De laatste 10 dagen: Taupo, National Park, Whakatane en Paihia

Oceania » New Zealand » North Island
August 24th 2012

Published: August 28th 2012

Edit Blog Post

Koen

Mt. Taranaki

Tijdens de klim van Mt. Ruapehu keken we neer op Mt. Taranaki, de vulkaan die als Mt. Doom is gebruikt in de Lord of the Rings films. Hij is hier echter ietsje witter dan in de films!

Allereerst natuurlijk: Ja, ik ben hartstikke veilig aangekomen in Nederland. Nu we dat gehad hebben is het tijd voor de verhalen!

Na het afscheid bij Interactionz ben ik zo snel mogelijk begonnen aan mijn reizen. Als je nog maar 10 dagen hebt, voel je het klokje toch wel tikken namelijk. Als eerste ben ik naar Taupo gereisd. Taupo staat bekend als dé sky-dive en bungy-jump plek van het noordereiland, maar voor mij was het enkel een doorreisje. Zo'n skydive zou ik zeer cool vinden om te doen maar aangezien het zo'n 300 euro kost voor één minuutje heb ik toch maar besloten om dat niet te doen. In Taupo heb ik een heerlijke wandeling gemaakt via de Huka Falls (11m waterval) naar de Craters of the Moon, een valleitje met vulkanische activiteit (vergelijkbaar met Rotorua, waar ik eerder ben geweest). Deze wandeling duurde zo'n vijf uur en het was voortdurend berg op, berg af; erg vermoeiend! Het was echter goede oefening want voor de volgende dag had ik een zéven uur durende hike op de planning staan! Ik ben 's ochtends om 6 uur opgepikt door een busje en daarmee zijn we naar de hoogste berg van het noorder eiland

De top van Mt. Ruapehu

gereden, wat tevens de meest actieve vulkaan is. Ik wilde eigenlijk naar Tongariro gaan, de vulkaan die eerder die week uitgebarsten was (en ook weer de dag voor m'n hike), maar die was afgezet. In plaats daarvan werd mij dus Mt. Ruapehu aangeboden, wat dus de hoogste vulkaan is en zich in hetzelfde 'park' bevindt. Dat vond ik ook wel cool klinken natuurlijk en heb verder zonder veel na te denken ja gezegd tijdens het bestellen. Het was ietsje anders dan ik had verwacht, haha.

Toen we bij het café van de organisatie aankwamen werden we een berg hike-uitrusting overhandigd, van extra lagen shirts en broeken tot ijshouwelen en -schoenen! Vervolgens werden we met een ander busje naar Mt. Ruapehu gereden, wat tevens dé ski-piste is van het noordereiland. We zijn samen met de ski'ers begonnen op 1.6km hoogte, en terwijl de ski'ers mooi naar boven gehesen werden door een mooie gondel, mochten wij lekker te voet naar boven sjezen door de dikke laag sneeuw. Dit vonden de plaatselijke ski'ers en snowboarders natuurlijk erg grappig en dit lieten zij regelmatig merken door ons te verfrissen met opgespatte sneeuw. Het was erg intensief, dus in combinatie met de helderblauwe hemel

De rest van m'n klim-team

en het lekkere zonnetje zorgde het er voor dat wij het gigantisch warm hadden, ondanks dat we door sneeuw liepen. Het eerste uur ben ik gewoon in mijn t-shirt naar boven kunnen klimmen, maar daarna moesten we de ijshouwelen gaan gebruiken door het verhoogde val-gevaar en daarbij moesten je armen volledig bedekt zijn (tegen wrijving). Weer een uur later waren wij nog niet eens halverwege, en ondertussen hadden mijn benen heeeeeeeeeelemaal geen zin meer! Alsof traplopen niet vermoeiend genoeg is, zak je bij het hiken door sneeuw regelmatig weg. Hierdoor moet je met wat extra kracht je stappen zetten, waardoor de metalen uitsteeksels van je ijsschoenen zich in de sneeuw vastklemmen. Ik had weinig trek om me om te keren dus ik ben koppig door gegaan, en na 3 vermoeiende uren kwamen wij aan op de top van Mt. Ruapehu, zo'n 2.6km boven zee-niveau! Het was een heftige tocht, maar wat een uitzichten zeg! Ik zal een paar foto's toevoegen, al zijn die totaal niet toereikend. M'n camera had niet zo'n groot bereik dus ik kon niet vastleggen hoe ver je wel niet kon uitkijken over NZ (voordat we boven de wolken uitkwamen tenminste). Nadat we boven de wolken uitkwamen

