Laatste week Perth, Joondalup & Mandurrah

---

De laatste week verliep een beetje trager dan verwacht. Deels omdat we hier al 2 weken waren in Perth – Lynwood (gemeente dat 15 km voor de stad ligt) en het openbaar vervoer is hier enorm duur.
We deden nog wat kunstmuseums en liepen rond in een andere wijk nl Grieks, Turks, Aziatisch enz. We hadden gehoopt om nog wat vintageshops te vinden of iets 'alternatievers' maar dat was helaas het geval niet. Het 'Melbourne' gevoel hadden we niet in deze stad.
Op vlak van uitgaan zat er bij ons helaas niet in. Er is geen nachtvervoer (geen bus en geen tram), de laatste bus naar Lynwood is om 22u 's avonds. En in het weekend tot 23 uur.
T'is niet zoals in Gent hoor!

Jan deed nog een grote wandeling naar Lake Joondalup. Toen hij 's avonds terug kwam van de vermoeiende dag vroeg iedereen : 'En hoe lang heb je gewandeld?'Het antwoord: 'een uur of 2'. We vroegen ons af waarom het maar 2 uur was...en de rest van de tijd had Jan op de verschillende bussen gezeten.
Niet gemakkeijk dus om ergens te geraken, zoals ik eerder al had gezegd. Je hebt hier letterlijk overal een auto nodig!

Deze week besloten we ook om naar Mandurrah te gaan. De bourgiousie van Perth heeft daar een 'batch' zeg maar. Een batch is een vakantiewoning. De multimiljonairs kijken daar uit op hun privé jacht en kunnen vanuit hun keuken naar de dolfijnen kijken.
We liepen alle cruise -maatschappijen af en telkens was het dezelfde prijs $28 per persoon. We waagden het er toch op, want we wilden toch wel es dolfijnen zien. En nee, niet in een aquarium waar de gevangen dieren onnozele kunstjes moeten doen!
Anderhalf uur op de boot, en geen dolfijnen te bespeuren. Alleen de vakantiewoningen van de multimiljonairs. Huizen van $9 miljoen, 6 slaapkamers, 6 badkamers, en 2 inwoners.
Huizen met reuzachtige boten voor de deur en koppels die er enkele keren per jaar naar toe komen. De huizen en appartementen in Mandurrah zijn dan ook onbetaalbaar voor de gewone mens.
In de jaren 40 is een grote Indische familie met 12 kinderen in Mandurrah komen wonen. Ze hadden een grote zuivelboerderij en maakten kanalen tussen de families en de boerderij om hun export te vergroten. In de jaren 70 verkochten ze hun ganse land voor $1,5 miljoen. Nu is ieder stekje 'bouwgrond' 6 miljoen waard (zonder het huis).

Toen de kapitein zei dat ze ging terugkeren was iedereen teleurgesteld dat we geen dolfijnen hadden gezien. Op 5 minuten van de aanlegsteiger zagen we opeens enkele vinnen uit het water steken. Hoera dolfijnen! We hebben een ganse familie gezien. Zo'n 18 in totaal (of het waren misschien een paar keer dezelfde) en een baby doflijn van enkele dagen oud. Hele mooie dieren! Je kon ze bijna aanraken.
In Mandurrah kan je ook gaan zwemmen met dolfijnen. Misschien dat Jan dat es kan doen voor 1/4e van de prijs in Indonesië of zo.

We hebben geen proffesioneel fototoestel, en ook de dieren waren veel te rap om ze naar behoren te fotograferen. We hebben toch enkele leuke kiekjes getrokken maar de rest van de foto's moet je een beetje inzoomen – hmhm of met een vergrootglas kijken-.

Het was een magnifieke dag in Mandurrah. Het enige nadeel was dat het zo ver is met de trein. Je doet er 2 uur over om er te geraken vanuit Cannington station (bijna aan Lynwood). Deze week waren we vooral Bali en de rest van Indonesië aan het voorbereiden.

We hebben ons enorm geamuseerd bij Tom & Marcia, en zijn hen ook heel erg dankbaar dat we 3 weken bij hen mochten verblijven.

---