Advertisement
Published: June 21st 2015
Kort nadat Cara en ik terug thuis waren van Universal kreeg ik te horen van het hoofd van ons departement dat onze film gekozen was om een trailer te vertonen in een filmfestival in Los Angeles! Ik wou heel graag Hollywood bezoeken voor ik het land uit moest en dit bleek de perfecte gelegenheid. Als we onze reis zouden plannen tijdens het filmfestival in LA konden we zelf aanwezig zijn en misschien enkele businessconnecties maken. Na de professor te contacteren die instond voor het LA filmfestival kregen we te horen dat we zelfs welkom waren op de twee rondleidingen in de studio’s die de filmmakers met films op het filmfestival kregen. Toen waren we er zeker van: dit konden we niet missen! We planden onze reis rond deze twee evenementen (de rondleidingen op en het festival) en boekten een week in een jeugdherberg in het midden van Hollywood. Toen ik de jeugdherberg opzocht op Google Maps, bleek dat we op een halve kilometer van de Walk of Fame waren!
We vertrokken op een zondagnacht. Om twee uur ’s nachts bestelden we een Uber (als je nog niet gehoord hebt van Ubers, het is een veel populairdere versie van een taxi
die je via een app op je gsm kan bestellen en betalen via je account - superhandig, geen gedoe met cash geld en veel goedkoper). Onze vlucht vertrok heel vroeg in de ochtend en na een tussenstop in Houston, Texas kwamen we maandagmiddag aan. Onze week in Hollywood kon beginnen!
Maandag
We hadden beide niet meer dan twee uur geslapen maar toch waren we niet moe, waarschijnlijk omdat we heel opgewonden waren om de stad te verkennen! Amanda was hier al eens eerder geweest, maar voor mij was het de allereerste keer. Toen we op de bus zaten en onderweg waren naar Hollywood, speurde ik alle heuvels rondom ons af op zoek naar de beroemde Hollywoodletters. Een halfuur later, toen we Hollywood naderden, zag ik dan eindelijk de letters! En ze kwamen maar dichter en dichterbij want onze jeugdherberg was pal in het hartje van Hollywood gelegen. Toen we uit de bus stapten bevonden we ons op het begin (of het einde - het is maar hoe je het bekijkt) van de Walk of Fame. Vlakbij was onze jeugdherberg. We lieten onze spullen achter in onze kamer en gingen meteen op verkenning.
Omdat
het al late namiddag was en we snel moe zouden worden wegens ons gebrek aan slaap besloten we om dicht bij de jeugdherberg te blijven. We bezochten de Walk of Fame, wat redelijk wat tijd in beslag nam omdat die enkele kilometers lang was en ik elke naam wou lezen! Ook bezochten we het Chinese Theater, een heel beroemde cinema in het hartje van Hollywood waar talloze beroemde personen hun voet- en handafdrukken in het asfalt hebben achtergelaten. Ik kon het uiteraard ook niet laten om al enkele souvenirtjes op te pikken!
Dinsdag
Ik dacht dat ik de volgende ochtend lang zou willen uitslapen, dus we zetten de wekker niet, maar ik denk dat mijn onderbewustzijn de tijd die ik in Hollywood zou spenderen niet wou verkwisten aan slaap, dus werd ik al heel vroeg wakker. Deze dag zou een heel vermoeiende dag worden. We begonnen met de Warner Brothers studio’s te bezoeken. Deze studios bevinden zich in Burbank, aan de andere kant van de Hollywood hills. Amanda en ik, die in Miami regelmatig grote wandelingen afleggen, besloten om naar Burbank te wandelen. Dat was een wandeling van twee uur waarin we de hele
tijd bergop en bergaf moesten. De studiorondleiding was heel interessant, we zagen veel props van films zoals Harry Potter en Batman, we zagen studio’s (hier hebben ze ook de Friendsstudio, maar helaas was die voor enkele maanden dicht net toen wij er waren) en we kregen heel veel uitleg over hoe deze studio’s werkten. Dit was natuurlijk een commerciële studiotoer en de rondleidingen die we op donderdag zouden krijgen zouden volledig anders zijn, want die studio’s doen helemaal geen rondleidingen. Daar zouden we dus vanalles te zien krijgen dat de gewone toerist helemaal niet zou kunnen zien. Maar ik loop op de zaken vooruit, dat gebeurde op donderdag en ik ben nog steeds dinsdag aan het beschrijven.