Vlak voordat ik het water in duik

hielden de mooie uitzichten natuurlijk niet op, zo heb ik een paar prachtige foto's van Mt. Taranaki gemaakt, die gebruikt is als Mt. Doom in de Lord of the Rings films! De weg terug naar beneden was een stuk makkelijker en omdat we niet meer omhoog hoefden te klimmen, deden de voetjes weer braaf wat ze horen te doen. De toch omlaag duurde maar 2 uur (in vergelijking tot de klim van 5 uur), dus dat stelde echt niks voor! Ik vond het in ieder geval een geweldige ervaring, en ik ga zeker nog vaker hiken. Al zullen dat in het begin hikes zijn die íetsje korter duren, haha!

De volgende dag (zondag) stapte ik op de bus naar mijn volgende bestemming: Whakatane. Na een reis met prachtige uitzichten (het oerwoud van NZ) kwam ik tegen een uurtje of 4 aan. Ik zou hier eigenlijk alleen de volgende dag nog zijn, en daar had ik een dag-tour naar White Island ingepland, dus ik kon het niet laten om toch nog even de natuur in te duiken voordat de zon onder ging. De baas van het hostel had een mooie tip, en ik ben toen de plaatselijke bergen aan het

Zeeland?!

strand ingerend om naar de uitkijk-post te gaan. Dit was eigenlijk een trip van zo'n 3 uur, dus met maar anderhalf uur te gaan besloot ik gewoon te snelwandelen en te rennen! Ik vond het echt prachtig allemaal, en was mooi op tijd terug in het dorp voordat de zon onder ging. Die avond kreeg ik een telefoontje van de organisatie van White Island dat ze het eiland niet op konden door de ruige zee, dus dat werd afgelast. Ik ben dus direct een mooie wandeltocht gaan plannen door het oerwoud van NZ! Ik had echt geen idee dat er zoiets cools te doen was, ik was namelijk puur voor White Island naar Whakatane gegaan, dus ik vond het helemaal niet erg dat ik mijn plannen moest wijzigen. White Island is trouwens een maritieme vulkaan, waar wetenschappers al hun onderzoek doen omdat de vulkaan zo actief is. Ondertussen had ik al genoeg vulkanen gezien voor de rest van m'n leven, dus ik heb mij alsnog gigantisch geamuseerd met een 6 uur durende wandeling door het oerwoud!

Mijn ongetrainde voetjes vonden het allemaal wat minder amusant, en de dinsdag klaagden ze luidkeels. Dat was echter niet erg, want ik had

Oorsprong van Koru

Een ontluikende varen; hierop is het koru-symbool gebaseerd dat ik gemaakt heb!

een rust-dag gepland en hoefde alleen maar terug te reizen naar Hamilton voor een goede nacht slaap. Éen dag is uiteraard niet genoeg voor de pootjes, dus die hebben nog lange tijd zitten zeuren. Ze zijn er echter niet zo goed in als Kiki, dus ik heb er weinig last van ondervonden! Ondertussen is de lichte pijn zo goed als weg, en ik heb elke dag gewoon m'n ding kunnen doen. Na mijn wel-verdiende (al zeg ik het zelf) rustdag ben ik vertrokken naar de volgende bestemming: Paihia. Paihia ligt heel ver in het noorden, de reis duurde zo'n zeven uur! Toen ik aankwam had ik dus niet erg veel tijd om nog wat te doen, en ik heb dus gewoon rustig aan gedaan. De dag erop, donderdag, ben ik op een cruise gestapt die door de Bay of Islands vaarde. De Bay of Islands is een grote baai (met als zuidelijkste puntje Paihia) met een gros eilanden, genoeg te zien dus tijdens de cruise. Het stelde allemaal niet bijzonder veel voor echter (misschien was het de gewenning aan de extreme NZse uitzichten?), dus dat was jammer. De cruise had me afgezet in een naburig dorpje, maar ook hier viel

DSC01050

weinig te beleven. Je kunt niet altijd geluk hebben blijkbaar! Ik had echter nog meer dan genoeg op de planning staan:

