Advertisement
Published: June 19th 2013
Edit Blog Post
En zo zaten wij dus in Haast. De enige plaats waar we tot nu toe zijn geweest waar echt niets te beleven is. En toch zijn we er twee nachten gebleven, want na die 120 km hadden we wel een rustdag verdiend. Volgende halte: Queenstown. Per bus of met de fiets, dat was de vraag. Fietsen naar Queenstown zou betekenen dat we eerst 14 km moesten klimmen om de Haast Pass over te komen en daarna was het nog 2 dagen langzaam omhoog. Niet echt aanlokkelijk en daarom gingen we toch maar met de bus. In Queenstown zelf hebben we niet zo heel veel gedaan. Het is een schattig plaatsje, mooi gelegen aan een meer en tussen de bergen, maar als je geen geld wilt uitgeven is er echt helemaal niets te doen.
En daarom na drie dagen door in de richting van Clyde. Clyde is het beginpunt (of eindpunt, het is maar hoe je het bekijkt) van de Otago Central Rail Trail. De Otago Central Rail Trail is een oude spoorlijn die omgebouwd is tot fietspad. Het loopt 150 km lang door het gebied waar vroeger goud gezocht (en soms gevonden) werd. Het is één van de meest populaire
fietsroutes in Nieuw-Zeeland, met name omdat je geen last hebt van gemotoriseerd verkeer. Het was ook echt enorm leuk. Drie dagen lang geen auto's, vrachtwagens en campers op je pad. Er waren ook weinig andere fietsers en we hadden geluk met het weer. We hadden drie dagen zon en weinig wind. Vanaf ons eindpunt, Middlemarch, wilden we door naar Dunedin. Eigenlijk op de fiets, maar toen we op de ochtend van vertrek wakker werden, was het zo hard aan het waaien, dat we besloten om de toeristische trein te nemen. Achteraf hoorden we dat de wind ervoor gezorgd had dat er meerdere motorrijders van hun motor afgeblazen waren dus de trein was een goede keuze geweest.
Dunedin, Edinburgh van Nieuw-Zeeland. Een hele andere stad dan andere steden in Nieuw-Zeeland. Met een grote studentenpopulatie, oude gebouwen en heel veel referenties naar de Schotse settlers, waanden we ons stiekem een beetje in Europa. Hoogtepunt van ons verblijf in Dunedin? Voor Veerle was dat het bezoek aan de steilste straat ter wereld (kijk maar in het Guiness book of records), voor Dirk de fietstocht naar de Otago Peninsula, waar we zowel royal albatrossen als zeehonden hebben gezien. Dieptepunt? Dat is makkelijk. Dat
was het eerste hostel waar Dirk naartoe belde om te vragen of we er konden blijven slapen. Het antwoord van deze blijkbaar wat overwerkte vrouw was (en ik vertaal): "alleen als je hier binnen vijf minuten kan zijn. Want ik ga afsluiten en dan kom je er niet meer in". Uhm, ok. Dan niet. Even voor de duidelijkheid; het was half 5 s'middags en het was ongeveer een kwartier fietsen. Je wilt graag gasten in je hostel of je wilt het niet. Dunedin was ook de stad waar we uit eten gingen voor de verjaardag van Dirk. Beter laat dan nooit!
Waar naartoe na Dunedin. Veerle's aanhoudelijke gezeur zorgde ervoor dat ze uiteindelijk haar zin kreeg. Het werden de Catlins. Het stuk kust tussen Dunedin en Invercargill. Het bleek één van de hoogtepunten te worden van de reis tot nu toe. Van Dunedin fietsten we naar Milton, wat twee lange steile beklimmingen met zich meebracht. Hierdoor had Veerle al na de eerste dag spierpijn in haar bovenbenen. Het zorgde ook voor een leuke ontmoeting met een geemigreede Zwitser die ervoor heeft gezorgd dat we nu beiden kunnen jongleren en die onze relatie goede moed gaf door te zeggen dat
we in Chinese astrologie echt niet bij elkaar passen (honden en hanen samen schijnen geen succes te zijn). Het is maar goed dat we niet Chinees zijn. De tweede halte was Surat Bay, waar Veerle en Dirk ontdekten dat ze geen helden zijn op het gebied van zeeleeuwen. Op weg naar het strand 3 km verderop om pinguins te kijken, kwamen we maar liefst 6 van deze schattige, 500 kilo wegende, beesten tegen. We hebben er mooie foto's aan overgehouden, maar we durfden er echt niet langs. En dus geen pinguins voor ons die avond. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt in Curio Bay, 2 dagen later. Daar stonden we dan, om kwart over vier s'middags in de kou op een aantal rotsblokken langs de zee. Maar ons wachten werd beloond. Binnen anderhalf uur hebben we een tiental (zeldzame) yellow eyed pinguins het land op zien waggelen om zich schoon te maken, te drogen en zich klaar te maken voor hun nestje. We hadden geen van beiden ooit pinguins in het wild van zo dichtbij gezien. Een van de tofste ervaringen so far!
Voordat we doorreden naar Invercargill stond er nog één stop op het programma. Slope point, het meest
zuidelijke puntje van Nieuw-Zeeland. Het was een flinke klim om er te komen, maar toen we daar alleen zaten, was het de moeite meer dan waard. Vanaf nu kunnen we alleen maar weer terug naar het noorden. Onze terugreis naar Auckland is echt begonnen. Volgende halte is Christchurch (met de bus), vanwaar we terugrijden naar Picton. Maar dat is voor de volgende keer.
Ps: wat zou het fijn zijn als dat in Nederlamd ook kon. Aankomen bij een hostel, maar er is helemaal niemand. De deur staat wel open. Dan zie je het briefje op de deur 'if no one is around, please come in and make yourself comfortable. Pick a bed, write your name on the form and we will come later to collect the money'. Zo gezegd, zo gedaan.
Ps2: niet op de foto, maar wel gezien; de Tuatara. Een soort hagedis (maar dat is het niet!), die al in Nieuw-Zeeland is sinds de dinosauriers. Opmerkelijk, temeer omdat ze alles eten wat beweegt. Yup, ook elkaar. Okok, we hebben hem niet in het wild gezien (te zeldzaam), maar in het museum, waar ze een fokprogramma hebben Was toch cool!
Ps3: we hebben afscheid moeten nemen
van tentje. Het is niet alleen een beetje te koud om te kamperen, maar hij is ook lek. Tijdens een regenbui in Queenstown kwam er een sloot water door de rits naar binnen, waardoor alles weer eens nat was. Daaaag tentje, we zullen je missen!
Advertisement
Tot: 0.059s; Tpl: 0.014s; cc: 14; qc: 29; dbt: 0.0282s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
aalt
non-member comment
Hallo kreeg verschillende associaties bij verhaal en foto's. Zonder te fietsen begon ik mijn benen al te voelen bij de veronderstelde klimmetjes. deed me denken aan onze recente heuveltjes in noord Bretagne. Weten jullie wel zeker dat het een stationnetje was? Was het geen observatiehut om naar de Galloway runderen te kijken? op naar de volgende uitdagingen en ervaringen. aalt