Na de Warner Bros. studiorondleiding wandelden Amanda en ik terug naar Hollywood, waarna we de heuvels begonnen te beklimmen om de trektocht naar de Hollywoodletters te doen. Er zijn wandelpaden voorzien voor mensen die de letters willen bezoeken, en deze trektocht duurt ongeveer twee uur. Maar omdat wij ook te voet naar het beginpunt van de trektocht wandelden, dat zich al vrij hoog in de heuvels bevindt en waar mensen normaal gezien naartoe rijden, hadden wij al een hele trektocht achter de
rug vooraleer we aan de ‘echte’ trektocht begonnen. Toen we eindelijk de letters bereikten, hadden we een schitterend uitzicht over Los Angeles. Het dichtste dat je bij de letters kan komen is er net boven, zodat je op de letters kan neerkijken. Toen we daar stonden, beseften we pas hoe enorm groot die letters waren. Uiteraard moeten ze groot zijn, omdat ze zich kilometers boven de stad bevinden en van enorm ver zichtbaar zijn, maar toch was het wel indrukwekkend om de witte letters die tien keer zo groot waren als ons van zo dichtbij te zien. Het begon al donker te worden toen we aan de afdaling begonnen, en hoewel de afdaling sneller ging dan de klim moesten wehelemaal naar de jeugdherberg wandelen, wat nog een aanzienlijke afstand was. Uiteindelijk had mijn pedometer uitgerekend dat we die dag in totaal 32 kilometer afgelegd hadden, waarbij we ook verschillende kilometers geklommen en afgedaald hadden. Het zal jullie niet verwonderen dat ik in slaap viel zodra mijn hoofd mijn kussen raakte.
Woensdag
Op woensdag bezochten we het Hollywood Forever Cemetery, een begraafplaats waar veel Hollywoodsterren zoals Rudolph Valentino, Douglas Fairbanks, Cecille B. DeMille en Peter
Lorre hun laatste rustplaats hebben. Daarna bezochten we het Hollywoodmuseum, waar we heel veel te weten kwamen over Hollywoodfilms en -sterren. Het was een heel interessante ervaring om de verschillende kostuums, oude cameras en originele setfoto’s te bekijken.
Na nog wat te shoppen op Hollywood Boulevard was het al bijna avond en we moesten er vanavond vroeg in omdat het morgen weer een lange dag zou worden. Italome, een klasgenoot en goede vriendin van ons, had een huurauto en zou ons de volgende dag om zes uur ’s ochtends komen oppikken.
Donderdag
De volgende dag stonden we om vijf uur ’s ochtends op zodat we om zes uur buiten klaarstonden voor Italome. Dan was het een uur rijden van Hollywood naar Manhattan Beach, waar de Lightstorm Studios zich bevinden. Deze studios zijn het eigendom van James Cameron, de regisseur van Titanic en Avatar. Zijn producent, Jon Landau, die zowel voor Titanic als voor Avatar met James Cameron samenwerkte en de tweede belangrijkste persoon is op de set (na James Cameron), gaf ons persoonlijk een rondleiding. En zoals ik al eerder vermeldde geeft deze studio normaal gezien geen rondleiding, dus alles dat we te
zien kregen is niet bestemd voor de ogen van buitenstaanders.
Jon Landau leidde ons naar een kamer waar verschillende props van Titanic en Avatar te zien waren, en ik had maar oog voor één object: de Heart of the Ocean! De originele ketting die Kate Winslet in Titanic had gedragen! Jon Landau had meteen in de gaten dat ik het heel speciaal vond om deze ketting met mijn eigen ogen te kunnen zien. Net toen ik me afvroeg of ik Jon durfde te vragen of ik het zou mogen aanraken, vroeg hij of ik de ketting graag zou willen aandoen! Daar bestond natuurlijk geen twijfel over! Omdat de film Titanic zo belangrijk is voor mij, en zeker één van de redenen is dat ik al op jonge leeftijd wist dat ik films wou maken, vond ik dit toch wel een heel speciaal moment. We zagen ook de auto van de beroemde liefdesscène in Titanic, en de handafdruk is nog steeds te zien op het achterraam!
