Advertisement
Published: April 28th 2012
Edit Blog Post
We kregen tussen de aspirine en de zakdoeken door nog es positief nieuws van de auto-verhuurmaatschappij Britz dat we 'gratis' een superdeluxe VAN mochten verplaatsen van Adelaide naar Perth in 6 dagen.
Maar liefst 3000 km (afstand Gent-Moskou)! En daarvan 1000 km door de woestijn (Nullarbor streek)! We zagen het direct zitten en we mochten onmiddelijk vertrekken.
Voor $5/dag en $1000 waarborg voor de camper.Ook kregen we zo'n 200$ diesel terug. We konden niet anders dan 'ja' zeggen! Normaal betalen mensen zo'n $200 per dag voor zo'n wagen....
Ok, het komt wel ietsje duurder uit dan dat je vliegt maar je ziet zoveel meer als je rijdt hé.
Een goeie site: transfercar.com.au (je kan ook in NZ of Amerika een auto of een campervan verplaatsen als je er voor een korte periode bent)
Alles verliep heel vlot bij de Britz verhuurmaatschappij en hup we waren vertrokken. Toen we net anderhalfuur uit Adelaide-stad weg waren belde Britz 'je bent je internationaal rijbewijs vergeten'. Dus we moesten terugkeren die dag! Het enige nadeel aan de verhuurmaatschappij is dat je geen goeie wegenkaarten krijgt. Je kan een gps huren per dag maar dat is behoorlijk duur. Ook is er in de wagen enkel
radio en cd (als we dat op voorhand wisten dan konden we nog wat cd's branden in een internetcafé) en de radio valt uit zodra je buiten de grote stad bent. We kochten een mp3 transmitter voor onze auto.
Dus we vertrokken vanuit Adelaide met 3 uur vertraging! Maar in de namiddag passeerden we een leuk verdroogd park waar we een wandeling wilden doen. We waren nog maar 2 minuten geparkeerd of een oude (ook verdroogde) man stapte uit en riep 'wat gaan jullie doen?' En ik zei: 'we gaan wandelen'. En hij riep opnieuw dat we daar niet mochten camperen want het was geen camping. Hoe meer ik zei ertegen dat we er stonden voor een wandeling hoe meer de man begon rare dingen te zeggen. Uiteindelijk zei hij dat hij ging terugkomen dezelfde nacht en ons eruit jagen en een boete geven. Het was trouwens helemaal onze bedoeling niet om daar te camperen. Zo zie je dus dat sommige mensen ook hier bekrompen zijn.
De herfst is hier al ingezet en om 6 uur begint het donker te worden, een uur later is het pikdonker! Overal dus, ook in de kleinere dorpjes. Het was dus enkel
te doen met onze lichten en heel traag te rijden. We parkeerden ergens aan de rand van een dorpje. We dachten dat het een picknickplek was tot we wel 10 andere campervans zagen staan (het was dus een camping). Jan wou nog weg rijden maar uiteindelijk bleven we staan...naast de camping (gratis dus!). We stonden op om 7 uur en iedereen was al weg op de camping. Wat moeten die mensen dus van ons gedacht hebben? Haha.
De 2e en 3e dag was het vooral: rijden, rijden, rijden. Vroeg opstaan en hééél vroeg gaan slapen. Het voordeel was met deze wagen dat er een toilet en een douche (wel van die douche moet je je niet te veel voorstellen hé) aanwezig was. Dus als mensen zagen dat je een toilet had in je auto was het ok om overal gratis te camperen.
We zagen wel sommige prachtige uitzichten en deden alle gratis bezienswaardigheden dat er langs de weg te zien was. De 3e dag reden we door de Nullarbor. Null is latijn voor niets en Arbor is boom. Dus letterlijk geen bomen voor 1000 km. Wij hadden op voorhand gedacht dat alles rood zand ging zijn en super afgelegen
en zo maar eigenlijk viel het nog wel mee. Rood zand was er overal gedurende de 3000 km en stof ook maar er waren genoeg struiken en dode bomen en geplette kangoeroes langs de baan.
Alles verliep heel vlot. De diesel was wel duur op sommige plaatsen zo kwamen we 4 benzinestations tegen gedurende onze trip waarbij het $2/liter voor diesel was. Onze tank was 90 liter dus dat was wel duur.