Vrijdag was het spannendste, ik deed namelijk mee aan een introductie duik-cursus!! Het begon vrij 'gewoontjes': vroeg op, raar pakje aanhijsen, op de boot springen; zo gepiept allemaal! Deze boot was echter ietsje anders dan de cruise-boten waar ik tot dan toe mee gevaren had. Ze noemden het een 'wet-boat', oftewel een natte boot. Deze naam was erg accuraat. Beeld je een opblaasbaar bootje in, vermenigvuldig de grootte met 3 en beeld je een grote motor in die ze aan de achterkant in het water hangen. De duik-plaats bevondt zich dicht bij het eindpunt van de cruise van donderdag, en ipv er een dikke 2 uur over te doen om er te komen, volstonden twintig minuten. Heerlijk! De duik zelf was ook super, na een gedetaileerde instructie van 5 minuten was ik klaar om het water in te gaan en ik kukelde aarzelend achterover het water in met een grote contraptie op mijn rug. In de tweede helft van mijn uitgebreide duik-instructie kon ik even wennen aan het ademhalen onder water, en dat was toch wel nodig hoor.

DSC01054

Het is echt heel erg vreemd om te ademen terwijl je brein schreeuwt "JE ZIT ONDER WATER JE KAN NIET ADEMEN." Je gaat dus vrij automatisch hyper-ventileren, wat nou niet echt een succes is als je een plezierig verblijf onder water op de planning hebt staan. Gelukkig weet mijn lichaam wie de baas is, en na een paar minuten had ik toch wel alles onder controle en was het tijd om een paar meter omlaag te gaan. De eerste tien minuten waren nog steeds erg ongewennig, maar na een tijdje had ik het allemaal wel onder de knie en kon ik echt met volle teugen (hihi) genieten van de onderwater wereld om mij heen. Het was een prachtige plek om te duiken, en we hadden veel geluk met de beestjes die we tegenkwamen! Zo heb ik een baby octopus, een gigantische kreeft, een rog met een afgebeten staart en heel veel verschillende vissen gezien. Ook de koraalriffen waren práchtig. Na een dik half uurtje was mijn zuurstof fles leeg aan het raken en toen zijn we dus weer terug naar boven gegaan, wat een belefenis! Na een elegante (*kuch*) landing op de wet-boat kon ik het snot van mijn gezicht

DSC01063

afwrijven en weer vrij ademhalen. Het is blijkbaar niet zo'n succes om met een lichte verkoudheid te duiken, ach ja. Voor een extra 30 euro kon ik nog een tweede duik 'kopen' dus dit heb ik zonder te aarzelen gedaan (de eerste duik met alles inbegrepen kostte namelijk zes keer zoveel). De tweede rit ging een stuk handiger en eleganter, al was er een stuk minder te zien deze keer; maar nog altijd genoeg om de oogjes uit te kijken gelukkig!

De laatste dag, zaterdag, ben ik met een bus-tour naar het noordelijkste puntje van NZ gereisd. Deze tour duurde 11 uur in totaal en bevatte de belangrijkste locaties van het noordelijkste deel van het noordereiland, een handige manier om nog wat dingetjes van mijn to-do lijst te strepen dus. Het was flink aan t regenen in de ochtend, dus we waren allemaal heel erg blij dat we in de bus zaten! Tegen de tijd dat we bij de eerste stop-plek kwamen, was de regen alweer opgehouden gelukkig. Het zit ook altijd mee! We zijn tijdens de tour bij een plek gestopt waar ze gigantische bomen (Kauri) en amber opgraven uit de grond om daar vervolgens kunstwerken van te

DSC01080

maken, dat was natuurlijk wel cool om te zien! Daarna zijn we verder doorgereden naar het noorden voor Cape Reinga, een van de beroemdste plekken in het noorden van NZ. Hier komen namelijk de Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan samen, dus als het slecht weer is heb je daar een prachtig uitzicht. Uiteraard hadden we weer een heerlijk zonnig dagje, dus het stelde niet zo veel voor! Het was verder wel natuurlijk een mooie plek om te zien. Na Cape Reinga zijn we weer terug naar het zuiden gereden, langs de 90 Mile Beach. Dit strand is verrassend genoeg geen 90 mijl lang, maar 60! Blijkbaar is er een heeeeeeel klein stukje rots waar het strand stopt voor een paar centimer alvorens het weer 30 mijl doorloopt, dus telde het niet als één strand. Flauw hoor. Langs de 90 Mile Beach waren overal duinen, waardoor het echt heel erg op Zeeland leek! Vandaar de naam NZ dus. Op een van zo'n duinen (een gigantische) zijn we gaan sand-boarden, oftewel je ligt op een klein surfbordje en sjeest dan naar beneden. Erg leuk om te doen, en razendsnel!

Dat was zo'n beetje hoe ik mijn laatste 10 dagen besteed