Mont Tremblant & The Laurentians + Schupke Kuisen

---

Zaterdag 1 oktober

Traan traan, snik snik. Gisteren alvast afscheid genomen van de leerkrachten, schoolpersoneel en al enkele medestudenten. Ze eerst nog even het Antwerpse dialect laten horen. We hadden als taak een artiest uit ons eigen land presenteren en daar een kenmerken nummer van voorstellen. Indien de tekst niet in het Frans was, moesten we die vertalen. Ik kon natuurlijk de tamme uitweg nemen door bijvoorbeeld voor Stromae te gaan, maar dat zou de essentie van de taak wegnemen. Bovendien is Stromae een Brusselaar en de kans om ons prachtige dialect te laten horen laten schieten zou zund zen. Na het overwegen van Fixkes en Katastroof ben ik voor Koning Liefde van Tourist LeMc gegaan, wat (terecht) enorm goed werd onthaald.



Met een steen in mijn maag, van zowel het nakende afscheid als overdaad aan poutine, stap ik in de vroege uurtjes met het juiste been uit bed. Geen tijd om het einde te betreuren: “There is a time and place for everything.” (~ Professor Oak~)

We gaan tenslotte naar Mont Tremblant in de Laurentians, een regio dat op zijn mooist is in de herfst. Omdat het de laatste keer is dat ik ze zie, zet Marie-Odille me af aan de bus, waar we alvast afscheid nemen. Mijn laatste 'so romantic' tour met IKO. Nu met zowel Marcus als Jody, feest! Deze keer zal de rit maar anderhalf uur duren. Goed, want ik zal mijn energie nodig hebben.



Onderweg konden we alvast genieten van het herfstachtige kleurenpallet van aan de andere kant van het busraam. Eens aangekomen namen we de kabelbaan voor een stukje. Een dappere ziel had een zwembad onder het traject van de kabelbaan. Deze persoon moet veel vertrouwen hebben in de mensheid. Ironisch genoeg hadden we sneller te voet naar boven geweest voor dat korte stukje dan zo lang aan te schuiven voor de kabelbaan, maar ach, we zijn er. Tijd voor een wandeling langs de bossen op Mont Tremblant. Het mag dan wel mijn laatste dag zijn, maar voor socializen is het nooit te laat. Zeker niet als het Spaanstaligen zijn, want die taal zal ik zeer binnenkort leren. Heb het Marcus gevraagd, hier zitten geen beren.



Rond middagetenstijd komen we weer terug aan het dorpje aan. Hier krijgen we ruim genoeg tijd om te eten (ja, zelfs voor mij), een beetje verkennen en de luge proberen. Uitgebreide menukaart, wat te kiezen... Alé dan, poutine om het af te leren. Stevig genoeg gestapt, genoeg ruimte.

Wat is de luge? Wel, Marcus vergeleek het met een downhill Mario Kart en een betere vergelijking kan ik er niet aan toekennen. Zeker wel een leuke activiteit, zelfs met een zeer awkward trage start.



Ondanks de trage start was ik ruim op tijd om de bus te halen. Iedereen aanwezig en klaar om te vertrekken? Helaas, er ontbreken enkele Mexicanen. Kijk, ik stereotypeer zelf niet, maar ik begrijp wel waar ze vandaan komen. Eind goed al goed, iedereen terecht, Vollgas! Onderweg nog een paar keer uit het raam staren naar het prachtige kleurenpallet om te verzekeren: “La vie est encore belle”, gemoed gerustgesteld. De laatste uurtjes om te genieten van de Canadese natuur zijn aangebroken. Vanaf hier brand ik de beelden liever op mijn netvlies dan te toeristen met smartphone in de aanslag. Afgezien dan van het bord dat ik interpreteerde als “verboden voor brachiosaurussen”. Geen idee waar dat vandaan komt, misschien is mijn oerinstinct weer los aan het komen.



Mooie liedjes duren niet lang, tenzij de cd skipt door een put in de weg. Marcus vond het toepasselijk om de 'So Romantic'-collectie op te zetten. Daar stak iemand na drie kwart van de busrit uiteindelijk een stokje voor. Was ik langs de ene kant niet akkoord mee, maar ik was nog gedrogeerd door de Canadese pacificerende atmosfeer en de 'So Romantic'-collectie dat ze voor mijn part zelfs Schlager op konden zetten en ik het meezong. Note to self: Moet Schlager toch eens een kans geven, het is tenslotte nog de enige muziekstijl dat op mijn zenuwen werkt.



Uiteindelijk weer aangekomen in Montréal. Heb besloten om toch niet te slapen, dus dan maar op naar pub. Niet bepaald het aangewezen moment om eens een keertje goed door te zakken. Beter een oogje in het zeil houden voor mijn jongere kompanen, opdat ze veilig teruggeraken. Daarna zak ik af naar iemands kot waar ik verblijf tot het tijd is om me klaar te maken voor de volgende reis. Half 1 is genoeg, transfer pikt me tenslotte om 2u op. Nog een laatste wandeling door de stad, inpakken wat nog niet ingepakt was en dan op naar de luchthaven.





Bye bye Montréal, à tantôt!

---