Ook water was er overal schaars. In de benzinestations/motels dat je tegenkwam stond er op een bordje 'vraag niet om gratis water want dit is een belediging voor ons'. Ik begreep eerst niet waarom dat er stond. Tot je in de frigo keek en zag dat een flesje van 25ml water $4 kostte. Ook een douche nemen daar is 'not done'. Je kan het doen als je er $6 voor 3 minuten koud water voor over hebt. ;-)
En dan heb je nog de road trains. Dat zijn zeer grote vrachtwagens. Zeg maar zo'n 4 keer langer dan een grote in België. Ze rijden zeer rap (meer dan dat ze toegelaten zijn) en steken je voorbij met luid toeteren. Maar aan de andere kant waren de truckers
ook heel vriendelijk. Het viel op dat telkens als ik aan het stuur was, plots iedereen van chauffeurs héél vriendelijk waren. Iedereen stak zowaar zijn hand op. Nice!
De voorlaatste dag bezochten we Esperance. Een klein stadje dat vlak na de woestijn ligt en het enige stadje met zicht op zee. Hier wonen vooral de rijken en hebben ze een prachtig uitzicht op de zee en de natuurgebieden rondom.
We reden vanuit Esperance naar Hyden, bekend voor zijn wave rock. Hier was het moeilijk om een camping te vinden. Het kwam daar al donker om 17 uur 's middags! In de vroege avond wisten we dus niet waar gereden. Toen we een camping vonden was het kantoor al dicht en stond er een bordje 'bel aan tov de brievenbus'. Ok? Er waren 3 brievenbussen en geen huizen aan de overkant te zien. Uiteindelijk belde ik toch aan aan een klein hutje maar niemand kwam opendoen. We wilden parkeren op een parking en dat mocht niet (boetes kunnen hier héél hoog oplopen) ook parkeren in de stad mocht niet dus zat er niks anders op dan in een woonwijk te gaan staan en 's morgens vroeg op te staan en
weg te rijden.
Het voordeel om aan te komen aan de wave rock om 6uur was dat je nog geen toegang moest betalen. We namen vlug een kiekje en vluchten terug in onze wagen. Schandalig dat ze er geld voor vragen om naar een stenen muur te gaan kijken. Ik denk dat je $7 per persoon betaald ingang. (in ons geval hadden we geluk dat de poort gewoon openstond en het kantoor nog niet open was).
Vanuit hier gingen we naar Tom & Marcia in Perth. Het was nog een kleine 300 km rijden en in Perth hadden we de eerste gsm ontvangsten terug. Dus je kan je al voorstellen als je autopech hebt in de woestijn hé! Er zijn wel hulp telefoonpalen iedere 100 km.
Onze kaart van Perth was veel te klein (alleen het adres van Britz stond er op). We besloten om naar een winkel te gaan en daar om uitleg te vragen. Ik stond te babbelen met een Indische in de matrassenwinkel en blijkbaar was ik een leuke verstrooing van haar saaie zondagmorgen want ik moest naar haar auto gaan en al gauw begon ze wel 10 keer alles anders uit te leggen. Op het
laatst zei ze 'je zal verdwaald zijn zeker?' Toen ik zei van 'ik zal het wel vinden' zei ze 'je hebt geluk, ik heb gisteren een nieuwe stratenkaart gekocht van Perth, ik geef je mijn oude'. Dus daar stond ik dan met 700 pagina's Perth.
We hebben T&M goed gevonden en Marcia was al een halfuur aan het rondhuppelen op haar terras buiten. Toen ze net naar binnen was kwamen wij toe.
Ze gingen een uurtje later met ons mee om de Britz-campervan terug te brengen en Marcia zei dat ze ons ging verdedigen mochten ze de waarborg niet willen geven. Tom voegde er direct aan toe 'ik heb nog karate gedaan' (grapje). Gelukkig gaven ze onze waarborg wel terug alsook de extra's omdat we betaalden met mastercard. Ik denk dat onze ganse trip ons uiteindelijk $500 gekost heeft.
Het was een zeer leuk om Tom en Marcia terug te zien!
Ik ken Tom & Marcia al mijn ganse leven en ze beschouwen ons (Mathijs, Celine en ik) een beetje als stief-kleinkinderen. Dus wij hebben een oma en opa gevoel hier en worden reuze verwend!
Advertisement
Tot: 0.072s; Tpl: 0.013s; cc: 13; qc: 29; dbt: 0.043s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb