Advertisement
Published: December 28th 2008
Edit Blog Post
Hoewel we net 2 dagen van lang in de auto zitten achter de rug hadden, besloten we toch om vandaag ´s ochtends vroeg mee te gaan met een boottocht om walvissen te spotten. Ook al betekende dit dat we erg vroeg ons nest uitmoesten en we ons net hadden verheugd op lekker uitslapen. Echter de kans om een walvis te zien wordt met de dag kleiner en leek ons een zo bijzonder iets dat we de beslissing om te gaan snel hadden genomen, ook al was de kans dat we er daadwerkelijk een gingen zien inmiddels al zeer klein. Hoewel we de afgelopen maanden overspoeld zijn met natuurgeweld, het een vaak nog mooier dan het ander, wilden we beiden graag nog een walvis toevoegen aan de lange lijst gespotte dieren in het wild. Bovendien was dit de laatste dag dat we gebruik konden maken van de auto en we dus op eigen gelegenheid naar Peninsula Valdes konden rijden en zelf ons programma voor de rest van de dag konden samenstellen en daarin dus niet afhankelijk te zijn van de reisleider van een of andere excursiebus.
Vroeg op dus en op weg naar Peninsula Valdes, een schiereiland dat hier zo´n 60 kilometer
boven ligt, aan een baai waar elk jaar van april tot en met half december walvissen komen chillen en kindjes baren. Nou ja, kindjes, eh, ze zijn best groot die walvissen, zogeheten
Ballenas Franca Austral, zelfs als beebietje al zijn ze zo´n 5 meter lang. Zoals gezegd was de kans om een walvis te zien klein maar dat weerhield ons en met ons nog zo´n 40 anderen er niet van om te gaan spotten. Een andere boot was ons al voorgegaan; na ongeveer een uur zei mijn opmerkzame lief N., op een moment dat we beiden de hoop al enigszins hadden opgegeven, dat ze die andere boot ergens bij in de buurt zag blijven hangen. En jawel, een mamawalvis met haar kleine spruit! Vanaf dat moment was de glimlach niet meer van onze gezichten af te rammen! So-de-ju, wat was dat indrukwekkend. Moeder was vrij rustig maar haar kind was erg blij en sprong enkele malen rechtstandig uit het water, met vele ohhh´s, ahhh´s en fotokliks op de boot tot gevolg. Nienke had eerder in IJsland al walvissen gezien maar ik nog nooit; bovendien waren de IJslandse walvissen niet zo speels als deze hier. Het hele tafereel had iets sereens,
op het gegeven na dat we met zovelen op een boot zaten toe te kijken. Nienke wist te vertellen dat als ze het niet leuk vonden om bekeken te worden, ze gewoon weggingen en dat deze dus geen last van ons hadden. Omdat onze boot relatief groot was, moesten we -zeer terecht- voldoende afstand houden en ging de motor uit, maar het zicht op deze magnifieke dieren was erg goed. Kippenvel! Na een half uur gingen de motoren weer aan en keerden we weer terug. Helaas want we hadden daar de hele dag wel naar kunnen blijven kijken maar uiteraard is dat ook wel prima voor de dieren. Onze dag kon niet meer stuk en we waren dan ook erg blij dat we besloten hadden om deze boottocht te maken. En dan te bedenken dat het hier ´s winters wemelt van de walvissen! Iets om voor terug te komen.
Echter op het eiland was nog veel meer natuurschoon te bewonderen. We besloten na de lunch om fijn een eindje te gaan rijden over, jawel,
ripio! Zij het van goede kwaliteit ditmaal, hoewel we vantevoren gelezen hadden dat we onze autoverhuur-verzekeringspapieren er nog maar eens goed op moesten naslaan als we
Valdes op eigen initiatief wilden gaan bekijken. Watjes! Wij, te weten N., ik en ons autootje waren inmiddels wel wat gewend en dit was een eitje. Er waren 3 uitkijkpunten op het eiland waar wat te zien viel; op de weg daarnaartoe lag Het Grote Uitgestrekte Niets, inmiddels ook geen onbekend fenomeen meer voor ons. Alhoewel, (HGU) Niets, dat was ook niet helemaal zo, want onderweg moesten we regelmatig op de remmen voor overstekende struisvogels, mara´s (grappige kniehoge beesten zonder staart maar met een zwart achterwerk), guanaco´s, schapen, paarden, een vos, een schildpad en een armadillo.
Op alle uitkijkpunten hadden we zicht op het strand, dat was gevuld met zeeleeuwen en zeekoeien, die door elkaar heen heerlijk lagen te chillen op het strand in de zon of het water ingingen voor verkoeling of een visje. Af en toe moest er, vooral door de zeeleeuw-mannetjes, even worden getoond of liever gezegd even laten gehoord wie er de dienst uitmaakte. Dat gaf dan een gebrul van jewelste, want als er een begon, dan moest de rest ook van zich laten horen uiteraard, haha. Het geluid leek nog het meeste op hele harde boeren, jeweetwel, van die vieze waarbij je het slijm kunt
horen loskomen. Op één uitkijkpunt was er een kolonie te zien van Magellanico pinguins. Hoewel we die inmiddels ook al eerder hadden gezien, vervelen ook die nooit, net zomin als de zeeleeuwen.
Tegen een uur of 8 waren we het hele eiland rond, wederom een lange rit maar zeer de moeite waard. Na een ijsje in Puerto Piramides, het enige dorpje dat het eiland rijk is, werd het tijd om terug naar het hotel te rijden, wilden we nog voor donker aankomen. En hoewel we al de hele dag waren verwend met spectaculaire inkijkjes qua natuurschoon, werden we onderweg getrakteerd op een van de mooiste zonsondergangen van deze reis. Dr zijn er die het slechter hebben...
Advertisement
Tot: 0.229s; Tpl: 0.015s; cc: 11; qc: 49; dbt: 0.1666s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb