Advertisement
We ontmoetten de mensen vanhet agentschap in Lago Agrio, een oliestad aan de grens met Colombië. De reisgids zegt: vermijd deze plek want het is er vol van guerillero´s, paramilitairen, drugkoeriers, vluchtelingen en hoeren... Leuke plek.
Vooraleer aan te zetten richting Reserva FaunÃstica Cuyabeno, in het oosten, haalden we eerst onze metgezellen af van het vliegveld: Engelse Barney ( een blonde copij van Nicholas Cage ) en Nederlander Eric. Onze rit naar de Amazone was met een mafkees... Dan en ik vroegen ons af waarom de F1 scouts niet naar hier komen, die gasten kennen gewoon geen schrik! Ze reden met de typische derdewereldsmentaliteit bij bochten andere auto´s in te halen en links te rijden ( ofwel hadden ze engelse voorouders, ofwel moeten ze gedacht hebben dat er een vloek rustte op de rechterkant van de weg ). Rijden langs oliestations, krakkemikkige huisjes, langs dorpjes die naam waardig, en palmolieplantages.
We werden afgezet in the middle of nowhere, in een bar en er werd ons gezegd dat we hier moesten wachten op de gids. Eén van de dronkelappen daar kreeg een opwelling van sympathie voor Barney, en is hem zelfs gevolgd nadat we verder waren gelopen om van hem
en zijn companen af te zijn. Wie weet waar hij op uit was, vriendschap, liefde, zijn dochter verkopen, dat soort dingen...
De gids kwam twee uur later toe, in een bus, verontschuldigde zich om te laat te zijn, en zei dat ´er een klein probleempje was geweest in één van de dorpjes, en dat moest opgelost worden.'Bon, we gaan de bus in die welgeteld 16 Special Forces telt... compleet met M16s en gasmaskers. Klein probleempje? Met veel moeite hebben we het uit hem gekregen. Bleek dat 4 dagen voordien dorpinwoners de laatste toeristenboot heeft gevangengenomen, omdat de vorige boot van het agentschap een boot van hen heeft doen kapsijzen omdat ze te snel gingen, daarbij zouden ze alles kwijtgeweest zijn, de goedren, de boot zelf, en vooral de motor ( toch enkele duizenden dollars waard ). Ze eisten een compensatie, en hielden daarom de passagiers een nacht gegijzeld ( we ontmoetten later enkel van hen, ze warengoed behamdeld, maar waren wel bang geweest omdat de dorpelingen allemaal wapens hadden en die nacht erg dronken werden... en het was hen gelukt om met de gsm de amerikaanse ambassade te bellen, vandaar de militairen dus ). De volgende dag werden de gijzelingen
vrijgelaten ( 4 amerikanen en 4 Canadezen, je zou bijna meer medelijden hebben met de gijzelaars ), maar ze hielden de chauffeur als onderpand.
We namen dus de kano, voor een 4uur durende tocht naar ons kamp ( 4 toeristen vooraan als kanonnevlees, en de militairen achter ons natuurlijk ). Gelukkig stapten de soldaten uit in het dorp, samen met de gids, voor zijn ´onderhandelingen' zoals hij het noemde... grimmige sfeer... Bij het uitstappen liet één van de soldaten zijn gasgranaat vallen... slik. Gelukkig met de ontstekingsring er nog aan... De hele tijd wisten we niet wat we gingen moeten verwachten, gingen we deel van het conflict uitmaken?, gingen we over enkele dagen niets dan smeulende as tegenkomen op onze terugweg? Ik voelde spanning en een vreemd euforisch gevoel. Interessant hoe je reageert en wat je beschermingsreacties zijn...
Het eerste dat we deden toen we in het kamp waren aangekomen, was ons storten op het bier...
