de zee wel een pak ruwer en voor Ines mocht de boot al een hele tijd ervoor een ommekeer gemaakt hebben. Verder zagen we veel groen langs de kant en water, veel water zowel onder als boven ons.
Terug aan land, een busrit en opnieuw een boottocht later waren we terug bij het beginpunt van de dag. We reden nadien tot in 'Te Anau' waar we zouden overnachten.
Over de 24ste valt weinig te vertellen. We stonden op bij een verse lading regen en na het ontbijt reden van 'Te Anau' naar 'Dunedin'. Een stad aan de oost-kust van Nieuw-Zeeland gebouwd in Schotse stijl. Daar aangekomen rond 16.00 had ik geen zin om nog veel te doen.
De ochtend van de 25ste
reden we van de campervan parking naar 'Tunnel Beach' voor een forse wandeling van een uur, eerst steil naar beneden, nadien steil naar boven. Tijdens die wandeling kan je zandsteen rotsen en kliffen zien die zijn uitgesneden door de zee. Een indrukwekkend stukje landschap, al zeg ik het zelf.
Nadien reden we naar de 'Mouraki boulders', ten noorden van Dunedin. Volgens de Maori-legende zijn deze ronde rotsen op het strand bij Moeraki manden met voedsel en zoete aardappelen die na een schipbreuk aan land zijn gespoeld. De wetenschappelijke verklaring is dat ze gevormd zijn door de eroderende kliffen aan de kust.
Onderweg naar 'Lake Pukaki', waar we zouden overnachten stopten we ook even in 'Takiroa' waar we duizend jaar oude Maori-rotstekeningen zagen en aan 'Lake Benmore', met de grootste dam van Nieuw-Zeeland.
De volgende dag, de 26ste, stonden we op bij schitterend weer wat ideaal was voor het geen we gepland hadden die dag. We verlieten onze kampeerplaats en reden van 'Lake Pukaki' naar Aoraki Mt. Cook, de grootste berg van Nieuw-Zeeland, diep in het 'Aoraki Mt. Cook national park'.
We maakten hier 2 wandelingen om van deze prachtige omgeving te genieten. We liepen eerste
rond in de 'Hooker Valley' waar we voor de zoveelste keer versteld stonden van de natuurlijke pracht. Met een meer op de voorgrond, omringt door groen flora en enkele bergen met sneeuwtoppen zoals 'La Perouse', 'Mt Cook' & 'Mt. Footstool op de achtergrond kan dat ook niet anders.
Na deze wandeling reden we over de 'Tasman Valley road' naar een parking voor de 2de wandeling van de dag. Deze gravelweg was met onze rammelkar wel niet voor herhaling vatbaar.
Aangekomen wandelden we de 'Blue Lakes & Tasman Glacier view' wandeling af. De Tasman glacier is trouwens de grootste gletsjer van Nieuw-Zeeland. We moesten echter snel zijn want om 15.00 uur hadden we een Air Safari vanuit Lake Tekapo geboekt. Bij het ingeven in de gps bleek dat wel 145 kilometer verderop te liggen. Hier in Nieuw-Zeeland is de maximale toegestane snelheid 100 kilometer per uur maar we zijn er net op tijd geraakt zonder zotte toeren.
Op de folder van de Air Safari stond "experience of a lifetime" en ik moet ze gelijk geven. Wat we tijdens de 50 minuten durende vlucht gezien hebben was in een woord 'subliem'. Via het prachtig turkoise Lake Tekapo langs gletsjer valleien
van het 'Mackenzie basin' rond Aoraki Mount Cook (3754 meter), Mount Tasman en zijn 29 km lange gletsjer tot de vlakten van 'Westland' en de immense sneeuwvelden met oa de Franz Joseph & Fox gletsjer. We kregen het allemaal te zien in de best mogelijke omstandigheden.
Na deze sublieme ervaring reden we tot aan het campervan park waar we zouden overnachten.
De dag zat er echter nog niet op want omstreeks 22.00 's avonds moesten we in het kleine centrum van Lake Tekapo dorp zijn voor een 'Mt. John nacht observatie tour. Mt. John was gekozen als locatie voor het plaatsten van telescopen omwille van zijn hoge ratio in helder nachten. Het is een gezamenlijk project van de universiteit van Wellington en enkele Japanse universiteiten.
Doorheen de telescopen kregen we oa Jupiter, de maan & Alpha Centouri te zien. Hoewel het een koude nacht was daarboven maakte de sterrenhemel het voor mij wel de moeite waard.
Ik maakte zelf ook enkele foto's van de maan en van de sterrenhemel. Elke foto die ik dus plaats is door mezelf genomen, mits wat hulp van de Japanse experte in astrofotografie en het gebruik van een stevige tripod uiteraard.
Advertisement
Tot: 0.131s; Tpl: 0.021s; cc: 8; qc: 57; dbt: 0.0588s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Jessica
non-member comment
Nooit geen files meer naar de luchthaven ;-)