Advertisement
Published: April 2nd 2009
Edit Blog Post
weer feestdag in argentinië, dus weer een dagje niet veel te doen, weer eens tijd voor een update dus…
vanaf deze week ben ik terug begonnen in de hospital de niños, waar ik de eerste twee weken van pediatrie ook gestaan heb…
het doet raar om na dat supermooie ziekenhuis terug met de voetjes op de grond te komen en terug in een openbaar ziekenhuis te gaan werken… geen ontbijt of middagmaal meer en al helemaal niet opgediend, geen mooie kamertjes en weinig patiëntjes meer, geen gezinnetjes meer met maar 2 of 3 kindjes, geen nette heren en dames meer, …
het is terug tijd voor de harde realiteit…
die realiteit hebben we deze week al een paar keer mogen ondervinden…
- een kindje van 9 jaar dat wordt binnengebracht omdat het aan het stuipen was… de mama komt toe, iets na de ambulance die het kindje had binnengebracht… en die zegt tegen de verpleging van ja, dien heeft dat al van zijn twee jaar, ik laat dieje dan wa doen, da gaat wel over… die ga ni hier blijven zenne, ik pak dieje seffes wel mee, da zal wel overgaan… da kindje lag daar in zijn eigen urine,
zijn wang kapotgebeten, ogen helemaal weggedraaid te stuipen op de brancard…
- een mama die met haar kindje komt en de dokter vraagt op welke dag dat da kind geboren is… die mama antwoordt ja op 23 februari 2003… of nee, misschien was het wel 2004… de dokter vraagt dan hoe oud dat het kindje is… 4 jaar… dan was het 2005… ah ja, da kan ook… ik heb er 7 dus ik weet het allemaal ni meer zo goe…
- een mama die met haar zoontje op de afdeling zit… het zoontje van twee jaar blijkt deel van een tweeling te zijn, die allebei Lucas Sasha heten (Lucas als achternaam)… en we vragen aan die mama, van ja, maar wie van de twee is dit nu… ah ik kan mij hun tweede voornaam niet herinneren, dus ik weet het eigelijk ni… wij gaan dan opzoeken in de computer (eer dat je die vindt in da ziekenhuis…) wat de tweede voornamen zijn van die jongetjes… is de ene wahid en de andere wadih… ja logisch da ge ook da ni uit elkaar houdt… dan gingen we maar terug om toch één of ander verschil te kunnen onderscheppen… het enige wat
die mama zei was dat zijn rijksregisternummer eindigde op een 9 en dat da alles was wat ze wist… natuurlijk was da gewoon om er vanaf te zijn, want ze wist dat één van beide nummers eindigde op een 9, welke naam of welk kind dat daarbij hoorde da wist ze totaaaaaaal ni… nu ja, een gezin van 8 kinderen, waarvan die tweeling een aangeboren afwijking heeft en die ni spreken en ni kunnen lopen enzo… tis geen uitleg om hun namen niet te weten, maar toch…
bovendien hebben we die mama nu al twee dagen ni meer gezien en zit er een zusje van een jaar of 13-14 altijd bij da jongske…
- een meisje op onze afdeling van juist een jaar is door haar mama achtergelaten… van de ene dag op de andere kwam die ni meer opdagen… ze is er met haar andere kinderen, die ze van een andere man had, vandoor gegaan en heeft de kleine celeste gewoon achtergelaten… nu zorgen gelukkig de papa en de oma langs papa’s kant ervoor, maar alvorens die bereikt waren en op de hoogte gebracht waren… en da is zooooo een schat van een kindje… ik zou ze zo mee
naar huis brengen…
weer een paar schetsen van de manier waarop mensen hier met hun kinderen omgaan…
geen wonder dat die een paar jaar later geboeid onder politiebewaking terug in de hospital worden binnengebracht, dat ze in de gevangenis zitten en daar iets mankeren… (dat is dus ook dagelijkse kost… kinderen met handboeien en onder politiebewaking die in de gevangenis zitten voor kleine overvalletjes en stelen en die dan in de gevangenis ziek worden en naar het ziekenhuis worden gebracht… totale vernedering in mijn ogen, maar hier wordt daar al niet meer raar van opgekeken…)
een hemelsbreed verschil dus…
maar genoeg over de schrijnende toestanden hier… vandaag is het feestdag van de artisanale dingen… dus hier zijn zo heel veel van die handwerkplaatsjes enzo die voor één keer hun deuren open zetten voor het publiek zodat je daar overal eens kan gaan kijken… gelukkig dat ik valeria hier van het hotel weer heb om mij dat te vertellen en om mij straks mee te nemen daar naartoe, want anders had ik weer van niks geweten…
we gaan dus strakjes een beetje door cordoba wandelen, een beetje die dingen bekijken en maté drinken… om 6 uur is het
meeting bij haar thuis, met nog een paar vrienden en ik ben weer uitgenodigd… of hoe gastvrij ze hier toch zijn…
nog vier dagen werken, nog negen keer slapen en ik stap op het vliegtuig naar huis…
kadotjes, winkeltjes, alfajoresjes, paperassen voor leuven die nog in orde moeten, … ik kom eraan
dikke zoenen xxxxxx…
Advertisement
Tot: 0.072s; Tpl: 0.012s; cc: 13; qc: 30; dbt: 0.0404s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1mb