Advertisement
Published: January 24th 2012
Omdat we nu al een tijdje in Churchill zaten kwamen we steeds meer te weten over het leven in het kleine dorpje. Het dorpje lag zo afgelegen van alles dat de dorpelingen hun verveling leken te verjagen door zichzelf elke avond te bedrinken. De kroegen zaten elke avond vol, ook die van ‘ons’ hotel. De wc’s schoonmaken, Judith’s taak, werd hier niet plezieriger op.. Mede omdat wij elke ochtend vroeg moesten beginnen met werken lieten wij het barleven meestal aan ons voorbijgaan. Een keer per week was er echter ‘open mic’, een avond waarin iedereen zijn of haar zangtalenten aan het publiek ten gehore kon brengen. Onze Ierse collega’s (Dave en Elaine) begonnen elke avond met een optreden, om de bar-gangers een beetje op te warmen. Dave was een goede gitaarspeler en als Elaine meezong kregen ze het soms voor elkaar dat de hele bar muisstil zat te luisteren. Hier zijn we een paar keer wezen kijken. We werden ook gevraagd om zelf de microfoon ter hande te nemen, maar hebben dit -voor hun eigen bestwil- vriendelijk afgeslagen. We maakten ook een uitzondering voor Halloween. Iedereen was al ver van tevoren aan het bedenken
wat voor kostuum ze zouden aantrekken. We hadden dit nog nooit zo meegemaakt. Een aantal creatievelingen maakten hun eigen outfits. Wij hadden zelf wat gegoocheld met de schaarse klerencollectie die we bij ons hadden. Het leukste was om te kijken wat voor gekke ideeën iedereen had uitgewerkt.
Er waren enge monsters, maar ook Teletubbies, allerlei dieren en zelfs mensen uitgedost als etenswaren. Een meisje had haar eigen sneeuwdome om zich heen gemaakt en was vrolijk aan het dansen tussen de sneeuwvlokjes. Blijkbaar klopte ons beeld dat je er angstaanjagend uit hoort te zien met Halloween niet.
Het was een late winter voor Churchill, maar plotseling daalde de temperatuur toch nog tot -20 graden Celsius . Met windchill voelde het alsof het -30 was. We probeerden onze uitstapjes naar het strand en de rivier vol te houden, maar waren wel gedwongen om ze in te korten als we niet wilden bevriezen. Het was bijzonder om te zien hoe snel het landschap veranderde. De ijsschotsen op het water werden groter en groter en in een paar dagen was de baai dichtgevroren.
Vlak voordat de ijsberen Churchill verlieten en het ijs betrouwbaar genoeg voor ze was kregen we de kans
om nog een keer mee te gaan op een buggy. De trundra was in die korte tijd veel veranderd. Er lag veel meer sneeuw en alles was bevroren. Toen we midden op de tundra waren kwam er een ijsbeer recht op ons aflopen. Ondanks de kou zijn we toen toch maar even naar buiten gerend, het ‘dek’ van de buggy op. De beer vond ons erg interessant en na een tijdje snuffelen kwam hij vlak voor onze neus op zijn achterpoten staan om hallo te zeggen. Daar wilden we wel een beetje kou voor lijden!
Onze werktijd zat er nu ook bijna op, de beren zouden snel vertrekken en daarmee de toeristen. We hadden nog wel een afscheidsfeest. Deze werd gegeven op een heel speciale locatie, de domes. Een gebouwtje een stuk buiten het dorp met glazen koepels in het dak om het noorderlicht te kunnen zien. Ciarán had het noorderlicht al een keer eerder gezien toen hij naar een van de Churchillse feestjes was geweest. Judith was er toen alleen niet bij. We hoopten allemaal dat het een heldere nacht zou worden. We hadden heel veel geluk, het bleef helder en de aurora borealis, die zich meestal pas
om 2u ‘s nachts liet zien, kwam al om 8 uur ’s avonds tevoorschijn. Het bleef tot diep in de nacht zichtbaar, voortdurend van vorm en intensiteit veranderend. We konden ons geen beter afscheid wensen! Twee dagen later vertrokken we met een voldaan gevoel uit Churchill.
Advertisement
Tot: 0.074s; Tpl: 0.032s; cc: 7; qc: 24; dbt: 0.0281s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
