Advertisement
Published: July 25th 2009
Hoi allemaal,
Ditmaal een berichtje vanuit het paradijs, want dat is waar we nu zijn aanbeland. Voor degenen die er nog naar op zoek zijn, stop maar met zoeken en vlieg naar de Galapagos eilanden. Moet je wel even waarschuwen, blijkbaar kan het ook regenen in het paradijs. Dat mag de pret echter niet drukken. Na regen is er zonneschijn en het is er lekker warm. Eindelijk kunnen die melkflessen een beetje bijkleuren. Natuurlijk hebben we al wat van de natuur gezien. Maar a.s. zondag gaat het allemaal echt van start. Dan cruisen we op een jacht rond de verschillende eilanden en hopen flink wat van de onderwaterwereld te zien.
Goed, genoeg over wat we in het vooruitzicht hebben. Nu eerst nog even terug naar de reis naar Ecuador, want die verliep wat anders als gepland. In plaats van 1 dag kostte het ons uiteindelijk 10 dgn om de grens over te komen. We vertrokken op 1 juli al om 6 uur 's ochtends met een taxi (gedeeld met anderen) vanuit Chachapoyas naar Bagua Grande in Peru. In Bagua Grande zouden we overstappen en verder reizen met een andere taxi. Zover kwam het echter niet. Na te zijn ingedommeld op de achterbank werd ik wakker en zag dat onze taxi recht op een klein veldkeien muurtje afstevende. "Oh mijn God" was alles wat ik uit mijn keel kon krijgen voordat we er tegenaan knalde en er overheen rolde. Daarna werd ik wakker in een ziekenhuis. Ik had wat pijn in mijn borst en m'n schouderblad deed wat zeer. Gill zag ik in een ander zaaltje liggen. Afgezien van haar onderrug, die een beetje beurs was, was ze ok. Volgens mij zijn we goed platgespoten, want pijn deed het niet.
Na een flink aantal uren daar ter observatie te hebben gelegen werden we overgebracht naar een wat groter ziekenhuis in het volgende dorp. Dit ging met de alternatieve ambulance; een stationwagen. Gill & ik werden in de kattebak hiervan gelegd. Gill's infuus hing buiten aan het imperiaal en die van mij lag hing aan de achterbank. Veilig aangekomen in dit grotere ziekenhuis werden we weer geobserveerd. Na een paar röntgenfoto´s en een scan van de buikholte om te zien of inwendig alles ook nog in orde was, mochten we gaan.
Ik moet eerlijk zeggen dat we goed zijn opgevangen en verzorgd. Van onze bagage werd zelfs een lijst gemaakt en toen we het terugkregen zat alles er nog in. Naar wat er nou precies gebeurd is kunnen we alleen maar raden. We hebben nog wel gepraat met de andere passagier die voorin zat. Hij dacht dat de chauffeur in slaap was gevallen. De chauffeur zelf hebben we niet meer gezien. Al met al waren we reuze blij het er slechts met wat blauwe plekken en kneuzingen vanaf te hebben gebracht. Dat we zo weinig van het hele ongeluk herinneren is ook alleen maar een zegen. Maakt het wat makkelijker om te focussen op herstel en om weer in een taxi te stappen. Zo wel graag de plek en de taxi of wat er nog van over is, willen zien. En ben benieuwd hoe die kleine Peruaantjes grote Joost en zijn toch niet lichte rugzak uit de auto hebben gehaald.
Op doktersadvies deden we het rustig aan de komende dagen. We vonden een mooi hoteltje met zwembad en kabeltv. Op een goed bed brachten we 9 dgn al slapend en etend door. De dagelijkse beweging bestond uit een rondje zwembad en een wandeling naar de snackbar naast het hotel. Die deed goede zaken met een 1/2 kip met friet & salade al voor 2,50 euro. Na 9 dgn hadden we het echt wel gezien daar en wilden toch nu echt naar Ecuador. Weer vroeg op en met een soort van Riksja naar de taxicentrale om direct weer terug te keren naar het hotel. Vanwege een nationale staking waren alle wegen in Peru geblokkeerd en zat een reis naar Ecuador er die dag dus niet in.
Gelukkig was de volgende dag de staking voorbij en ging het nu wel goed. We moesten nogal wat overstappen die dag. Hier een overzicht:
Riksja Juen naar taxicentrale (5 min.)
Taxi naar San Ignacio (2,5 uur)
Riksja naar taxicentrale in San Ignacio (5min.)
Taxi naar de grens (2 uur)
Vrachtwagen met houtenbanken in de achterbak naar Zumba (2 uur)
Bus Zumba naar Vilcabamba (4 a 5 uur)
Laadbak van een jeep laatste stuk naar Vilcabamba (1 uur).