We hadden allemaal hele hoge verwachtingen: kaaimannen, anaconda´s, jaguars, apen, miereneters... De dagen waren echter rustig en zonder gebeurtenissen...veel bomen en insecten... Zeg maar niets, blijkt dat de plaastelijke indianengemeenschappen jaagden op alle dieren ( buiten de roze dolfijn en de anaconda, maar
voor de laatste was het blijkbaar de verkeerde tijd van het jaar!), waardoor ze dieper de jungle in vluchtten en er niks te zien is! Niks, mag ik niet zeggen. Heb een tarantula gezien, een kleine slang, enkele aapjes, een roze dolfijn ( verrassend lelijk!), rode ogen van een kaaiman ( kan evengoed fietslichten geweest zijn die ze hebben gebonden aan drijvende tak om zogezegd wat te kunnen zien hier!), en pirañas ( zijn gaan vissen en twee van onze groep hebben er gevangen, kwaadaardige beestjes met héél scherpe tandjes!), en ben werkelijk verorberd door vlooien of bedbugs in mijn eigen slaapzak de tweede nacht. Hangmat, bier en gezelschap ( uitgebreid naar tien man ) was daarentegen wel aangenaam. Oh, zou het vergeten, hebben oorlogsmars van bijen bijgewoond, oorverdovend, en ontzagwekkend...
De terugreis dan. We moesten allemaal een vliegtuig halen vanuit Drugcity, dus na de boottocht werden we terug overgezet in een bus met een wannabee Schumacher aan het stuur die prompt op een vrachtwagen botste op een versmalde brug, gezien geen van beide heren wilde wijken... Onze bus had amper iets maar de andere zijn voorbumper was behoorlijk geschaad. De politie daagde op en het duurde allemaal eeuwenlang...
Vanuit het niets verscheen een andere bus die zijn best ging doen om de verloren tijd in te halen, door nog sneller en roekelozer te rijden. Ik wist niet dat een bus zo snel kon rijden en heb doodsangsten uitegstaan, overdrijf niet! We hebben op haar na een frontale botsing gemist bij inhalen van een olietankvrachtwagen, in een bocht natuurlijk. Hij heeft heel hard moeten remmen, si een mirakel dat we de tegenligger hebben gemist... Ik was doodsbang en heb er prompt paniekaanval van gekregen... huilen, beven, kortademig, tintelingen in de ledematen, bijna buiten bewustzijn, verhoogd hartritme...
We hebben het vliegtuig gehaald, maar mijn leven is me eerlijk gezegd meer waard dan een vliegtuig te halen... Ik was ofwel dood geweest ofwel serieus gekwetst, denk hierbij aan hersenletsel. Ja, werken met die clienten heeft mij veel bewuster gemaakt voor risico´s, de anderen waren zich daar helemaal niet bewust van.
Tijdens de vlucht is Zwitserse Tania flauwgevallen, en moest ze zuurstof gegeven worden! Toffe dag.
In Quito spurtten Dan en ik naar ons volgend vliegtuig, dat ons naar Guayaquil zou brengen. Guayaquil is Ecuador´s grootste stad ben economische kern. Heel anders dan het landelijke Quito. Jarenlang was dit Ecuador´s gevaarlijkste stad,
met een alarmerend hoog aantal misdaden, maar de clean-up campaigns van enkele jaren geleden zoudenhun vruchten hebben afgeworpen. Nu, we bevonden ons niet in Las Peñas, het well-to-do gedeelte aan de waterkant, en ik vond er maar weinig charme aan. Geen dynamiek maar chaos, de hitte beklemmend, en ik vond de met afval bestrooide straten niet echt plezierig, het gaf me ook geen veilig gevoel. Ik was de volgende dag teruggetrokken, rusteloos en bang. De episode van de dag ervoor was precies in mijn lichaam ingeschreven. We hadden ook een 4uur durende busreis naar de kust voor de boeg waar ik me onrustig door voelde... maar die is beter verlopen en ben nu gelukkig terug mezelf.
Om het in Dan´s woorden te zeggen: Ecuador, not much to see but great for filling your pants!
Advertisement
Tot: 0.101s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 71; dbt: 0.0735s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb