Advertisement
Published: March 2nd 2013
Hoeveel leegte kan een mens aan?
Patagonie is leeg. Overweldigend leeg. Eindeloze steppe, ruige bergen, schapen en verder niets. Door de Zuid Patagonische ijskap is er altijd wind. We merken dat we maar heel kleine pluisjes zijn in dit natuurgeweld.
Na 3 weken op een kleine zeilboot, is het heerlijk om lege ruimte om ons heen te hebben. Bergschoenen aan, rugzak om en de bergen in.
De eerste tocht maken we net over de grens, in Chili. Het nationaal park Torres' de Paine kent enkele van s werelds moeilijkste klimpieken. Het is een park waar het waait. En als het niet waait, stormt het. Water wordt dan uit het meer weggeblazen, bij een waterval wint de opwaartse wind het van de zwaartekracht. Om ons heen gaat af en toe een tent plat. Of erger, de lucht in. De wind haalt het vernis overal vanaf, ook van de mens. We kajakken een dag tussen ijsschotsen, zakken een rivier af en beginnen vervolgens aan een vijfdaagse bergtocht.
Het weer wisselt per kwartier. Blauwe luchten, grijze luchten, zwarte luchten. Door de heftige verschillen verplaatst de gletsjer van Perito Moreno zich met een snelheid van 2 meter per dag. Continu breken
er stukken van de gletsjer af, soms zo groot als een torenflat. Zien en horen. Een sensatie voor oog en oor.
Uiteraard nemen we na iedere tocht de tijd om bij te komen. Lekker eten, rondhangen in het hostel, wat praten met andere backpackers en Argentijnen of Chilenen. We doen daardoor weer nieuwe ideetjes op.
De mensen uit het dorp vieren feest. Rodeo rijden. Doel is dat een gaucho 15 seconden op zo' n bokkend paard blijft zitten. Voor sommigen blijkt dat te lang. Die worden dan met een grote boog gelanceerd. Au !
Onderweg een eenzame boerderij. Het blijkt de plek waar Butch Cassady en Sundance Kid verbleven na de bankoverval . In zo'n leeg land valt zoiets nauwelijks op. Vandaag de dag schijnt soortgelijks nog steeds te gebeuren (verbleef Honnecker na de val van de Muur niet in Chili?)
Vol energie zijn we op weg naar de Cerro Torre en Fitzroy. Pieken die heel lang onbeklommen bleven. Ondertussen hebben er al een flink aantal mensen op de top gestaan. Maar de lijst omgekomen klimmers is lang. Sterven voor je passie : dom? Of is dat echt leven?
Echt leven is ook je verjaardag
op een indrukwekkende manier vieren. Rond Yvonnes verjaardag regent het 26 van de 30 uur. Romantisch in een klein tentje in de bergen hebben we gewacht tot deze heuglijke dag voorbij is. Met het vooruitzicht van het lekkere etentje, dat gaat komen! Na de regen, over een dag of wat.......
We zijn de wind en het wisselende weer langzamerhand zat. Zo zuidelijk beginnen de bossen herfstkleuren te tonen. We kamperen af en toe met vorst. Het vernis en ons reserve vet is eraf. Tijd dus om naar het noorden te gaan.
De noord-zuid verbinding door Patagonie is Route 40. Nu weliswaar voor een deel geasfalteerd, maar grote stukken zijn nog zo ruig dat de bus met een snelheid van 30 km per uur over de stenen hobbelt. We bussen twee dagen door een leeg landschap. En toch verveelt het kijken naar het niets niet.
We komen aan in het meer toeristiche deel van Argentinie. Het is (na)zomer: buiten eten, t-shirt en zonnebrand.
De volgende tocht die we maken voert door een dal met alleen maar bloeiende bamboe. Alles is geel. Volgend jaar, na de bloei, zal alle bamboe dood zijn. En is het bos grauw zwart.
We zijn een van de laatsten die dit gele bos nog meemaken.
We trekken verder. Het ruige Patagonie laten we achter ons. Het weer is nu veel beter. Meer mountainbiken dus.
En dwalen in Argentinies wijngebied, genietend van Malbec op eiken uit Mendoza. Dat wordt bijtanken, letterlijk en figuurlijk. Meer daarover in de volgende blog.
Advertisement
Tot: 0.107s; Tpl: 0.014s; cc: 12; qc: 56; dbt: 0.0625s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Jade
non-member comment
Genieten!
Hoi Yvonne en Leo, Wat fijn om te lezen dat jullie je zo verwonderen, alles vol beleven, eenvoudigweg genieten! Helemaal super. Nog heel veel plezier. Liefs, Jade