De grens tussen Peru en Ecuador wordt gemarkeerd door een woest stromende rivier. Voorheen bracht een veerpontje je naar de overkant. Nu ligt er gelukkig een flinke brug. Duidelijk gebouwd in de hoop dat er ooit een 4-baans snelweg tussen beide landen wordt aangelegd. De grensovergang is veruit de meest relaxte die we tot nu toe zijn tegen gekomen in Zuid-Amerika. Slechts een paar gebouwtjes aan beide zijden van de grens en geen streng/nors kijkende douanebeambte, maar een vriendelijke man met zijn dochtertje op zijn knie die vrolijk een stempel in m'n paspoort zette. Daarna kon ik zo over die grote brug naar Ecuador. Meeste van het douanepersoneel was hier aan het voleyballen. Als je wilde kon je zo doorlopen met je rugzak vol illigale zaken.
Voordat we een stempel kregen, werden we eerst onderworpen aan een 'medische test' vanwege de Varkensgriep. Dit hield in 2 vragen: Waar komen je vandaan? en ben je ziek geweest? Daarna zette een vriendelijke man een stempel in ons paspoort. Onze rugzakken werd nog geen blik gegund. Een vrachtwagentje met banken in de laadbak bracht ons en de locals via een modderig bergweggetje naar Zumba. In Zumba stapten we over in de bus die ons het laatste stuk naar Vilcabamba zou brengen. Ze zeggen wel eens de laatste loodjes wegen het zwaarst en dat was ook nu niets te veel gezegd. De bus leidde ons over een smal bergweggetje door de mist en invallende duisternis naar Vilcabamba.
Onderweg stonden we een kwartier stil toen een vrachtwagen weigerde een stukje achteruit te rijden, zodat we konden passeren. Volgens hem moest de bus achteruit. Alle mannen van de bus hadden een mening en stapten uit om deze aan de vrachtwagenchauffeur persoonlijk over te brengen. Dit mocht echter niet baten, want hij ging geen centimeter achteruit. Uiteindelijk stapte iedereen weer in en ging de bus een stukje achteruit. Na 4 uur hobbelen en glibberen door de modder stopte de bus weer. Ditmaal versperde een groot rotsblok ons de weg. De chauffeur deelde dit mede aan de bus en dat we de volgende dag verder zouden rijden als wegwerkers de weg vrij hadden gemaakt. Daarna pakte hij snel een van de weinige dekens, deed het licht uit en ging demonstratief slapen.
Tot onze verassing aanvaarde de hele bus dit zonder enig bezwaar. Een Amerikaan Ryan genaamd en ik wilde wel eens zien hoe groot dat rotsblok was en liepen er door het donker naar toe. Het was inderdaad een flinke jongen die van de berg naar beneden was gerold. Minstens net zo breed als de bus. Je had wel heel veel handen nodig om dit geval te verplaatsen. Er zat dus niets anders op dan hier de nacht met z´n allen in de bus door te brengen en te wachten op de wegwerkers met groot materieel. 's Nachts naar het volgende dorp lopen zou zo'n 6 uur kosten en was niet echt ideaal als nauwelijks je rugzak kunt tillen. Een uur later lag iedereen op één oor en was de bus getransformeerd tot een ronkende en stinkende slaapzaal. Het is verbazingwekkend wat je allemaal accepteerd en normaal gaat vinden als je van huis bent.
's Ochtends werd iedereen gewekt door een huilende baby. In de nacht had een vrachtwagen het rotsblok wat aan de kant gedrukt. Hierdoor konden jeeps er nu langs. Samen met het Amerikaanse stel (Ryan en Laura) stapten we in de laadbak van de 1ste jeep die naast de bus stopte en hobbelde langs het rotsblok. Na een paar minuten stonden weer stil. Ditmaal had een hele aardverschuiving de weg onder een flinke laag aarde en rotsblokken bedolven. Gelukkig waren hier de wegwerkers met groot materiaal al aan de slag om de weg vrij te maken. Na een half uur was het zover en konden we verder. Onze chauffeur van de Jeep had er zin in en binnen een uur waren we in Vilcabamba waar we voor de deur van een relaxed hostal werden afgezet. Eindelijk hadden we onze bestemming bereikt.
Vilcabamba bleek de moeite waard. Een klein dorpje in een vallei tussen de bergen met altijd lekker weer (soort van lenteklimaat) en veel mensen die hier vanwege de schone natuur, lucht etc. erg oud worden (erg veel 100-plussers). Kortom een perfecte plek om bij te komen en verder te herstellen.
Goed dat is het weer het nieuws vanuit hier.
Groeten,
Joost & Gill
Advertisement
Tot: 0.101s; Tpl: 0.012s; cc: 12; qc: 57; dbt: 0.0643s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
gmcctech@gmail.com
non-member comment
need photos
Hi guys, hope ye are all doing well. Shar was over today, she said that ye were on Skype to see Ethan. Hes very cute. btw, I need photos to be able to read/understand Dutch..... hehehehe Later guys, keep well, luv Gary and Ann xx