Advertisement
Published: April 16th 2012
Edit Blog Post
01-Image0467
Tanzaniaanse mussen (ja, ik weet het.. ER ZIT EEN VLEK OP M'N CAMERA! :P Nouja, in m'n camera, en hij gaat niet meer weg..)
Omdat alle veerboten tussen Tanzania en Oeganda òf gezonken zijn, òf liggen te verroesten aan de kade, en de nieuwe high-tech catamaran nog aan het proefvaren is in Oeganda, was de enige optie om Lake Victoria over te komen de MV Victoria, een boot die al 50 jaar op Lake Victoria vaart, totaan Bukoba, aan de grens met Oeganda. Geleerd van de regen-ellende in Malawi deze keer toch maar een hut genomen, al duurt de overtocht hier maar 1 nachtje, en geen 3. Moet zeggen dat ie het na 50 jaar nog prima doet.
Het hotel boven op de berg in Bukoba had een prachtig uitzicht over het stadje en de haven.. kunnen hebben, als er niet overal bomen in de weg stonden. 100 meter verder, op een stuk braakliggend terrein was prachtig uitzicht, en in het hotel kijk je tegen een groenstrook.. prutsers.
De grensovergang van Tanzania met Oeganda was de makkelijkste tot dusver, gecopieerd formuliertje, stempel, $50, welcome en hier is je 3 maanden visum, alleen de geldwisselaars moesten opgespoord worden, ipv dat ze
02-Image0481
Mag het licht uit? met 15 man rond je lopen te leuren. Al snel werd de Oegandese hobby van mensen in voertuigen proppen en dan zo hard mogelijk rijden me duidelijk gemaakt. In een normale auto gingen eerst 8 volwassenen, 4 voor en 4 achterin (ja, 2 op de bestuurdersstoel, over nr. 2 heen schakelen enzo). Toen dit makkelijk bleek te passen werd er achterin nog 1 gepropt, en ook nummer 10 paste, een nieuw record in 4 maanden Afrika. Gelukkig kost het dan 1 of 2 euro voor 50 kilometer.
In de backpackers in Masaka was het stil, en ik verwachtte weer eens de enige te zijn (niet meer voorgekomen sinds Zambia, maar het regenseizoen gaat nu ook hier beginnen, dus weinig toeristen), echter bleken 15 nederlandse vrijwilligers het hostel in het weekend te bevolken. Normaal ben ik niet zo van de groepen vrijwilligers, en zeker niet van de nederlandse, maar deze waren gelukkig erg gezellig en een beetje gek (of andersom.. waarschijnlijk andersom..).
Omdat zo’n beetje alle vrijwilligers òf malaria (ondanks de anti-malaria pillen die iedereen iedere dag slikt, met muggen zo groot als vleermuizen, steken gewoon door je kleren heen..), òf tiefus hebben (inderdaad, oud hollansch ‘krijg de ..’),
03-IMG 2948
Dat is dus zonder hut.. ben ik na het weekend snel verder gegaan richting Kabale, een stad aan de grens met Rwanda en Congo. De bus die het minst onveilig is (lees: alleen 2 breed personenauto’s inhaalt, ipv 3 breed over de vluchtstrook van tegemoetkomend verkeer), is de postbus, een mooie rooie Pieter Postbus. Na 5 uur in de bus, en een uur in de taxi, bleek Lake Bunyonyi een heel leuk stukje water te zijn (kilometer of 20 lang), met een boel kleine eilandjes, omringd door best hoge bergen. Omdat niet meteen helemaal duidelijk was welke de hoogste was, ze allemaal maar beklommen. Na op de 3
e dag de 3
e berg op-, om- en weer afgelopen te zijn (ondertussen zo’n 5 uur verder), bleek dat dat mooie pad onder aan de berg doodliep in een moeras, en de breedlachende locals me weer terugverwezen naar de weg op het puntje van diezelfde *$&%!^(MISSING)&$ berg. Teruggekomen bij de lodge bleken er gelukkig meer mafkezen aan het reizen te zijn: 4 nederlanders die al sinds juli (!) met de fiets door afrika trekken (
www.abicyclette.nl), ik voel me gelijk weer een stuk normaler :P
De volgende dag leek het me wel aardig m’n laptop zwemles te geven
in het meer: snoertje van m’n telefoon (dat er normaal nooit inzit), bleef haken achter de leuning van een vlonder (waar ik normaal nooit opstap), en m’n laptop (die aanstond) gleed van m’n arm het meer in (op een plek waar normaal 2 kano’s liggen, maar die nu net in gebruik waren voor het eerst in een week..). Na alle nederlandse en engelse scheldwoorden in m’n woordenboek gebruikt te hebben (en dat zijn er nog al wat, local die het zag gebeuren begon bijna te applaudiseren), geprobeerd te redden wat er te redden viel: laptop opengeschroeft, alles eruit gehaald, dag in de zon laten drogen, bidden, alles weer in elkaar gezet, het vreemd vinden dat je 5 schroefjes over hebt, bidden, stroom erop, bidden, en het werkt weer. Geen probleem, niks aan het handje.
Het regenseizoen is ondertussen aardig begonnen, gelukkig beperkt het zich tot buien van een paar uur, en bewolking de rest van de dag, met af en toe een uurtje zon.
Omdat rond de pasen in Queen Elisabeth National Park de prijzen voor apies kijken (voetsafari van paar uur naar grote groepen chimpanchees) lichterlijk overdreven verdubbeld waren (120 dollar and counting), en ik grote dieren
05-IMG 2956
MV Victoria safari in Tanzania nog gedaan heb, heb ik de koningin maar even overgeslagen, en ben doorgereisd naar Lake Mburuba, een heel klein kratermeer verder naar het noorden. Omdat er met pasen veel minder taxi’s waren, dacht ik eens een motor-taxi te proberen, achterop een oude motor met m’n backpack achter op m’n rug.. 45 minuten en niet zo heel beste wegen later bleek dat toch niet zo’n goed idee.. nooit meer..
Rond m’n hutje beneden aan het meer (omringd door beboste heuvels, iedere dag paar keer naar boven sjouwen voor eten, transport enz) zaten tientallen apen in de bomen en op het golfplaten dak (gelukkig slapen apen ook ’s nachts, in tegenstelling tot die *#$$& brulkikkers, die slapen overdag..). Gewoon graties, niks 120 dollar. Na een tochtje naar de Top of the World (bergtop, stukje verderop ligt een top die hoger is, hoe noem je die dan..), waar het leuk begon te onweren en stortregenen (altijd hoogste punt, met metalen staaf in je hand toch? Gelukkig waren ze een veel te dure lodge aan het bouwen op het topje, mooi even schuilen.), en een takke-eind lopen naar een waterval, wel heel cool door allemaal bananenplantages en kleine dorpjes, had
06-IMG 2964
Uitzicht, zolang je maar voor de bomen gaat staan.. ik bedacht om nog een klein stukje forest-walk te doen. Wat begon als leuk door het bos struinen, eindigde met een drassig, moerasachtig tropisch regenwoud, en uiteraard stond ik binnen de kortste keren tot m’n knieen in de stinkende smurrie..
Omdat je af en toe nog wat beschaafde dingen moet kopen (gel, handoeken (blijf die krengen kwijtraken), anti-malaria pillen), en wat beschaafde dingen moet doen (cappuccino, pizza ham/scharrelananas, bioscoop, vers Nederlands brood van www.bbrood.nl), voor een paar dagen gecrashed in de Red Chilli in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Kampala is een stad met hier en daar redelijke wegen, waarvan een kwart volstaat met stilstaande minibusjes, motor-taxi’s en touringcars. De rest is net zo vol, maar rijdt wel. Af en toe. De bus vanuit het westen reed zich vast in een mega-opstopping. Omdat het stortregende, en de (heel goed werkende, maak je niet vaak mee) waterafvoer langs de wegen veranderd was in een klasse 5 raft-rivier, toch maar een uurtje in de bus blijven zitten. Toen het droog werd was de weg ook gelijk weer goed begaanbaar, en achter op de boda-boda (motor-taxi) met m’n backpack dit keer dwars op m’n schoot. Ook niet zo’n goed idee, tussen al
07-IMG 2991
The end is near.. die stilstaande auto’s door, maar ik hoef niet te betalen voor beschadigde spiegels (niemand denk..). Je ziet hier regelmatig mensen complete bankstellen en kasten achter op de motor vervoeren, dus het zal wel zo horen..
Het plan is nog steeds om langzaam richting Kenia te gaan, dan naar Johannesburg te vliegen, en misschien nog Zimbabwe te bekijken. 20 Mei staat er een vliegtuig klaar vanuit Johannesburg, dus nog tijd genoeg..
Advertisement
Tot: 0.112s; Tpl: 0.021s; cc: 9; qc: 46; dbt: 0.0528s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Jorg
non-member comment
Avonturen in Oost-Afrika
Hey Jeroen, Even wat bijgelezen van je verhalen, klinkt mooi ondanks de zwemmende laptop ;) Veel plezier nog de komende maand en daarna je leven genieten van dit avontuur. Groet Jorg