We kwamen ook op de set van Avatar, wat een enorm grote ruimte is waar de performance capture gebeurt. Het filmproces van Avatar is nogal ingewikkeld, maar ik zal het zo simpel mogelijk
proberen uit te leggen. De hele wereld van Avatar, Pandora, is een virtuele wereld. Die wereld bestaat dus enkel in de computer. Avatar is echter géén animatiefilm! Alle bewegingen en gezichtsuitdrukkingen van de aliens in Avatar werden eerst door acteurs gemaakt en werden dan vastgelegd door performance capture cameras. Deze acteurs dragen speciale pakken met markers. Deze markers sturen informatie naar de camera’s, die de bewegingen van elke marker volgen en vastleggen. De computer rekent dit dan om naar de aliens, zodat op een scherm op de set een alien de exact zelfde bewegingen uitvoert als de acteurs. Toen wij deze set bezochten, was er een acteur aanwezig. Op een scherm zagen we dezelfde acteur, maar als een alien, in de wereld van Pandora. Elke beweging die de acteur voor ons op de set deed, deed de alien op het scherm ook.
Maar dat is nog maar het begin. Wanneer ze een scène opnemen, wordt dit niet traditioneel opgenomen vanuit één camerastandpunt, zoals we gewoon zijn. Er zijn honderden cameras aanwezig, die allemaal tegelijk de scène aan het filmen zijn. Deze ene opname is genoeg om de hele scène in te blikken. Normaal wordt een scène vanuit tientallen standpunten
opgenomen: er is een close-up, een wide shot, een two shot, een over-the-shoulder, inserts, etcetera. Maar hier volstaat één opname, want de computer slaat deze scène op als een driedimensionale virtuele wereld. Pas nadien, wanneer de scène ingeblikt is, kiest de regisseur het standpunt! En de manier waarop dat gebeurt is echt fantastisch: de regisseur houdt de virtuele camera vast en wanneer hij dan de scène afspeelt kan hij als het ware rondwandelen in deze scène met zijn camera! Op de monitor die hij vasthoudt ziet hij de hele scene terwijl hij rondwandelt, alsof hij aan het filmen is in de wereld van Pandora! Op deze manier kan hij dan opnames maken, zoals een two shot, een close-up, etcetera. Maar hij kan elke keer dezelfde opname gebruiken, en elke keer vanuit een andere hoek filmen, en een andere camerabeweging maken! Er is dus maar één enkele perfecte opname nodig en nadien kunnen alle standpunten nog gekozen worden. Dat is een enorme tijdsbesparing! Er moeten geen lichten worden opgezet, en er moeten ook geen zorgen gemaakt worden om continuïteit tussen verschillende opnames, want één opname kan gebruikt worden voor alle takes!
Ze lieten ons hiermee experimenteren en voor ik het
wist liep ik rond op de set met de virtuele camera waarmee James Cameron Avatar gemaakt had! Op de monitor kon ik volgen wat ik aan het doen was. Wanneer ik rondliep leek het alsof ik rondliep in Pandora! En ik kon dezelfde scène opnamen vanuit verschillende camerastandpunten. Bovendien was de acteur ook nog aanwezig, dus kon ik hem filmen terwijl hij ook live op de set aan het acteren was. Hij beklom bijvoorbeeld een boomstam op de set en op hetzelfde moment beklom de alien op mijn scherm ook een boomstam, maar dan in Pandora, terwijl ik met de camera door het struikgewas kon naderen. Het was een heel bijzondere ervaring!
Daarna nodigde Jon Landau ons uit voor lunch en gaf hij ons heel bruikbaar advies om het in de filmindustrie te maken. Het was zeker en vast een heel leerrijke ervaring, en enorm speciaal omdat deze studio’s, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Warner Bros., geen commerciële studiorondleidingen organiseren. We zijn de University of Miami heel dankbaar dat ze ons deze kans hebben kunnen geven!
Daarna gingen we naar de tweede studiorondleiding die zou plaatsvinden in de Raleigh studios. Hier maakten ze voornamelijk televisieshows en het was heel
fascinerend om de set te bezoeken. We leerden ook veel bij maar het kon in mijn ogen niet tippen aan de ervaring die ik had in de Lightstorm Studios.
Die avond vond het filmfestival plaats in het gebouw van de Director’s Guild of America, een vereniging van regisseurs. Het was een event met honderden participanten, waarvan een twintigtal filmmakers waren. Iedereen kreeg labels met naam en functie, maar de filmmakers kregen speciale labels zodat iedereen wist dat zij degenen waren die films vertoonden die avond. Dit was een goed idee, want we kenden bijna niemand en nu werden we door bijna iedereen aangesproken met vragen over onze film. Er werd heel veel interesse vertoond in Onverdedigbaar en ik heb veel business cards uitgedeeld, zelfs nog voor de vertoning van start ging. Die avond vertoonden we enkel de trailer, want het programma had een maximum lengte van anderhalf uur, en onze film kon dus automatisch niet meedoen, omdat er dan niet genoeg plek zou zijn voor andere films. Deze zaal was veel groter dan de zaal in de UM waar het Canes Film Festival zich afspeelde, en het was een heel speciaal gevoel om onze trailer op zo’n groot scherm
te zien. Nadien werden we door veel mensen aangesproken die onder de indruk waren van de trailer en graag meer wilden zien. Meer business cards werden uitgedeeld en we leerden veel mensen kennen, maar helaas vloog de receptie voorbij. We gingen nog naar een afterparty, maar omdat we al sinds vijf uur wakker waren en we de volgende dag nog meer op het programma hadden staan bleven we niet al te lang.
Vrijdag
Op vrijdagavond waren we uitgenodigd op een feestje in het huis van ėėn van onze professoren dat jaarlijks werd georganiseerd voor alumni studenten van de University of Miami en mensen die werkzaam zijn in de filmindustrie. Deze professor woont in Santa Monica, een kuststad die bekend is van de beroemde Santa Monica pier aan de kust met verschillende attracties zoals het reuzenrad. We besloten dan ook om 's ochtends al de bus te nemen naar Santa Monica, hoewel het feestje pas om 21 uur begon. Op die manier konden we de hele namiddag spenderen in Santa Monica en Venice Beach, een dichtbijzijnd gezellig en kunstzinnig kuststadje.
Dan was het tijd voor het feestje. Ik zag veel studenten terug die tijdens
de drie jaar die ik in Miami spendeerde afstudeerden en ik ontmoette ook veel nieuwe mensen. Opnieuw werden er veel business cards uitgedeeld. Uiteraard ben ik nog steeds van plan om in Londen te wonen en werken, maar het kan natuurlijk nooit kwaad om connecties in LA te hebben!
Zaterdag
Zaterdag was eerder een rustdag. We kuierden rond op de Walk of Fame en kochten nog enkele souveniers. Hoe leuk het ook is om de toerist uit te hangen en belangrijke evenementen bij te wonen, het was ook eens plezant om niets op de agenda te hebben staan.
Zondag
Zondag was onze laatste volledige dag in LA. De nicht van Amanda's vader woont in LA en had ons uitgenodigd voor lunch. Het zijn heel vriendelijke mensen en ze besloten om het niet bij lunch te houden en ons overal naar toe te brengen waar we nog niet geweest waren. Op die manier bezochten we dan toch nog alle locaties die op ons lijstje stonden maar waar we niet dachten te geraken zonder auto. We bezochten Melrose Avenue en Rodeo Drive, enorm chique shoppingstraten waar alle duurste merken hun
winkels hebben en waar de filmsterren regelmatig shoppen. Ook reden we door Beverly Hills waar we de enorme villa's konden bewonderen.
Tegen de avond bezochten we het Griffith Observatory, een gebouw hoog in de Hollywood Hills waar verschillende wetenschappers (en toeristen) de sterrenhemel komen bewonderen. Het heeft een gigantische telescoop maar de wachttijd om door die telescoop te mogen turen was helaas veel te lang. We hadden van daarboven echter ook een prachtig zicht op LA en de Hollywoodletters, dus het was het zeker waard. Voor de filmliefhebbers, verschillende scènes, waaronderde climax van Rebel Without a Cause met James Dean, werden hier gefilmd. Het was zeker een geslaagde laatste dag in LA!
Maandag
Op maandag wandelden we voor een allerlaatste keer over de Walk of Fame vooraleer we richting luchthaven vertrokken. We hadden een tussenstop in San Francisco, waarvan we nu net vertrokken zijn. Ik heb momenteel een schitterend uitzicht over San Francisco; ik besloot er een foto van te trekken maar dat is natuurlijk niet half zo mooi als het echt uitzicht. Ik hoop dat ik deze stad ooit nog zal kunnen bezoeken!
Voila, ik ben op terugweg naar Miami nu
en ik heb mijn volledig reisverslag geschreven, dat ik zal posten na de eerste twee blogverslagen die ik daarnet heb neergepend. Het is nu middernacht, San Francisco is ondertussen een klein lichtvlekje geworden en we landen pas binnen vijf uur in Florida, dus ik denk dat ik ga proberen om een oogje dicht te doen. Slaapwel!
Advertisement
Tot: 0.35s; Tpl: 0.019s; cc: 15; qc: 49; dbt: 0.0989s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
